ธนบัตรหนึ่งดอลลาร์ร่วงอยู่ที่พื้นของร้านอาหาร Al Sultan Restaurant and Café ซึ่งตั้งอยู่ด้านหลังของโรงแรม Indo China Airport ทำให้สาวเสริฟ ‘ฟาน ฮา ลิน’ มองด้วยความสนใจ เธอสองจิตสองใจว่าจะเก็บดีหรือปล่อยให้เพื่อนชายที่ทำงานเสริฟด้วยกัน ‘โฮ วินห์ ควา’ มากวาดมันลงถังผงแล้วไปเททิ้งที่ถังขยะหลังร้านดี

“เก็บไว้เถอะลิน ค่ามันถึง 23,000 ดอง กินข้าวได้หนึ่งมื้อเลยล่ะ” ชายหนุ่มอมยิ้มพยักหน้าให้หญิงสาว...ทำนองว่าอย่างน้อยมันก็ยังดีที่มีค่าขนาดนั้น

เสียงดังกึกกักเหมือนมีคนผลักประตูหน้าร้าน ซึ่ง วินห์ ควา ได้ยินขณะเก็บครัวอยู่หลังร้าน เขาเป็๞คนเดียวที่ยังเก็บกวาดเช็ดถูร้านก่อนที่จะเดินทางกลับบ้าน พ่อครัวสั่งให้เขาช่วยทำความสะอาดให้เรียบร้อยเพราะพรุ่งนี้เป็๞วันอาทิตย์ร้านจะปิดให้บริการ ชายหนุ่มจึงไม่สนใจที่จะชำเลืองมองกระจกจากด้านในครัวว่าเป็๞ใคร เขาเหลือบดูนาฬิกาที่แขวนอยู่เหนืออ่างล้างจานขนาดใหญ่ซึ่งขณะนี้เป็๞เวลาห้าทุ่มสิบห้านาทีใกล้เที่ยงคืนแล้ว เขามีรถมอเตอร์ไซด์จอดอยู่หลังร้านที่เป็๞คันเก่าคู่ชีพที่ใช้เดินทางมาทำงานที่นี่เกือบห้าปี ความจำเป็๞สำหรับชายหนุ่มที่ต้องทำงานเพื่อช่วยเหลือแม่คนเดียวของเขา ทั้งยังต้องเก็บออมเพื่อสร้างฐานะก่อนแต่งงานมีครอบครัว เขาจึงทนใช้มันไปจนกว่ามันจะพังซ่อมไม่ได้นั่นเอง

“Hey…นายเห็นแบ็งค์โน้ต 1 ดอลลาร์ไหม I left here ฉันคงทำตกเมื่อบ่ายตอนมากินข้าว” ชายหนุ่มอาหรับอายุราวสามสิบต้นๆ หน้าตาน่าจะไม่ได้โกนหนวดเครามาหลายวันแล้ว เขาออกมาดักรออยู่ในความมืดทำให้วินห์ควารู้สึกไม่ไว้ใจ เขาก้าวถอยหลังเมื่อหนุ่มอาหรับคนนี้เข้าประชิดตัวและถามขึ้น

“สาวเสริฟที่นี่เก็บไป” วินห์ ควา ตอบสั้นๆ และขอตัวขึ้นขี่มอเตอร์ไซด์ที่กำลังสตาร์ทเครื่องรอก่อนออกรถไป ดึกสงัดมากแล้วกว่าจะถึงบ้านที่อยู่ชานเมืองของฮานอย ทำให้เขารู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างประหลาด

“วันจันทร์มาอีกทีล่ะกัน ร้านเปิดสิบโมงเช้า Tam Biet อ่ะ Bye ครับ” ชายหนุ่มกล่าวลาเป็๞ภาษาเวียดนามแล้วบึ่งเ๯้ามอเตอร์ไซด์คู่ชีพออกไปทันใด

ชายหนุ่มเดินกลับโรงแรม Indo China Airport ที่อยู่ด้านหน้าของร้านอาหารแห่งนี้ เขาไม่มีโอกาสได้สอบถามพนักงานของร้านที่เพิ่งจากไป จะทำยังไงได้คนที่เก็บธนบัตรนั้นไม่ใช่เขาแต่เป็๲อีกคนหนึ่ง เขาอยากได้มันคืนเพราะสิ่งนี้มีความหลังหลายอย่างซุกซ่อนอยู่