แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ในเมืองชุ่นเทียนแต่ก็รู้เื่ราวหลายอย่าง ทว่าเขาแค่ไม่มั่นใจมากนัก
อีกอย่างเื่ระหว่างตระกูลเหนียนและจวนจิ้นอ๋อง ทำให้ตระกูลหนานกงเปลืองความคิดอย่างมาก
"ใช่ เหนียนยวี่" เหนียนอีหลานเอ่ยขึ้นอย่างดุดัน"เอ้อเปี่ยวเกอ ข้าดีกับนางขนาดนั้น นางยังกลับใช้กลอุบายแย่งคนที่ข้าชอบไปช่างน่ารังเกียจจริงๆ"
"เ้าดีกับนางงั้นหรือ?" หนานกงฉี่หัวเราะขึ้นมาเบาๆ ด้วยน้ำเสียงประชดประชันเล็กน้อย"อีหลาน เ้าทำดีกับนางไปเพื่ออะไร แม้ผู้อื่นไม่รู้ ทว่าข้านั้นเข้าใจอย่างยิ่ง"
เปี่ยวเม่ยของตนผู้นี้ความคิดลึกซึ้งเป็อย่างมาก
เหนียนอีหลานถูกเปิดเผยความคิดทว่านางกลับไม่ได้ใส่ใจ “ไม่ว่าข้าจะทำไปเพื่ออะไร มันก็ยังดีกับนาง เอ้อเปี่ยวเกอข้าไม่สน ท่านต้องช่วยข้า จิตใจของท่านอ๋องมู่นั้นอยู่ที่เหนียนยวี่หมดแล้วท่านก็รู้ว่าข้าชื่นชมท่านอ๋องมู่มาตลอด ท่านอ๋องมู่อย่างไรก็ยังไม่แต่งภรรยาเช่นนั้นก็แค่ทำให้แต่งกับข้า ''เหนียนอีหลาน'' ต้องมิใช่ใครอื่นเด็ดขาด"
คำพูดของเหนียนอีหลานจนถึงตอนท้าย น้ำเสียงก็ยิ่งแน่วแน่มั่นคงขึ้นเรื่อยๆ
หนานกงฉี่ค่อยๆ จิบชา"เ้า้าให้ข้าช่วยเ้าอย่างไร? ฆ่าเหนียนยวี่นั่นหรือ?"
ฆ่านางหรือ?
“ไม่ จะฆ่านางได้อย่างไร? ท่านแม่เกลียดนางขนาดนั้น หากฆ่านางแล้วสามารถกำจัดความแค้นออกไปได้ท่านแม่คงฆ่านางไปนับพันครั้งนานแล้ว อีกอย่าง ฆ่านางตอนนี้มีความเสี่ยงมากเกินไป" ั์ตาเหนียนอีหลานมีแต่ความเกลียดชังอัดแน่น แม้กระทั่งใบหน้างดงามยังดูดุร้าย“ทำลายนาง...ข้าอยากทำลายนาง ทำให้นางไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดท่านอ๋องอีกข้าอยากให้ทุกๆ วันของนางได้แต่เฝ้าดูเหนียนอีหลาน ในใจมีเพียงความอิจฉาริษยาทว่าตัวนางเองกลับไม่มีวันได้รับในสิ่งที่ข้ามีไปตลอดชีวิต"
ในคืนนั้น เห็นได้ชัดว่านางสามารถทำลายใบหน้าได้เพื่อที่นางจะได้ในสิ่งที่้า ทว่าน่าเสียดาย...
ไม่รู้ว่าโชคดีของเหนียนยวี่มาจากไหนนางถึงได้รอดพ้นจากหายนะ และคนที่เข้ามาแส่เื่ดีงามของนางคนนั้น...เป็ผู้ใดกันแน่?
เหนียนอีหลาน คิดเื่นี้อยู่นาน แต่ก็ไม่ได้เงื่อนงำใดๆแต่นางไม่เชื่อว่าคนคนนั้นจะสามารถช่วยเหนียนยวี่ได้ทุกครั้ง!
"หืม ทำลายนางมันไม่ง่ายดายไปหรือ?"หนานกงฉี่จ้องมองความบ้าคลั่งในดวงตาเหนียนอีหลานและอดหัวเราะออกมาไม่ได้ความริษยาของสตรีนี่ช่างน่ากลัวจริงๆ
ในฐานะบุรุษ เขาไม่ชอบสตรีเช่นนี้ ทว่าในฐานะคนของตระกูลหนานกงเขาหวังว่าจะได้เห็นเหนียนอีหลานมีความบ้าคลั่งเช่นนี้
"เช่นนั้นท่านตกลงจะช่วยข้าหรือไม่?"ในใจเหนียนอีหลานอิ่มเอมมีความสุข ใบหน้าดุร้ายพลันงดงามสว่างสดใสขึ้นทันใด
หนานกงฉี่เลิกคิ้ว กล่าวอย่างยิ้มแย้มว่า“เ้าเป็เปี่ยวเม่ยของข้า ข้าไม่ช่วยเ้าแล้วจะให้ไปช่วยใคร? เ้าทำตัวให้เป็พี่สาวที่แสนดีต่อไปเถิดข้าจะทำตัวเป็คนชั่วให้ แต่ทว่าข้าอยากจะเจอเหนียนยวี่คนนั้นเสียหน่อย คนที่ทำให้ท่านอ๋องมู่พอใจได้!”
"ข้ารู้ว่าเอ้อเปี่ยวเกอของข้าดีที่สุด"รอยยิ้มบนใบหน้าของเหนียนอีหลานเบ่งบาน ตราบใดที่เขายื่นมือเข้ามา เหนียนยวี่ก็จะไม่โชคดีเหมือนครั้งก่อนอย่างแน่นอน
แต่เจอเหนียนยวี่...
“สาวใช้ชั้นต่ำนั่นมันมีอะไรดี?”เหนียนอีหลานไม่พอใจอยู่บ้าง แววตาสั่นระริก "อีกอย่าง วันนี้ก็ไม่รู้ว่าเหนียนยวี่ไปที่ใดและก็ไม่รู้ว่าจะกลับเมื่อไหร่เอ้อเปี่ยวเกออยากเจอนาง..."
ใบหน้างดงามของเหนียนยวี่ผุดขึ้นในหัว หากเปี่ยวเกอเจอนางเข้าแล้วถ้าเช่นนั้นหากเกิด...
“ทำไม? เ้ากลัวว่านางจะใช้คำพูดมอมเมาใช้เสน่ห์ล่อหลอกข้า แล้วข้าก็จะติดกับหลงใหลไปด้วยงั้นหรือ?” ฉลาดเฉียบแหลมเช่นหนานกงฉี่ แค่มองก็รู้ความคิดนางแล้วเหลือบมองเหนียนอีหลานอย่างยั่วเย้า และดื่มชาต่อ คิดถึงเทศกาลฉีเฉี่ยวในอีกสามวันข้างหน้าก็หันมองเหนียนอีหลานอีกครั้ง "ท่านอ๋องมู่ปีนี้ก็อายุยี่สิบสามแล้ว ไม่กี่ปีมานี้เขาท่องเที่ยวเดินทางอยู่ข้างนอก ดังนั้น งานแต่งจึงยืดเวลาออกไปแล้วออกไปอีกปีนี้ราชวงศ์แคว้นหนานเยวี่ยและตงหลีสองแคว้นนี้ ต่างก็ส่งราชทูตมาที่นี่ด้วยตำแหน่งมู่อ๋องเฟยนี้ ไม่รู้ว่าคนของเป่ยฉีของพวกเราจ้องมองอยู่ ดังนั้นหากอยากเคียงคู่มู่อ๋องไปตลอดชีวิต ต้องหาโอกาสให้ได้ในเร็วๆ นี้และคว้ามันไว้โดยไม่ลังเล”
หนานกงฉี่ยกเื่นี้ขึ้นมากล่าวขนาดนี้สีหน้าของเหนียนอีหลานก็กังวลขึ้นมา "ตงหลีคือบ้านเกิดของฮองเฮาอวี่เหวินหนานเยวี่ยคือบ้านเกิดของฉางไทเฮา พวกเขาอย่างไรคง..."
"ทำไมจะไม่ได้เล่า? เื่ระหว่างแคว้น เ้าเป็สตรีจะเข้าใจได้อย่างไร?" หนานกงฉี่หัวเราะเล็กน้อย เขาสังหรณ์ใจว่าเทศกาลฉีเฉี่ยวในอีกสามวันข้างหน้าเมืองชุ่นเทียนนี้คงจะคึกคักเป็พิเศษ
เหนียนอีหลานนั่งเงียบๆนึกถึงคำเตือนของหนานกงฉี่ ในห้องพลันเงียบสงบไปพักใหญ่
ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง สาวใช้นอกประตูเร่งเร้าหนานกงฉี่ลุกขึ้นจากไป
"ท่านพี่..."
เหนียนอีหลานเพิ่งหันหลังเตรียมเข้าจวนทว่ากลับได้ยินเสียงของเหนียนยวี่ดังขึ้น ร่างกายชะงักงัน ในที่สุดนางก็กลับมาแล้วงั้นหรือ?
เมื่อนึกถึงหนานกงฉี่ที่เพิ่งออกไปเหนียนอีหลานก็ขมวดคิ้ว โชคดีที่เอ้อเปี่ยวเกอออกไปแล้ว มิเช่นนั้นถ้าให้เขาเจอเหนียนยวี่จริงๆ เหนียนยวี่ผู้นี้...ในเมื่อโปรยเสน่ห์ให้ท่านอ๋องมู่ได้ถ้าหากนางมีความคิดอยากจะทำเช่นนั้นกับเอ้อเปี่ยวเกอขึ้นมาจะทำอย่างไร?
หากเป็เช่นนั้น นางก็ไม่สามารถป้องกันได้!
เพียงชั่ววูบรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเหนียนอีหลาน หันหลังมองกลับไปหาเหนียนยวี่"น้องยวี่เอ๋อร์ เ้าไปที่ใดมาหรือ?เมื่อครู่นี้ข้าตามหาเ้าอยู่นานมากคงไม่ใช่ว่า...ไปร่ำสุรากับท่านอ๋องมู่อีกแล้ว?”
เหนียนอีหลานระงับความริษยาในใจ ใช้คำถามยั่วแหย่แอบซ่อนสายตาหยั่งเชิง
“ท่านอ๋องมู่หรือ?" เหนียนยวี่เห็นสีหน้าของอีกฝ่ายในสายตา กล่าวคนละเื่ไม่คล้อยตามว่า"ท่านพี่ชอบหยอกล้อยวี่เอ๋อร์ ในใจของท่านพี่ ยวี่เอ๋อร์มีอะไรสักนิดที่ไม่คล้ายคนขี้เมาหรือไม่?ท่านพี่นี่..."
เหนียนยวี่เหลือบมองรถม้าที่ค่อยๆ ไกลออกไป"กำลังส่งคนงั้นหรือ?"
และคนที่ส่ง...หนานกงฉี่เมื่อครู่นี้นางเห็นจากไกลๆ แล้ว
“อืม ใช่แล้ว เอ้อเปี่ยวเกอเพิ่งกลับมาเมืองชุ่นเทียนเขามาเยี่ยมข้า เมื่อครู่นี้ข้ายังพูดเื่เ้าให้เขาฟัง เอ้อเปี่ยวเกอกล่าวว่าน้องยวี่เอ๋อร์ได้ฐานะสตรีคืนกลับมา เขายังไม่เคยพบเจอสักครั้ง จึงอยากเจอเ้าสักหน่อย"เหนียนอีหลานจูงมือเหนียนยวี่ ทั้งยังท่าทีอ่อนโยนใสซื่อนั้น ราวกับแต่ไหนแต่ไรท่าทีการเจรจากับคนอื่นเพื่อทำลายเหนียนยวี่ไม่เคยปรากฏในตัวนางมาก่อน
"เจอข้าหรือ?" เหนียนยวี่แปลกใจ หนานกงฉี่อยากเจอนางหรือ?
สิบห้าปีมานี้ หนานกงฉี่มาจวนเหนียนนับครั้งไม่ถ้วนแต่ไหนแต่ไรมา เขาไม่เคยแม้แต่ชายตามองนาง
ผิดปกติจริงๆ ที่วันนี้บอกว่าอยากเจอนาง
“ใช่แล้ว เมื่อครู่เ้าไม่อยู่ เสื้อผ้าของหลินหลานซวนมาถึงแล้วของพวกเราสองคนเหมือนกันทุกอย่าง ถึงเทศกาลฉีเฉี่ยววันนั้นพวกเราสองพี่น้องก็จะเหมือนพี่น้องกันยิ่งกว่าพี่สาวน้องสาวคู่อื่นทั้งหมดข้าพาเ้ากลับไปลองดูดีหรือไม่?" เหนียนอีหลานกล่าวอย่างตื่นเต้นขัดความคิดของเหนียนยวี่ หลังจากนั้นก็รีบเร่งลากนางเข้าจวนเหนียนอย่างมีความสุข
วังหลวงได้รับการคุ้มกันอย่างแ่า
ตำหนักฉางเล่อ หมอหลวงรออยู่ในห้อง
บนตั่ง หลีอ๋องจ้าวเยี่ยนนอนคว่ำหน้าอยู่วันนี้ลูกธนูดอกนั้นปักเข้าแผ่นหลัง หัวธนูไม่ได้เข้าไปในเนื้อทั้งหมด ยามนี้หมอหลวงนำหัวธนูออกมาและพันแผลแล้วเรียบร้อย
เกี่ยวกับการลอบสังหารนั้นสีหน้าของฮ่องเต้หยวนเต๋อยังคงดูเคร่งขรึมจริงจังมาก
การลอบสังหารในวันนี้ เกิดขึ้นในกลางวันแสกๆเหล่าข้าหลวงขุนนางหลายร้อยคนล้วนเฝ้าดูอยู่ที่นั่น ลูกธนูดอกนั้น ยิงตรงมาเพื่อเอาชีวิตของไทเฮาใครบางคน้าชีวิตไทเฮา!
“ฉู่ชิงเื่การลอบสังหารครั้งนี้ เ้าต้องสอบสวนให้ดี ใครก็ตามที่้าลอบสังหารไทเฮาเจิ้นจะไม่ยอมปล่อยไปแน่" ฮ่องเต้หยวนเต๋อกล่าวขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานที่เกิดขึ้นในใจฮ่องเต้หยวนเต๋อก็รู้สึกใจหายอย่างแปลกประหลาด