แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ้าม่านสีครีมเข้ามาในห้องพักโรงแรมหรูใจกลางเมือง เสียงรถบนถนนใหญ่เบาบางกว่าปกติ แต่ในชั้นนี้กลับเต็มไปด้วยความวุ่นวายของทีมงานที่เริ่มต้นวันใหม่หลังคอนเสิร์ตยิ่งใหญ่เมื่อคืน
สมาชิก Lunaria ถูกปลุกั้แ่เช้า ตารางงานหนาแน่นั้แ่ประชุมสรุปคอนเสิร์ตกับทีม ไปจนถึงการให้สัมภาษณ์สื่อ
ห้องประชุมโรงแรม
โต๊ะยาวถูกจัดเรียงพร้อมขวดน้ำและโน้ตแพด ผู้จัดการวงยืนหน้าจอโปรเจกเตอร์ที่กำลังฉายภาพสถิติเมื่อคืน
“ผู้ชม 45,000 ที่นั่งเต็ม แฮชแท็ก #LunariaDome พุ่งติดเทรนด์โลกตลอดทั้งคืน ยอดสตรีมมิ่งเพลงขึ้นอีก 320%”
เสียงฮือฮาจากทีมงานดังรอบห้อง แต่สมาชิกทั้งห้านั่งเรียงกันเงียบ ๆ ราวกับยังไม่หลุดออกจากภาพเวที
โคโตะ ยกมือทันที
“พวกเราเท่สุด ๆ เลยใช่ไหมคะ!? เห็นแฟน ๆ โพสต์คลิปกลองฉันเต็มไปหมดเลยนะ!”
เธอหัวเราะร่า
ทีมงานหัวเราะตาม แต่ เซนะ เอียงคอ
“ใช่ มันดี แต่ยังมีหลายจุดต้องแก้”
เธอหยิบปากกาวงในโน้ตแพดอย่างจริงจัง
รินะ หันไปยิ้มปราม
“ไม่ต้องซีเรียสขนาดนั้นหรอก ทุกอย่างผ่านไปได้สวย”
มิยู พยักเบา ๆ
“เสียงกีตาร์…ชัดมากเมื่อวาน”
เธอพูดเสียงแ่ แต่เป็คำชมจริงใจ
เซนะนิ่งไปอึดใจ ก่อนจะพยักรับเล็กน้อย
ยูกะ นั่งนิ่งที่สุด ดวงตาอำพันมองจอที่ฉายภาพเวที เธอเอ่ยเพียงเบา ๆ
“มันยังไม่พอ”
ผู้จัดการรีบยิ้มกลบ
“ความจริงคือสื่อทุกเ้ากำลังจะยกพวกเธอเป็ The New Moon Queens แล้วนะ อย่าเพิ่งกดดันตัวเองเกินไป”
รินะหันไปมองยูกะ ยิ้มอุ่นเหมือนจะบอกว่า พักบ้างก็ได้
่สาย สัมภาษณ์สื่อ
ห้องจัดงานในโรงแรมเต็มไปด้วยนักข่าว โต๊ะกลมปูผ้าขาว แฟลชจากกล้องสว่างวาบไม่หยุด โลโก้ Lunaria และพระจันทร์เสี้ยวปรากฏบนแบ็กดรอป
เมื่อสมาชิกทั้งห้าเดินออกมา นั่งเรียงบนเก้าอี้สูง บรรยากาศก็เปลี่ยนทันที เสียงคลิกชัตเตอร์ดังระรัว
นักข่าวถามคำถามแรก
“ความรู้สึกเมื่อคืนหลังปิดคอนเสิร์ตใหญ่เป็อย่างไร”
ยูกะหยิบไมค์ขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงสงบ
“มันเป็ก้าวแรกที่สำคัญ แต่สำหรับเรา มันยังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องทำให้ดีกว่าเดิม”
คำตอบที่จริงจังทำให้ห้องเงียบไปชั่ววินาที ก่อนเสียงพิมพ์ลงแป้นจะดังตามมา
รินะเสริมยิ้ม ๆ
“สำหรับฉัน มันเหมือนฝันค่ะ เห็นแฟน ๆ โบกแท่งไฟพร้อมกัน น้ำตาแทบไหลเลย”
โคโตะยกมือทำท่าดาว
“หนูตื่นเต้นสุด ๆ เหมือนอยู่ในเกม RPG ที่บอสสุดท้ายออกมาแล้ว!”
เสียงหัวเราะดังรอบห้อง
นักข่าวอีกคนถามมิยู
“คุณดูสงบมากบนเวที ความลับคืออะไร”
มิยูหน้าแดงเล็กน้อย กอดตุ๊กตาบนตัก
“ฉัน…แค่คิดว่าแฟน ๆ ทุกคนคือคนที่ให้กำลังใจ เลยไม่กลัว”
เสียง “น่ารักจัง” ดังจากผู้สื่อข่าวสาวแถวหน้า
เซนะตอบคำถามด้านเทคนิคสั้น ๆ แต่คมชัด สื่อเริ่มมองเธอเป็ มือกีตาร์หญิงฝีมือระดับท็อป
หลังสัมภาษณ์
ทีมงานพาสมาชิกออกมาทางหลังเวที เสียงแฟน ๆ ยังรอเรียกชื่ออยู่นอกโรงแรม ะโพร้อมแท่งไฟสีประจำตัว
โคโตะโบกมืออย่างคึกคัก รินะหยุดยิ้มและโค้งให้อย่างสุภาพ มิยูซ่อนตัวหลังพี่ ๆ แต่ก็เผลอโบกมือเล็กน้อย เซนะเดินเรียบเฉยแต่สายตาอบอุ่น ส่วนยูกะเพียงก้าวช้า ๆ แต่รัศมีสงบของเธอก็ทำให้แฟน ๆ กรี๊ดสุดเสียง
บ่าย ห้องพักโรงแรม
สมาชิกนั่งกระจายบนโซฟาและเตียงใหญ่ แต่ละคนถือแก้วน้ำผลไม้หรือขนมที่รินะเตรียมไว้ บรรยากาศผ่อนคลายลง
โคโตะพูดพลางเคี้ยวขนม
“พี่ ๆ คิดดูสิ ถ้าวันหนึ่งเราจะเล่นสเตเดียมที่ใหญ่กว่านี้ได้ไหมนะ”
เซนะตอบตรง
“ทำได้ แต่ต้องซ้อมหนักขึ้น”
รินะหัวเราะ
“ทุกอย่างเป็ไปได้ถ้าเรายังอยู่ด้วยกัน”
มิยูพยักเบา ๆ สายตาเต็มไปด้วยประกายฝัน
ยูกะเงียบไปนาน ก่อนพูดเบา ๆ แต่มั่นคง
“เราจะไปถึงที่ที่สูงกว่านี้แน่นอน”
แสงเย็นส่องลอดม่านเข้ามา เสียงแฟนคลับยังดังจากถนนด้านล่าง ราวกับคลื่นที่ไม่มีวันหยุด
ในค่ำคืนที่ผ่านมา Lunaria ก้าวขึ้นสู่ตำนานหน้าแรก และในเช้าวันนี้ พวกเธอเริ่มเชื่อแล้วว่าตัวเองสามารถทะยานขึ้นสูงกว่าจันทร์เต็มดวงเสียอีก