การเคลื่อนไหวของหลงอวี้ทำให้ผู้คนอยู่รอบๆ ตะลึงงัน
หรือว่าเ้าหลงอวี้มันจะทนรับแรงกดดันจากผู้าุโอู่เจี้ยนซินไม่ไหว เลยชิงฆ่าตัวตายก่อน?
แต่ว่า หลังจากที่เขาแทงหอกใส่ตัวเอง บนหน้าอกของหลงอวี้ที่เืไหลทะลักออกมา ได้มีระลอกคลื่นสีดำบางๆ หลายสายแผ่ออกมาด้วย มันดูลี้ลับพิสดารสุดขีด!
อู่เจี้ยนซินที่ก้าวเข้ามาพลันหยุดเท้าลงพร้อมกับขมวดคิ้วแน่น
เืที่ไหลทะลักออกมาจากอกของหลงอวี้ทำให้เขารู้สึกตื่นตระหนกหวาดกลัวขึ้นเสี้ยวหนึ่ง ระลอกคลื่นสีดำนั่นราวกับมาจากปรภพก็ไม่ปาน ชวนให้รู้สึกหวาดหวั่นครั่นคร้าม!
“จะรอดหรือตายก็อยู่ที่เ้าแล้ว”
หลงอวี้ต้องใช้พลังทั้งหมดถึงจะสามารถเคลื่อนไหวได้ในที่สุด เขาเลือกที่จะแทงหอกใส่สัญลักษณ์ัปรภพบนหน้าอกของตัวเอง!
ครั้งก่อนนั้น ตอนที่สัญลักษณ์ัปรภพถูกเฟิงอวิ๋นซัดไปหนึ่งฝ่ามือ มันได้ปล่อยปราณปรภพสะท้อนกลับจนเฟิงอวิ๋นาเ็
ตอนนี้ หลงอวี้แทงหอกเข้าใส่ตัวเองไปหนึ่งครั้ง แทงทะลุสัญลักษณ์ัไป ไม่รู้ว่าจะทำให้สัญลักษณ์ัเกิดการเปลี่ยนแปลงหรือเปล่า?
เืที่ไหลทะลักออกมาพร้อมกับระลอกคลื่นสีดำย้อมปลายหอกของหอกั์ให้กลายเป็สีดำไปด้วย หลังจากนั้นบนหอกั์ทั้งเล่มก็มีไอสีดำอันแปลกประหลาดปรากฏ!
ปราณแห่งปรภพอันลี้ลับน่าหวาดหวั่นสายหนึ่งแผ่กระจายไปทั่วบริเวณ!
ราวกับเป็กลิ่นอายของปรภพก็ไม่ปาน มันปกคลุมไปทั่วทั้งป่าไผ่ แทรกซึมเข้าไปในร่างกายของผู้คนบริเวณนี้!
ผู้คนทั้งหมดรวมถึงอู่เจี้ยนซินพากันััได้ถึงความเย็นะเืเสียดแทงเข้ากระดูกดำ พวกเขาแทบจะตัวแข็งอยู่กับที่ เืลมในตัวพวกเขาไหลเวียนช้าลงสุดขีดในพริบตา
พวกเขาจ้องเขม็งไปทางเืสีดำที่ไหลออกมาจากหน้าอกของหลงอวี้ ผู้คนทั้งหมดต่างก็งุนงงว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ที่พวกเขาแน่ใจคือ เ้าหลงอวี้นี่มีบางอย่างแปลกประหลาด!
หลังจากเวลาผ่านไปเพียงครู่เดียว บนผิวของผู้คนทั้งหมดก็ได้มีน้ำแข็งสีดำบางๆ ก่อตัวขึ้น ทำให้พวกเขาถึงกับตัวแข็งค้าง!
หลังจากที่อู่เจี้ยนซินถูกปราณัปรภพปกคลุม มหาพลังฟ้าดินที่เขาปล่อยออกมาสะกดหลงอวี้ก่อนหน้านี้ก็ได้หายสาบสูญไป พริบตานั้นหลงอวี้กลับมาเคลื่อนไหวได้อีกครั้ง
“ถูกปราณปรภพแช่แข็งไว้หรือ”
หลงอวี้อดทนกับความเ็ปบริเวณอก เงยหน้ามองไปทั่วบริเวณ เตรียมหนีออกไปจากที่นี่
จะพลาดโอกาสนี้ไปไม่ได้เด็ดขาด!
ไม่มีใครรู้เลยว่าปราณปรภพที่แผ่ออกมาจากสัญลักษณ์ัปรภพจะสามารถแช่แข็งผู้คนที่อยู่รอบข้างได้นานแค่ไหน
โดยเฉพาะอู่เจี้ยนซินที่มีระดับวรยุทธ์สูงขนาดนั้น เพียงครู่เดียวก็อาจจะหลุดจากการแช่แข็งได้แล้ว!
เขาดึงหอกั์ที่ถูกย้อมเป็สีดำออก มือข้างหนึ่งประคองร่างของอวี้สุ่ยอวิ๋นไว้ จากนั้นก็ยืนขึ้นแล้ววิ่งไปทางฝั่งท้ายของป่าไผ่
การหนีไปของหลงอวี้ครั้งนี้ทำให้อู่เจี้ยนซินโมโหอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาเบิกกว้างจนแทบถลน แต่กระนั้นผู้คนทั้งหมดที่ถูกปราณปรภพปกคลุมก็ล้วนถูกแช่แข็งจนหัวใจแทบจะหยุดเต้นแล้ว!
ไม่มีใครหยุดยั้งการหลบหนีของหลงอวี้ได้!
ยังดีที่ปราณแห่งปรภพที่ทะลักออกมาจากอกของหลงอวี้เริ่มสลายหายไปบ้างแล้ว
อู่เจี้ยนซินััได้ว่า เมื่อเวลาผ่านไป กลิ่นอายประหลาดที่แช่แข็งเขาไว้จะสลายหายไปเอง หลอมรวมเข้าไปในฟ้าดินนี้อย่างสมบูรณ์
เพียงแต่ว่า ่เวลาที่ว่านั้นเขาทำได้แค่ยืนมองดูหลงอวี้แบกร่างอวี้สุ่ยอวิ๋นหนีไปต่อหน้าต่อตา!
ไม่นาน หลงอวี้ก็ได้หายไปจากสายตาของผู้คนทั้งหมด
ภายในป่า เหลือเพียงบรรยากาศอันเงียบเหงาและลี้ลับชวนให้ผู้คนทั้งหมดตัวสั่นขนลุก
หลังจากผ่านไปนานถึงครึ่งชั่วยามเต็มๆ แล้ว
อู่เจี้ยนซินถึงค่อยๆ กลับมาขยับตัวได้อีกครั้ง ปราณแห่งปรภพอันแปลกประหลาดพิสดารได้หลอมรวมกลับเข้าไปในฟ้าดิน ด้วยระดับวรยุทธ์ของเขาตอนนี้ เขาสามารถขับปราณแห่งปรภพที่แทรกซึมเข้ามาในร่างกายออกไปได้อย่างสมบูรณ์
“หึ”
เขาปั้นหน้าบึ้งตึง จากนั้นก็กระแทกเสียงเ็า กวาดตามองไปทั่วบริเวณ
ตอนที่เขาเห็นว่าลูกศิษย์ลัทธิสยบฟ้ายังไม่มีใครสามารถหลุดจากการแช่แข็งได้ ก็พลันมีสีหน้าย่ำแย่ยิ่งกว่าเดิม
“ผู้าุโทั้งสองท่าน รบกวนท่านดูแลเหล่าลูกศิษย์ทั้งหลายที่นี่ และคอยเปิดโปงความชั่วร้ายของเ้าหลงอวี้ให้เป็ที่ประจักษ์แก่ผู้คนด้วย”
อู่เจี้ยนซินหันไปพูดกับผู้าุโอีกสองคนที่ใกล้จะฟื้นฟูกลับมาได้แล้ว
“ข้าอู่เจี้ยนซิน วันนี้จะต้องจับตัวเ้าหลงอวี้มาให้ได้!”
หลังสิ้นเสียง เขาก็วิ่งไปทางที่หลงอวี้หายตัวไปทันที!
ดูเหมือนหลงอวี้จะวิ่งหนีไปยังทิศทางของหุบเขาสยบฟ้า มันคงคิดจะหนีออกจากลัทธิสยบฟ้า อู่เจี้ยนซินก็ย่อมวิ่งตามไปทางนั้นด้วยอยู่แล้ว
แต่เขากลับไม่รู้ตัวว่า ทิศทางที่เขาไล่ตามไปนั้นมันผิดอย่างสิ้นเชิง!
หลงอวี้ในตอนนี้กำลังวิ่งหนีไปทิศข้าม มุ่งหน้าไปยังหุบเขาสยบฟ้า
ทำให้อู่เจี้ยนซินไล่ตามหลงอวี้ไม่ทัน และเวลากว่าครึ่งชั่วยามนั้นก็มากพอให้หลงอวี้วิ่งหนีได้ไกลนับร้อยลี้!
ต่อให้เป็อู่เจี้ยนซินที่ก้าวสู่ระดับิญญาแท้ได้แล้ว ก็ไม่มีทางเจอตัวหลงอวี้แน่นอน
........
หลงอวี้พาอวี้สุ่ยอวิ๋นออกจากป่าไผ่ เขาวางแผนรับมือเหตุการณ์ต่อจากนี้ไว้แล้ว
เขาไม่ยอมจำนนแค่นี้แน่ ในเมื่ออู่เจี้ยนซินคิดจะเล่นงานเขา เขาก็จะตอบโต้แบบตาต่อตา ฟันต่อฟัน เล่นงานอู่เจี้ยนซินคืนบ้าง!
‘เ้าอู่เจี้ยนซินมันไม่กล้ารอปู้สิงกลับมา รีบร้อนจะกำจัดข้าเช่นนี้ ต้องมีเื่ปิดบังที่ไม่อาจเปิดเผยให้ผู้อื่นรับรู้ได้อยู่แน่’
หลงอวี้คิดในใจ
‘หากผู้าุโอวี้ตื่น บางที่อาจจะได้รู้อะไรมากขึ้นก็เป็ได้!’
จุดหมายที่หลงอวี้มุ่งหน้าไปตอนนี้ คือส่วนลึกของหุบเขาอสรพิษนั่นเอง!
คนของสำนักดาบสะบั้นคิดจะฆ่าอวี้สุ่ยอวิ๋น เ้าอู่เจี้ยนซินเองก็มีบางอย่างไม่ชอบมาพากล เื่ทั้งหมดนี้ หลงอวี้ต้องขุดความจริงขึ้นมา เพื่อทวงคืนความยุติธรรมให้ตัวเองให้ได้!
โดยเฉพาะอู่เจี้ยนซินที่คิดจะแก้แค้นโดยการส่งเขาไปอยู่กลุ่มทำภารกิจเก็บสมุนไพรกลุ่มเดียวกับถานอู๋โจวและหลัวไท่หลง ชัดเจนว่า้าจะส่งหลงอวี้ให้ไปตาย
‘เ้าคิดจะเอาชีวิตข้าสินะ ข้าจะดูสิว่าเ้าที่เป็ถึงผู้าุโแห่งลัทธิสยบฟ้า แอบไปทำเื่ชั่วอะไรไว้!’
หลงอวี้คิดในใจเช่นนั้น การจะทำให้เื่เหล่านี้ให้สำเร็จ เขาต้องทำให้อวี้สุ่ยอวิ๋นได้สติกลับมาก่อน
การช่วยรักษาอวี้สุ่ยอวิ๋น จำเป็ต้องใช้สมุนไพรสามชนิด หญ้าเศียรั ลูกโอ๊กไร้ดอก ดอกไม้อวี้กาน
โดยลูกโอ๊กไร้ดอกนั้นจะเพิ่มความชุ่มชื้นให้เส้นชีพจร ชีพจรที่ได้รับความเสียดายสามารถใช้ผลลูกโอ๊กไร้ดอกรักษาฟื้นฟูได้ ส่วนดอกอวี้กานนั้นสามารถเพิ่มความสามารถในการฟื้นฟูตันเถียนให้สูงขึ้นได้ ขอเพียงตันเถียนยังไม่ได้ถูกทำลายอย่างสมบูรณ์ ก็สามารถใช้ดอกอวี้กานรักษาให้หายดได้
สมุนไพรทั้งสองอย่างนี้มีมูลค่าสูงลิ่ว ในพื้นที่กว่าพันลี้ มีแค่ส่วนลึกของหุบเขาอสรพิษเวหาเท่านั้นที่พอจะหาได้ ในปริมาณน้อยนิด
ส่วนหญ้าเศียรันั้น มีช่วยในการกระตุ้นสมอง ทำให้อวี้สุ่ยอวิ๋นได้สติกลับมาอีกครั้ง ต้องใช้ทั้งสามอย่างนี้รวมกันถึงจะสามารถรักษาอาการาเ็ของอวี้สุ่ยอวิ๋นได้อย่างสมบูรณ์
หรือจะใช้คำว่า รักษาพิษที่อวี้สุ่ยอวิ๋นได้รับ ก็ได้
หลงอวี้ที่แบกร่างของอวี้สุ่ยอวิ๋นไว้บนหลัง ระหว่างทางเขาััได้อย่างชัดเจนว่าอวี้สุ่ยอวิ๋นไม่ได้แค่าเ็เพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่ติดพิษชนิดหนึ่งอยู่ด้วย ทำให้ตัวเขาตกอยู่ในสภาวะหลับใหลไม่ได้สติมาเช่นนี้!
ทั้งชีพจรทั่วร่างและตันเถียนของอวี้สุ่ยอวิ๋นล้วนถูกพิษห่อหุ้มไว้ เพียงแต่ตอนนี้พวกพิษเหล่านี้ยังอยู่ในสภาวะหลับใหลไม่ได้แผลงฤทธิ์ หากมันแผลงฤทธิ์ขึ้นมา เช่นนั้น สุ่ยอวิ๋นก็คงหมดทางรอด!
“มิน่าทำไมถึง้าหญ้าเศียรั ลูกโอ๊กไร้ดอก กับดอกอวี้กาน สมุนไพรทั้งสามอย่างนี้ เพราะมันกำจัดพิษในตัวผู้าุโอวี้ได้นี่เอง”
หลงอวี้ตาเป็ประกาย
“ถ้าอย่างนั้นข้าจะมุ่งหน้าไปที่ส่วนลึกของหุบเขาอสรพิษเวหาเพื่อตามหาสมุนไพรทั้งสามอย่างนี้ก่อน!”
หลังจากที่เขาออกเดินทางอย่างต่อเนื่อง ไม่นานก็เข้ามาในป่าทึบที่แสงถูกบดบังจนมืดครึ้มผืนหนึ่ง ซ่อนตัวในเงามืดจนไม่เหลือร่องรอย
ป่าทึบอันมืดครึ้มผืนนี้ อยู่ในเขตลึกของหุบเขาอสรพิษเวหา
หลงอวี้พาอวี้สุ่ยอวิ๋นมุ่งหน้าไปด้วยความเร็วสูง ด้วยทักษะและประสบการณ์อันเชี่ยวชาญของตัวเขา เมื่ออยู่ในป่าทึบที่มืดครึ้มเช่นนี้ เขาสามารถหลบซ่อนจากการตามล่าได้อย่างง่ายดายสุดขีด
หลังจากที่เขาวิ่งตะบึงได้พักหนึ่ง หอกในมือเขาก็เริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ มันเปล่งประกายแสงสีดำสายหนึ่งออกมา ราวกับเป็หอกที่มาจากปรภพก็ไม่ปาน
หอกัเปื้อนเื ได้ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่แปลกประหลาดบางอย่าง หลงอวี้ยังไม่รู้ว่าการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นเป็ผลดีหรือร้าย
“ไม่ไหว มันร้อนเกินไปแล้ว ต้องไปหาที่พักก่อน!”
หลงอวี้ััได้ว่าความร้อนที่หอกั์ปล่อยออกมานั้นสูงมากเสียจนเขาประคองไม่ไหวแล้ว
เขากวาดมองดูรอบๆ ไม่นานก็พบเห็นถ้ำขนาดเล็กแห่งหนึ่ง เขาพาผู้าุโอวี้เข้าไปในนั้น จากนั้นก็ใช้พละกำลังอันมหาศาลแบกหินั์ก้อนหนึ่งมาปิดปากถ้ำ เหลือแค่รูเล็กๆ พอให้อากาศถ่ายเทได้เท่านั้น
ต่อจากนั้นเขาก็พาอวี้สุ่ยอวิ๋นไปนั่งพิงตรงกำแพงถ้ำ ส่วนตัวเขาได้วางหอกั์ลงบนพื้น สังเกตความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างละเอียด!
“หอกัเปื้อนเื ไม่รู้ว่าจะเกิดความเปลี่ยนแปลงอะไรขึ้น”
หลงอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย ภายในถ้ำอันมืดมิดนี้ เขามองเห็นเืสดๆ ที่เปื้อนอยู่บนหอกั์มีประกายแสงลี้ลับสว่างขึ้น
หอกั์ที่ได้รับเืของหลงอวี้และปราณปรภพไปนั้นได้เกิดการเปลี่ยนขึ้น!
เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!
เสียงเหล็กกระทบกันดังมาจากบนหอกั์หลายครั้ง จากนั้นประกายแสงลี้ลับที่อยู่บนหอกัก็ค่อยๆ จางลง
ลายเส้นสีดำหลายสายได้ประทับลงบนหอกั์!
ปลายหอกกลายเป็สีดำทะมึน!
ส่วนด้ามหอกก็มีลายเส้นสีดำหลายสายถูกประทับลงไป!
“หอกั์เล่มนี้เปลี่ยนไปจนคล้ายกับสัญลักษณ์ัปรภพเลย!”
หลงอวี้ััได้ถึงปราณปรภพที่แผ่ออกมาจางๆ จากหอกั์ เขาเกิดความรู้สึกคาดหวังเล็กน้อย
ดูท่าทางอานุภาพของหอกั์จะเพิ่มสูงขึ้น?
หลงอวี้ลองถือหอก ในที่สุดก็มันก็หายร้อนแล้ว แต่มีปราณแห่งปรภพสายหนึ่งได้แผ่ออกมาจากหอกจนปกคลุมร่างกายเขาไว้อย่างรวดเร็ว
เมื่อใช้คู่กับสัญลักษณ์ัปรภพแล้ว มันทำให้หลงอวี้รู้สึกสดชื่นมากขึ้น!
“อานุภาพเพิ่มสูงขึ้นจริงด้วย”
หลงอวี้ตาเป็ประกาย จากนั้นก็ได้ถ่ายเทลมปราณจากในร่างกายเข้าไปในหอกั์ เพียงครู่เดียวมันก็ไปกระตุ้นพลังของลายเส้นสีดำบนพื้นผิวของหอกั์ให้ทำงาน
“เงาหอกกระหน่ำแทง!”
หลงอวี้แผดเสียงะโอย่างเกรี้ยวกราด แทงหอกในมือลงพื้นถ้ำรวดเดียวหลายสิบหอก!
มหาพลังฟ้าดินอันน่าสะพรึงได้ถูกปล่อยมาทางปลายหอกพร้อมกับปราณปรภพอันลี้ลับพิสดาร ทำให้พื้นถ้ำเกิดหลุมลึกถึงหนึ่งจ้างขึ้นมาทันที!
“มีพลังมากถึงหนึ่งพันห้าร้อยแรงม้าพยศเลยเชี่ยวหรือ!”
หลงอวี้เผยสีหน้าตะลึงระคนยินดี
แต่เดิมแล้ว หากเขาใช้ท่าเงาหอกกระหน่ำแทงคู่กับมหาพลังฟ้าดิน อย่างมากสุดก็มีพลังเพียงหนึ่งพันแรงม้าพยศเท่านั้น
แต่บัดนี้ หลังจากที่หอกั์เปื้อนเืจนเกิดการเปลี่ยนแปลง ทำให้วิชาหอกของเขามีอานุภาพสูงมากกว่าเดิมถึงห้าในสิบส่วน!
“หลังจากนี้เรียกเ้าว่าหอกัปรภพแทนแล้วกัน!”
หลงอวี้กำหอกในมือแน่น ร่ายรำไปมาหลายครั้ง พบว่าเขาสามารถเลือกที่จะใช้หรือไม่ใช้พลังของลายเส้นสีดำบนหอกัปรภพได้ด้วย
หากใช้พลังของมัน วิชาหอกที่เขาใช้ ก็จะมีปราณปรภพแฝงอยู่ด้วย ทำให้วิชาหอกนั้นมีอานุภาพสูงกว่าเดิมถึงห้าส่วน
แต่หากไม่กระตุ้นพลังของลายเส้นสีดำ อานุภาพของหอกัปรภพก็จะเหมือนกับหอกั์ก่อนหน้านี้ทุกประการ
‘แค่ทำให้หอกเล่มนี้มีความสามารถเพิ่มขึ้นมาหนึ่งอย่างเท่านั้น เหมือนกับสัญลักษณ์ัปรภพเลย...’
หลงอวี้คิดในใจเช่นนั้น ในตอนนั้นเอง เขาก็ััได้ว่าหอกัปรภพนั้นส่งเสียงัคำราม เสียงนั้นราวกับดังมาจากสถานที่อันแสนไกล
