บทที่ 158 โลกกลมจริงๆ

     หลินหรูมองทุกคนเดินหายไปจากสายตาเงียบๆ จากนั้นถึงได้ขมวดคิ้วมุ่นมองหลินหลิน

      "หลินหลิน ทำไมนายต้องหาเ๱ื่๵๹เพื่อนฉันด้วย?"

     "เพื่อนเธอ?" หลินหลินยิ้มขำ "เสี่ยวหรู ฉันว่าเธอใช้ชีวิตแบบคนธรรมดาได้โง่เกินไปแล้วนะ คนที่เธอรู้จักมีแต่คนแบบนี้ทั้งนั้น!"

     "ปัญญาอ่อน! นายรอเสียใจทีหลังได้เลย"

      หลินหรูมองค้อนเขา ก่อนจะเดินหัวเสียเข้าไปในคฤหาสน์

      "จื่อเฉิน นายอย่าไปโกรธหลินหลินเลยนะ เขาเป็๲พวกที่เกิดมาบนกองเงินกองทอง นิสัยถึงได้เป็๲แบบนั้น"

     อู๋ฮ่าวอวี่พูดปลอบใจเสียงแ๵่๭ เย่จื่อเฉินยกเครื่องดื่มบนโต๊ะขึ้นมา แล้วส่ายหน้ายิ้ม

      "นายก็เกิดมาบนกองเงินกองทองเหมือนกันไม่ใช่หรือไง ทำไมไม่เห็นจะเหมือนเขาเลยล่ะ นิสัยคนเราก็แบบนี้แหละ นายไม่ต้องอธิบายอะไรมากมายแทนเขาหรอก นายเองก็ไม่สนใจคนแบบเขาอยู่แล้ว"

      "เฮ้ย! ฉันไม่เหมือนเขาหรอก" อู๋ฮาวอวี่ส่ายหน้าหัวเราะ แล้วพูดขึ้น "ไม่ต้องพูดถึงเขาแล้ว ตอนแรกฉันว่าจะให้นายมาช่วยดูร่างกายของคุณปู่หลินให้หน่อยน่ะ"

      "เขาไม่๻้๵๹๠า๱นี่...เขาก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่ามีคนที่สามารถดูอาการให้ได้ นายก็เลิกกังวลได้แล้ว"

     เย่จื่อเฉินตบบ่าอู๋ฮ่าวอวี่ แล้วโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้นมา

     เจิ้งเฉิง!

      ตาแก่นี่โทรมาหาเขาทำไม?

     "คุณตา"

     เจิ้งเฉิงที่อยู่ในห้องทำงาน พอได้ยินเสียงเรียกจากในสายก็นิ่งไป ก่อนจะส่ายหน้ายิ้มอย่างขมขื่น

      "เสี่ยวเย่ ว่างหรือเปล่า?"

     "ต้องดูก่อนว่าคุณจะทำอะไร ผมถึงจะตัดสินใจได้ว่าว่างหรือไม่ว่าง"

     "เธอจะระแวงฉันขนาดนี้ไปทำไม?" เจิ้งเฉิงยิ้มอย่างอ่อนใจ เย่จื่อเฉินกลอกตาแล้วพูด "ก็ช่วยไม่ได้ ผมรู้สึกว่าคนแก่อย่างคุณมีลูกเล่นเยอะแยะไปหมด ถ้าไม่ระวังหน่อยผมก็โดนคุณหลอกใช้ไม่รู้ตัวน่ะสิ"

     "เธอพูดแบบนี้ฉันเสียใจนะ"

      "คุณอยากเสียใจก็เสียใจไปเถอะ"

     เย่จื่อเฉินหมดอารมณ์จะพูดกับเจิ้งเฉิงจริงๆ คุณตาผมขาวทั้งหัวแล้วยังจะแสร้งมาทำเป็๞อ่อนโยนกับเขาอยู่ได้

      "คุณมีอะไรก็รีบพูดมาเลยเถอะ ผมยุ่งอยู่"

      "โอเค ครั้งก่อนที่ฉันบอกนายว่าจะให้นายช่วยฉันดูอาการป่วยของเพื่อนฉันไง เขาเพิ่งมาจากปักกิ่ง เราจะไปดูกันหน่อยไหม?"

     "ได้ คุณก็มาสิ ผมอยู่..."

     เมื่อบอกสถานที่กับสถานที่กับเจิ้งเฉิงเรียบร้อยแล้ว เย่จื่อเฉินก็วางสายไป

     มันช่วยไม่ได้ เขาตกลงเ๱ื่๵๹กับเจิ้งเฉิงไปแล้วจริงๆ นี่นา ถ้าเขากลับคำก็แปลว่าคำพูดของเขามันเชื่อไม่ได้

      "จื่อเฉิน ถ้านายยุ่งอยู่ งั้นฉันไปล่ะ เมื่อกี้หลินหรูส่งข้อความมาว่าให้ฉันไปหาเธอ"

      "ไปเถอะ ฝากทักทายหลินหรูแทนฉันด้วย"

     หลังจากที่อู๋ฮ่าวอวี่ออกจากร้านคาเฟ่ไปแล้ว เย่จื่อเฉินก็มายืนอยู่ใต้ร่มผ้าใบนอกร้าน

     ประมาณยี่สิบนาที รถเบนซ์สีดำคันหนึ่งก็ขับเข้ามาจอด

      "เสี่ยวเย่"

     เจิ้งเฉิงเดินยิ้มละมุนเข้ามาหา เย่จื่อเฉินปรายตามองรถที่เขาขับมา

     โอ้โห!

     รถเบนซ์ 760

      "คุณ รถสวยดีนี่ ดูท่าว่าจะไม่เสียเวลาเปล่านะที่เป็๞หมอมาตั้งนาน คุณมีหลานสาวหรือเปล่า ให้ผมเป็๞หลานเขยดีไหม แบบนั้นชีวิตผมจะได้ลำบากน้อยลงหน่อย"

     ที่จริงแล้วเย่จื่อเฉินแค่คิดว่าจะแซวตาแก่คนนี้เล่นเฉยๆ แต่ใครจะไปคิดว่าเจิ้งเฉิงจะดีใจแทนที่จะโกรธ หลังจากที่ได้ยินเขาก็พูดขึ้น

      "ฉันมีหลานสาวจริงๆ นะ ให้ฉันแนะนำให้พวกเธอสองคนรู้จักกันเอาไหมล่ะ?"

     ...

      ปรายตามองใบหน้าที่ดีใจของเจิ้งเฉิง

     เหตุการณ์ดูจะไม่ค่อยปกตินะ

     พ่ายแพ้อย่างราบคาบ เย่จื่อเฉินไม่ตอบกลับ แล้วเปิดประตูรถพาซุนหงอคงกับจินซานพ่างเข้าไปนั่งทันที

      "เ๽้าเด็กคนนี้"

     เจิ้งเฉิงเม้มปากยิ้ม เขาอยู่มาตั้งนานขนาดนี้แล้ว ทำไมจะฟังไม่ออกว่าเย่จื่อเฉินแค่แซวเล่น?

      แต่คำตอบเมื่อครู่นี้เขาพูดจริงนะ

     ทักษะทางการแพทย์ของเย่จื่อเฉินได้รับการยอมรับจากเขา เจิ้งเฉิงคิดว่าถึงแม้ว่าเขาจะมีความรู้ทางการแพทย์ แต่มันก็ยังแย่กว่าเย่จื่อเฉิน

     ครอบครัวของเขาก็ทำอาชีพแพทย์ หลานสาวก็เรียนแพทย์

     ถ้าสามารถแนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกันได้จริงๆ บางทีมันอาจจะเป็๞โชคชะตาที่ดีก็ได้

      ส่ายหน้าหัวเราะ แล้วความคิดนี้ก็ได้หยั่งรากลงไปในใจของเจิ้งเฉิง เขาได้แต่คิดอยู่ในใจ ถ้ามีโอกาสจะต้องทำให้เย่จื่อเฉินได้รู้จักกับหลานสาวของตัวเองให้ได้

      "ลูกพี่ ทางนี้คุ้นตาจัง"

     จินซานพ่างที่นั่งอยู่ในรถขมวดคิ้วเล็กน้อยมองไปนอกรถ หลิวฉิงที่ลอยติดอยู่บนหลังคาก็พยักหน้าตอบรับ

      "จริงด้วย ดูเหมือนว่าเมื่อกี้ก็มาที่นี่ทีหนึ่งแล้วนะ"

     เย่จื่อเฉินถึงได้มองออกไปนอกหน้าต่างรถ พอเงยหน้าขึ้น สีหน้าของเขาก็เหวอไปทันที

      "คุณตา"

     แม่เ๽้า! เขาเคยมาที่นี่แล้วจริงๆ ด้วย

     ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด อีกเดี๋ยวเจิ้งเฉิงก็น่าจะขับรถเข้าไปในบ้านตระกูลหลิน

      "อะไรเหรอ?"

      เจิ้งเฉิงไม่ได้หยุดรถ เย่จื่อเฉินถอนหายใจยาว แล้วพูดขึ้นอย่างจนปัญญา

      "คนที่จะให้ผมมาดูอาการป่วยให้เขา ใช่คนแซ่หลินหรือเปล่า"

      "เธอรู้ได้ยังไง?"

     เจิ้งเฉิงชะงักไป พอได้ยินคำตอบกลับมา เย่จื่อเฉินก็ยิ้มอย่างอ่อนใจทันที

     โลกกลมจริงๆ

      เม้มปากยิ้มขำ เย่จื่อเฉินประสานมือไว้ท้ายทอย แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก

     ไม่ผิดจากที่คาดคิดไว้ เจิ้งเฉิงขับรถเข้าไปในบ้านตระกูลหลินแล้วจริงๆ

     รถขับเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลหลินโดยไร้ซึ่งสิ่งกีดขวาง รถเพิ่งขับเข้ามาจอด ก็มีคนกลุ่มหนึ่งยืนรอต้อนรับอยู่หน้าประตูแล้ว

     หลินฮ่านเปิ่นเดินมาเปิดประตูให้เจิ้งเฉิงด้วยตัวเอง คนที่อยู่ในฐานะระดับเขาสามารถลดตัวลงมาทำถึงขนาดนี้ นับว่าไม่ง่ายเลย

      "เจิ้งเฉิง"

      บนใบหน้าประดับไว้ด้วยรอยยิ้มละไม ข้างหลังเขาก็ยังมีจ้าวซางอิ่ง ภรรยาของเขาอยู่ด้วย

     แล้วก็ยังมีหลินหลินคนที่อวดดีเมื่อครู่นี้อีก

      "คุณตาเจิ้ง"

     หลินหลินทักทายเจิ้งเฉิงอย่างสุภาพ เจิ้งเฉิงพยักหน้ายิ้มรับ

     เจิ้งเฉิงปรายตามองเข้าไปในรถโดยอัตโนมัติ และนึกถามตัวเองอยู่ในใจว่าทำไมเย่จื่อเฉินถึงไม่ลงจากรถ ในตอนนั้นหลินฮ่านเปิ่นก็ผายมือออกมา แล้วพูดขึ้น

      "เจิ้งเฉิง เชิญๆ"

      "เชิญอะไรกันเล่า เ๯้าภาพยังไม่ออกมาเลย นายใจร้อนเกินไปหรือเปล่า"

     เจิ้งเฉิงยิ้มร่า หลินฮ่านเปิ่นถึงได้สังเกตเห็นว่าข้างในรถยังมีคนนั่งอยู่

      "เจิ้งเฉิง..."

      "ครั้งนี้คนที่จะมาดูอาการป่วยให้คุณท่านไม่ใช่ฉัน แต่เป็๲ยอดฝีมือคนหนึ่งที่ฉันเชิญมา ถ้ามีเขาอยู่ด้วย อาการป่วยของคุณท่านจะต้องรักษาได้แน่นอน"

      หลินฮ่านเปิ่นทำหน้าตกตะลึง

     ชื่อเสียงของเจิ้งเฉิงในวงการการแพทย์นั้นเป็๲ที่เลื่องลือ เป็๲หนึ่งในห้าคนที่ได้รับการขนานนามว่าเป็๲มือหนึ่งของประเทศ

     ขนาดคนระดับเขายังเรียกคนคนนั้นว่ายอดฝีมือ แสดงว่าต้องเป็๞บุคคลที่เก่งกาจมากแน่นอน

     เมื่อนึกถึงการเมินเฉยเมื่อครู่นี้ เม็ดเหงื่อบนหน้าผากของหลินฮ่านเปิ่นก็ถึงกับหยดแหมะ พ่อของเขาเป็๲เสาหลักของตระกูลหลิน หากว่าการกระทำเมื่อครู่ทำให้ยอดฝีมือคนนี้ไม่พอใจแม้แต่นิดเดียวละก็...

     หันไปพยักหน้ายิ้มให้เจิ้งเฉิง จากนั้นหลินฮ่านเปิ่นก็วิ่งไปอยู่ข้างประตูรถด้วยอาการเคารพนอบน้อม และยืนรออยู่อย่างนั้น

     จินซานพ่างถูมือ เขาชอบเวลาที่ต้องแกล้งโง่แบบนี้ที่สุด

     เขาอยากเห็นท่าทางตกที่นั่งลำบากของหลินหลินมานานแล้ว ถ้าไม่ติดว่าเย่จื่อเฉินห้ามเขาไว้ ป่านนี้เขาลงจากรถไปนานแล้ว

      "ลูกพี่ ลงจากรถได้หรือยัง"

      "ลงไปเถอะ"

     เย่จื่อเฉินพยักหน้ารับ จินซานพ่างเชิดหน้าขึ้นทันที จากนั้นก็เดินลงจากรถด้วยใบหน้าเย่อหยิ่งจองหอง

      "..."

     ทันทีที่เห็นจินซานพ่าง หลินหลินก็หน้าเสียไปทันที

     จากนั้น ซุนหงอคงกับเย่จื่อเฉินก็เดินลงมาจากรถ หลินหลินก็ยิ่งหน้าเสียมากกว่าเดิม

      "ฮ่านเปิ่น ขอแนะนำให้นายรู้จักนะ ยอดฝีมือที่ฉันพูดถึงก็คือเพื่อนตัวน้อยคนนี้นี่แหละ"

     อึก!

      ใบหน้าของหลินหลินซีดขาวไปในทันที