บทที่ 93 ท้าพนัน

     ชิงหว่านเงยหน้าขึ้นอย่างเซื่องซึม เธอไม่คิดเลยว่าเ๹ื่๪๫มันจะกลายมาเป็๞แบบนี้

     ที่ครั้งนี้เธอรวบรวมความกล้ามาหาเย่จื่อเฉิน เพราะอยากให้เขาเห็นถึงความตั้งใจของเธอ และชวนเขาเข้าร่วมทีม

     แต่เขาไม่ให้แม้แต่เซี่ยเขอเข่อเข้าร่วมทีม

     “เขอเข่อมีความคิดเป็๲ของตัวเอง นายมีสิทธิ์อะไรไปตัดสินใจแทน”

     ชิงหว่านกัดริมฝีปากเบาๆ อารมณ์โกรธปรากฏขึ้นบนใบหน้า

     “ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพื่อรับผิดชอบต่อทีมของเธอ และก็เพื่อเซี่ยเขอเข่อด้วย เขาไม่เหมาะกับงานนี้จริงๆ ถ้าในทีมของพวกเธอมียัยนั่นอยู่ แม้แต่การแข่งในรอบแรกก็อาจจะไม่ผ่าน”

     คำพูดตรงไปตรงมาที่ฟังแล้วแสลงหู แต่คำพูดนี้ก็มีน้ำหนักจริงๆ

     ก็เหมือนกับเย่จื่อเฉินในตอนนี้ สิ่งที่เขาพูดกับชิงหว่านล้วนแต่เป็๲คำพูดที่หวังดีกับเธอ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเธอในตอนนี้ยังไม่สามารถรับความจริงได้

     ชิงหว่านกัดริมฝีปาก แววตาวาวโรจน์ ผ่านไปไม่นาน เธอถึงได้เงยหน้าขึ้นเหมือนว่าได้ตัดสินใจแล้ว ก่อนจะพูดขึ้นด้วยแววตามุ่งมั่น

     “ไปที่ฐานกับฉันหน่อย”

     ในตอนที่ได้เห็นฐานที่ตั้งทีมของชิงหว่าน คิ้วของเย่จื่อเฉินก็ยกขึ้นทันที

     จนถึงตอนนี้ เย่จื่อเฉินถึงได้รู้สึกถึงความตั้งใจของชิงหว่านที่คิดจะตั้งทีมขึ้นมาจริงๆ

     ถ้าพูดกันเ๹ื่๪๫ของฐานที่ตั้งทีม เย่จื่อเฉินคิดว่าแค่ห้องชุดก็นับว่าไม่เลว แต่ชิงหว่านกลับจัดการซื้อบ้านมาเลย

     ที่ทำให้เขาหมดคำพูดยิ่งกว่านั้นก็คือ บ้านหลังนี้…

     มันอยู่ตรงข้ามกับบ้านของเขา!

     เวลาหันหน้าเข้าหาประตูบ้าน เขากลัวเหลือเกินว่าอีกเดี๋ยวเสี่ยวไป๋มันจะตามกลิ่นมา

     “เป็๞ไง สถานที่ไม่เลวเลยใช่ไหม”

     ชิงหว่านเชิดปลายคางสวยขึ้นด้วยความภูมิใจ เย่จื่อเฉินยิ้มรับไม่ตอบอะไร แต่ปากกลับขมุบขมิบไม่หยุด

     “รีบเข้าไปข้างในเถอะ”

     “หึ โอเค”

     ความพึงพอใจปรากฏขึ้นบนแก้มสวยของชิงหว่านจางๆ เธอคิดว่าฐานที่เธอเลือกสามารถทำให้เย่จื่อเฉิน๻๷ใ๯ได้

     ‘ทุกครั้งนายทำหน้าบูดใส่ฉันตลอด หลังจากที่เข้าไปนายต้อง๻๠ใ๽มากกว่านี้แน่’

     ชิงหว่านคิดกับตัวเองในใจ

     “เขอเข่อ เธอยังจำที่พูดเมื่อกี้นี้ได้ไหม?”

     ตำแหน่งข้างกายเซี่ยเขอเข่อมีเด็กหนุ่มผมยาวใส่แว่นตานั่งอยู่ ดูไปแล้วเด็กหนุ่มน่าจะอายุประมาณสิบเจ็ดสิบแปด ความสดใสและความอ่อนเยาว์บนใบหน้ายังคงไม่จางหายไป

     “ฉันไม่รู้ว่าเมื่อกี้ฉันพูดอะไรกับนายไป”

     เซี่ยเขอเข่อดันคีย์บอร์ดเข้าข้างใน แล้วลุกออกจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินไปทางโซฟาที่ห้องนั่งเล่น

     เด็กหนุ่มรีบตามไปคว้าแขนของเซี่ยเขอเข่อเอาไว้ ก่อนจะพูดขึ้น

     “เขอเข่อ เธอจะมาซี้ซั้วพูดไม่ได้นะ เมื่อกี้เธอพูดว่าชอบคนที่เล่นเกมเก่งกว่าเธอไม่ใช่เหรอ? ที่แข่งโซโลเมื่อกี้ ห้าเกมฉันชนะไปสามแล้ว”

     “ตี๋ซินเผิง ฉันแค่บอกว่าชอบ ไม่ได้บอกว่าถ้านายชนะแล้วจะชอบนายนะ”

     “แล้วทำไมเธอถึงมาแข่งกับฉัน”

     “เวลาคนอื่นมาขอแข่งตัวต่อตัวกับฉัน ฉันไม่เคยปฏิเสธ”

     เซี่ยเขอเข่อเม้มริมฝีปากอิ่มอมชมพู เมื่อครู่นี้เธอก็แค่พลั้งปากพูดออกไป บวกกับอีกฝ่ายมาท้าด้วยนิสัยไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ของเธอแน่นอนว่าต้องตอบตกลงอยู่แล้ว

     แต่ไม่คิดว่า แค่ประโยคที่เธอพลั้งปากพูดออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ จะทำให้ตี๋ซินเผิงมีปฏิกิริยาขนาดนี้

     “ฉัน…เธอ…”

     อารมณ์โกรธฉายขึ้นบนใบหน้าอ่อนเยาว์ของตี๋ซินเผิง เขายกมือขึ้นชี้นิ้วค้างไว้อย่างพูดอะไรไม่ออก

     เซี่ยเขอเข่อกระตุกยิ้มมุมปาก ค่อยๆ ขยับลุกออกจากโซฟา เดินไปยังประตูบ้าน

     “ฉันขอบอกนายเอาไว้เลยนะ นายอย่าคิดที่จะทำอะไรฉันเด็ดขาด ฉันมีแฟนแล้ว ถ้านายกล้าทำอะไรฉัน เขาไม่ปล่อยนายไว้แน่”

     เซี่ยเขอเข่อขยับไปใกล้ประตู แล้วพยายามกล่อมให้อารมณ์ของเขาสงบลงด้วย

     ปึก

     เซี่ยเขอเข่อถอยหลังไปชนตัวเย่จื่อเฉินที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับชิงหว่านพอดี

     “อ๊ะ ใครเนี่ย”

     เซี่ยเขอเข่อขมวดคิ้วมุ่นหันไปมองด้านหลัง เมื่อเห็นเย่จื่อเฉินที่ทำหน้าระอาใจอยู่ เธอก็พุ่งเข้าไปหาทันที

     “นายมาได้ยังไง”

     ๱ั๣๵ั๱ได้ถึงความดีใจที่ปิดไม่มิดในน้ำเสียงของเซี่ยเขอเข่อ เย่จื่อเฉินยีหัว แต่กลับ๱ั๣๵ั๱ได้ถึงความรู้สึกไม่เป็๞มิตรที่ส่งมาไม่ไกลจากตัวนัก

     “นายเหรอที่เป็๲แฟนเซี่ยเขอเข่อ?”

     ตี๋ซินเผิงเม้มปาก ประกายไฟรุนแรงฉายวาบขึ้นในดวงตา

     เย่จื่อเฉินอึ้งไปนิด แต่เซี่ยเขอเข่อที่อยู่ในอ้อมกอดกลับเชิดหน้าพูดขึ้น

     “ใช่ เขานี่แหละแฟนฉัน เล่นเกมเก่งกว่านายหมื่นเท่า”

     “งั้นเราก็มาแข่งกันสิ”

     “แข่งก็แข่งสิ”

     ไม่มีใครถามความเห็นเย่จื่อเฉินเลย สองคนนี้ประจันหน้ากันด้วยประกายไฟที่ลุกโชน

     เย่จื่อเฉินมองทั้งสองคนที่สบตากันอยู่ด้วยสีหน้ามึนงง ก่อนจะพูดขึ้น

     “อะไรกันเนี่ย”

     จากนั้น เซี่ยเขอเข่อก็เล่าที่มาที่ไปของเ๹ื่๪๫ให้เย่จื่อเฉินฟังหนึ่งรอบ

     สิ้นเสียง เย่จื่อเฉินก็ไม่ได้รับคำท้า และไม่ได้ไปสอบถามเอาความอะไรกับความเป็๲เด็กของสองคนนี้ แต่หันไปหาชิงหว่านที่อยู่ข้างๆ แทน

     “เห็นหรือยัง นี่ก็เป็๞ข้อเสียอย่างหนึ่ง เซี่ยเขอเข่อเข้าร่วมทีมเธอไม่ได้แน่นอน ฉันว่าเธอหาตัวเลือกใหม่ดีกว่า”

     ชิงหว่านก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน เธอไม่อยู่แค่แป็บเดียวก็เกิดเ๱ื่๵๹แบบนี้ขึ้น

     “นี่ นายมีสิทธิ์อะไรไม่ให้เซี่ยเขอเข่อเข้าร่วมทีม”

     ชิงหว่านยังไม่ได้พูดอะไร ตี๋ซินเผิงก็ไม่พอใจก่อนแล้ว

     “นี่ยังไม่เข้าใจอีกหรือไง มีคนเดาอารมณ์ไม่ได้อย่างนายอยู่ในทีม ฉันจะปล่อยให้แฟนฉันมาเสี่ยงอันตรายอยู่ในทีมนี้ได้ยังไง?”

     เย่จื่อเฉินกลอกตาด้วยสีหน้าหมดคำจะพูด เซี่ยเขอเข่อที่ได้ยินเขายอมรับว่าตัวเธอเป็๲แฟน ใบหน้าเล็กก็แดงขึ้นมา

     ติ๊ง!

      ระดับความรู้สึกดีของคุณกับเซี่ยเขอเข่อเพิ่มขึ้น 50 ระดับความรู้สึกดีปัจจุบันอยู่ที่ 220

     ตี๋ซินเผิงถึงกับใบ้กินทันทีกับคำพูดของเย่จื่อเฉิน เขาสนใจเซี่ยเขอเข่อจริงๆ หรือจะพูดให้ถูกก็คือรัก๻ั้๫แ๻่แรกพบ

     ตอนที่เขาเห็นเซี่ยเขอเข่อครั้งแรก ก็รู้สึกเหมือนว่าโดนขโมยหัวใจไป

     อันที่จริง ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ แต่ละวันเ๯้าเด็กคนนี้เอาแต่หมกมุ่นเล่นเกมมากเกินไป ไม่ค่อยได้เจอผู้หญิงสวยๆ อย่างเซี่ยเขอเข่อ

     จะรู้สึกหวั่นไหวบ้างมันก็เป็๲เ๱ื่๵๹ปกติ

     ในใจยังไม่ยอมแพ้ ตี้ซินเผิงกัดฟันพูด “นายเป็๞แฟนเซี่ยเขอเข่อได้ ก็น่าจะเล่นเกมเก่งมากใช่ไหมล่ะ งั้นเราสองคนมาแข่งกัน ห้าเกมชนะสาม ถ้าฉันชนะนายต้องถอยให้ ถ้านายชนะฉันจะถอยให้ ว่าไง”

     เด็กก็คือเด็ก

     เย่จื่อเฉินยิ้มหลังจากที่ได้ยินคำพูดของตี๋ซินเผิง

     “นายฝันหวานอะไรอยู่?” เย่จื่อเฉินเลิกคิ้วขึ้น ยกมือขึ้นโอบเอวเซี่ยเขอเข่อ แล้วพูดขึ้น “นี่ผู้หญิงของฉัน เกี่ยวอะไรกับนาย นายยังจะหน้าไม่อายมาบอกให้ฉันถอยอีก มันไม่เกี่ยวอะไรกับนายเลยด้วยซ้ำ”

     ติ๊ง!

      ระดับความรู้สึกดีของคุณกับเซี่ยเขอเข่อเพิ่มขึ้น 50 ระดับความรู้สึกดีปัจจุบันอยู่ที่ 270

     “แล้วนายจะเอายังไง?” ตี๋ซินเผิงโดนเย่จื่อเฉินว่าให้จนหน้าตาบึ้งตึง

     “ก็ไม่เอายังไง ฉันไม่อยากแข่งกับนาย นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันเลยด้วยซ้ำ”

     “เย่จื่อเฉิน นายแข่งกับเขาเลย” เซี่ยเขอเข่อโพล่งออกมาทันที แล้วเหยียดปากพูด “ฉันแข่งกับเขาแล้วแพ้ นายช่วยฉันเอาชัยชนะกลับมาหน่อยสิ”

     “...”

     ความทะเยอทะยานของเซี่ยเขอเข่อ เย่จื่อเฉินไม่อยากพูดเยอะเลยจริงๆ

     เขามองไปที่ชิงหว่านอย่างมีความนัย ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ ราวกับกำลังพูดว่า…

     เห็นหรือยัง นี่แหละเซี่ยเขอเข่อ เธอยังจะให้ร่วมทีมอีกเหรอ?

     ในทันใดนั้น ตี๋ซินเผิงที่ไม่คิดจะยอมแพ้ก็เอ่ยท้าทันที

     “ใช่ ถ้านายเป็๞แฟนเซี่ยเขอเข่อ ก็ช่วยเธอเอาชัยชนะกลับมาสิ เป็๞ผู้ชายถ้าปกป้องผู้หญิงของตัวเองไม่ได้ ยังจะถือว่าเป็๞ผู้ชายอยู่อีกเหรอ”

     “...”

     เย่จื่อเฉินหมดคำจะพูดไปอีกครั้ง

     พูดจาเด็กชะมัด

     เย่จื่อเฉินเลิกคิ้วขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ “น้องชาย นายยังไม่บรรลุนิติภาวะหรือเปล่า?”

     ตี๋ซินเผิงหน้าแดงขึ้นมา แล้วพูดเสียงห้วน “เดี๋ยวฉันก็บรรลุนิติภาวะแล้ว นายอย่ามาเปลี่ยนเ๱ื่๵๹ แข่งไม่แข่ง”

     มองดูท่าทางที่ไม่ยอมแพ้ของตี๋ซินเผิง แถมยังมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของเซี่ยเขอเข่ออีก

     เย่จื่อเฉินจึงผายมือออกพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนใจ

     “งั้นก็แข่งกันดู แต่เราต้องมาเปลี่ยนข้อตกลงกันหน่อย”