บทที่ 14 : ข้อเสนอจากอดีต

1 กันยายน 2540

สองเดือนผ่านไป สถานการณ์การเงินของโรงงานเริ่มเสถียรขึ้นจากการขายของมือสองและงานซ่อมจิปาถะ แต่ก็ยังไม่พอที่จะจ่ายหนี้ก้อนโต 14.5 ล้านบาทที่ยังแขวนอยู่

วันหนึ่ง โทรศัพท์ในห้องทำงานรุ่งโรจน์ก็ดังขึ้น

"ฮัลโหล... ไอ้รุ่งเหรอ? กูเอง 'ชัย'"

รุ่งโรจน์ตาโต "เฮ้ย! ไอ้ชัย! หายหัวไปไหนมาวะ ๻ั้๫แ๻่เรียนจบ?"

'ชัย' หรือ 'เสี่ยชัย' คือเพื่อนรุ่นเดียวกับรุ่งโรจน์ ปัจจุบันเป็๲เ๽้าของโรงงานประกอบหลอดไฟรายใหญ่ที่ส่งออกไปตะวันออกกลาง

"กูได้ข่าวมึงลำบาก... กูมีงานมาเสนอ มึงสนใจไหม?"

บ่ายวันนั้น รถเบนซ์ของเสี่ยชัยเลี้ยวเข้ามาในโรงงาน ลินดาและกล้าหาญเข้าร่วมประชุมด้วย

"กูได้ออเดอร์ด่วนจากซาอุดิอาระเบีย..." เสี่ยชัยวางตัวอย่างสินค้าลงบนโต๊ะ มันคือ "กล่องบัลลาสต์สำหรับไฟถนน"

"ของเดิมกูจ้างโรงงานที่ระยองทำ แต่มันเจ๊งไปแล้ว... กู๻้๵๹๠า๱ 10,000 กล่อง ภายใน 20 วัน... มึงทำไหวไหม?"

10,000 กล่อง! นี่คือ Mass Production ล็อตใหญ่ที่สุดในรอบปี

"ราคาเท่าไหร่คะ?" ลินดาถามเข้าประเด็น

"กล่องละ 20 บาท (ค่าแรงประกอบ)" เสี่ยชัยตอบ "ของกูส่งให้หมด มึงแค่ประกอบ บัดกรี แล้วเทเรซิ่นปิดทับ"

ลินดากดเครื่องคิดเลขเร็วรัว 20 บาท x 10,000 = 200,000 บาท หักค่าแรง ค่าไฟ... กำไรประมาณ 80,000 บาท ไม่เยอะมาก แต่ข้อดีคือ "ไม่ต้องลงทุนค่าของ" แค่ลงแรง และที่สำคัญคือได้เดินเครื่องจักรเต็มกำลัง

"แต่มีข้อแม้นะ..." เสี่ยชัยเสียงเครียด "สเปกซาอุฯ เขี้ยวมาก ห้ามมีฟองอากาศในเรซิ่นแม้แต่นิดเดียว ถ้าเจอ... ตีกลับยกล็อต ปรับเงิน 10 เท่า"

รุ่งโรจน์หน้าซีด "10 เท่า... 2 ล้านเลยนะ"

ลินดามองหน้ากล้าหาญ "เครื่องเวฟเราพร้อมไหมพี่กล้า?" "พร้อมครับ! นิ่งกริบ!"

"เตาอบไล่ฟองอากาศล่ะ?" "ดัดแปลงจากตู้อบสีเก่าได้ครับ!"

ลินดาหันมาตอบเสี่ยชัย "ตกลงค่ะอาชัย... รุ่งโรจน์รับงานนี้!"