ผมเป็นจอมเวทย์ได้เพียงแค่หายใจ
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
การปรากฏตัวของหัวหน้าชั้นเรียนยุติความวุ่นวายชั่วคราว พวกเขาไม่มีเวลาสอบสวนรายละเอียดอะไรมากนัก เพียงรีบไล่นักเรียนทุกคนกลับไปยังตู้โดยสารของตัวเอง และห้ามไม่ให้ออกมาเพ่นพ่านอีก
แต่บรรยากาศภายในตู้โดยสารกลับยิ่งคึกคักมากขึ้นกว่าเดิม
ทุกคนต่างกระซิบกระซาบถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่
“นั่นเด็กใหม่ปีหนึ่งใช่ไหม? เขาเสกคาถาปลดอาวุธได้เหรอ? แล้วดูพลังนั่นสิ บ้าบอเกินไปแล้ว!”
“ใช่ แถมเขาไม่แสดงอาการกลัวเลยสักนิด ออร่าที่ปล่อยออกมาไม่เหมือนเด็กใหม่เลย สลิธีรินชัด ๆ แบบนี้บ้านอื่นคงต้องเหนื่อยหน่อยถ้าคิดจะคว้าถ้วยบ้าน!”
“พูดอะไรน่ะ! เห็นรอยยิ้มเขาไหม? อบอุ่นขนาดนั้น มีความมั่นใจขนาดนั้น เขาเกิดมาเพื่อกริฟฟินดอร์ต่างหาก!”
“ฉันว่าน่าจะเป็เรเวนคลอมากกว่า คนเก่ง ๆ ส่วนใหญ่ก็ออกมาจากที่นั่นไม่ใช่เหรอ?”
“เขาหล่อมากเลยอะ! ทำไมเราไม่ได้อยู่ตู้เดียวกับเขานะ!”
หลายตู้โดยสารเริ่มเกิดเสียงถกเถียงกันเกี่ยวกับว่า เดม่อน จะถูกจัดบ้านไปที่ไหน รวมถึงเสียงกรี๊ดของสาว ๆ ที่เริ่มฝันกลางวัน
ในขณะเดียวกัน ภายในตู้ของเดม่อน
มัลฟอยและพวกถูกลากออกไปแล้ว เดม่อนกลับมานั่งที่เดิมด้วยท่าทีสงบ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนอีกสามคนที่เหลือ ใบหน้าแดงก่ำ คนละแบบ แต่เหมือนจะใกล้ะเิออกมาได้ทุกเมื่อ
เนวิลล์ มองเดม่อนด้วยสายตาตื่นเต้น มือไม้ขยับไปมาเหมือนอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่พอคิดจะพูด หน้าก็ยิ่งแดง เสียงก็ติดค้างอยู่ที่ลำคอ
แฮร์รี่ ก็รู้สึกเหมือนกัน คันคอแทบจะะโออกมาอยู่แล้ว
ยังไม่ทันเข้าโรงเรียนเลย เขาก็ได้เห็นการดวลเวทมนตร์แบบสุดมัน!
เดม่อน... ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะเป็นักเรียนใหม่รุ่นเดียวกัน!
เขาเป็เด็กกำพร้าเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมถึงเก่งเวทมนตร์ขนาดนั้น? ใครเป็คนสอนเขากันแน่?
เขาหันไปสบตากับ เฮอร์ไมโอนี่ สายตาของทั้งสองเต็มไปด้วยคำถามและความสงสัย
สุดท้ายเป็เฮอร์ไมโอนี่ที่เปิดบทสนทนา
“เดม่อน ฉันต้องพูดเลยนะ ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเราจะทำอะไรแบบนั้นได้ั้แ่ยังไม่ได้เข้าเรียน”
เสียงของเธอเต็มไปด้วยความชื่นชม แต่ก็มีความสงสัยแฝงอยู่ด้วย
“เธอเรียนอะไรมาก่อนหน้านี้เหรอ? หรือว่าเคยฝึกเวทมนตร์มาก่อน?”
แฮร์รี่ก็ขยับเข้ามาใกล้ ดวงตาเต็มไปด้วยความสนใจ
“ใช่เลย เดม่อน เธอดูไม่เหมือนคนที่เพิ่งเริ่มเรียนเวทมนตร์เลยนะ เธออายุเท่าเรา แต่พลังเวทมนตร์เธอน่ากลัวมาก!”
เดม่อนเพิ่งเคี้ยวช็อกโกแลตเสร็จ มองดูพวก “เด็กน้อย” ที่จ้องเขาด้วยแววตาชื่นชม แล้วก็ส่ายหัวเบา ๆ
“ฉันเรียนเองน่ะ ฉันอาจจะมีพร์ทางคาถานิดหน่อย”
“แค่ นิดหน่อย เหรอ?” เฮอร์ไมโอนี่อดขัดไม่ได้ พอความตกตะลึงจางลง ความท้าทายก็เริ่มกลับมา
“พร์ของเธอน่ากลัวมากเลยต่างหาก!”
“เธอรู้ไหม เดม่อน” แฮร์รี่พูดเสริม “ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะแข็งแกร่งขนาดนี้ ตอนแรกเธอไม่ทำให้ฉันรู้สึกกดดันเลย แต่ตอนเธอร่ายคาถาน่ะ... ฉันคิดว่าเธอไม่ใช่เด็กใหม่เหมือนเราแน่ ๆ!”
เขาถามอย่างตื่นเต้น:
“คาถาแบบนั้น... ทุกคนเรียนได้หรือเปล่า? ถ้าฉันอยากเก่งแบบเธอ ควรเริ่มจากตรงไหนก่อน?”
คาถาปลดอาวุธระดับนั้นน่ะ มันแทบจะเป็อาวุธลับของฉันเลยนะ
เดม่อนหัวเราะเบา ๆ แล้วตบไหล่แฮร์รี่
“เดี๋ยวพอเข้าเรียน เธอก็จะได้เรียนเองแหละ”
“โอเค!” แฮร์รี่ตาเป็ประกาย กลับไปนั่งที่เดิมอย่างอารมณ์ดี ส่วนเนวิลล์หน้ายังคงแดงจนคล้ายตับหมู แต่ก็ยังพูดไม่ออก
แฮร์รี่ไม่ได้สังเกตสภาพของเนวิลล์ เขายังคงหมกมุ่นกับภาพที่เดม่อนเสกคาถาใส่นักเรียนรุ่นพี่เมื่อครู่ แล้วพูดต่ออย่างตื่นเต้น:
“เมื่อกี้ฉันได้ยินคนพูดว่าเธอจะไปอยู่สลิธีริน? มันหมายความว่ายังไงเหรอ? เฮอร์ไมโอนี่ เธอรู้ไหม?”
“แน่นอน ฉันรู้ เดี๋ยวนะ” เฮอร์ไมโอนี่หยิบหนังสือ คู่มือการเข้าเรียนฮอกวอตส์ จากกระเป๋า เปืดหน้าหนึ่งอย่างคล่องแคล่ว:
“สลิธีรินเป็หนึ่งในสี่บ้านของฮอกวอตส์ พวกเขาให้ความสำคัญกับสายเืเวทมนตร์ ความทะเยอทะยาน ไหวพริบ และความสามารถทางเวทมนตร์”
เธอหยุดนิดหนึ่ง ก่อนพูดต่อ
“แต่บางครั้งนักเรียนบ้านนี้ก็ดูเย่อหยิ่งไปหน่อย ว่ากันว่า... พวกเขาเข้ากับคนบ้านอื่นไม่ค่อยได้”
“แบบมัลฟอยเมื่อกี้นั่นแหละ สลิธีรินสุด ๆ” แฮร์รี่พูดพลางขมวดคิ้ว
“งั้น... ถ้าเดม่อนไปอยู่สลิธีริน ก็จะเหมาะงั้นเหรอ?” เขาไม่อยากให้เดม่อนไปอยู่บ้านเดียวกับคนอย่างมัลฟอยเลย
เฮอร์ไมโอนี่เสริม:
“จริง ๆ สลิธีรินไม่ได้แย่เสมอไปหรอกนะ ถึงจะดูหยิ่ง ๆ แต่ก็มีนักเรียนที่ฉลาด มีเป้าหมาย และประสบความสำเร็จมากมาย”
เธอมองหน้าเดม่อน สีหน้าอ่อนโยนลง
“ฉันว่า... เดม่อนอาจจะเข้ากับที่นั่นได้ดี พวกเขาชอบใช้กลยุทธ์และมองภาพใหญ่”
แฮร์รี่ยิ่งขมวดคิ้วหนักขึ้น:
“หมายความว่าเดม่อนจะเข้ากับพวกนั้นได้?”
“มั้งนะ...” เฮอร์ไมโอนี่ก็เริ่มไม่แน่ใจแล้ว
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ไปอยู่สลิธีรินแน่นอน”
เดม่อนพูดขึ้นเมื่อเห็นทั้งสามคนทำหน้าเหมือนเขากำลังจะถูกส่งไปยังแดนมารอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ทั้งสามคนรีบยิ้มออกมา แววตากลับมาสดใสอีกครั้ง และในที่สุด... เนวิลล์ ก็พูดได้แล้ว:
“เดม่อน แล้วเธอล่ะ... อยากไปอยู่บ้านไหนมากที่สุด?”
แฮร์รี่เงียบกริบ ตั้งใจฟังสุดชีวิต เขารู้สึกว่าตัวเองต้องกลายเป็เพื่อนกับเดม่อนให้ได้ และถ้าอยู่บ้านเดียวกัน มันคงจะดีมาก!
เฮอร์ไมโอนี่ก็รีบพูดเสริม อธิบายลักษณะของอีกสามบ้านที่เหลือ แล้วจ้องหน้าเดม่อนอย่างตั้งใจ
เดม่อนยิ้มเล็กน้อย:
“จริง ๆ แล้ว ฉันไม่ได้สนใจนักหรอก ว่าสุดท้ายจะถูกจัดไปบ้านไหน”
เขามองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นแสงแดดยามเย็นค่อย ๆ ลับขอบฟ้า แล้วพูดขึ้นอย่างสงบนิ่ง:
“สิ่งเดียวที่ฉันรู้คือ ไม่ว่าฉันจะไปอยู่บ้านไหน... บ้านนั้นจะกลายเป็บ้านที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เพราะฉัน”
แม้แต่เนวิลล์ ก็ยังแอบรู้สึกว่าเดม่อนพูดได้โอหังเหลือเกิน
แต่ไม่รู้ทำไม ในใจของทั้งสามคนกลับมีความรู้สึกบางอย่างที่มั่นคงขึ้นมาอย่างประหลาด...
เขาพูดถูก จริง ๆ นั่นแหละ
(จบบทที่10)
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
