สุดเขตแดนสมุทร
ตอนที่ 37
“ลุงตี๋อยู่มั้ยครับ” เป็อีกครั้งที่รามสูรเทียวเข้าเทียวออกบ้านญาติซึ่งเป็นายแพทย์ประจำโรงพยาบาลใหญ่ของจังหวัดภูเก็ต จุดประสงค์เดียวที่เขามาวันนี้ก็เพื่อถามข่าวคราวม่านหยี่จากผู้เป็ลุงเพียงเท่านั้น
“เอ่อ...ไม่อยู่ค่ะ”
“ไม่เป็ไรครับผมรอได้” รามไม่แม้กระทั่งจะถามแม่บ้านเพิ่มเติมด้วยซ้ำว่าลุงของเขาไปไหน หรือจะกลับมาเมื่อไหร่ ด้วยเพราะเขาเห็นว่ารถยนต์คันใหญ่ของลุงจอดอยู่ที่โรงหน้าบ้านอย่างครบถ้วนทุกคันอย่างนั้นลุงตี๋ก็น่าจะอยู่บ้านนี่แหละ
“คุณรามคะ...”
“หนิง ๆ ไม่ต้อง”
“ค่ะ” เ้าของบ้านเดินลงมาพร้อมกับโบกมือห้ามแม่บ้าน เธอรับคำจากนั้นก็เดินไปทำงานของตนที่ค้างเอาไว้ ชายวัยกลางคนเดินลงบันไดมาด้วยท่าทีสบาย ๆ ไม่ได้รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจหรือรำคาญแต่อย่างใดเมื่อหลานชายเทียวมาเยี่ยมเยือนตนเกือบทุกอาทิตย์ตลอดระยะเวลาสามปีที่ผ่านมานี้
“ผมมาถามเื่ม่าน”
“...เออ ให้ลุงนั่งก่อนสิ” นายแพทย์ใหญ่ว่าสองมือก็ถกกางเกงของตนขึ้นก่อนที่จะทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่
“ผมทำผิดขนาดนั้นเลยเหรอลุง ทำไมลุงถึงไม่ยอมบอกอะไรผมเลย ม่านหยี่ก็คนรักของผมในท้องม่านก็ลูกของผม ผมมีสิทธิ์โดยชอบธรรมที่จะพบลูกไม่ใช่เหรอลุง” ไม่รู้ว่านี่เป็ครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เขาพูดประโยคนี้ออกมา แต่มันไม่เคยได้ผลเลยสักครั้ง
“ถ้าว่ากันตามกฎหมายแม่เท่านั้นที่มีสิทธิ์โดยชอบธรรมในตัวลูกนะราม ดังนั้นม่านหยี่เท่านั้นที่มีสิทธิ์ในตัวลูก ไม่ใช่ราม”
“แต่ผมเป็พ่อ”
“ลุงเคยบอกแล้วว่าเราไม่มีหลักฐานในเื่นี้ ดังนั้นลุงก็จะถือว่าม่านหยี่เป็แม่หรือพ่อคนเดียวเท่านั้น”
“ลุงตี๋...ผมขอร้อง มีแค่ลุงคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าม่านหยี่อยู่ไหน และผม...ผมแค่อยากได้ลูกกับเมียผมกลับมา”
รามสูรคุกเข่าต่อหน้าผู้เป็ลุง สองมือยกขึ้นประนมไหว้แนบอก เขาแทบจะพลิกแผ่นดินหาม่านหยี่แล้วแต่ก็ไม่พบแม้แต่เบาะแสหรือแม้แต่ชื่อของม่านที่เคยเอ่ยมันอยู่ทุกวัน ทุกอย่างเกี่ยวกับม่านหายไปเสมือนสายลม
“แล้วตอนที่มีเขาอยู่ทำไมไม่ทำให้มันดีกว่านี้ เฮ้อ...แต่นั่นแหละ ลุงจะโทษแค่รามฝ่ายเดียวไม่ได้เพราะทางนั้นก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ผิด การที่เด็กอายุแค่ยี่สิบสองยี่สิบสามจะตัดสินใจเื่อะไรแบบนี้ลุงก็คิดว่ามันยาก แต่ด้วยเหตุผลทางเทคนิคและการแพทย์ทำให้ม่านหยี่ตัดสินใจเก็บลูกในท้องเอาไว้ ที่รามควรจะรู้คือม่านหยี่กับลูกของรามยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาสุขสบายดี รามไม่ต้องเป็ห่วง”
“...”
“ที่ลุงต้องทำอย่างนี้ก็เพราะม่านหยี่ขอไว้ คนไข้ขอร้องกับแพทย์ อย่างนั้นลุงก็ต้องรักษาจรรยาบรรณของหมอเช่นกัน ม่านขอร้องกับลุงไม่ว่าจะยังไงอย่าบอกเื่นี้กับราม”
“...”
“ลุงไม่ได้จะให้ความหวังรามหรอกนะ แต่ลุงคิดว่าแค่นี้คงไม่ได้ผิดจรรยาบรรณแพทย์แต่อย่างใด ม่านหยี่ถามข่าวคราวของรามกับลุงบ้างบางครั้ง เราไม่ได้ติดต่อกันบ่อยนักหรอกแต่ลุงก็คอยติดตามอาการม่านอยู่”
แค่เพียงได้ยินว่าม่านหยี่ถามข่าวคราวเกี่ยวกับตัวเอง หัวใจมันก็เต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก
“ผมจะได้เจอกับม่านมั้ยลุง ผมจะมีโอกาสได้เจอกับม่านหยี่กับลูกของผมมั้ย”
เป็เื่น่าขันที่เขาถามคำถามนั้นกับลุงหมอ ฟังดูเป็ประโยคคำถามที่ถามกับหมอดูอย่างไรอย่างนั้น
“เอาอย่างนี้แล้วกัน ไว้ทางนั้นเขาพร้อมเมื่อไหร่ก็คงได้เจอเอง แต่ลุงจะบอกอะไรให้นะรามอะไรที่มันหลุดมือไปแล้วการที่จะตามคว้ามันกลับมาได้มันยากมากแทบไม่มีทางเป็ไปได้ แต่ถ้าเกิดสมมติว่าเราคว้ามันกลับมาได้แล้ว การที่จะรักษามันเอาไว้ยิ่งยากกว่า ครั้งนี้ไม่ใช่แค่ม่านหยี่ที่พังรามเองก็พังด้วย เื่ที่เกิดขึ้นทั้งคู่ต่าง้าการซ่อมแซมรักษา ฉะนั้นลุงว่าที่มันเป็อยู่ตอนนี้ถูกต้องที่สุดแล้ว ให้เวลาค่อย ๆ เป็ยารักษา”
หลังจากการผิดหวังครั้งที่ร้อยจากผู้เป็ลุงกับคำตอบที่ได้รับที่เพิ่มขึ้นจากเดิมนิดหน่อยแค่พอเป็น้ำเย็นชโลมจิตใจ รามก็ต้องบินมาอเมริกาด้วยเพราะเขาได้รับเชิญให้เข้าร่วมงานรับรางวัลในครั้งนี้และมีชื่อในฐานะผู้ได้รับรางวัลผู้ประกอบการที่อายุน้อยและประสบความสำเร็จคนหนึ่งในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ รางวัลอันทรงเกียรติที่มอบโดยกลุ่มโรงแรมและผู้ประกอบการธุรกิจท่องเที่ยวระดับโลก โดยมีรายชื่อเขาและพี่ชายรับรางวัลร่วมกัน แต่ไอ้อัสบอกว่าถ้ามันกับเขามาอเมริกาพร้อมกันก็จะไม่มีใครดูแลธุรกิจที่บ้าน ซึ่งคุณนายรุ่งฤดีมารดาของพวกเขานั้นวางมือเต็มตัวแล้ว ดังนั้นธุรกิจหลาย ๆ อย่างมูลค่านับพันล้านเ่าั้ตอนนี้กลายเป็ความรับผิดชอบของเขาและพี่ชายโดยสมบูรณ์แบบ แม่ส่งต่อภาระที่หนักบ่ามายังพวกเขาทั้งสองพอเขาได้เข้ามาจับพวกมันอย่างเต็มตัวแล้วก็พบว่ามันยากและหนักเกินจะจินตนาการ ไม่รู้ว่าตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมาแม่แบกมันไว้คนเดียวได้อย่างไร ถึงจะมีเขาและไอ้อัสคอยช่วยแต่นั่นก็เทียบไม่ได้เลยกับความหนักหนาที่แม่คอยบริหารธุรกิจทั้งหมดมาตัวคนเดียวโดยตลอด
แม่สมควรจะได้พักแล้วหลังจากที่พบหมอครั้งสุดท้ายและอาหมอบอกกับเขาว่าแม่ไม่มีเซลล์มะเร็งเหลืออยู่แล้ว การรักษาถือเป็ที่สิ้นสุด วันนั้นเป็วันแรกที่เขาเห็นน้ำตาไอ้อัสและเช่นเดียวกันนั้นก็คงจะเป็วันแรกที่แม่ได้เห็นน้ำตาเขาเช่นกัน เราทั้งสามคนกอดคอกันร้องไห้ต่อหน้าอาหมอ คุณนายรุ่งฤดีพรั่งพรูออกมาว่ากลัวตลอดเวลาที่เข้ารับการรักษาแม่กลัวว่าจะไม่ได้อยู่กับพวกเขาจนแก่เฒ่า กลัวว่าจะไม่ได้เห็นพวกเขาประสบความสำเร็จและยิ่งไปกว่านั้นคือกลัวว่าจะไม่ได้เห็นหน้าหลาน แต่อย่างนั้นก็เถอะ ถึงแม้คุณนายรุ่งฤดีจะคร่ำครวญถึงเื่หลานสักเท่าไหร่เขาก็ยังไม่ได้บอกแม่เื่ที่ม่านหยี่ท้องได้ เพราะคิดว่าแม่คงไม่เชื่อเขาแน่ ๆ ต่อให้จะมีไอ้อัสยืนยันก็ตาม หลังจากเื่มะเร็งของแม่ผ่านพ้นไปมารดาก็ไม่ได้มาจ้ำจี้จ้ำไชกับพวกเขามากแล้ว ทั้งเื่หลานทั้งเื่ธุรกิจ แม่ปล่อยให้พวกเขาดำเนินการทุกอย่างด้วยตนเองและคอยเป็ที่ปรึกษาอยู่ที่บ้านแทน ว่าง ๆ คุณนายรุ่งฤดีก็นั่งเครื่องบินส่วนตัวไปท่องเที่ยวรอบโลก ทำตัวเป็สาวโสดวัยปลาย ๆ ที่บินเป็นกไปหาเพื่อนที่อยู่ประเทศโน้นทีประเทศนั้นที เห็นแม่มีความสุขเขาก็มีความสุขเหมือนกัน
ร่างสูงใหญ่ของนายหัวรามสูรในวัยยี่สิบห้าปีดูแข็งแกร่ง มั่นคง และน่าเกรงขามไปมากกว่าคนในวัยเดียวกัน ด้วยเพราะเื่ราวต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตตลอดระยะเวลาหลายปีมานี้มันทั้งห้ำหั่น ปั้นแต่ง และเสริมความแข็งแกร่งให้รามสูรเติบโต ในสายตาคนอื่นนั้นรามสูร ชัยพิพัฒน์เป็หนุ่มนักธุรกิจผู้ซึ่งเก่งกาจและฉลาดเฉลียว ไม่ว่าจะหยิบจับอะไรก็เป็เงินเป็ทองไปเสียหมด จากการรับ่ต่อธุรกิจโรงแรมและฟาร์มหอยมุกมาจากบิดาและมารดา ตอนนี้รามสูรและอัสนี ผู้เป็พี่ชาย พาชัยพิพัฒน์กรุ๊ปก้าวไปไกลถึงขั้นมีธุรกิจอู่ต่อเรือ ส่งออกอาหารทะเล และธุรกิจท่องเที่ยวครบวงจรที่จังหวัดภูเก็ต ความสามารถและความหล่อเหลาตีคู่สูสีกันมาจนกินกันไม่ลง หากแต่นายหัวรามสูรที่ใครเขาเลื่องลือกันนั้นไม่ค่อยอยากจะปรากฏตัวต่อหน้าสื่อหรือสังคมสักเท่าไหร่นอกจากจะเป็งานใหญ่ระดับประเทศที่ได้ถูกเชิญไปร่วมงานแล้วนั้น เื่ปลาซิวปลาสร้อยอย่างเช่นข่าวลือเื่ความรักหรือการกุ๊กกิ๊กกับดาราหญิงหรือชาย นายหัวรามสูรก็ไม่เคยออกมาให้สัมภาษณ์เลยสักครั้ง ปล่อยให้ฝ่ายหญิงหรือชายที่เคยเป็ข่าวด้วยกันยืนยิ้มหน้าบานให้นักข่าวสัมภาษณ์และเอาไปเต้าข่าวโหมไฟกันเอง ด้วยเพราะเื่รักใคร่ทั้งหมดที่เคยมีชื่อรามสูรเข้าไปเกี่ยวข้องนั้นมันไม่เคยเป็ความจริง มีความจริงเพียงเล็กน้อยแค่เศษหนึ่งส่วนเสี้ยวเดียวเท่านั้นที่ดาราหรือไฮโซไม่ว่าจะหญิงหรือชายพยายามที่จะเข้าหาเขา ไม่ว่าจะเป็ทางตรงหรือทางอ้อม ทั้งการพบเจอกันโดยบังเอิญตามงานสังคมหรืองานรับรางวัลต่าง ๆ หรือกระทั่งการพบเจอกันทางอ้อมอย่างเช่นการมาพักที่โรงแรมของเขา แต่ถึงอย่างนั้นนายหัวรามสูรก็พยายามวางตัวดีและไม่ข้องแวะหรือออกนอกลู่นอกทางโดยเด็ดขาด เพราะคนเดียวที่เขารอและยังรอมาจนถึงทุกวันนี้ คือม่านหยี่คนเดียวเท่านั้น...
“ครับแม่”
//รามอยู่ไหนลูก แม่มาหาที่ออฟฟิศไม่เจอ//
“แม่...ผมบอกแม่เมื่อวันก่อนว่าจะมาอเมริกา” รามสูรตอบพลางหัวเราะขึ้นจมูก นิ้วโป้งกับนิ้วชี้นวดคลึงอยู่ที่ขมับของตนเอง ใบหน้าหล่อเหลาระบายยิ้มออกมานอกจากอายุที่เพิ่มขึ้นความขี้หลงขี้ลืมของมารดาก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน
//อ้าวเหรอ! โธ่เอ๊ย แม่ลืม//
“แม่ไปหาไอ้อัสที่ฝั่งสิ ถ้าแม่เหงา”
//ไม่เอาหรอก เดี๋ยวได้โดนตาอัสบ่นอีก วันนั้นแม่ไปจัดสวนที่โรงแรมให้ใหม่ตาอัสบ่นแม่จนหูชาเลย เฮ้อ...//
สองแม่ลูกเงียบกันไปชั่วครู่รามสูรรอฟังว่ามารดาจะพูดอะไรต่อเพราะโดยปกติแล้วแม่ไม่ค่อยโทรหาเขาถ้าไม่มีเหตุจำเป็ ดังนั้นเขามั่นใจมากว่าการที่แม่โทรมาครั้งนี้คงมีจุดประสงค์บางทีแม่อาจไม่ได้ลืมว่าเขามาอเมริกาอย่างที่บอกก็ได้
//ราม...แม่เห็นเอกสารที่อยู่บนโต๊ะทำงาน//
“...”
//แม่ไม่ได้จะค้นหรืออะไรนะ แต่แม่แค่สงสัยว่ามันคืออะไร//
“...ครับ” รามสูรกดเสียงให้เข้มขึ้นอีกระดับหนึ่ง
//ยังตามหาม่านหยี่อยู่อีกเหรอ//
ไม่ว่าจะเป็สามปีก่อนหรือตอนนี้มารดาก็เป็หนึ่งในคนไม่กี่คนที่สามารถออกเสียงม่านหยี่ได้อย่างถูกต้องั้แ่ครั้งแรกที่เจอกันแม้ว่าจะผ่านมานานแล้วแม่ก็ยังไม่ลืมคำว่าม่านหยี่ เื่นี้เป็เื่ที่เขาควรจะดีใจไหมนะ
“...ครับ”
ครั้งนี้เป็มารดาที่เงียบลงไป เขาไม่รู้ว่าแม่จะมีความคิดเห็นกับเื่นี้อย่างไร
//ยังรักเขาอยู่อีกเหรอ//
รามสูรเงียบไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป แต่นี่คงเป็คำตอบที่ดังที่สุดแล้วในตอนนี้
“...ถ้าผมบอกว่ารักม่านอยู่ แม่จะว่ายังไง” ลูกชายถามความคิดเห็นของมารดา
//แม่ห้ามความรู้สึกรามไม่ได้แต่แม่แค่จะบอกว่า ไม่ใช่ทุกคนที่สมหวังในความรัก ไม่ใช่ทุกคนที่ได้รักคนที่เราอยากจะรัก รามเข้าใจใช่มั้ย บางครั้งบางทีเราก็ควรที่จะปล่อยมือจากอะไรบางอย่างที่เราถือที่เรารั้งมันเอาไว้นานเกินไป การปล่อยบางสิ่งบางอย่างไปมันไม่ใช่แค่การปลดห่วงทั้งเขาและเราแต่มันเป็การเปิดโอกาสให้เราด้วยนะราม//
“...”
//ถามว่าแม่ยังมีอคติกับม่านหยี่มั้ย แน่นอนว่าแม่ยังมีเพราะเขาทำร้ายลูกแม่ เพราะท้ายที่สุดแล้วคนเป็แม่ก็อยากเห็นลูกมีความสุขนะราม//
“...แล้วแม่ไม่คิดว่าถ้าผมมีม่าน ผมจะมีความสุขเหรอ”
//แล้วรามไม่คิดว่าถ้ารามเปิดโอกาสให้ตัวเอง รามจะเจอคนที่ทำให้รามมีความสุขมากกว่าม่านหยี่เหรอ//
“ผมไม่รู้ว่าถ้าผมเจอคนอื่นผมจะมีความสุขมากกว่านี้มั้ย เพราะผมไม่เคยคิดอยากมีคนอื่นเลย ตอนอยู่กับม่านผมก็ไม่ได้มีความสุขตลอดเวลาแต่ผมรักม่าน ความรักมันไม่ใช่แค่ความสุขไม่ใช่เหรอแม่ แม่กับพ่อก็เคยรักกันทะเลาะกัน การทะเลาะกันในความสัมพันธ์มันก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเราไม่ได้รักกันไม่ใช่เหรอแม่”
“ผมเข้าใจแม่นะที่ไม่อยากให้ผมกับม่านข้องเกี่ยวกันอีกแล้ว ถ้าห้ามตัวเองได้ผมก็อยากทำอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ผมห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้ ผมรักม่าน”
ในวินาทีสุดท้ายที่เขากำลังจะวางสายจากมารดา ในหัวก็ะโบอกเขาท่ามกลางความวุ่นวายของความคิดว่าให้เขาบอกเื่นี้กับมารดาไปซะ ไม่ว่าจะเชื่อหรือไม่อย่างน้อยเขาก็ได้บอกมันออกไปแล้ว
“และอีกอย่าง...ม่านหยี่ท้อง”
“ผมรู้ว่าแม่คงจะไม่เชื่อถ้าผมพูดเื่นี้ออกไป ม่านหยี่ท้องได้ สามปีที่แล้วม่านท้องและม่านก็หายไปพร้อมกับลูกในท้อง ลูกของผมกับม่าน หลานของแม่...”
“ถ้าแม่ไม่เชื่อแม่ถามลุงตี๋ก็ได้ ลุงตี๋เป็หมอที่ตรวจม่านในวันนั้นและเป็คนที่พาม่านไปไกลจากผมด้วย”
รามสูรคิดว่ามารดาคงอยู่ในขั้นช็อกไปแล้ว
“แค่นี้ก่อนนะครับ อีกสามวันผมกลับเราคงได้คุยกันเื่นี้”
รามสูรรีบวางสายไม่ใช่เพราะเขาไม่อยากคุยเื่สำคัญนี้กับมารดาให้กระจ่างกันทางโทรศัพท์ ทว่าตาคมเหลือบไปเห็นคนที่เขาเหมือนจะรู้จักเดินผ่านหน้าไป ครั้งหนึ่งพี่ชายเขาเคยลากเธอเข้ามาพัวพันในเื่ครอบครัวที่แสนยุ่งเหยิง ให้เธอเสแสร้งแกล้งทำเป็ว่ากำลังจะแต่งงานกับพี่ชายของเขาแต่แผนก็พังไม่เป็ท่า เมื่อแม่ของเขารู้แผนการเ่าั้ั้แ่แรกอยู่แล้ว
“เพนนี!”
สองขายาวรีบสาวเท้าตามผู้หญิงตัวเล็กผิวสีน้ำผึ้งคนนั้นไป พลางเรียกชื่อเธอ
“พี่เพน...เพนนี...พี่เพน!!” รามสูรก้าวยาว ๆ ให้ทันคนข้างหน้าจนกระทั่งเขาพาตนเองมาหยุดยืนขวางหน้าเธอไว้ได้ และเมื่อเห็นใบหน้าของเธอยิ่งทำให้เขามั่นใจขึ้นไปอีกว่านี่คือพี่เพนนีเพื่อนของพี่ชายเขาไม่ผิดแน่นอน
“พี่เพนนีใช่มั้ย”
“...เฮ้อ ใช่ รามสูรแฟนม่า-...น้องชายอัสนีใช่มั้ย”
“ครับ”
“ลมอะไรหอบมาถึงนิวยอร์ก มาเที่ยวเหรอ” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูไม่เป็มิตรสักเท่าไหร่
“เปล่าครับ มาทำงาน”
“อ้อ...”
ปฏิกิริยาของรุ่นพี่ตรงหน้านั้นดูเหมือนเธอไม่ค่อยอยากมีปฏิสัมพันธ์กับเขาสักเท่าไหร่ ทำหน้าเบื่อโลกและตอบเขาเหมือนขอไปที รามสูรสังเกตท่าทางเ่าั้และได้แต่เก็บมันเอาไว้ในใจพลางครุ่นคิดว่าเขาไปทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า หรือเขากำลังไปขัดจังหวะหรือโอกาสสำคัญของเธอ
“จะอยู่นานมั้ยล่ะ”
“ไม่นานครับ งานเสร็จแล้วก็ว่าจะอยู่เที่ยวอีกหน่อยก็คงกลับ”
“อ้อ...ดีเนาะเที่ยวได้ไม่คิดจะห่วงลูกห่วงเมียเลยว่างั้น!”
“ครับ?...”
“เฮ้อ เปล่าหรอกไม่มีอะไร”
รามสูรคิดว่าอาจเป็เพราะเขาหูฝาดไปหรือพี่สาวตรงหน้านี้พูดเร็วไปเลยทำให้เขาจับประโยคเมื่อสักครู่ไม่ทันว่าเธอพูดอะไร ได้ยินแค่คำว่าลูก...
“พี่อยู่ที่นี่เหรอ”
“ใช่ เปิดร้านอาหารไทยที่นี่น่ะ”
“อย่างนั้นเหรอครับ แล้ว-...”
“ต้องไปแล้วนะ พอดีรีบ”
ว่าแล้วหญิงสาวตัวเล็กก็โบกมือลาเขาแล้วจ้ำอ้าวเดินออกไปทันที ทิ้งให้รามสูรยืนงงอยู่กลางทางเดินกว้างที่มีเพียงเขาและฝรั่งหัวดำหัวทองที่เดินสวนกันไปมาอยู่ในขณะนี้
“มึง...มึงทะเลาะกันกับพี่เพนนีเหรอ”
“อะไรวะ เพนนีไหน” อัสนีรับสายน้องชายด้วยความงัวเงียและน้ำเสียงที่บ่งบอกได้ว่าตนเองกำลังอารมณ์เสียอย่างเต็มสูบด้วยเพราะไอ้รามมันโทรมาในตอนนี้ซึ่งเป็เวลาตีสี่ของเมืองไทย ซ้ำยังถามคำถามที่เขาไม่รู้ว่าคืออะไรอีกด้วย
“ก็พี่เพนนีอ่ะ เพื่อนมึงอ่ะผู้หญิงที่-”
“อ๋อ เพนนี ไม่นะ ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว มึงเจอเพนที่นั่นเหรอ”
“อืมใช่ พึ่งคุยกันเมื่อกี้ แล้วเหมือนโกรธ ๆ ไม่อยากคุยกับกู กูนึกว่าพวกมึงสองคนทะเลาะกัน เลยโทรมาถาม” รามสูรต่อสายตรงไปหาพี่ชายที่อยู่ไทยโดยทันที เขาไม่ชอบเื่คาใจโดยเฉพาะปฏิกิริยาที่รุ่นพี่สาวคนนั้นมีต่อเขา นึกว่าไอ้อัสพี่ชายตนเองนั้นไปสร้างเื่เอาไว้อีกแล้ว แต่ที่ไหนได้...
รามสูรเล่าเื่ราวและท่าทางที่เพื่อนของพี่ชายมีต่อเขาให้ไอ่อัสฟัง ฝั่งคนของเราก็ยืนกรานเสียงแข็งว่าไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว แต่ได้ข่าวแว่ว ๆ ว่าไปทำร้านอาหารที่อเมริกาหลังจากเื่ราวเมื่อหลายปีก่อนก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย
“อย่างนั้นเขาโกรธกูเื่อะไรวะ”
“ไม่รู้ มึงไม่ลองถามเขาล่ะ”
“หน้าเหมือนหมีกินผึ้ง จะซัดหน้ากูให้น่ะสิถ้ากูถามเขาอีกคำ”
“กูว่าไม่ใช่กูแล้วล่ะที่มีปัญหากับเขา น่าจะเป็มึงแล้ว”
พี่ชายสันนิษฐาน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าตนเองไปทำอะไรให้เธอโกรธถึงขั้นนั้น รามสูรวางสายจากพี่ชายด้วยเพราะทางนั้นบอกว่าโทรไปไม่รู้จักเวล่ำเวลา ที่ไทยเป็เวลาเช้ามืดอย่างนั้นพี่ชายของเขาคงกำลังนอนหลับอยู่ แต่ที่อเมริกาตอนนี้เป็เวลาบ่ายแก่แล้ว
ร่างสูงยังคงเดินทอดน่องตามทางเดินในสวนสาธารณะเซ็นทรัลปาร์คที่ตั้งอยู่ใจกลางมหานครนิวยอร์กที่ซึ่งไม่เคยหลับใหลและได้ขึ้นชื่อว่าเป็ปอดั์ใจกลางเมือง งานรับรางวัลจัดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมาหลังจากที่ขึ้นรับรางวัลและอยู่คุยกับผู้บริหารและนักธุรกิจคนอื่น ๆ จนดึกดื่นแล้วรามสูรก็ขอตัวกลับโรงแรม เขาตื่นขึ้นมาใน่เที่ยงของวันคิดว่าจะออกมาหาอะไรกินแต่นั่นแหละเขาไม่มีอะไรที่อยากกินเป็พิเศษอย่างนั้นเลยแวะมาเดินเล่นที่เซ็นทรัลปาร์คเพื่อชมใบไม้เปลี่ยนสีและพักกายพักใจสักหน่อย ผู้คนต่างพากันออกมาพักผ่อนในวันที่อากาศดีเช่นนี้ ทั้งเดินเล่น ปิกนิก วิ่ง หรือแม้กระทั่งเล่นกีฬากลางแจ้ง เขาลอบขำกับตัวเองด้วยเพราะคิดว่าหากเป็ประเทศไทยในเวลาบ่ายสามเช่นนี้คงไม่มีใครกล้าวิ่งท้าทายแดดประเทศไทยได้แน่
ทางเดินกว้างทอดยาวไปไกลจุดสุดลูกหูลูกตามันวางตัวอยู่ตรงกลางระหว่างต้นไม้ขนาดใหญ่สองฟากฝั่งที่ตอนนี้ใบไม้เปลี่ยนจากสีเขียวชอุ่มเป็สีแสด สีแดง สีชมพูหรือแม้กระทั่งสีที่เขาไม่อาจให้ชื่อมันได้ อุโมงค์ต้นไม้สีสดหลากหลายสายพันธุ์เป็เครื่องช่วยบดบังแสงแดดที่มันสาดส่องลงมาจากฟากฟ้าแต่ด้วยเพราะคนที่นี่ชอบแดดกันเป็ชีวิตจิตใจ ผู้คนเลยไม่ค่อยชอบใจที่ใบไม้เ่าั้ปกป้องพวกเขาให้อยู่ภายใต้ร่มเงา บ้างเดินผ่านมาชมความงามของใบไม้แล้วก็จากไป บ้างก็หยุดยืนคุยกันแค่ชั่วครู่แล้วก็จากไป บางคนก็ทำแค่ถ่ายรูปแล้วก็จากไป ผู้คนทำเช่นนั้นเดินผ่านมาแล้วก็จากไป เขาก็เป็หนึ่งในผู้คนเ่าั้...เขาเดินผ่านไป
เสียงเด็กหัวเราะเจี๊ยวจ๊าวดังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเขา ฟังดูมีความสุขจนเขาอดไม่ได้ที่ต้องระบายยิ้มออกมา แต่ก่อนเขากับไอ้อัสก็อย่างนี้ดีกันบ้างตีกันบ้างแต่ถ้าตีกันก็จะโดนแม่ตีอีกทีอย่างนั้นเวลาตีกันเลยพยายามไม่ให้แม่รู้ แต่แม่ก็รู้อยู่ดี คนที่จะช่วยได้ก็มีแต่พ่อเขาเท่านั้น และบางครั้งพ่อก็ช่วยไม่ได้...
เขาเติบโตมาพร้อมกับพ่อ แม่ และพี่ชาย เรียกได้ว่าเป็ครอบครัวสุขสันต์เลยก็ว่าได้ รามสูรเกิดมาท่ามกลางกองเงินกองทอง ถึงแม้จะมีมารดาที่เข้มงวดไปสักหน่อย แต่เงินและความรักก็ไม่เคยขาดมือด้วยปัจจัยเ่าั้หล่อหลอมให้เขาเป็รามสูร ชัยพิพัฒน์ในทุกวันนี้ ครอบครัวที่ดี สิ่งแวดล้อมที่ดี การศึกษาที่ดี คอยเป็เครื่องมือปั้นแต่งเขาั้แ่เด็ก เมื่อเทียบกันกับม่านแล้ว ม่านเติบโตมาได้โดยที่มีชีวิตตรงกันข้ามกับเขาทุกอย่าง แต่ถึงอย่างนั้นม่านหยี่ก็ก้าวผ่านเส้นแบ่งที่คอยบอกว่าเราควรเป็อย่างไรเมื่อเราเติบโตมาในสังคมที่แตกต่างกัน
แต่สิ่งที่ขมที่ขมปร่าที่สุดในตอนนี้คือระยะเวลาสามปีนี้ที่เขาปล่อยให้มันหายไป ไม่เพียงแต่เขากับม่านและลูกจะไม่ได้ใช้เวลาร่วมกัน แม้แต่ความทรงจำของลูกที่เกี่ยวกับตัวเขา ลูกของเขาก็จะไม่มีความทรงจำเ่าั้ เื่ตลกร้ายคือบางทีลูกอาจไม่รู้จักกระทั่งชื่อของเขาด้วยซ้ำ
วันใดวันใดวันหนึ่งที่เราเดินสวนกันลูกก็จะไม่รู้จักเขา
และเขาก็คงไม่รู้จักลูกเช่นกัน
นายหัวรามสูรจ้างนักสืบสืบเื่ม่านหยี่อย่างลับ ๆ แต่ถึงอย่างนั้นข้อมูลของม่านก็มีน้อยนิดและเขาก็เป็หนึ่งในไม่กี่คนที่รู้มันทั้งหมดแล้ว มีแค่อดีตและรูปถ่ายเท่านั้นที่เป็สิ่งยืนยันว่าครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน เขามีรูปม่านั้แ่เด็กจนโตเพราะเอกสารข้อมูลที่มารดาเคยให้ไว้ในตอนนั้น เขามีแอคเคานท์โซเชียลมีเดียของม่านหยี่ที่ซึ่งเ้าตัวของมันออกจากระบบไปแล้วไม่เคยกลับเข้ามาอีก และเขาก็มีความทรงจำอันล้นเหลือเกี่ยวกับอดีตของเรา แต่นอกจากนั้นเขาก็ไม่มีอะไรเกี่ยวกับม่านอีกเลย ราวกับว่า่เวลามันได้ถูก่ชิงออกไปและเขาก็พลิกฟ้าพลิกแผ่นดินพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อทวงคืนเวลาระหว่างเขากับม่านกลับมา นายหัวรามสูรเคยขาดงานเป็อาทิตย์เพื่อที่จะบินไปหาม่านหยี่ที่นักสืบบอกว่าเจอตัวที่จังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือแต่เขาก็ต้องพบกับความผิดหวังเมื่อคนคนนั้นเป็แค่คนหน้าเหมือนม่านเท่านั้น รามสูรบินไปถึงยุโรปด้วยเพราะได้ข่าวมาว่ามีเคสผู้ชายท้องได้เหมือนม่านทำการรักษาตัวอยู่ที่นั่น แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็คว้าน้ำเหลว ในตอนกลางวันเป็นายหัวรามสูรที่แข็งแกร่ง ส่วนตอนกลางคืนก็เป็เพียงรามสูรที่บางครั้งเผลอร้องไห้ออกมาเพราะคิดถึงม่านหยี่และลูก...
“นั่นไง ว่าแล้ว เห็นมั้ยม่านบอกว่าจะล้ม”
รามสูรคิดว่า บางทีตัวเขาคงคิดถึงม่านหยี่มากเกินไป...
“กลับเข้ามาเร็ว เดี๋ยวเราไปซื้อไอติมกัน”
มากจนเขาได้ยินเสียงม่านในหัวตอนนี้...
“น้องเมฆดูแลน้องด้วย อย่า...-”
เสียงม่านหยี่ในหัวของเขาเงียบลงไปแล้ว
ทว่า...
กลับเป็ม่านหยี่ตัวเป็ ๆ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้
และเด็กน้อยสองคนที่วิ่งมาชนเขาก็ไม่ใช่เพียงเสียงหัวเราะในจินตนาการของเขาอีกต่อไป
...
