“ขอบคุณที่เป็ห่วงผมนะครับ ท่านนายกเทศมนตรีหวู ตอนนี้ผมดีขึ้นแล้ว ท่านเป็ยังไงบ้างครับ?” ฉินหลางถามด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“เ้าเฉิน ฉันมีเื่จะคุยกับฉินหลางสองสามคำ นายกับน้องนักเรียนอีกคนไปรอข้างนอกก่อนนะ”
หลังจากเฉินจิ้นหยงกับจ้าวเหว่ยออกจากห้อง รอยยิ้มบนใบหน้าของหวูเหวินเซี่ยงก็จางหายไป พูดกับฉินหลางด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ฉินหลาง ได้ยินมาว่าเธอมีหลักฐานที่ฉันไปเกาะกรีนซานเจียง?”
เห็นได้ชัดว่าหวูเหวินเซี่ยงเป็ระวังตัวมาก เขาใช้คำว่าเกาะกรีนซานเจียงแทนที่บิวตี้คลับ
ฉินหลางพยักหน้า
“เธอไม่รู้เหรอว่าการข่มขู่คนอย่างฉัน มันอันตรายมากขนาดไหน?” หวูเหวินเซี่ยงพูดอย่างนิ่งเรียบ ทว่ากลับเป็การข่มขู่อย่างเปิดเผย “โดยเฉพาะเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์—แบบเธอตอนนี้!”
“ผมคิดว่าท่านควรจะเป็ห่วงสถานการณ์ของตัวเองก่อนนะครับ ท่านนายกเทศมนตรีหวู” ฉินหลางหัวยิ้มมุมปากพลางพูดขึ้น “ถ้าผมคาดการณ์ไว้ไม่ผิด ตอนนี้บรรดาผู้เชี่ยวชาญคงไม่มีใครสามารถรักษาอาการาเ็ของคุณได้ใช่ไหม ก่อน 5 โมงเย็นวันนี้ถ้าคุณยังไม่ได้รับการรักษาที่เหมาะสมละก็ ต่อไปคงทำได้แค่อย่างเดียว”
“จะเป็ยังไง?” หวูเหวินเซี่ยงถามขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำ
“ผมว่าคุณน่าจะรู้ตัวเองอยู่ แต่ถ้าคุณอยากให้ผมพูด—นั่นก็คืออวัยวะสืบพันธุ์ของคุณคงไปปัสสาวะได้แค่อย่างเดียว แล้วยังต้องใช้มือบังคับทิศทาง ไม่อย่างนั้นจะต้องเป็ห่วงรองเท้าจะเปียกไงล่ะ”
“ขำๆๆๆ~” จู่ๆ หวูเหวินเซี่ยงก็หัวเราะขึ้นมา ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงเย็นเยือก “เธอกำลังขู่ฉันเหรอ?”
“ผมจะช่วยคุณมากกว่า” ฉินหลางไม่กลัวคำขู่ของของหวูเหวินเซี่ยง “จริงๆ แล้วคุณยังเป็ลูกผู้ชายที่แท้จริงได้อยู่ ผมแค่ไม่อยากให้ให้ความเป็ชายของคุณต้องจบลงในมือหมอที่มีแต่ราคาคุย ลองคิดดูดีๆ”
หวูเหวินเซี่ยงครุ่นคิด เขารู้ดีว่าสิ่งที่ฉินหลางพูดมานั้นเป็ความจริง ผู้เชี่ยวชาญเ่าั้ไม่สามารถรักษาได้ ฉินหลางเป็ความหวังและคนเดียวที่อาจจะช่วยเขาได้
ผ่านไปครู่หนึ่ง หวูเหวินเซี่ยงพูดขึ้น “เธอ้าอะไร?”
“ผม้าให้คุณประกันตัวผมออกไป!”
“เธอเป็ผู้ต้องหาฆ่าคนตาย มันน่าจะเป็ไปไม่ได้” เห็นได้ชัดว่าหวูเหวินเซี่ยงตรวจดูข้อมูลของฉินหลางแล้ว
“ออกไปแล้วผมมีวิธีลบล้างข้อกล่าวหา เพราะผมไม่ได้ฆ่าคน” ฉินหลางกล่าว “เมื่อคืนมีคนโจมตีผมในสถานกักกัน คนพวกนี้้าปิดปากผม เื่นี้คุณน่าจะรู้แล้ว แต่ว่าเื่พวกนี้ไม่สำคัญ ประเด็นสำคัญคือก่อน 5 โมงเย็นวันนี้ ผมจะมีอิสระเหมือนเดิมรึเปล่า”
“ตกลง” หวูเหวินเซี่ยงพยักหน้า เพราะตอนนี้เขาเป็ห่วงร่างกายของตัวเองมากที่สุด ขอแค่ให้เขาหายเป็ปกติแล้ว ต่อให้ฉินหลางจะเป็นักโทษฆ่าคนตายจริง ถึงตอนนั้นค่อยจับเขาเข้าไปใหม่ก็ได้
เมื่อหวูเหวินเซี่ยงตัดสินใจแล้ว เขาจะเป็คนเด็ดขาดและรวดเร็วกว่าอย่างเห็นได้ชัด เขาออกไปบอกกับโจวซือิที่ยืนอยู่หน้าประตู “ทำเื่ประกันตัวให้ฉินหลางด้วย”
“มันไม่ค่อยดีมั้งครับ…ท่านนายกเทศมนตรีหวู เขาเป็ผู้ต้องหาฆ่าคนตาย…”
ทว่าหวูเหวินเซี่ยงไม่ได้คิดจะฟังคำอธิบายของโจวซือิ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออกทันที “จื้อเหว่ย นี่ฉันเอง หวูเหวินเซี่ยง มีหนึ่งเื่ จะให้นายมาจัดการหน่อย ฉันรอนายอยู่ที่โรงพยาบาลเมืองเซี่ยหยางนะ”
ใบหน้าโจวซือิดูหมดอาลัยตายอยาก จ้าวจื้อเหว่ยเป็ผู้อำนวยการสำนักงานรักษาความมั่นคง สำนักงานตำรวจเมืองเซี่ยหยาง ส่วนผู้อำนวยการศูนย์กักกันเล็กๆ อย่างโจวซือิไม่ได้อยู่ในสายตาหวูเหวินเซี่ยงด้วยซ้ำ ขนาดสำนักงานรักษาความปลอดภัยเขตเฉิงหยางยังโดนมองข้ามเลย
10 นาทีผ่านไป จ้าวจื้อเหว่ยก็มาถึงโรงพยาบาลเมืองเซี่ยหยาง เพราะว่าหวูเหวินเซี่ยงเป็บุคคลอันดับสามของเมืองเซี่ยหยาง และกำลังจะได้เป็บุคคลอันดับสองในไม่ช้า ส่วนจ้าวจื้อเหว่ยเป็คนของหวูเหวินเซี่ยงโดยตรง นายสั่ง จ้าวจื้อเหว่ยไม่กล้าปฏิเสธ
ทันทีที่จ้าวจื้อเหว่ยปรากฎตัวที่โรงพยาบาล โจวซือิก็รีบไปรายงาน ทว่าจ้าวจื้อเหว่ยไม่ได้ฟัง เขาเดินผ่านไปยืนอยู่หน้าหวูเหวินเซี่ยง ถามขึ้น “ท่านนายกเทศมนตรีหวู เื่อะไรที่ทำท่านอารมณ์ไม่ดีครับ”
“จื้อเหว่ย ผู้ใต้บังคับบัญชานายไม่ค่อยโอเคเลยนะ”
หวูเหวินฉางพูดอย่างเ็ป “น้องนักเรียนคนนี้ชื่อฉินหลาง เป็หลานชายฉัน นักเรียนที่ดีของชีจง เมื่อวานที่โรงเรียนมีคนตาย หลานฉันอยู่ในที่เกิดเหตุโดยบังเอิญ แต่กลับต้องกลายเป็ผู้ต้องหาโดยไม่ทราบสาเหตุ จากนั้นก็ถูกส่งตัวไปสถานกักกัน ถึงฉันจะเป็นายกเทศมนตรี แต่ฉันเป็คนเถรตรง ฉันไม่ได้ฝากฝังไว้เป็พิเศษ จะได้มีความเท่าเทียมกัน แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อวานหลานฉันเพิ่งเข้าสถานกักกัน ตอนดึกกลับโดนนักโทษโจมตี โดยใช้อาวุธ และยังถูกพิษงูอีก! ยังโชคดีที่ช่วยเหลือไว้ได้ทันท่วงที ไม่งั้นก็คงตายไปแล้ว! จื้อเหว่ย นายว่าการบริหารงานของศูนย์กักกันนี้มีปัญหารึเปล่า!”
ทั้งที่้าให้ฉินหลางได้สิทธิพิเศษแท้ๆ แต่หวูเหวินเซี่ยงกลับพูดออกได้มาอย่างชอบธรรม และพูดอย่างมีเหตุมีผล ทำเอาโจวซือิที่ยืนอยู่ข้างๆ เริ่มหมดอาลัยตายอยากแล้ว เพราะสำหรับหวูเหวินเซี่ยงและจ้าวจื้อเหว่ย แค่อธิบายเขายังไม่มีโอกาสเลย
“ท่านหวูไม่ต้องเป็ห่วงนะครับ ผมจะตรวจสอบศูนย์กักกันเอง! จ้าวจื้อเหว่ยรีบรับประกัน จากนั้นพูดขึ้น” น้องฉินหลางาเ็หนักขนาดนี้ แถมยังถูกพิษอีก ผมว่าน่าจะทำเื่ประกันตัวออกมาเพื่อรับการรักษาให้หายก่อนนะครับ!”
จ้าวจื้อเหว่ยยื่นมือมากุมมือของฉินหลาง พลางพูดขึ้น “ฉินหลางไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะตรวจสอบเื่นี้ให้ถึงที่สุด จะได้กำจัดพวกที่เป็แกะดำขององค์กรออกไปให้หมด และเพื่อคืนความเป็ธรรมให้เธอด้วยตัวเอง”
“ประกันตัวออกมาเพื่อรักษาตัวเหรอ?” หวูเหวินเซี่ยงจงใจทำเหมือนลังเล “มันจะผิดวินัยรึเปล่าจื้อเหว่ย? ฉันเป็คนยุติธรรม ไม่ชอบใช้สิทธิพิเศษนะ”
“ท่านนายกเทศมนตรีหวูวางใจได้ครับ ทุกอย่างเป็ไปตามกระบวนการทางกฎหมาย เพียงแต่ใน่ที่ประกันตัวออกมานี้ น้องฉินหลางจะออกจากเมืองเซี่ยหยางไม่ได้เท่านั้นเอง” พูดจบจ้าวจื้อเหว่ยหันไปจ้องโจวซือิด้วยสายตาเหี้ยมเกรียม “โจวซือิ หวังว่านายจะทนการ ‘ตรวจสอบ’ ขององค์กรได้นะ!”
โจวซือิรู้ตัวว่าครั้งนี้เขาซวยแน่แล้ว การตรวจสอบขององค์กรไม่ได้จะผ่านได้ง่ายๆ ที่สำคัญเมื่อไรผู้นำไม่เรียกว่าผู้ใต้บังคับบัญชา แสดงว่าคุณถูกองค์กรทอดทิ้งแล้ว การตรวจสอบที่จะมาถึงจะต้องไม่ใช่การตรวจสอบแบบธรรมดาๆ แน่
“จื้อเหว่ย เื่นี้ต้องรบกวนนายอีกแล้ว” หวูเหวินเซี่ยงหันไปบอกกับจ้าวจื้อเหว่ย
“ไม่รบกวน ไม่รบกวนครับ เป็ความผิดผมเองที่ไม่ตรวจสอบดีๆ ถึงได้ปล่อยให้มีแกะดำแบบนี้อยู่ในองค์กร” จ้าวจื้อเหว่ยแสดงอาการเสียใจ ก่อนจะกล่าวขึ้นอีก” ท่านผู้นำ ท่านยังมีอะไรที่จะให้ผมปรับปรุงอีกไหมครับ?”
“อืม…จัดการเื่นี้เงียบๆ อย่าทำให้เป็เื่ใหญ่”
“วางใจได้ครับท่าน” จ้าวจื้อเหว่ยเป็ใคร มีเหรอที่เขาจะไม่รู้ว่าหวูเหวินเซี่ยงไม่อยากให้เื่นี้เกิดผลกระทบ
เพียงไม่นาน ฉินหลางก็ได้กลับเป็อิสระ (ชั่วคราว) เหมือนเดิม ผู้คุมนำของใช้ส่วนตัวของฉินหลางที่อยู่ในสถานกักกันมาคืนให้ถึงโรงพยาบาลอีกด้วย
หวูเหวินเซี่ยงถือโอกาสนี้พูดขี้น “เ้าฉิน เธอได้รับการประกันตัวออกมาแล้ว ก็ควรจะรักษาอาการาเ็ของฉันได้แล้วสิ?”
“ไม่มีปัญหาครับ” ฉินหลางพยักหน้า “แม้ว่าเืจะไม่ได้ค้างอยู่ในจุดนั้นแล้ว แต่ยังไม่ได้ขับสารพิษออกมา ดังนั้นเราต้องมาจัดการกับพิษตกค้างที่อยู่ในร่างหายคุณก่อน”
“พิษตกค้าง?”
“ตอนแรกคุณปลุกเซ็กซ์เพิ่มความแข็งใหญ่อึดทนเข้าไป แต่ฤทธิ์ยาไม่ถูกระบายออกเลย ตรงกันข้ามกลับไปสะสมอยู่ที่บริเวณนั้นแทน ทำให้ยานั้นกลายเป็พิษ…” ฉินหลางอธิบายอย่างมีเหตุมีผล ทั้งที่ความจริงนั้น เป็เพราะเข็มที่ฉินหลางใช้ทิ่มเขาตอนแรกนั้นมีพิษต่างหาก ยาพิษนั้นสามารถทำให้กล้ามเนื้อชาได้ทันที เพราะฉะนั้นหวูเหวินเซี่ยงถึงได้หายเจ็บในทันที จุดดังกล่าวจะได้ไม่มีเืมาสะสมเพิ่มอีก ทว่าข้อเสียคือหากไม่มียาถอนพิษจากฉินหลางมันจะไม่รู้สึกอีกตลอดไป
ฉินหลางไม่ได้ให้ยาถอนพิษเขาหากแต่เขียนใบสั่งยาให้เขาแทน “ถ้ายานี่ คืนนี้คุณจะเริ่มรู้สึกได้บ้าง แต่ถ้าจะให้หายดี กินยานี่ก่อน 3 วัน หลังจากสามวันผมเปลี่ยนเป็ยาอีกตัว”
หวูเหวินเซี่ยงไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉินหลางพูดนั้นจริงหรือเปล่า แต่ในเมื่อแพทย์ผู้เชี่ยวชาญบอกว่า “รักษาไม่ได้แล้ว” เขาก็คงต้องลองดู เพราะตอนนี้ฉินหลางเป็ทางรอดเดียวของ (น้องชาย) เขา จะ“ร่วง” หรือ “รอด” ก็ต้องเสี่ยงแล้วล่ะ
“แล้วหลักฐานที่ฉันไปเกาะกรีนซานเจียงล่ะ?” หวูเหวินเซี่ยงลองถามอีก
“วางใจได้ ผมเก็บรักษาไว้เป็อย่างดี” ฉินหลางพูดไปยิ้มไป “รอถึงเวลาเมื่อไรผมจะเอาให้คุณทั้งหมด”
ต่อให้หวูเหวินเซี่ยงถามต่อเรื่อยๆ ก็คงไม่ได้อะไรหรอก ก็คงต้องรอให้ถึงเวลานั้นเอง เพราะหวูเหวินเซี่ยงดูออกว่าคนตรงหน้าไม่ใช่เด็กนักเรียนธรรมดาๆ แน่นอน การที่ฉินหลางทำแบบนี้ เพียงเพราะ้าหาผลประโยชน์จากเขาเท่านั้น อีกอย่าง ฉินหลางเขามีความสามารถพอที่จะทำแบบนี้ หวูเหวินเซี่ยงก็ปฏิเสธไม่ได้ด้วยเช่นกัน
หลังจากคุยกันเสร็จ หวูเหวินเซี่ยงให้คนไปตรวจยา เมื่อไม่มีปัญหาจึงเอาไปต้ม และเตรียมตัวกิน
ทว่าฉินหลางกับจ้าวเหว่ยกลับออกจากโรงพยาบาลพร้อมกัน
เบรก—
พวกเขาเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ก็มีรถเก๋งคันหนึ่งวิ่งมาจอดตรงหน้าของทั้งคู่
