ฉู่เฟิงกู่ร้อง พุ่งทะยานไปเบื้องหน้า
ระหว่างนี้ ฮอร์โมนอะดรีนาลีนจากต่อมหมวกไตของเขาพุ่งสูง หัวใจเต้นรัวเร็วรุนแรง ความเร็วในการไหลเวียนโลหิตเพิ่มขึ้น!
เขาเป็คนในยุคปัจจุบัน มีที่ไหนกันที่จะได้เจอตัวแบบนี้ นี่เป็สิ่งมีชีวิตขนาดมหึมาตัวแรกในชีวิตอันสงบเงียบของเขาเลยนะเนี่ย ร่างกายเขาปรับตัวอย่างรวดเร็วเพื่อรับมือกับวิกฤติตรงหน้า
“โฮก...”
สัตว์ตัวมหึมายาวหกเมตร รูปร่างคล้ายเสือขาวกระโจนมาอยู่ตรงหน้า กรงเล็บแหลมคมเมื่อกางออกประหนึ่งเคียวขาวปลาบตะปบลงมา
ฉู่เฟิงหลบ ตราบใดที่ยังไม่รู้ความสามารถของเ้าั์ตัวนี้ เขาไม่กล้าปะทะกับมันตรงๆ พอะโเท่านั้นก็โดนกรงเล็บเฉี่ยวจนกลิ้งออกไปด้านข้าง
แกรก!
กรงเล็บของสัตว์ร้ายตะปบลงสู่พื้น สะเก็ดไฟกระจาย แผ่นหินผาตรงนั้นถูกกรงเล็บข่วนจนเป็ร่องลึก สามารถคาดเดาได้ถึงความแหลมคมและพละกำลังมหาศาล
หากเป็คนธรรมดาถูกกรงเล็บั์อย่างนี้ข่วนเข้าไป ย่อมตัวขาดเป็สองท่อนจบชีวิตไปอย่างแน่นอน
วืด!
เสียงฝ่าอากาศลั่น หางอวบหนาทั้งสามฟาดกวาด รุนแรงเกินต้านทาน ยามที่หางของมันเคลื่อนไหว ยืดตรงไม่ต่างกับแท่งเหล็ก!
ฉู่เฟิงหลบอีกครั้ง เสียงกรอบดังขึ้น ต้นไม้ใหญ่หนาฟุตกว่าที่อยู่ด้านข้างพลันถูกฟาดหักสะบั้น ตามมาด้วยเสียงโครมของต้นไม้ที่ล้มฟาดลงกับพื้น ใบไม้ปลิวกระจาย
ฉู่เฟิงตาค้าง คนยุคปัจจุบันอย่างเขา จะไปเคยพบเจอสัตว์ประหลาดน่ากลัวอย่างนี้จากที่ไหนได้กัน?
ถึงแม้โลกนี้จะเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากมาย ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงในทุกรูปแบบ แต่ว่าเขาไม่เคยได้พบเจอกับเหตุการณ์ตรงหน้าที่ต้องเผชิญกับสัตว์ร้ายป่าเถื่อนตัวมหึมา
เ้าตัวนี้เรียกเสือสามหาง อยู่ในกลุ่มเสือั์ที่กลายพันธุ์ มีสามหางรูปร่างใหญ่โต โดยทั่วไปมีความยาวหกถึงเจ็ดเมตรขึ้นไป
ความสามารถที่เสือั์มีมันก็มีเช่นกัน อีกทั้งหางทั้งสามที่แข็งดุจเหล็กไหล สามารถผ่าหน้าผาให้แยกขาดจากกันได้อย่างง่ายดาย อย่าว่าแต่คู่ต่อสู้ที่มีเกราะหุ้มแข็งแกร่งเลย
“โฮก!”
เสียงคำรามสะท้านฟ้า ป่าทั้งป่าปั่นป่วน
อสูรสามหางกระโจนเข้ามา แสยะปากกว้างที่แทบจะกลืนคนตัวโตๆ ลงไปได้ทั้งตัว ฟันคมน่าสยดสยองของมันยาวถึงสองฟุต ขาวราวหิมะส่องประกายเย็นเยียบ
ฉู่เฟิงถอยต่อ หากความเร็วมันมากพอ เสือสามหางตะครุบอีกทีก็จับเขาเขมือบทั้งตัวได้แล้ว
“มอ!”
ห่างออกไป หวงหนิวร้องเสียงต่ำ เร่งให้ฉู่เฟิงรุกโจมตี ไม่ต้องกลัว
“ใครกลัวใครกันแน่ เจอกัน!” ฉู่เฟิงพุ่งออกไป เขาเองก็ดุร้ายไม่ต่างกัน กู่ร้องจนป่าไหวะเื
ก่อนหน้านี้เขาหลบหลีกอยู่หลายครั้ง สังเกตเห็นว่ากำลังของเสือสามหาง ไม่ได้ต่างจากเขาสักเท่าไหร่ มีเพียงปากกว้างและกรงเล็บแหลมคมนั่นที่น่ากลัวอย่างแท้จริง
ตอนนี้ เขาพุ่งทะยานออกไปแล้ว ยังจะกลัวอะไรอีก?
หมัดปีศาจวัวกระบวนท่าแรก เขาเตรียมเปิดท่าไว้แล้ว บนหมัดคลุมไว้ด้วยพลังลึกลับ เพียงร้องคำรามเขาก็ะเิมันออกไป
เื้ัของเขาปรากฏวัวสีดำปลอดทั่วตัว เปล่งแสงสีดำ ััได้ถึงพลังมหาศาล ร่างกายกำยำบึกบึน ลูกตาทอแววเกรี้ยวกราด เขาวัวอันใหญ่โตโค้งเรียวเหมือนคันธนู ราวกับว่ามันพุ่งออกมาจากอดีตกาล!
“มอ!”
เสียงร้องดังขึ้น ป่าเขาสั่นไหว ใบไม้นับไม่ถ้วนปลิวร่วงกระจัดกระจาย
เสือสามหางชะงัก ขนสีขาวราวหิมะทั่วร่างพองฟู มันโก่งตัวในท่าเตรียมพร้อมที่จะโจมตีอย่างรวดเร็วและรุนแรงที่สุด
ตึง!
ที่ตามติดไปกับหมัดของฉู่เฟิงที่ปล่อยออกมา ก็คือวัวสีดำปลอดที่อยู่เื้ัเขา มันยกหัวขึ้นอวดสองเขาอันใหญ่โตของมัน แสงสีดำเรืองรองหลั่งไหล จากนั้นก็พุ่งทะยานออกไป
เสือสามหางแสยะปากกว้าง ฟาดกรงเล็บออกไปด้วยกำลังทั้งหมด โจมตีทุกทิศทาง
เสียงโครมคราม แผ่นดินไหวเยือก จากนั้นทั่วบริเวณก็สั่นะเืรุนแรง หนึ่งคนหนึ่งสัตว์รูปร่างต่างกันอย่างมากมาย ทว่าพละกำลังนั้นไม่ได้ตัดสินกันที่รูปร่าง
“โฮก....”
เสือสามหางคำรามด้วยความเ็ป มันโดนโจมตีาเ็ในที่สุด โซเซถอยหนี จากนั้นล้มคว่ำลง
วัวดำตัวมหึมาพุ่งเข้ามาซ้ำ ทุ่มมันกระเด็นออกไป
เมื่อแสงสีดำเลือนหาย จึงเห็นว่าหมัดของฉู่เฟิงทะลวงกรงเล็บของเสือสามหางไปได้ ซัดเขี้ยวขาวยาวสองฟุตกว่าของมันหักไปซี่ เืสดๆ ไหลริน
หมัดปีศาจวัวกระบวนท่าแรก เปิดตัวด้วยร่างสูงสุดของหมัดปีศาจวัว พละกำลังมหาศาลไร้คู่ต่อต้านนั้นมากกว่าเสือสามหางมากมายนัก
เืสดๆ ท่วมพื้น เขี้ยวขาวคมวาวราวกับหิมะหักตกอยู่กับพื้น
เสือสามหางเืกบปาก มันรวบรวมกำลังพลิกตัวแล้วยันตัวขึ้น ตอนนี้ท่าทางมันเปลี่ยนไปแล้ว ไม่มีท่าทีน่าเกรงขาม ความบ้าคลั่งหายไปหมด
“ร้ายกาจขนาดนี้เชียว ถึงกับซัดสัตว์ร้ายตายได้เลยนะเนี่ย!” ฉู่เฟิงพึมพำ ก้มลงมองดูหมัด รู้สึกอย่างกับฝันไป
เขาไม่ได้เกิดมาท่ามกลางความแร้นแค้น ไหนเลยจะเคยัักับการต่อสู้เืสาดอย่างนี้ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ไม่ทันไรก็ต้องเผชิญเข้ากับดงเขี้ยวเสียแล้ว ผลที่ออกมาส่งผลต่อเขารุนแรง
“วิชาที่ฉันฝึกชกหินให้แหลกเป็ผงได้ งั้นก็ไม่ต้องกลัวมันอีกแล้ว มา ไอ้สัตว์ประหลาด มาฝึกมวยกับฉันหน่อย!” ฉู่เฟิงะโ
เมื่อข้ามผ่านความหวาดกลัวอย่างสุดขั้วหัวใจ และความกังวลในชั้นแรกไปได้ ตอนนี้ ความหวั่นไหวค่อยๆ หายไป เขาค่อยๆ ปรับตัวพร้อมรับมือกับความดิบเถื่อนทีู่เาแห่งาลูกนี้ปลดปล่อยออกมา
ดวงตาของเสือสามหางทอแววอาฆาต มันโก่งตัว ซ่อนกรงเล็บ แยกเขี้ยวขาวราวกับหิมะ อาการนี้ไม่ใช่อาการหวาดกลัว หากแต่เป็การสะสมกำลัง
สัตว์ร้ายชนิดนี้เป็พันธุ์เดียวกันกับเสือขาว อยู่ในพวกเสือั์ ดุร้ายโดยธรรมชาติ ธรรมดาแล้วจะไม่ยอมศิโรราบอย่างง่ายดาย ยามฟาดฟันก็ต้องตายกันไปข้าง ไม่งั้นไม่เลิกรา
“มา เข้ามา!”
ฉู่เฟิงไม่เกรงกลัว เป็ฝ่ายเข้าโจมตี ออกหมัดพุ่งเข้าชน
ตึง ตึง ตึง
ในป่า เสียงสะท้อนดังกึกก้อง ฉู่เฟิงออกหมัดไม่ยั้ง ในการต่อสู้ที่แท้จริงกับเ้าเสือสามหาง เขาประเคนหมัดปีศาจวัวใส่มันั้แ่กระบวนท่าที่หนึ่งไปจนกระบวนท่าที่แปด
ในการต่อสู้ เขาคล่องแคล่วขึ้น และค่อยๆ ผ่อนคลาย
หากคิดจะฆ่าล่ะก็ เสือสามหางตัวนี้คงถูกเขาปลิดชีพไปนานแล้ว แต่เพื่อที่จะฝึกฝีมือ เขาได้แต่ออมมือ
ตึง!
หางเหล็กของเสือสามหางกวาดมาอีกครั้ง แต่แล้วก็โดนหมัดของฉู่เฟิงที่พุ่งออกมารับกระแทกเข้าไป หางมหึมาขาดร่วง เืสาดกระจาย
เขาขมวดคิ้ว พลางถอย
ต่อให้มีพละกำลังไม่ธรรมดา ทว่าเขาก็ยังปรับตัวกับสภาพนองเือย่างนี้ไม่ได้ คนในยุคปัจจุบันอย่างเขาไม่เหมาะกับงานฆ่าฟันสักเท่าไหร่
อย่างไรก็ตาม เสือสามหางยังพุ่งเข้าหาอย่างดุร้าย มันไม่สนที่เขายั้งมือไว้ไมตรีหรอก เสียงคำรามก้องฟ้า กะจะเอาคืน เพียงพริบตากรงเล็บใหญ่โตและปากกว้างกระหายเืก็โผล่อยู่ตรงหน้า
ฉู่เฟิงเปล่งประกายตาเย็นเยียบ เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะหลบเลี่ยง กรงเล็บั์นั่นกวาดผ่านใบหน้าเขา ขาดอีกนิดเดียวก็จะฉีกเขาเป็ชิ้นๆ ได้แล้ว
เขากู่ร้อง ปลดปล่อยความดิบเถื่อนดั้งเดิม ทะยานตัวเข้าหาปลิดชีพมันในทันที
ตึง ตึง ตึง!
สามหมัดต่อเนื่อง ฉู่เฟิงกะซวกกรงเล็บั์ของเสือสามหางขาดกระจุย ชกส่วนหัวของมันแตกกระจาย ทะลวงส่วนอกของมันเป็รูใหญ่เืโทรม
การต่อสู้จบสิ้น สัตว์ร้ายร่างั์ขนาดหกเมตรล้มลงเสียงดังสนั่นอยู่ตรงนั้น เืสดๆ ไหลนอง
ครั้งนี้ ฉู่เฟิงไม่หลบ เือุ่นๆ สาดกระจายโดนตัว เขานิ่งในใจสว่างไสว ประหนึ่งว่ากำลังเข้าพิธีล้างบาป
ไม่ใช่ความโหดร้าย ไม่ใช่ความทารุณ อีกทั้งไม่ใช่การเซ่นสังเวยด้วยเื หากเป็สัญชาตญาณการเอาตัวรอดที่บังเกิดขึ้นในวินาทีนั้น และจะค่อยๆ หล่อหลอมไปเรื่อยๆ
ฉู่เฟิงััได้ถึงอดีตของคนในห้วงเวลาอันยาวไกล ยามเมื่อยืนอยู่ในูเาอันกว้างใหญ่นี้ ต้องอยู่ให้รอดในสภาพแวดล้อมที่เลวร้าย ต้องต่อสู้กับลมฟ้า ไล่ล่าเหล่าส่ำสัตว์ดุร้าย อาบโลหิตต่างน้ำ เพียงเพื่อที่จะมีชีวิตรอด
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เขาจึงกลับมาเป็ตัวของตัวเอง
หวงหนิวเดินเข้ามาใกล้ บอกให้เขารีบลากสัตว์ร้ายตัวนี้ไป
ฉู่เฟิงรู้ว่า ที่นี่ไม่เหมาะที่จะอยู่นาน กลิ่นคาวเืรุนแรง ดึงดูดสัตว์ร้ายอื่นๆ ได้ง่ายมาก เขาลากเ้าเสือสามหางแล้วออกวิ่งกลับไปตามทางเดิม
กระนั้นก็ตาม บนหนทางกลับพวกเขาก็ยังคงถูกไล่ล่า
กลิ่นคาวเืเป็ตัวดึงดูดสัตว์นักล่าทุกประเภท ดวงตาอันน่าสะพรึงกลัวของสัตว์ร้ายแห่งป่าดึกดำบรรพ์เบิกกว้างขึ้นคู่แล้วคู่เล่า เพ่งมองมาทางพวกเขา จากนั้นก็ไล่ตามอย่างบ้าคลั่ง
เป็การปะทะดุเดือดตลอดเส้นทาง!
ยังดีที่บริเวณนี้ยังนับเป็รอบนอก ไม่ใช่กลางป่าลึก ยังไม่ถึงกับเจอการเอาชีวิตรอดแบบน่าสะพรึงกลัว
จนกระทั่งใกล้จะพ้นแนวป่าจึงเกิดเหตุระทึกขวัญขึ้น มือั์สีดำข้างหนึ่งพุ่งลงมาจากที่สูง ใหญ่โตขนาดบ้านสามหลัง ตบลงมาเต็มแรง
เสียงตึงดังสนั่น ป่าทั้งป่าสั่นะเือย่างกับมีแผ่นดินไหวรุนแรง
เสือสามหางที่ฉู่เฟิงลากอยู่ถูกตบเละไปกว่าครึ่งตัว เืสาดกระจาย เป็ภาพอันน่าสยดสยอง
“มอ!”
หวงหนิวใส่เกียร์หมา เผ่นแน่บออกไปจากแนวเขา
ฉู่เฟิงที่ยังเหลือซากอยู่ในมืออีกไม่ถึงครึ่งตัว ถูกเืที่สาดกระจายท่วมไปทั่ว ก็รีบกลิ้งตัวหนีจนออกจากแนวเขา
โชคยังดี ที่ห่างไปอีกไม่กี่เมตรก็หลุดออกสู่ภายนอกได้ พวกเขาพยายามหลบหลีกมือั์สีดำข้างนั้นสุดชีวิต
พอหันกลับไปมอง ฉู่เฟิงถึงกับขนลุกไปทั้งตัว นั่นมันตัวประหลาดอะไรกัน?
มันตัวใหญ่ั์อย่างกับูเาลูกย่อมๆ มันมีรูปร่างเป็คน ดำสนิทไปทั่วทั้งร่าง ขนรุงรังยาวห้าถึงหกฟุตปกคลุมไปทั่ว ไม่เว้นแม้มือั์สีดำข้างนั้น
เมื่อครู่ ฝ่ามือที่มันตบลงมา เกือบทำให้ฉู่เฟิงกับหวงหนิวแบนติดพื้น
มันยืดตัวขึ้น ร่างกายมโหฬารสูงหนึ่งถึงสองร้อยเมตร ประหนึ่งูเาสีดำลูกหนึ่ง ลูกั์ตาเย็นเยียบ จ้องเขม็งไปยังภายนอก
ทว่า มันไม่ฝืนพุ่งออกมาข้างนอก มองอยู่ครู่หนึ่งก็ค่อยๆ ถอยจากไป ต้นไม้ในป่าไหวโยก ใบไม้ร่วงพรู
ฉู่เฟิงเห็นอย่างชัดเจนว่ามันเดินหายลึกเข้าไปด้านหลังูเาสูงใหญ่นั้น ที่นั่นยังมีูเาสูงใหญ่อีกหลายลูก
ฉู่เฟิงมองอย่างนั้นอยู่เนิ่นนาน ตัวเขาเต็มไปด้วยเืของสัตว์ร้าย และเหงื่อเย็นเยียบ
สุดท้าย เขาก้มลงสำรวจ เสือสามหางที่ลากมาด้วยตอนนี้เหลือแค่สองขาหลัง กับส่วนลำตัวอีกนิดหน่อย ส่วนใหญ่กลายเป็กองเืเละๆ เพราะการโจมตีอันน่าสะพรึงกลัวเมื่อครู่
“นี่มันตัวอะไรกัน? พลาดแค่นิดเดียว พวกเราได้กลายเป็กองเนื้อเละตุ้มเป๊ะแน่นอน” เขาใจหายวาบ รู้สึกว่าตอนนี้ร่างกายเย็นเฉียบไปหมด
“ลิงกาฬเทพ” หวงหนิวเขี่ยพื้น จากนั้นมันวาดตัวอักษรอย่างบรรจงบนพื้นอีกแถว “อีกปีครึ่ง ฉันจะเก็บมันเอง!”
ถึงจะเหลือแค่สองขาหลัง แต่หนักร่วมร้อยกว่ากิโลกรัม ฉู่เฟิงแบกมันขึ้นมา จากนั้นวิ่งตะบึงกลับบ้าน
ด้วยการจัดการอย่างเรียบง่าย เขาถลกหนังมันออก ใช้กระบี่สั้นสีดำตัดขาของสัตว์ร้ายออกเป็ท่อน แล้วยัดทั้งหมดเข้าไปในตู้เย็นใบเขื่องสองใบ
“อยู่ได้อีกหลายวันโดยไม่ต้องออกไปไหนแล้ว” ฉู่เฟิงถอนใจยาว
หวงหนิวส่ายหัว บอกเขาอย่างหนักแน่น ต้องไปทุกวัน
ฉู่เฟิงอ้าปากค้างแต่สุดท้ายก็พยักหน้า เขารู้ การไปฝึกที่นั่นทุกวันย่อมได้ประโยชน์มหาศาล สำหรับเขาแล้ว การเผชิญหน้ากับอันตรายทุกรูปแบบจะช่วยให้พัฒนาอย่างมาก
อย่างตอนนี้ เทียบกับตอนก่อนขึ้นเขาแล้ว เขาแกร่งกว่าเดิมอย่างแน่นอน ั้แ่จิตใจ ความกล้า ประสบการณ์ ทุกด้านล้วนเพิ่มพูน
ฉู่เฟิงรู้ดี หากวันนี้โลกเปลี่ยนแปลงไปอย่างไม่อาจกลับคืน ความดิบเถื่อนที่เขาเพิ่งได้ััมานั้นจำเป็อย่างยิ่ง
ไม่เช่นนั้น ต่อไปในอนาคต เมื่อต้องเจอกับสภาพแวดล้อมอันโหดร้ายทารุณ ตอนนั้นมีแต่จะต้องใช้เืเนื้อและชีวิตแลกมาซึ่งประสบการณ์ การสูญเสียย่อมมากกว่านี้
อีกหลายวันต่อมา ฉู่เฟิงขึ้นเขาทุกวัน ไปฝึกวิชาที่นั่นเพื่อขัดเกลาตนเอง
พลังหมัดเขารุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แปดกระบวนท่าก่อนหน้านี้ก็เข้าใจได้อย่างถ่องแท้แล้ว เมื่อมีประสบการณ์ใหม่เข้ามา ก็ยิ่งทำให้หมัดปีศาจวัวทรงพลังยิ่งขึ้น
ในที่สุด เขาก็ฝึกหมัดปีศาจวัวกระบวนท่าที่เก้าสำเร็จ ตอนที่โดนนกล่าเหยื่อั์ปีกกว้างสิบกว่าเมตรไล่ฆ่าจนถูกบีบให้ออกจากที่ซ่อน หมัดที่ปล่อยออกไปแข็งแกร่ง ทรงพลังรุนแรง
ศากยะทุ่มคชสาร!
ฉู่เฟิงไม่คิดว่ามันเป็แค่นิทานอีกต่อไป แต่มันคือความจริงที่กายเนื้อแข็งแกร่งได้ถึงระดับหนึ่ง เขาอยากจะพิสูจน์ด้วยตัวเองเสียแล้ว!