หลิวจู้ตั้งใจไปซื้อเครื่องในหมูที่ตำบลใกล้ๆ แต่กลับหาซื้อไม่ได้จึงไปที่ในตัวอำเภอแทน ร้านขายหมูที่อำเภอขายแพงกว่าที่ตำบล แต่จะอย่างไรสิบสี่ทองแดงก็ยังซื้อเครื่องในมาได้สองชุด ทั้งยังได้แถมกระดูกหมูมาอีกด้วย
จะทำความสะอาดเครื่องในหมูสามสิบกว่าชั่งเป็เื่ที่เปลืองแรงมาก แค่ไปหาบน้ำมาจากแม่น้ำก็ต้องหาบกันแปดรอบแล้ว ทั้งยังต้องใช้เกลืออีกหนึ่งชั่งและแป้งข้าวโพดอีกสามชั่ง
เกลือหนึ่งชั่งแปดทองแดง แป้งข้าวโพดหนึ่งชั่งหนึ่งทองแดง เงินทุนเพิ่มขึ้นเป็ยี่สิบสามทองแดงแล้ว
นี่ยังไม่หมด ยังต้องใช้ฟืนครึ่งมัด ต้นหอมครึ่งชั่ง และกระเทียมอีกหนึ่งชั่ง
ภรรยาของหลิวจู้เป็คนใจร้อน ในหนึ่งชั่วยามมองท้องฟ้าไปแล้วหลายสิบครั้ง นางโกรธจนกระทืบเท้า แล้วพูดว่า “อากาศสมควรตาย ฝนตกไม่จบไม่สิ้นเสียที!”
หลิวจู้ก็ร้อนใจ พูดเสียงขรึมว่า “ถึงฝนจะตก พวกเราก็ไปขายไส้ทอดที่อำเภอได้”
ทั้งครอบครัวช่วยกันทำอาหารเมนูนี้ถึงสองชั่วยามเต็ม ในที่สุดก็ใส่ไส้หมูและกระเทียมต้นหอมลงไปทอดด้วยกันในหม้อ
บุตรชายบุตรสาวหลายคนของหลิวจู้ไม่ได้กินอาหารจานเนื้อกันมาครึ่งปีแล้ว ทุกคนต่างล้อมวงเข้ามา จ้องมองไส้ทอดที่เต็มกะละมังใหญ่จนดวงตาแทบจะร่วงลงไป
ภรรยาของหลิวจู้ไล่เด็กๆ ออกไปราวกับพวกเขาเป็แมลงวัน บ่นว่า “ของพวกนี้จะนำไปขายหาเงิน! เ้าพวกลูกกระต่ายนี่ ไปอยู่ด้านข้างโน่น”
หลิวจู้ให้ลูกๆ ไปเก็บใบหม่อน
เมื่อเห็นว่าฝนเบาลงแล้ว หลิวจู้จึงรีบสะพายตะกร้าที่บรรจุไส้ทอดสิบกว่าชั่งขึ้นหลัง แล้วพาลูกสองคนไปที่อำเภอด้วยกัน
ภรรยาของหลิวจู้รออยู่ที่บ้าน เมื่อมองดูสีของท้องฟ้าก็พบว่า ฟ้ามืดครึ้มขึ้นเรื่อยๆ ดูเหมือนฝนกำลังจะตกหนัก นางเริ่มรู้สึกไม่สบายใจจนผุดลุกผุดนั่งอยู่ไม่ติดที่
ฟ้าเริ่มมืดแล้ว พ่อและลูกบ้านหลิวเพิ่งฝ่าฝนกลับมาถึงบ้านอันมืดสลัว
ภรรยาของหลิวจู้เห็นรางๆ ว่า หลิวจู้เดินกะเผลกกลับมาก็อยากถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงแต่มัวกังวลว่าไส้ทอดจะขายได้หรือไม่ จึงถามออกไปด้วยสีหน้าร้อนใจและคาดหวัง “ขายได้กี่ทองแดงหรือ?”
บุตรชายคนโตอายุสิบสามปีแล้ว เขากล่าวด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด “ท่านแม่ ขายได้แค่สามทองแดงขอรับ”
ภรรยาของหลิวจู้กรีดร้อง “ทำไมได้น้อยเพียงนั้น!”
บุตรชายคนรองอายุสิบเอ็ดปี รู้เื่และรู้จักทำงานมาตั้งนานแล้ว เขาพูดอย่างผิดหวังว่า “ฝนตก คนน้อย พวกเขาชิมไส้ทอดของบ้านเราก็บอกว่าไม่อร่อย ไม่อร่อยเหมือนที่บ้านนั้นทำ”
“อย่าไปพูดถึงเลย การขายไส้ทอดไม่ใช่อะไรที่คนธรรมดาจะทำได้ คราวนี้ครอบครัวเราขาดทุนย่อยยับแล้ว” ในใจหลิวจู้คิดว่า มิน่าล่ะบ้านหลี่ถึงทำไส้ทอดขายเพียงครั้งเดียวแล้วไม่ทำอีก เพราะต้นทุนสูงเกินไปนี่เอง
ภรรยาของหลิวจู้บ่นออกมา “ล้วนเป็เพราะเ้า ผักดีๆ ไม่ขาย รั้นจะขายไส้ทอดนั้นให้ได้ คราวนี้ดียิ่ง เงินของครอบครัวถูกใช้ไปหมดแล้ว ต่อไปพวกเราจะใช้ชีวิตอยู่กันอย่างไร!” นางลืมไปหมดแล้วว่า หากไม่ใช่เพราะนางใจร้อนอยากหาเงินได้เร็วๆ จนไปเร่งเร้าหลิวจู้ เขาคงไม่ต้องฝ่าฝนไปซื้อเครื่องในหมูมาหรอก
หลิวจู้ถอนใจ “พรุ่งนี้ข้าจะนำไปขายที่ตำบลและในตัวอำเภอ”
ภรรยาของหลิวจู้โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง “เ้าไม่ไปแล้วใครจะไปเล่า”
บุตรชายคนโตอดที่จะเอ่ยปากไม่ได้ “ท่านแม่ ตอนท่านพ่อกลับบ้านหกล้มไปครั้งหนึ่ง… เกรงว่าขาคงพลิก ต้องพักสักสองวัน”
ภรรยาของหลิวจู้กล่าวเสียงแหลม “แล้ว่นี้ข้าจะอยู่อย่างไรเล่า?”
บุตรชายคนโตรีบพูด “พรุ่งนี้ข้าและน้องรองจะไปขายไส้ทอดทั้งในหมู่บ้าน ในตำบล และในอำเภอเลยขอรับ”
กลางดึกฝนหยุดตกแล้ว จ้าวซื่อรู้สึกไม่สบายเพราะลูกในท้องกวนจนนอนไม่หลับตลอดคืน ตอนที่นางลุกมาเข้าห้องน้ำ นางหยุดยืนฟังเสียงฝนอยู่ตรงหน้าต่าง ข้างนอกไม่มีเสียงฝนแล้ว ฝนหยุดแล้ว เช่นนี้ครอบครัวก็จะทำการค้าได้ นางจึงอารมณ์ดีเป็พิเศษ เมื่อล้มตัวลงนอนก็หลับไปในที่สุด
เมื่อสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็เวลาเช้าแล้ว แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาบนเตียงไม้เก่าๆ ที่ทั้งกว้างและใหญ่ จ้าวซื่อลุกขึ้นนั่ง เมื่อหันไปมองก็พบว่า กระโถนปัสสาวะที่อยู่ข้างกำแพงหายไปเช่นทุกวัน เชื่อว่าคงเป็บุตรีสุดที่รักเข้ามานำออกไปกระมัง
ั้แ่หลี่ซานไม่อยู่ บุตรสาวก็เป็คนอาสาจัดการเื่กระโถนปัสสาวะให้ทุกวัน
สามีภรรยารักใคร่กลมเกลียว บุตรสาวบุตรชายล้วนขยันขันแข็งและกตัญญู อาเล็กก็เชื่อฟังดี จ้าวซื่อพอใจมากแล้ว
นางสวมเสื้อคลุมและเดินออกจากห้องจะไปเช็ดตัว เห็นบุตรชายคนโตถือถังไม้ออกมาจากห้องเตรียมจะไปหาบน้ำจากแม่น้ำ ทั้งยังเห็นเงาบุตรชายคนที่สามอยู่ในห้องครัว จึงถามไปว่า “วันนี้น้องรองและน้องสี่ของเ้าไปที่ตำบลหรือ?”
หลี่เจี้ยนอันมีท่าทางกระตือรือร้น ผงกศีรษะตอบ “ขอรับ” เดิมทีวันนี้ควรเป็เวรของเขาและหลี่ฝูคัง เพียงแต่เมื่อวานฝนตกทั้งวันจึงไม่ได้ออกไปทำการค้าขาย หลี่หรูอี้จึงจัดแจงให้หลี่ฝูคังพาหลี่ิ่หานไปแทน
จ้าวซื่อเช็ดเนื้อเช็ดตัวเสร็จแล้วเดินออกมา พบว่าบนโต๊ะอาหารในห้องโถงมีอาหารเช้าที่หลี่หรูอี้เก็บไว้ให้นางโดยเฉพาะวางเรียงอยู่ เป็แป้งย่างใส่ไข่หนึ่งแผ่นและน้ำแกงผักกวางตุ้งที่มีน้ำมันหมูอยู่เล็กน้อย
หลี่เจี้ยนอันมองหน้าจ้าวซื่อ จากนั้นจึงส่งสายตาให้หลี่อิงฮว๋า เมื่อเห็นว่าหลี่อิงฮว๋าพยักหน้ารับแล้ว จึงหาบถังไม้สองใบออกไปที่แม่น้ำ
หลังจากจ้าวซื่อกินแป้งย่างเข้าไปคำหนึ่ง ก็รู้สึกว่ารสชาติอร่อยยิ่งนัก จึงกัดไปอีกสองคำ ทั้งยังก้มหน้าลงมอง ก็พบว่ามีไข่ไก่สีเหลืองฉาบอยู่บนแป้งย่างด้วย จึงพูดเสียงดังว่า “เหตุใดจึงทำไข่ให้ข้า? บ้านเราไปเอาไข่มาจากไหน?”
หลี่อิงฮว๋ารู้ว่าจ้าวซื่อจะอารมณ์เสีย จึงรีบวางงานในมือลง วิ่งไปหาแล้วถามยิ้มๆ ว่า “ท่านแม่ ท่านว่าไข่ไก่อร่อยหรือไม่?”
ท้องของจ้าวซื่อส่งเสียงร้องโครกครากออกมา แต่นางกลับไม่ยอมกินแป้งย่างอีก จ้องไปทางหลี่อิงฮว๋าด้วยท่าทีขุ่นเคือง “ไร้สาระ ไข่ไก่ต้องอร่อยอยู่แล้ว!”
หลี่อิงฮว๋านั่งลง ยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม “ท่านอย่าเพิ่งร้อนใจขอรับ ฟังข้าอธิบายก่อน เมื่อวานพี่ใหญ่และพี่รองไปที่ตำบล เห็นกับตาว่า ท่านปู่ที่ขายเกี๊ยวน้ำก็ขายแป้งย่างต้นหอมเช่นกัน เมื่อกลับมาแล้วจึงนำเื่นี้มาหารือกับน้องสาว น้องสาวจึงตัดสินใจว่า จะทำแป้งย่างใส่ไข่ให้พวกเรานำไปขายที่ในตำบล”
จ้าวซื่อกล่าวเสียงอ่อนลง “ไม่ทันไรก็มีคนขายแป้งย่างต้นหอมเหมือนบ้านเราที่ในตำบลแล้วหรือ?”
บ้านหลี่เพิ่งขายแป้งย่างต้นหอมที่ตำบลจินจีเพียงวันเดียว ก็ถูกผู้อื่นลอกเลียนแล้ว การขายอาหารเป็ธุรกิจที่ยากลำบากจริงๆ
หลี่อิงฮว๋าเห็นจ้าวซื่อมีสีหน้าเป็กังวล จึงรีบพูดว่า “แป้งย่างต้นหอมไม่ว่าบ้านใดก็ทำได้ แต่แป้งย่างใส่ไข่มีเพียงบ้านเราที่ทำได้”
สายตาของจ้าวซื่อจับจ้องอยู่ที่แป้งย่างที่ถูกฉาบด้วยไข่ไก่สีเหลืองอร่ามที่อยู่ในมือ นางพูดเบาๆ ว่า “นี่คือแป้งย่างใส่ไข่หรือ”
“ใช่แล้วขอรับ น้องสาวคิดตั้งนานกว่าจะทำออกมาได้ ท่านว่าอร่อยหรือไม่?”
จ้าวซื่อทอดถอนใจ ไข่ไก่มีรสชาติพิเศษที่อร่อยจนหยุดกินไม่ได้เลย ระยะนี้นางได้กินอาหารดีๆ หลายมื้อ ทั้งยังมีอาหารจานเนื้ออีกด้วย แต่ไม่ได้กินไข่ไก่มาหลายเดือนแล้ว นางพูดเบาๆ ขึ้นว่า “อร่อย”
หลี่อิงฮว๋าพยายามไม่มองไปยังแป้งย่างใส่ไข่ เขาก้มหน้าแล้วพูดว่า “ท่านแม่ขอรับ ไข่ไก่นี้ เมื่อวานน้องสาวให้พี่ใหญ่และพี่รองไปซื้อกลับมาให้ท่านกินเพื่อบำรุงร่างกายโดยเฉพาะ และนางอยากจะทำแป้งย่างใส่ไข่พอดี จึงซื้อไข่ไก่มาทำให้ท่านด้วย”
“สุขภาพของข้าดีมากอยู่แล้ว จะซื้อไข่ไก่มาให้ข้าทำไมกัน?” จ้าวซื่อแทบสำลัก เมื่อครู่นางเข้าใจผิดคิดว่าลูกๆ ตะกละจึงซื้อไข่ไก่มากิน
หลี่อิงฮว๋ากล่าวต่อ “น้องสาวจับชีพจรให้ท่านแล้ว นางบอกว่าท่านนอนหลับไม่เพียงพอ ทำให้ร่างกายเสียหาย ต้องบำรุงระยะยาว…หากบำรุงไม่ดีปล่อยให้เป็เช่นนี้ต่อไป เกรงว่าน้องชายทั้งสองที่อยู่ในท้องท่านคงรักษาไว้ไม่ได้แล้ว…”
จ้าวซื่อทอดถอนใจ “ที่แท้ท้องนี้ก็ยังเป็แฝดหรือ” หลังจากที่คลอดหลี่หรูอี้ นางก็แท้งไปแล้วสามครั้ง สองในสามครั้งเป็ท้องแฝด เดิมทีคราวนี้นางไม่อยากตั้งครรภ์แล้ว ผู้ใดจะทราบว่าไม่เพียงแต่จะตั้งครรภ์ ทั้งยังตั้งครรภ์ลูกแฝดอีกด้วย
ครอบครัวมีชีวิตยากลำบากมากแล้ว จู่ๆ ก็มีปากท้องเพิ่มมาอีกสองคนในคราวเดียว เสื้อผ้ารองเท้าอะไรก็ต้องเตรียมไว้สองชุด ทำให้ทุกข์ระทมแทบตายเลยจริงๆ
หลี่อิงฮว๋าเห็นจ้าวซื่อรู้แล้วว่าเด็กในท้องเป็แฝด แต่กลับไม่มีท่าทียินดีแม้แต่น้อย ในใจจึงรู้สึกโศกเศร้า แอบสาบานกับตนเองว่า จะหาเงินให้ครอบครัวมากๆ “ท่านแม่ขอรับ ท่านไม่ต้องกังวลว่าบ้านเราจะไม่มีเงินเลี้ยงน้องชายหรอก พวกเราพี่น้องหาเงินได้ขอรับ”
จ้าวซื่อพยักหน้าช้าๆ เมื่อนึกถึงเงินสามสิบทองแดงที่ลูกๆ ให้มาด้วยความกตัญญู หัวใจจึงคล้ายได้รับการปลอบประโลม คิ้วที่ขมวดก็คลายออก ถามว่า “หรูอี้เล่า?”
.......................................
