สวี่เยว่กับกู่ซานซานเดินพลางคุยกันไปพลาง

        กู่ซานซานเบะปากบ่นอย่างไม่พอใจ “ทำไมเธอกับอามาช้าจังเลย?”

        “ถ้าพวกเธอมาเร็วกว่านี้ ฉันก็ไม่ต้องขูดขิงกับปอกกระเทียมนานขนาดนี้หรอก”

        สวี่เยว่แสร้งถอนหายใจ “ฉันก็อยากมาเร็ว ๆ เหมือนกัน แต่มีเ๱ื่๵๹เกิดขึ้นนิดหน่อยน่ะ เลยมาช้า”

        กู่ซานซานถามอย่างอยากรู้อยากเห็น “เ๹ื่๪๫อะไรเหรอ?”

        สวี่เยว่จึงเล่าเ๱ื่๵๹ที่หลูเจียหงมาด่าถึงบ้านแต่เช้าให้กู่ซานซานฟังอย่างออกรสออกชาติ

        แต่ไม่ยอมพูดถึงตอนที่คุณย่าลู่กับคนอื่น ๆ มาถึงและเปิดเผยความจริงในภายหลัง

        เธอ๻้๵๹๠า๱ให้กู่ซานซานเข้าใจผิดคิดว่าสวี่ฮุ่ยเป็๲มือที่สาม แล้วกระจายข่าวนี้ไปทั่วผ่านความปากมากของกู่ซานซาน

        พอชื่อเสียงของสวี่ฮุ่ยย่านบ้านพักครูเสียหายหมดแล้ว ดูสิว่าคุณตาจะยังเห็นค่าในตัวเธออีกหรือไม่

        กู่ซานซานติดกับดักเข้าเต็มเปา เธอพูดด้วยใบหน้าเหยียดหยาม “สวี่ฮุ่ยหน้าด้านจริง ๆ กล้าเป็๲มือที่สามด้วย!”

        สวี่เยว่ทำสีหน้าจริงจัง “พี่สาวยังไม่ได้ยอมรับ เธอพูดจะแบบนี้ไม่ได้นะ!”

        กู่ซานซานแค่นเสียงอย่างดูถูก “หล่อนไม่ยอมรับหรอก ใครเป็๲มือที่สามแล้วจะยอมรับกันล่ะ!”

        สวี่เยว่ยกยิ้มมุมปาก

        ยังไงเธอก็ไม่ได้พูดว่าสวี่ฮุ่ยเป็๲มือที่สาม ทุกอย่างเกิดจากการคาดเดาของกู่ซานซานเองทั้งนั้น

        เมื่อถึงตอนที่เ๹ื่๪๫ราวใหญ่โตขึ้น ก็ไม่เกี่ยวกับเธอเลยสักนิดแล้วเธอยังเคยเตือนกู่ซานซานไม่ให้พูดจาซี้ซั้วด้วย

        หลังทั้งสองซื้อยาเสร็จ สวี่เยว่ก็จะกลับบ้าน

        กู่ซานซานดึงเธอไว้ “รองานเริ่มก่อนค่อยกลับ ตอนนี้กลับไปก็ต้องทำงานบ้านอีก”

        สวี่เยว่ก็ไม่อยากกลับไปเหมือนกัน

        ถ้ากลับไปแล้วไม่ทำงานบ้าน คุณตาจะยิ่งเกลียดเธอ

        แต่เธอไม่อยากทำงานบ้านให้ตาแก่นั่นสักนิด ใครใช้ให้เขาทำไม่ดีกับเธอล่ะ!

        แต่เธอต้องกลับไปประจบตาแก่นั่น

        สวี่เยว่แกล้งชวนกู่ซานซานกลับบ้าน เธอรู้อยู่แล้วว่า ยิ่งเธอชวน กู่ซานซานก็จะยิ่งไม่กลับ

        เป็๞ไปตามคาด กู่ซานซานโมโหเล็กน้อย “เธออยากกลับก็กลับไปคนเดียวสิ ยังไงฉันก็จะไม่กลับไปก่อนเที่ยง!”

        สวี่เยว่ทำท่าทางจนใจ จำต้องยอมฟังเธอ

        ทันใดนั้นก็เห็นฉินยงจวินคาบบุหรี่เดินเตร็ดเตร่ไปมาอยู่ไม่ไกล

        ดวงตาของสวี่เยว่เป็๲ประกายทันที ถึงเวลาใช้หมากตัวนี้แล้ว

        สวี่เยว่พูดกับกู่ซานซาน “งั้นเธอก็ไปเดินเล่นคนเดียวนะ ฉันกลับก่อนล่ะ”

        ยังเดินไปไม่ถึงสิบก้าว เธอก็เดินย้อนกลับมา ควักเงินหนึ่งหยวนยื่นให้กู่ซานซาน “เอาเงินนี่ไปซื้อไอติมกินสองแท่งนะ อากาศร้อน ฉันกลัวเธอจะเป็๲ลมแดด”

        เธอกลัวว่ากู่ซานซานไม่มีเงินติดตัว เดินเล่นได้ไม่นานก็จะกลับมา

        เธอ๻้๵๹๠า๱ให้กู่ซานซานเดินเล่นให้นานที่สุด เธอจะได้ดูเป็๲เด็กดี ส่วนกู่ซานซานเป็๲เด็กไม่รู้จักโตในสายตาคุณตาคุณยาย

        ถึงจะทำให้คุณตาหายโกรธไม่ได้ในทันที แต่อย่างน้อยก็อย่าให้ตาแก่ยายแก่เปลี่ยนไปชอบกู่ซานซานแล้วกัน

        สวี่เยว่กลับมายังบ้านพักครู เห็นชายวัยกลางคนผมเกรียนกำลังลากกู่เจี้ยนกั๋วเดินไปยังมุมหนึ่งอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ

        สวี่เยว่ขมวดคิ้ว

        เธอรู้จักชายวัยกลางคนคนนั้น เขาชื่อหวังคุนผิง พ่อเป็๲ครูสอนคณิตศาสตร์ที่เกษียณจากโรงเรียนมัธยมศึกษาหมายเลขหนึ่งประจำอำเภอ

        หวังคุนผิงเติบโตในย่านบ้านพักครู ถือเป็๞เพื่อนเล่นสมัยเด็กของกู่เจี้ยนกั๋ว

        หวังคุนผิงไม่ได้เป็๲ครู หลังจากแต่งงานก็ไม่ได้อยู่ในย่านบ้านพักครู แต่บางครั้งเขาก็จะมาเยี่ยมพ่อแม่ที่นี่

        ชื่อเสียงของหวังคุนผิงในย่านบ้านพักครูไม่ค่อยดีนัก เพราะเขามักจะถนัดหาช่องทาง เอาเปรียบใครก็ได้

        สวี่เยว่อยากรู้เล็กน้อยว่าหวังคุนผิงคิดจะเอาเปรียบหรือใช้ประโยชน์จากกู่เจี้ยนกั๋วเ๱ื่๵๹อะไร?

        สวี่เยว่เดินย่อง ๆ เข้าไปแอบฟังอยู่หลังต้นทับทิมที่มีใบขึ้นหนาแน่น

        หวังคุนผิงหยิบซองบุหรี่ดี ๆ ออกมาส่งให้กู่เจี้ยนกั๋วหนึ่งมวน แล้วยังจุดบุหรี่ให้เขาด้วย “น้องชาย ช่วยหาผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำได้ไหม? มีคนยอมจ่ายห้าพันเพื่อซื้อมัน”

        กู่เจี้ยนกั๋วได้ยินจำนวนเงินมากขนาดนี้ หัวใจก็เต้นตึกตัก

        ปีที่แล้วเขาขายผลสอบของสวี่ฮุ่ยไปได้แค่สองพันหยวน

        ถึงแม้จะขายให้กับหัวหน้า ไม่กล้าตั้งราคาสูง แต่ห้าพันหยวนก็มากเกินไป

        อย่างไรก็ตาม กู่เจี้ยนกั๋วตื่นเต้นได้เพียงห้าวินาทีก็สงบลง

        เขาดูดบุหรี่แรง ๆ สองทีแล้วส่ายหน้า “ฉันหาผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำไม่ได้หรอก”

        ไม่ใช่ว่าเขาหาไม่ได้ แต่เขาใจเสาะและขี้ระแวงเกินไป

        ปีที่แล้วมีข้าราชการในระบบการศึกษาขายและสับเปลี่ยนผลสอบของคนอื่นจนถูกไล่ออก เขาไม่อยากเดินตามรอยเท้าข้าราชการคนนั้น

        ได้ยินมาว่าข้าราชการคนนั้นให้เงินผู้ปกครองของนักเรียนที่ขายผลสอบไปหนึ่งพันหยวน แต่พอผู้ปกครองนักเรียนคนนั้นได้เงินก็ไปฟ้องข้าราชการคนนั้น

        เขากลัวว่าจะเจอเหตุการณ์แบบเดียวกัน

        ... เว้นแต่ว่าสวี่ฮุ่ยจะเสนอขายผลสอบของตัวเอง แบบนั้นถึงจะไม่มีความเสี่ยง

        แต่ปัญหาคือ สวี่ฮุ่ยไม่ยอมให้สวี่เยว่แอบอ้างชื่อเธอไปเรียนมหาวิทยาลัยเลย แล้วจะยอมให้เธอขายผลสอบของตัวเองให้เขาได้ยังไง?

        แม้เนื้อจะส่งให้ถึงปาก แต่กู่เจี้ยนกั๋วก็ไม่กล้ากิน

        หวังคุนผิงพูดว่า “นายจะยอมทิ้งโอกาสนี้จริง ๆ เหรอ?”

        “บอกตามตรงนะ คนที่จะซื้อผลสอบคือรองผู้อำนวยการหรงจากสำนักงานศึกษาธิการมณฑล”

        “หัวหน้าสำนักงานศึกษาธิการอำเภอของพวกนายกำลังจะเกษียณแล้วไม่ใช่เหรอ?”

        “ถ้านายหาผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำให้ผู้อำนวยการหรงได้ ผู้อำนวยการหรงสามารถดันนายขึ้นเป็๲หัวหน้าสำนักงานศึกษาธิการอำเภอแทนหัวหน้าคนเก่าได้นะ”

        กู่เจี้ยนกั๋วเริ่มหวั่นไหว

        เขาหมายปองตำแหน่งหัวหน้าสำนักงานศึกษาธิการอำเภอมานานแล้ว ไม่งั้นคงไม่คิดจะเกาะสกุลลู่เพื่อให้ได้ตำแหน่งนี้หรอก

        แต่ถึงจะหวั่นไหว กู่เจี้ยนกั๋วก็ยังปฏิเสธ

        รู้อยู่แล้วว่ามีความเสี่ยงสูง ยังจะทำอีก นั่นไม่ใช่คนโง่เหรอ?

        สวี่เยว่แอบฟังประมาณหนึ่งแล้วจึงหันหลังกลับไปเงียบ ๆ

        แต่หารู้ไม่ว่ากู่เจี้ยนกั๋วเหลือบไปเห็นเงาคนแวบหนึ่งตรงที่เธอซ่อนตัวโดยบังเอิญ

        เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยในใจ เงาคนนั้นคล้ายสวี่เยว่เลย

        เธอผ่านมาพอดี หรือว่ากำลังแอบฟัง?

        สวี่เยว่แสร้งทำเป็๞ไม่รู้ไม่ชี้กลับไปที่บ้านกู่ เห็นกู่ซิ่วกำลังปอกกระเทียมและขูดขิงอยู่

        เธอก็ยกเก้าอี้ตัวเล็กมานั่งลงตรงหน้ากู่ซิ่ว แล้วช่วยเธอปอกกระเทียมและขูดขิงอย่างว่าง่าย

        ซือล่าเหมยเหลือบมองสวี่เยว่ “ทำไมเธอกลับมาคนเดียว ซานซานล่ะ?”

        สวี่เยว่ตอบเสียงอ่อนหวาน “ซานซานเหมือนมีของอะไรจะซื้อค่ะ หนูเลยกลับมาก่อน”

        คุณยายกู่พูดอย่างไม่พอใจ “มันมีอะไรจะซื้อกัน แค่หาข้ออ้างไปเดินเล่นข้างนอกเท่านั้นแหละ!”

        สวี่เยว่ยกยิ้มมุมปากอย่างสังเกตเห็นได้ยาก

        ซือล่าเหมยหันไปมองสวี่เยว่ เห็นรอยยิ้มไม่หวังดีแวบหนึ่งบนใบหน้าของเธอพอดี

        สวี่เยว่ขูดขิงไปพลาง พูดเสียงเบาว่า “แม่คะ เมื่อกี้หนูเห็นฉินยงจวินด้วย”

        กู่ซิ่วรู้ว่าฉินยงจวินมีชื่อเสียงฉาวโฉ่ จึงพูดอย่างจริงจัง “เห็นมันก็เดินหนี อย่าไปยุ่งกับมัน ถ้าโดนมันตามตอแยเข้าแย่แน่ แม่มันเป็๞คนไม่มีเหตุผล ถ้าเกิดเ๹ื่๪๫อะไรขึ้นมา แม่มันจะโทษว่าเราเป็๞ฝ่ายไม่ระวังเอง”

        “หนูรู้ค่ะ” สวี่เยว่พูด “ก่อนหน้านี้หนูอยากให้แม่หาคู่หมั้นที่อยู่บ้านนอกให้พี่สาว แม่บอกว่าไม่มีลู่ทาง หาไม่ได้”

        “งั้นเราให้พี่สาวแต่งงานกับฉินยงจวิน แม่ว่าดีไหมคะ?”

        กู่ซิ่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ไม่ใช่ว่าไม่ได้ แต่ถ้าฝ่ายสกุลฉินไม่มาสู่ขอ แม่ก็ทำอะไรไม่ได้”

        สวี่เยว่พูดว่า “แม่เป็๞ฝ่ายไปหาก่อนได้ บอกให้บ้านฉินมาสู่ขอที่บ้านเรา แล้วถือโอกาสตกลงเ๹ื่๪๫สินสอดกับน้าฉิน ขอไปสองพันหยวน”

        กู่ซิ่ว๻๠ใ๽แทบร้องเสียงหลงออกมา