เมื่อได้ฟังคำแก้ตัวของกู้เจิงโทสะของกู้หงหย่งและเว่ยซื่อก็ไม่ได้คลายลงเลยโชคดีที่เมื่อคืนองค์ชายห้าไปพบพวกนางเข้า หากคนนอกมาเห็นกู้เจิงในสภาพเช่นนั้นจวนกู้ก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
กู้อิ๋งถามกลับว่า “ท่านพี่พูดว่าอะไรนะ ฟู่ผิงเซียงบงการอะไร? "
“ฟู่ผิงเซียงเป็แค่เด็กสาวผู้หนึ่งจะใช้วิธีการต่ำช้าเช่นนี้มาแก้แค้นเ้าได้อย่างไร?” กู้หงหย่งไม่เชื่อเขาเคยเห็นบุตรตรีภรรยาเอกของตระกูลฟู่มาก่อน เป็เด็กดีที่รอบรู้และมีมารยาท
เว่ยซื่อไม่พูดอะไร นางกำลังครุ่นคิดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
กู้อิ๋งไม่เคยพบเจอเื่แบบนี้มาก่อน จิตใจนางสับสนวุ่นวายนางกับฟู่ผิงเซียงนั้นกล่าวได้ว่าพบปะกันบ่อย พูดคุยเข้ากันได้ดีนางเองก็มีใจจะคบหากันในฐานะเพื่อน ถ้าการแก้แค้นของฟู่ผิงเซียงเด็ดขาดขนาดนี้เช่นนั้นก็น่ากลัวเกินไปแล้ว
สายตาเหยียดหยามของกู้เหยามองไปที่กู้เจิงด้วยความสงสัย
“ข้าคิดว่ามีความเป็ไปได้สูง” เว่ยซื่อขมวดคิ้วแน่นนิสัยบุตรสาวคนโตผู้นี้อ่อนแอมาแต่ไหนแต่ไร จึงได้แต่ทำตัวไร้ตัวตนอยู่ในบ้าน
“มีความเป็ไปได้สูง? เฮอะ” กู้หงหย่งยิ้มเยาะ “เ้ายังเชื่อคำพูดของนางอีกหรือ? บุตรตรีภรรยาเอกของตระกูลฟู่ป๋อเจวี๋ยจะพยายามถึงขนาดนี้เพื่อจัดการกับบุตรีอนุเช่นนางเนี่ยนะ? "
“ท่านพี่อย่าลืมว่ากู้อวี๋ได้ทำเื่ให้คุณหนูฟู่เสียหน้าอย่างมาก”
“ถึงจะเป็เช่นนั้นฟู่ผิงเซียงก็ไม่มีทางลดฐานะตัวเองลงมาทำเื่เช่นนี้หรอกกระมัง”
เว่ยซื่อเหลือบมองสามีตนเองหลายปีมานี้นางพอใจกับสามีผู้นี้เพียงเื่เดียวด้วยในจวนกู้มีแค่นางเท่านั้นที่เป็นายหญิงแม้เขาจะไปพบปะสังสรรค์ข้างนอกอยู่บ่อยครั้งแต่ก็ไม่มีทางทำให้นายหญิงอย่างนางเสียหน้าดังนั้นเขาย่อมไม่เข้าใจวิธีการสกปรกของเรือนใน
สองมือของกู้เจิงนวดเท้าเบาๆ ในผ้าห่มสายตาจับจ้องไปที่สีหน้าของบิดาและเว่ยซื่อ แม้นางจะไม่ได้รับความโปรดปรานแต่ก็รู้ว่าคนในบ้านหลังนี้รักหน้าตาและเกียรติยศมากไม่ต้องสนใจว่าท่านพ่อจะคิดเช่นไร ขอเพียงนายหญิงเว่ยซื่อใส่ใจคําพูดของนางก็พอแล้ว
“ถ้าเป็คุณหนูตระกูลฟู่จริงๆ”กู้หงหย่งเห็นสีหน้าจริงจังของภรรยาก็เกิดความสงสัย“แล้วทำไมคนที่ลักพาตัวกู้อวี๋ถึงไม่ปิดหน้าเล่า? ไม่กลัวถูกเปิดเผยหรือ? "
“แล้วถ้าคนพวกนี้เป็ทหารในกองทัพเล่า? กู้อวี๋คงจะไม่ได้พบเจอพวกเขาบ่อยๆ แน่”
คำพูดของเว่ยซื่อดึงดูดความสนใจของทุกคน
กู้เจิงประหลาดใจ จะเกี่ยวข้องกับทหารในกองทัพได้อย่างไร?
“เื่ที่ผู้นำตระกูลฟู่รักอนุภรรยามากจนทำร้ายภรรยาเอกทุกคนในเยว่เฉิงล้วนรู้ดีว่าเขามีเจตนาจะหย่าภรรยาเอก แต่ก็ทำไม่สำเร็จมาโดยตลอดผู้ที่ไม่อยากจะให้เกิดเื่นี้ขึ้นน่าจะเป็แม่ทัพเยี่ยนน้องชายของเยี่ยนซื่อ”เว่ยซื่อกล่าว “หากแม่ทัพเยี่ยน้าระบายความแค้นให้หลานสาวของเขาก็ใช่ว่าจะเป็ไปไม่ได้”
คิ้วของกู้หงหย่งขมวดจนแทบจะเป็เส้นเดียวกันเขาเคยติดต่อกับแม่ทัพเยี่ยนอยู่หลายครั้ง แม้จะวางอำนาจบาดใหญ่ไปมากแต่ทว่าซื่อตรงและเที่ยงธรรมดูไม่เหมือนคนที่จะเข้าไปพัวพันกับเื่ในครอบครัวได้ “หากเป็เช่นนี้จริงๆเช่นนั้นก็ลำบากแล้ว” พูดไปก็ถลึงตาใส่กู้เจิงอย่างโมโห“ข้าไม่ควรพาเ้ามาด้วยจริงๆ”
กู้เจิงก้มหน้าไม่พูดไม่จา ปล่อยให้ท่านพ่อพูดก็พอแล้ว
“ไม่ได้การละ ข้าจะไปพูดกับเสิ่นเยี่ยนดู หนึ่งเดือนอาจจะนานเกินไปเมื่อการล่าสัตว์จบลงแล้วข้าจะให้เ้าแต่งงานออกไป” กู้หงหย่งพูดอย่างร้อนรน
กู้เจิง “...” MMp เอ๊ย
เมื่อชุนหงกลับเข้ามาดูแลกู้เจิง ก็ใกล้เที่ยงแล้ว ขาของนางาเ็เพียงเล็กน้อยเมื่อเข้ามาในกระโจม ก็เห็นคุณหนูใหญ่นอนหมดอาลัยตายอยากอยู่บนเตียง “คุณหนูใหญ่ท่านได้รับาเ็ที่ตรงไหนหรือเ้าคะ? อย่าทำให้บ่าวกลัวสิเ้าคะ”
กู้เจิงก็ลุกขึ้นนั่งอย่างดีใจ “ชุนหง เ้าไม่เป็ไรใช่ไหม?” ก่อนจะดึงชุนหงมาตรวจดูร่างกาย
ชุนหงเช็ดน้ำตา “บ่าวไม่เป็ไร คุณหนูใหญ่เป็อย่างไรบ้างเ้าคะ”
กู้เจิง กล่าวอย่างหงอยเหงาเศร้าซึมว่า "เป็จริงๆ นั่นล่ะท่านพ่อจะให้ข้าแต่งงานกับเสิ่นเยี่ยนทันทีหลังกลับจากการล่าสัตว์ครั้งนี้”
“นี่เป็เื่ดีนี่เ้าคะ” หลังจากเมื่อคืนชุนหงก็ยิ่งประทับใจในตัวเสิ่นเยี่ยนมากยิ่งขึ้น นางพูดอย่างดีใจว่า“เมื่อคืนถ้าท่านบุตรเขยไม่พบพวกเรา กระนั้นคงเกิดเื่ใหญ่แล้วเ้าค่ะ”
บุตรเขย？ก่อนหน้านี้ยังเรียกคุณชายเสิ่นมาตลอด กู้เจิงถอนหายใจเฮือกใหญ่นางมาที่สวนล่าสัตว์ก็เพื่อให้เสิ่นเยี่ยนเลื่อนวันแต่งงานออกไปแต่ผลก็คือวันแต่งงานกลับยิ่งเร็วขึ้นไปอีก
“คุณหนู ให้บ่าวทายาให้เถอะเ้าค่ะ” ชุนหงเปิดผ้าห่มออกเห็นเท้านุ่มนิ่มราวกับหยกขาวของคุณหนูใหญ่ล้วนเป็รอยแผลเล็กๆ ที่ถูกกิ่งไม้ขูดเกี่ยวและยังมีที่ใต้ฝ่าเท้าิัเป็รอยแตกร้าว นางน้ำตาไหลพรากในทันที“ทำให้คุณหนูใหญ่ต้องลำบากแล้วเ้าค่ะ”
“ข้าไม่เป็ไร แค่แผลเล็ก ๆ น้อย ๆ”แม้กู้เจิงจะอดทนต่อความเ็ปไม่เก่ง แต่ภายในจิตใจของนางนั้นแข็งแกร่งมากเพียงแต่ระดับความอดทนอดกลั้นของนางต่ำจนเกินไป จึงทำให้น้ำตาไหล
