เพราะพาคนกลับสำนักงานย่อยกลางดึก จึงเป็ธรรมดาที่ฉือผิงฮุยจะมีสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไร
เฉินเผิงที่สวมหมวกแก๊ปเหมือนจะดูไม่ออกว่ามีอะไรผิดปกติ เขาคุยจ้อพลางยิ้มประจบ ไม่มีท่าทีโอหังเหมือนตอนอยู่ที่สำนักงานใหญ่
ฉือผิงฮุยมองเขาอย่างเอือมระอา แต่ไม่ได้กล่าวอะไร ความกดดันนี้ทำให้เฉินเผิงรู้สึกอึดอัดอย่างมาก
เขาเป็ถึงหัวหน้า ย่อมมีลูกน้องที่ไว้ใจได้เป็ของตัวเอง เขาโทรศัพท์บอกลูกน้องว่าเดี๋ยวจะไปถึง ฉือผิงฮุยมีวิธีของตนในการจัดการกับคนเจนโลกเช่นนี้
“ผมจะบอก ผมจะบอกคุณทุกอย่างเลย คุณอย่างมองผมแบบนี้ได้ไหมเนี่ย?” เฉินเผิงผวา กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ประสบการณ์หลายปีของตนกำลังบอกว่า ตอนนี้ การร้องขอความเมตตาเป็วิธีที่ดีที่สุด เพราะคนเจนโลกเช่นเฉินเผิงไม่กลัวเบื้องบน ยิ่งเป็เบื้องบนยิ่งมีกฎเกณฑ์ แต่เบื้องล่าง วิธีแทงข้างหลังต่างๆ ที่เอาออกมาใช้ได้นั้น เขาเคยประสบกับโชคร้ายแบบนี้มาแล้ว
“เฮอะๆ! ตอนนี้ฉันไม่อยากฟังแล้ว”
ฉือผิงฮุยยิ้มเ็า อีกทั้งยังพิงเก้าอี้แล้วหลับตา ทำใจให้สงบ
รอไม่นาน เ้าหน้าที่ตำรวจสองสามคนก็เดินเข้ามา “หัวหน้าครับ พวกเรามาแล้วครับ”
“อืม ดีมาก ห้องควบคุมเปลี่ยนเป็คนของเราแล้วใช่ไหม?” ฉือผิงฮุยลืมตาขึ้น ก่อนจะถาม
“วางใจได้เลยครับ รับรองว่าสมบูรณ์แบบ แล้วจะให้พวกเราทำอะไรต่อหรือครับ?”
“ปิดกล้องวงจรปิดก่อน ให้เด็กนี่ใช้เล่ห์กลสักหน่อย ไม่ต้องห่วง อีกนานกว่าจะเช้า มาสนุกกันหน่อยดีกว่า” ฉือผิงฮุยขยับมือขยับเท้า มองเฉินเผิงด้วยสีหน้าชั่วร้าย
ทันใดนั้นก็มีคนโทรศัพท์เข้ามา บอกฉือผิงฮุยว่าเตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว
“เอาเป็ดาบซูฉินเป้ยก่อนละกัน!”
พอเฉินเผิงได้ยิน ก็ใจนแน่นิ่งอยู่บนเก้าอี้
“ฮ่าๆ ความคิดดี ผมรับรองเลยว่าจะทำให้ไอ้เด็กนี่สุขสบายแน่ เวรเอ๊ย กลางดึกป่านนี้ยังไม่ให้พวกเราพักผ่อนอีก เพราะงั้นพวกเราต้องเอ็นดูไอ้เด็กนี่ดีๆ สักหน่อยแล้ว” ทันใดนั้นก็มีคนเดินผ่านเฉินเผิงไปอย่างไม่เป็มิตร
เฉินเผิงตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวและคุกเข่าลงทันที เขาขอร้อง “พี่ชาย พี่ชายที่รักของผม คุณถามอะไรมา ผมก็จะตอบอย่างนั้นเลย นายท่าน นายท่านที่รัก!”
อาจกล่าวได้ว่าชายคนนี้ไม่มีขีดจำกัดเลยสักนิด ใต้เข่าผู้ชายมีทองคำ1 แต่เฉินเผิงไม่ได้คิดเช่นนั้น เขากลับคิดว่าเมื่อตกที่นั่งลำบาก มันไม่คุ้มเสี่ยง ต้องยอมถอยก่อน ถึงจะเป็ทางที่ถูกต้อง ใครที่มีกำลังมากกว่า ก็มีอำนาจมากกว่า สิ่งเหล่านี้ทำให้เห็นได้ชัดว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของเขา
ที่เรียกว่าดาบซูฉินเป้ยนั้น มันเป็วิธีการลงโทษอย่างหนึ่งได้รับความนิยมอย่างมากในคุกหรือในห้องกักกัน เฉินเผิงรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น รสชาตินั้น เขาเคยลิ้มลองมาครั้งหนึ่งแล้ว และชีวิตนี้ก็ไม่อยากลิ้มลองมันอีก
น่าเสียดาย คำพูดของเฉินเผิงไม่อาจทำให้สองสามคนในที่นี้หวั่นไหวได้
เขาถูกกดลงพื้นอย่างแรง จากนั้นมือข้างหนึ่งก็กำรอบคอแล้วดึงไปด้านหลัง อีกมือหนึ่งงอไปที่ด้านหลัง จากนั้นก็รวบมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกัน จินตนาการได้เลยว่าท่านี้ทำยากขนาดไหน รสชาติแบบนี้ มันยากที่จะรับได้จริงๆ
“โอ๊ยๆ เบาหน่อย! เบาหน่อย!” เฉินเผิงกรีดร้องไม่หยุด แต่ไม่มีใครเห็นใจเขา
ฉือผิงฮุยมองเขาด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม พวกลูกน้องของเขาชี้ไปที่เฉินเผิงแล้วหัวเราะคึกคักกัน
“ผมจะบอก ผมจะบอกทุกอย่างเลย พี่ชาย ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้วจริงๆ!” เฉินเผิงขอร้องไปด้วย พยายามทำให้ตนเองอยู่ในท่าที่สบายขึ้นไปด้วย
พอได้ยินประโยคนี้ ฉือผิงฮุยก็ขมวดคิ้ว “ดูท่าเครื่องปรุงจะยังไม่พอนะ แขกของเราไม่ค่อยพอใจเท่าไรเลย เพิ่มวัตถุดิบหน่อย ฉันว่าเก้าอี้ตัวนี้ก็ไม่เลวนะ”
ความหมายของฉือผิงฮุยพวกเขาย่อมเข้าใจเป็ธรรมดา เอาเก้าอี้กดลงไปบนข้อมือของเขา ใช่ว่าน้ำหนักของเก้าอี้จะหนัก แต่น้ำหนักเท่าไรนั้นไม่แน่ชัด ค่อยๆ เพิ่มน้ำหนักเข้าไป เหมือนฟางเส้นสุดท้ายที่อูฐจะแบกไหว สีหน้าของเฉินเผิงเปลี่ยนไป ขาวซีด จนน่ากลัว
คนเจนโลกเช่นเฉินเผิงเข้าใจดี ถ้าไม่อยากเผชิญกับการทรมานที่หนักขึ้นกว่านี้ เขาต้อง ‘ให้ความร่วมมือ’ ไม่อย่างนั้น หลากหลายวิธีที่พิลึกพิลั่น แม้จะเป็คนเจนโลกเช่นเขาก็กินไม่ลง ถ้าไม่ตายก็หายไปครึ่งชีวิต เพราะถ้าสอบปากคำด้วยวิธีแบบนี้ ให้ตรวจสอบดูก็ไม่มีทางพบการาเ็อะไร
เวลาค่อยๆ ผ่านไป ครึ่งชั่วโมงแล้ว สีหน้าของเฉินเผิงกลายเป็สีขาวคล้ายกระดาษ ริมฝีปากของเขาขยับ พึมพำขอร้อง “พี่ชาย ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว”
“เฮอะๆ! ฉันเห็นว่านายสนุกดีนี่นา อีกสิบนาทีละกัน” คำพูดของฉือผิงฮุยทำให้เฉินเผิงมีความหวังไม่รู้จบ เขามองฉือผิงฮุยด้วยสายตาร้อนรน
เฉินเผิงไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน รู้สึกเกลียดที่เวลาผ่านไปช้าขนาดนี้
ร่างกายของเขาสั่นเทา เขากระสับกระส่าย เหมือนมีสระเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยน้ำอยู่ตรงพื้นที่เขายืนอยู่ มันจะเกือบถึงขีดจำกัดที่เขาทนไม่ไหวแล้ว
ฉือผิงฮุยมองท่าทางของเขา รู้ว่าใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว จึงพยักหน้ากับคนอื่น "ปล่อยเขา"
ทันทีที่เฉินเผิงถูกปล่อย เขาก็ทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้ราวกับสูญเสียกระดูกไป ริมฝีปากของเขาแห้งผาก “น้ำ น้ำ...”
ฉือผิงฮุยส่งแก้วน้ำให้เขา เฉินเผิงดื่มน้ำจนหมดในอึกเดียว เหมือนได้มีชีวิตอยู่ต่อ มือและเท้าสั่นเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่าประสบการณ์เมื่อครู่ไม่ใช่ภาพลวงตา
ฉือผิงฮุยจุดบุหรี่ให้เฉินเผิงเองกับมือ เขาตบแก้มของอีกฝ่าย “รู้ใช่ไหมว่าต้องตอบคำถามของพวกเรายังไง?”
เฉินเผิงมองฉือผิงฮุยอย่างหวาดกลัว “เข้าใจแล้วครับ เข้าใจแล้ว”
“อืม พวกเราได้ทำร้ายนายไหม? ตะคอกใส่นายหรือเปล่า?”
“ไม่เลย! ไม่!” เฉินเผิงส่ายหน้าอย่างหวาดกลัว
ฉือผิงฮุยพอใจในท่าทางของเขามาก จากนั้นก็หันไปพูดกับลูกน้องคนสนิท “เปิดกล้องวงจรปิดได้แล้ว เรามาเริ่มสอบปากคำกันดีกว่า”
การสอบปากคำเริ่มต้นขึ้น ครั้งนี้เฉินเผิงพูดอย่างตรงไปตรงมา
“บอกฉันมาสิว่า คืนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
ฉือผิงฮุยนั่งอย่างมั่นคง เขาเข้าใจเื่พื้นฐานของคดีแล้ว ตอนนี้เขาหวังว่าเฉินเผิงให้เบาะแสเพิ่มมากขึ้น และเป็ธรรมดาที่จะมีอีกคนคอยจดบันทึก
เฉินเผิงเป็นักเลงคนหนึ่ง พึ่งพิงบริษัทกู้ยืมเงินที่เก็บดอกเบี้ยขูดเืที่ไม่มีเื้ัแน่ชัด ตามเก็บหนี้เป็ปกติ ชีวิตของเขาผ่านมาอย่างโชกโชน วันนี้เ้านายสั่งให้เขาทำอย่างกะทันหัน สิ่งที่เขารู้นั้นน้อยมาก เขาแค่แบกกระเป๋าเป้ที่ใส่เงินสดไว้แล้วเดินเตร็ดเตร่ไปมาตามคำสั่งของเ้านายเท่านั้น แน่นอนว่าไม่ได้มีเขาเพียงคนเดียว ยังมีอีกคนที่ถูกจับได้แล้วเช่นกัน
มีผู้ต้องหาถูกจับได้ทั้งหมดสามคน พวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันและคอยจับตามองให้กัน ส่วนคนอีกคนเป็คนโลภที่มาหาผลประโยชน์เล็กๆ น้อยๆ แค่มาช่วยพวกเขาโยนกระเป๋าเป้เท่านั้น ดังนั้น เมื่อถูกจับจึงสารภาพทันที ไม่อย่างนั้นเฉิงเผิงคงหายไปกับฝูงชนแล้วก็คงไม่ถูกจับได้หรอก
เพราะเ้านายของพวกเขาเป็คนเข้มงวด พวกเขาเลยไม่กล้าขัดคำสั่ง ไม่อย่างนั้น ด้วยนิสัยของนักเลงอย่างพวกเฉินเผิงแล้ว เขาอาจนำเงินก้อนนี้หนีไปก็ได้ มีแต่พระเ้าที่รู้ว่าเ้านายไม่ได้จัดคนมาจับตาดูพวกเขา พวกเขาเลยไม่กล้าเดิมพัน
“พูดเื่ที่มีประโยชน์หน่อย เ้านายของพวกแกเป็ใคร? ใครมาเจรจากับเ้านายของพวกแก? ใครให้เงินก้อนนี้มา!”
ฉือผิงฮุยหงุดหงิดนิดหน่อย
เฉินเผิงลังเลเล็กน้อย วิธีการของเ้านายน่ากลัวมาก แต่ถ้าเขาไม่พูดล่ะก็ สถานการณ์ที่ตนเจอต้องไม่ดีแน่ๆ มองสีหน้าดำทะมึนของฉือผิงฮุยแล้ว เฉินเผิงก็ตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็เอ่ยชื่อคนคนหนึ่งออกมาพร้อมกับสถานที่ที่คิดว่าเขาน่าจะอยู่
ชื่อนี้ทำให้ฉือผิงฮุยประทับใจ แขวนหมายเลขไว้บนกระดาน แล้วจัดกำลังคนเพื่อไปตามจับเขาทันที
ั้แ่พูดออกมา เฉินเผิงก็ปล่อยภาระทางจิตใจลง เขาเอ่ยต่อ “เ้านายของผมรู้ว่าพวกเราถูกจับแล้ว ตอนนี้น่าจะซ่อนตัวอยู่ พวกคุณไปที่นั่นก็หาเขาไม่เจอหรอก”
เขาสาบานกับ์เลยว่านี่เป็ความหวังดี
แต่ฉือผิงฮุยกลับไม่ซาบซึ้ง “ใครใช้ให้แกสอนพวกเราว่าต้องทำอะไรยังไง? พูดต่อไป!”
“ไม่กล้าแล้วๆ!”
เฉินเผิงโบกมือไปมา
“ส่วนใครเป็คนมาเจรจากับเ้านายน่ะ พวกเราไม่รู้จักหรอก เ้านายไม่บอกพวกเราด้วยว่าได้เงินมาจากไหน ตามที่เคยดื่มเหล้ากับเขาครั้งหนึ่ง เ้านายเคยโอ้อวดว่า เขาทำเื่สกปรกแทนคนรวยมาไม่น้อย คนรวยพวกนั้นระวังตัวกว่าเขามาก เขาแค่รับผิดชอบการเก็บเงินเท่านั้น แทบไม่รู้สถานะของลูกค้าเลย เ้านายบอกว่าไม่กล้ายุ่ง เพราะคนรวยใจดำน่ากลัวกว่าพวกเขาเยอะ”
“แกไม่รู้จริงๆ เหรอ?”
ฉือผิงฮุยถามอย่างไม่ยอมแพ้
“ผมไม่รู้ ผมไม่กล้าหลอกคุณหรอก” เฉินเผิงพยักหน้ารัวเหมือนกำลังโขลกกระเทียม
“ผู้สมรู้ร่วมคิดของเขาสารภาพแล้วหรือยัง?”
“ไม่ยอมสารภาพเลยครับ แต่คนที่มันโลภมากขอแค่กำไรเล็กน้อยยอมสารภาพแล้ว พวกเราตรวจสอบสถานะของเขาแล้วครับ น่าจะไม่มีปัญหาอะไร”
คนสนิทตอบคำถามของฉือผิงฮุย
“ไม่เป็ไร ปล่อยชายคนนั้นไป ไม่สิ กักตัวครบยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วค่อยปล่อย ให้เขาได้มีความทรงจำที่ดีที่ดันมาสร้างความวุ่นวายให้เราสักหน่อย ส่วนไอ้คนที่มันไม่ยอมสารภาพก็ให้เด็กคนนี้ไปสอนบทเรียนเขา ให้เขารู้ว่าที่นี่คือที่ไหน! จัดการเสร็จแล้วก็ไปนอนพักกันสักหน่อยเถอะ ฟ้าจะสว่างแล้ว แฟ้มคดีค่อยมาจัดการตอนเช้า อย่าลืมทำสำเนาให้จ้าวอี้ชุดหนึ่งด้วยล่ะ” ฉือผิงฮุยข่มความผิดหวังไว้ในใจแล้วแจกแจงอย่างรวดเร็ว
จ้าวอี้เข้านอนดึกมาก แต่ก็ตื่นเวลาเดิมเป็ปกติ เหมือนเป็ระบบนาฬิกาชีวภาพ
หลังจากทานอาหารเช้า เขาก็นำไปให้เหล่าโจวชุดหนึ่งและไปเยี่ยมเขา สภาพจิตใจของเหล่าโจววันนี้ค่อนข้างดี หลังปลอบใจเขาเล็กน้อยแล้ว จ้าวอี้ก็ออกมา
สำหรับเหล่าโจวแล้ว การที่จ้าวอี้ไขคดีได้โดยเร็วนั้น ถือเป็การช่วยเหลือที่ดีที่สุด
“ผู้ตรวจการฉือเข้างานหรือยังครับ?”
“เมื่อวานหัวหน้าทำล่วงเวลาจนถึงเที่ยงคืนเลยครับ ตอนนี้น่าจะพักผ่อนอยู่ที่ห้องพักในออฟฟิศของเขา ถ้าคุณมีคำถามอะไรสามารถถามผมได้โดยตรงครับ หัวหน้าแจกแจงเอาไว้แล้ว” คนในห้องปฏิบัติการเตรียมพร้อมอยู่ก่อนแล้ว
“คดีมีอะไรคืบหน้าบ้างไหม?”
“เบื้องต้นนำตัวผู้ต้องสงสัยย้ายมาที่สำนักงานย่อยของเราแล้วครับ ส่วนนี่เป็สำเนาคำสารภาพทั้งหมดครับ ยังไม่ทันได้คัดแยกเลย คุณอยากอ่านไหมครับ?”
“แน่นอนครับ”
เมื่ออ่านคำสารภาพตัวต้นฉบับแล้ว จ้าวอี้ก็เข้าใจถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างคร่าวๆ ในขณะที่เขากำลังพักผ่อนอยู่
“ตามคาดเลย เมื่อวานก็พอจะเดาได้อยู่ว่า คงจับได้แต่ลูกกระจ๊อกเท่านั้น แต่จับปลาใหญ่ตัวจริงไม่ได้” จ้าวอี้พูดกับตัวเอง ในคำสารภาพนี้ยังมีรายงานการกระทำอยู่ด้วย ด้านหลังสุดเขียนไว้ว่าการจับกุมล้มเหลว
ก่อนที่อีกฝ่ายจะวางสายไป เขาก็พอจะเดาผลลัพธ์ออก ไม่ว่าอย่างไร อีกฝ่ายก็รู้แล้วว่าลูกน้องถูกจับตัวได้ แล้วเขาจะไม่หนีได้ยังไง จะให้เขายืนรอตำรวจมาจับตัวหรือไงเล่า
จ้าวอี้ครุ่นคิด ถึงแม้ว่าจะจับคนที่ถูกเรียกว่าเ้านายได้ แต่เกรงว่าคงยากที่จะได้ข้อมูลที่เป็ประโยชน์มา เหตุผลนั้นง่ายมาก อีกฝ่ายจะไม่บอกสถานะของนายจ้างออกมาแน่นอน เพราะพวกเขาไม่ได้ทำเื่ร้ายแรง อย่างมากก็แค่ติดสินบนเ้าพนักงาน หาทนายที่มีความสามารถและก็หาแพะมารับบาป มันไม่ใช่เื่ยากสักนิดที่จะปัดเื่พวกนี้ออกจากตัว
คดีเหมือนจะเข้าสู่ทางตัน
ไม่ถูก จ้าวอี้นึกถึงข้อสงสัยที่ตนนึกขึ้นได้เมื่อวาน ตอนนี้เขามีเวลาพอดี ทำไมเขาไม่ลองหาใครสักคนมาสอบปากคำสักหน่อยเล่า
จ้าวอี้ตัดสินใจไปหาป้าเฉียนซึ่งเป้าหมายที่เล็กที่สุดก่อน บุคลิกของป้าเฉียนไม่เป็ที่ดึงดูดเท่าไรนัก แต่มีความสำคัญอย่างมาก ส่วนข้อมูลเพิ่มเติมอย่างหลี่เทียนินั้น บุคลิกของเขาอ่อนไหวเกินไป จ้าวอี้คิดว่าตอนนี้ยังไม่ใช่โอกาสที่ดีเท่าไร
เขาให้อี้เกอหาผู้ช่วยมาให้ตน ใส่ชุดนอกเครื่องแบบไปเชิญคนที่บ้านตระกูลหลี่ ขณะที่จ้าวอี้แค่รอเท่านั้น
“คุณจ้าว! มีคนมาประกันตัวผู้ต้องสงสัยสองคนของเมื่อวานนี้ครับ!”
“ประกันตัว? ไม่อนุญาตให้ประกันตัวเขา!” แม้ว่าจะไม่ได้ผลลัพธ์ที่เขา้า แต่จ้าวอี้ไม่ยอมปล่อยตัวสองคนนั้นไปง่ายๆ แน่นอน
แต่ถึงอย่างนั้น เขาไม่อาจขัดขวางทนายความตำแหน่งสูงของฮ่องกงไว้ได้ ทนายความผู้สวมแว่นตากรอบทองมาหยุดอยู่ข้างๆ จ้าวอี้แล้ว
“สุภาพบุรุษท่านนี้ ผม้าประกันตัวลูกความของผมครับ”
----------------------------------------
1 เป็สำนวนจีน หมายถึง ลูกผู้ชายต้องมีศักดิ์ศรี
