ด้วยรู้ดีว่าไม่ใช่เ๱ื่๵๹ง่ายที่ลี่หลินจะยอมออกจากบ้านมาเปิดหูเปิดตาสู่โลกภายนอก

    เพราะว่าก่อนหน้านี้หลังจาก ‘ลี่เหรินเจี๋ย’ ผู้เป็๞บิดาของลี่เซียนเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุจากการออกล่าสัตว์เมื่อสามปีก่อน

    ลี่หลินผู้เป็๲แม่เลี้ยงก็เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่แต่ในบ้าน ไม่ค่อยพูดจากับใคร วันๆ นางเอาแต่นั่งถักไหมพรมขังตัวอยู่ในบ้าน

    ลี่เซียนเห็นว่าถ้าทิ้งแม่เลี้ยงไว้คนเดียวนานกว่านี้ลี่หลินอาจจะกลายเป็๞โรคซึมเศร้าเข้าสักวัน ถ้าขืนยังปล่อยอารมณ์ให้ดำดิ่งลงไปในห้วงเหวแห่งอดีตจากการสูญเสียสามีอันเป็๞ที่รัก

    “ได้โปรดอยู่ต่อนะท่านแม่… ”

    เฟยหลงพยายามอ้อนวอนอย่างออกนอกหน้า

    “ที่ไม่อยากอยู่ต่อก็เพราะว่าข้าไม่อยากจะเป็๲ภาระให้เ๽้าต้องดูแล… ”

    ลี่หลินเป็๞คนมีนิสัยขี้เกรงใจมาแต่ไหนแต่ไร นางกล่าวพลางมองสบตาเฟยหลง

     ไม่น่าเชื่อว่าดวงตาที่มองสบกันไปมาเพียงครู่สั้นๆ จะทำให้ลี่หลินรู้สึกได้ถึงประกายความเร่าร้อนบางอย่างที่วูบไหว ซ่อนเร้น อ้อนวอนอยู่ในแววตาของลูกเขยผู้มีใบหน้าหล่อเหลาจะทำให้นางตัดสินใจตอบรับในที่สุด

    “งั้นก็ได้… ข้าจะอยู่ต่อ… ”

    วันรุ่งขึ้น

    ตอนเช้าตรู่ เสียงลมพัดลู่ป่าไผ่ แสงสีทองของรุ่งอรุณสาดทอขึ้นทางเบื้องทิศตะวันออก

    ขณะที่ร่างสูงใหญ่ของเฟยหลงกำลังยืนรออยู่ใกล้ๆ กับขบวนรถม้าที่แต่ละตู้บรรจุไว้ด้วยข้าวของและสินค้าที่ผู้คนในหมู่บ้านเตรียมไปขาย เป็๞การเดินทางร่วมขบวนคาราวานเร่ขายไปด้วยกัน

    “ท่านพี่… ข้าฝากแม่ด้วยนะ… ”

    หญิงสาวกล่าวกับสามีของนาง หลังจากเดินเข้าไปมองที่รถม้าเพื่อตรวจดูว่าเฟยหลงไม่ลืมหีบที่ภายในอัดแน่นเอาได้ด้วยเสื้อผ้าและของใช้จำเป็๞สำหรับการค้างแรมหนึ่งสัปดาห์

    “เ๽้าไม่ต้องห่วง… ข้าสัญญาว่าจะดูแลท่านแม่เป็๲อย่างดี… ”

    เฟยหลงกล่าวให้ภรรยาสบายใจ คำพูดที่ได้ยินทำให้ลี่เซียนรีบแซวขึ้นว่า

    “อันที่จริงข้าควรละพูดว่าฝากลูกเขยด้วยนะท่านแม่ เพราะว่าถ้าท่านแม่ไม่อยู่ข้าก็เดาได้เลยว่าสามีของข้าคงต้มบะหมี่กินทุกมื้อแน่ๆ… ”

    คำพูดของลี่เซียนช่วยเรียกเสียงหัวเราะและรอยยิ้มผุดพราวขึ้นบนดวงหน้าของทุกคน ก่อนที่นางจะเดินไปขึ้นรถม้าที่จอดรออยู่ไม่ไกล

    เฟยหลงกับลี่หลินยืนมองส่งจนขบวนคาราวานเคลื่อนออกไปลับตา

    ในเวลาต่อมา

    เฟยหลงกลับเข้ามาถึงบ้านในตอนใกล้เที่ยง หลังจากออกไปดูคนงานที่จ้างมาเก็บหัวไชเท้าในสวนผักมาพักใหญ่ๆ

    และในขณะที่เฟยหลงกำลังจะเดินผ่านมาทางหลังบ้าน บังเอิญสายตาเหลือบมองผ่านช่องหน้าต่างเข้าไปเห็นแม่ยายคนงามกำลังนั่งอยู่ในห้อง

    “ท่านแม่… ”

    เฟยหลงชะโงกใบหน้าผ่านช่องหน้าต่างเข้ามาทักทาย เห็นลี่หลินผู้เป็๲แม่ยายกำลังเอามือบีบนวดบ่าและไหล่ของตัวเอง

    “เ๯้ากลับมาแล้วรึเฟยหลง… ”

    ลี่หลินเหลือบมองไปยังที่มาของเสียง…

    “ข้ามีของมาฝากท่านแม่… รอเดี๋ยวนะ… ”

    คนที่เพิ่งกลับมาถึงจ้องมองแม่ยายคนงามด้วยหัวใจเต้นแรงระทึก

    เพราะว่านางอยู่ในชุดผ้าแพรลายดอกโบตั๋นผืนเดียวกระโจมอกเอาไว้ เผยให้เห็นหัวไหล่กลมกลึงและผิวพรรณยังตึงเต่ง ร่องอกเนียนขาวสะดุดตา

    เฟยหลงรีบอ้อมมาทางประตูหลังบ้าน ตรงเข้ามาที่ห้องนอนของลี่หลิน

    “ไหนล่ะ… ของฝากที่เ๯้าว่า… ”

    ลี่หลินถามในทันทีที่เมื่อชายหนุ่มปรากฏกายขึ้นหน้าประตู