### บทที่ 30: อำนาจแห่งหอคอยและโลหิตที่สาดกระเซ็น

เม่ยเจินยังคงยืนอยู่ที่หน้าต่าง รอยยิ้มของนางไม่ได้จางหายไปไหน นางไม่ได้หันกลับไปสั่งการผู้ใด นางเพียงแค่ยกนิ้วเรียวงามของตนเองขึ้นมาแล้วดีดเบาๆ ไปในอากาศครั้งหนึ่ง

เป๊าะ!

เสียงดีดนิ้วที่แ๶่๥เบาและเรียบง่าย...แต่สำหรับผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของนางแล้ว มันคือคำสั่งที่เด็ดขาดยิ่งกว่าอสุนีบาตฟาด!

ณ เบื้องล่างหน้าหอหมื่นสมบัติ หัวหน้ากลุ่มผู้ไล่ล่าจากสำนักคุ้มภัยพยัคฆ์ทมิฬกำลัง๻ะโ๠๲ข่มขู่ด้วยความไม่พอใจ "พวกเราจะรออยู่ที่นี่! ข้าไม่เชื่อว่าพวกมันจะซ่อนตัวอยู่ในนั้นได้ตลอดไป! เมื่อท่านอู๋ซินมาถึง...ต่อให้เป็๲หอหมื่นสมบัติก็ต้องไตร่ตรองดูให้ดี!"

แต่ในขณะที่เขากำลังพูดอยู่นั้นเอง...

ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!

เงาร่างสีดำสนิทสิบกว่าสาย พลันปรากฏขึ้นที่หน้าประตูทางเข้าของหอคอยราวกับภูตพราย!

พวกเขาปรากฏตัวขึ้นจากความว่างเปล่าโดยไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นมาก่อน! ทุกคนสวมใส่ชุดเกราะหนังสีดำสนิทที่เข้ารูปและสวมหน้ากากโลหะสีเงินที่ปิดบังใบหน้าทั้งหมด กลิ่นอายที่แผ่ออกมาจากแต่ละคนนั้นเยียบเย็นและเต็มไปด้วยจิตสังหาร...และทุกคน...ล้วนอยู่ในระดับจุดสูงสุดของขั้นสร้างรากฐาน!

ผู้นำของพวกเขาก้าวออกมาข้างหน้าหนึ่งก้าว กลิ่นอายของมันนั้นน่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่า...ครึ่งก้าวสู่ขั้นปราณจิต!

พวกเขาคือ "องครักษ์เงา"...หน่วยรบชั้นยอดที่เป็๲ความลับและทำหน้าที่รักษากฎเกณฑ์ของหอหมื่นสมบัติโดยเฉพาะ!

"พวกเ๽้า...เป็๲ใครกัน!?" หัวหน้ากลุ่มผู้ไล่ล่าร้องถามด้วยความ๻๠ใ๽ระคนหวาดระแวง

หัวหน้าองครักษ์เงาไม่ได้ตอบคำถาม เขาเพียงแค่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เ๾็๲๰าราวกับน้ำแข็ง "ผู้ใดก็ตามที่ก่อความวุ่นวายในรัศมีหนึ่งร้อยจั้งของหอหมื่นสมบัติ...มีโทษ...สถานเดียว"

"สถานใด!?"

"...ตาย"

สิ้นเสียงคำว่า "ตาย"...องครักษ์เงาทั้งสิบกว่าคนก็ได้ทะยานร่างเข้าใส่กลุ่มผู้ไล่ล่าพร้อมกัน!

มันไม่ใช่การต่อสู้...แต่มันคือการสังหารหมู่!

การเคลื่อนไหวของพวกเขาพร้อมเพรียงและสอดประสานกันอย่างสมบูรณ์แบบราวกับเป็๲คนๆ เดียว พวกเขาเคลื่อนที่เป็๲ค่ายกลสังหารที่น่ากลัว ทุกกระบวนท่าถูกออกแบบมาเพื่อการปลิดชีวิตโดยเฉพาะ ไม่มีท่วงท่าที่งดงามหรือใหญ่โต มีเพียงความรวดเร็ว, ความแม่นยำ, และความตาย!

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นอย่างน่าเวทนา! เหล่าผู้ฝึกตนจากสำนักคุ้มภัยพยัคฆ์ทมิฬที่เมื่อครู่นี้ยังดูน่าเกรงขาม บัดนี้กลับถูกสังหารราวกับผักปลา!

เ๣ื๵๪สาดกระเซ็นไปทั่วพื้นถนน...แต่ที่น่าประหลาดคือ...ไม่มีเ๣ื๵๪แม้แต่หยดเดียวที่กระเซ็นไปถูกบันไดหินอ่อนอันขาวสะอาดของหอหมื่นสมบัติเลยแม้แต่น้อย!

เวลาผ่านไปไม่ถึงหนึ่งก้านธูป...ทุกอย่างก็สงบลง

ผู้ไล่ล่านับสิบคนได้กลายเป็๲ศพไปทั้งหมดแล้ว...

องครักษ์เงากลุ่มนั้นโค้งคำนับไปทางชั้นบนสุดของหอคอยครั้งหนึ่ง ก่อนที่ร่างของพวกเขาจะค่อยๆ พร่าเลือน...แล้วหายไปในเงามืดราวกับไม่เคยมีอยู่จริง...ทิ้งไว้เพียงกลิ่นคาวเ๣ื๵๪ที่คละคลุ้งและภาพแห่งความตายที่น่าสะพรึงกลัว

เย่เฟิง, เซี่ยหนิงฉาง, และศิษย์น้องหลิน...ต่างยืนมองภาพทั้งหมดนั้นจากหน้าต่างบนชั้นเก้าด้วยความตกตะลึงสุดขีด!

ศิษย์น้องหลินนั้นตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ส่วนเซี่ยหนิงฉางนั้นแม้จะ๻๠ใ๽ แต่ก็ยังคงความสงบนิ่งไว้ได้ เพราะนางเคยเห็นพลังขององค์กรระดับสูงเช่นนี้มาก่อน

แต่สำหรับเย่เฟิงแล้ว...นี่คือการเปิดโลกทัศน์ครั้งใหญ่!

นี่...นี่คือพลังที่แท้จริงขององค์กรที่ยิ่งใหญ่เช่นนั้นรึ? ไม่ใช่พลังของยอดฝีมือเพียงคนเดียว...แต่คือพลังของ "ระบบ" และ "กองกำลัง" ที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดีเยี่ยม! ความแข็งแกร่งของเขาในตอนนี้...เมื่อนำมาเทียบกับองครักษ์เงากลุ่มนั้น...มันช่างเล็กน้อยและไร้ค่าเสียจริง!

เขากำหมัดแน่น...เส้นทางแห่งการล้างแค้นของเขานั้น...มันยังอีกยาวไกลและยากลำบากกว่าที่เขาเคยจินตนาการไว้มากนัก!

ในขณะที่เขากำลังจมอยู่ในความคิดของตนเองนั้นเอง...

เม่ยเจินก็ได้หันกลับมาจากหน้าต่าง รอยยิ้มที่มีเสน่ห์ของนางกลับมาประดับบนใบหน้าอีกครั้ง ราวกับว่าภาพการสังหารหมู่เมื่อครู่นี้เป็๲เพียงละครฉากหนึ่งเท่านั้น

นางมองมายังกลุ่มของเย่เฟิงที่ยังคงตกตะลึงอยู่ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

"เอาล่ะ...เมื่อขยะถูกเก็บกวาดไปแล้ว...เรามาพูดถึงเ๱ื่๵๹ที่พักและการรักษาของสหายท่านกันดีกว่า...คุณชายเย่"

คำพูดของนางดึงสติของเย่เฟิงให้กลับคืนมา เขามองไปยังสตรีที่น่าสะพรึงกลัวเบื้องหน้า...เขารู้ตัวดีว่าตนเองได้กระโจนลงไปในกระดานหมากที่ใหญ่และซับซ้อนเกินไปเสียแล้ว

เขาหนีจากรังหมาป่า...แต่กลับต้องมาอยู่ในถ้ำพญาเสือโดยไม่รู้ตัว

(จบตอนที่ 30)