อวี๋หรูไห่เอ่ยอย่างค่อนข้างลำบากใจ “นายท่านเหออายุมากแล้วผิดกับนายท่านรองสกุลมู่ ยาที่จะใช้ ข้าจำต้องพิจารณาสักหน่อย”

        ถึงแม้จะเป็๞โรคแผลพุพองเช่นกัน แต่ชีพจรแตกต่างกันออกไปในฐานะที่อวี๋หรูไห่เป็๞หมอ เขาย่อมต้องรู้ว่าการใช้ยากับโรคนี้หากผิดพลาดเพียงเล็กน้อยก็จะสร้างความเสียหายมหาศาล

        เหอตงเซิงได้ฟังพลันส่งสายตาให้เด็กรับใช้ข้างกาย เด็กรับใช้รีบนำเงินก้อนสีเงินเป็๲ประกายจำนวนสองก้อนออกมาจากอกเสื้อหนึ่งก้อนเงินเท่ากับสิบตำลึงถูกวางไว้บนโต๊ะอย่างเปล่งประกายแวววับ

        “ท่านหมออวี๋ ขอเพียงท่านสามารถรักษาโรคของบิดาข้าให้หายดีเ๹ื่๪๫เงินค่ารักษายังสามารถหารือกันได้ขอรับ” เหอตงเซิงเอ่ย

        อวี๋หรูไห่ชำเลืองมองก้อนเงินบนโต๊ะด้วยหัวใจสั่นไหวเล็กน้อยบุรุษวัยกลางคนผู้แซ่เหอใจคอกว้างขวางเช่นนี้ หากเขาเป็๲คนรักษาเงินค่ารักษาก็จะไม่เกี่ยวข้องอันใดกับอวี๋เจียวและหากรักษานายท่านสกุลเหอให้หายดี เมื่อถูกป่าวประกาศออกไปนามอวี๋หรูไห่ผู้ยิ่งใหญ่ของเขาจะต้องเป็๲ที่สรรเสริญไปทั่วอำเภอฉางขุยถึงตอนนั้นผู้ที่มาตรวจโรคก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้น ยังต้องมัวมากังวลว่าหีบเงินในจวนที่ว่างเปล่าไปแล้วจะไม่เต็มอีกหรือ

        เพียงแต่เมื่อคิดเช่นนี้อวี๋หรูไห่ก็ตื่นเต้นด้วยความดีอกดีใจอย่างยิ่ง ภายในหัวไร้ซึ่งความลังเลอีกต่อไปเขาเอ่ยออกไปอย่างบุ่มบ่ามว่า “ข้าจะพยายามสุดความสามารถ แต่นายท่านเหออายุมากแล้วเทียบยาของข้าอาจจะไม่ได้ผล”

        เหอตงเซิงเอ่ยขึ้นทันใด “ไม่ว่าจะรักษาให้หายได้หรือไม่เงินเหล่านี้ล้วนแต่เป็๲ค่าเหน็ดเหนื่อยของท่านหมออวี๋ หากสามารถรักษาให้หายข้ายังเตรียมสิ่งของขอบพระคุณเอาไว้อีก”

        ครั้นอวี๋หรูไห่ได้ฟัง มีหรือจะยังกังวลผลลัพธ์ในภายหลังเขาสั่งให้อวี๋ฮั่นซานไปจับปลาตะเพียนในลำธารตรงตีนเขาซ้ำยังสั่งให้สตรีแซ่ซ่งไปเอามูลแกะมาจากจวนของผู้ที่เลี้ยงแกะด้วย

        อวี๋หรูไห่จรดพู่กันเขียนเทียบยาตามที่อวี๋เจียวใช้รักษานายท่านรองสกุลมู่เมื่อก่อนหน้านี้โดยไม่มีตกหล่นแม้แต่ตัวอักษรเดียวจากนั้นนำยาลูกกลอนเหลียนเฉียวสลายพิษและยาลูกกลอนสุ่ยหนิวเจี่ยวขจัดพิษที่ทำเอาไว้เรียบร้อย๻ั้๹แ๻่แรกทั้งยี่สิบเม็ดออกมา

        ครั้นเห็นอวี๋หรูไห่เขียนเทียบยา ภายในใจของเหอตงเซิงรู้สึกสงบมั่นคงอย่างยิ่ง

        ท้องฟ้าด้านนอกมืดครึ้มเพราะฝนตกหมู่ปลาต่างโผล่ขึ้นมาบนผิวน้ำเพื่อรับอากาศปลอดโปร่งอวี๋ฮั่นซานใช้เวลาไม่นานก็จับปลาตะเพียนได้หนึ่งตัววันนั้นอวี๋หรูไห่ไม่เห็นว่าอวี๋เจียวอบปลาตะเพียนอย่างไรแต่เพราะมีสตรีแซ่ซ่งคอยช่วยเหลือจึงบดปลาตะเพียนยัดมูลแกะได้ในเวลารวดเร็ว

        อวี๋หรูไห่ยังคงทำตามวิธีเดียวกับที่อวี๋เจียวใส่ยาให้นายท่านมู่ในวันนั้นจัดการใส่ยาลงบนท้ายทอยที่เต็มไปด้วยแผลพุพองของนายท่านเหอ

        หลังจากอธิบายวิธีกินยาเรียบร้อย อวี๋หรูไห่ยังเอ่ยอีกว่า“หากไม่เป็๲อะไรมาก สามวันหลังจากนี้ตุ่มแผลพุพองของนายท่านเหอจะหลุดออกทั้งหมดถึงยามนั้นค่อยใส่ยาอีกครั้งควบคู่กับยาต้มและยาลูกกลอนที่ข้าจัดให้ห้าวันให้หลังก็จะดีขึ้นมาก”

        ครั้นเห็นอวี๋หรูไห่พิจารณาอย่างถ้วนถี่เช่นนี้เหอตงเซิงให้เด็กรับใช้นำเงินมอบให้อีกสิบตำลึง ลั่นวาจาทิ้งท้ายว่ารอกระทั่งแผลพุพองบนศีรษะของนายท่านมู่หายดีจะมาคารวะถึงประตูจวนอีกครั้ง

        หลังจากส่งคนสกุลเหอออกไปใบหน้าของอวี๋หรูไห่เปี่ยมด้วยความสุขสมหวัง เขาได้เงินสามสิบตำลึงโดยไม่ต้องเปลืองกำลังภายในใจของอวี๋หรูไห่ทั้งยินดีและลอบรู้สึกโชคดีที่ไม่ได้ขายเทียบยาให้สำนักหุยชุน

        อวี่หรูไห่ตั้งเอาเงินห้าสิบอีแปะให้อวี๋ฮั่นซานสั่งให้เขาไปซื้อสุราดีจากหมู่บ้านใกล้เคียงมาหนึ่งกา รอกระทั่งยามทานข้าวเที่ยงจะได้ดื่มสักจอกสองจอก

        ระหว่างมื้อกลางวัน บรรยากาศภายในสกุลอวี๋คึกคักเป็๲พิเศษเพราะหาเงินได้มากถึงเพียงนี้ในเวลาชั่วครู่ วาจาของอวี๋หรูไห่มีความมั่นใจยิ่งนักตัดสินใจขณะอยู่หน้าโต๊ะอาหารบอกว่ารอกระทั่งฝนไม่กี่วันนี้หยุดลงแล้วจะส่งอวี๋จิ่นเหยียนและอวี๋จือโจวไปเรียนในสำนักศึกษาพร้อมกันจากนั้นหาอาจารย์ที่มีชื่อเสียงเขียนมาจดหมายแนะนำบัณฑิต

        สตรีแซ่จางโวยวายมาตลอดหลายวันนี้ ในที่สุดก็ได้ผลลัพธ์สมดังใจแล้วนางย่อมต้องดีใจอย่างยิ่ง อวี๋หรูไห่ดื่มสุราไม่กี่จอกกำชับให้คนทั้งจวนปิดปากให้สนิทสักหน่อย ไม่อาจบอกคนภายนอกว่าอวี๋เจียวรู้วิชาหมอหากคนนอกเอ่ยถามให้บอกเพียงแค่ว่าทุกคนที่มาตรวจโรคในจวนแล้วแต่ถูกเขารักษาจนหายดี

        ครอบครัวใหญ่และครอบครัวสามต่างขานรับมีเพียงครอบครัวรองที่ไม่เอ่ยสิ่งใดอวี๋หรูไห่ชำเลืองมองพวกเขาทางหางตาด้วยท่าทีเช่นบิดาผู้เข้มงวดและรักใคร่เอ็นดูเอ่ยเสริมว่าทำเช่นนี้ก็เพื่อชื่อเสียงของอวี๋เจียวมิหนำซ้ำยังบอกว่าเพื่อกู้คืนชื่อเสียงเกียรติยศของบรรพบุรุษสกุลอวี๋ด้วย

        อวี๋เมิ่งซานและสตรีแซ่ซ่งทำได้เพียงแสดงท่าทีตอบรับออกไปเท่านั้น

        อวี๋หรูไห่รู้สึกลำพองใจเพราะความตั้งใจสมปรารถนา เขาดื่มสุรากับอวี๋ฮั่นซานอีกไม่กี่จอกก่อนจะไปเอนกายนอนหลับอยู่บนเตียงอย่างสำราญใจ