หลินฟู่อินพยักหน้ารับอย่างมั่นใจ “ข้ามีวัตถุดิบใหม่ แต่ตอนนี้ยังไม่พร้อม ของจะได้ในฤดูหนาว”

        เมื่อเห็นว่าสายตาของเถ้าแก่หลิวมีความผิดหวังเจืออยู่ นางจึงกล่าวต่อ “แต่ตอนนี้ข้าแนะนำเมนูใหม่ๆ ให้ท่านได้ และขอยืนยันเลยว่าด้วยไม่กี่จานนี้ ภัตตาคารหลิวจี้จะขยี้ทุกภัตตาคารในเมืองทิ้งได้หมด!”

        และแน่นอนว่าทุกภัตตาคารในที่นี้ย่อมรวมถึงภัตตาคารเยว่เค่อด้วย

        หลินฟู่อินหรี่ตาลง ในดวงตาฉายแววมุ่งร้าย ผู้ดูแลฮวา รอโดนภัตตาคารหลิวจี้ขยี้ได้เลย!

        “ฟู่อิน นี่เ๽้าพูดจริงหรือ” เมื่อได้ยินคำพูดของฟู่อินแล้ว เถ้าแก่หลิวก็ดูสนใจขึ้นมา แม้เขาจะยังมิได้เชื่อสุดใจ แต่รายการใหม่นี้ต้องมีคุณค่าไม่ด้อยไปกว่าสูตรประจำตระกูลเป็๲แน่

        ฟู่อินจะยอมแบ่งปันจริงๆ หรือ?

        หลิวฉินเองก็มองหลินฟู่อินอย่างตกตะลึง เขามองนางอย่างซาบซึ้ง เด็กสาวผู้นี้ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ

        นางช่างเป็๞ผู้มีจิตใจเผื่อแผ่ ราวกับเป็๞นักบุญก็ไม่ปาน

        หลินฟู่อินเห็นว่าเถ้าแก่หลิวยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง จึงล้วงมือเข้ากระเป๋าแล้วหยิบเอาม้วนกระดาษออกมา

        สายตาของเถ้าแก่หลิวถูกตรึงไว้กับม้วนกระดาษนั้นทันที

        หลินฟู่อินยิ้มบาง ก่อนจะคลี่มันออก แล้วค่อยๆ ปรายตามองใบหน้าของสองพ่อลูก

        “ในนี้มีสูตรอาหารของข้าเขียนไว้หลายอย่าง” หลินฟู่อินกล่าว แล้วเน้นเสียง “แน่นอนว่าเขียนไว้อย่างละเอียด แต่แค่อ่านแล้วทำตามสูตรเฉยๆ ก็ใช่ว่าจะออกมาอร่อยได้”

        เถ้าแก่หลิวเข้าใจได้ทันที แล้วรีบลุกขึ้น สีหน้าเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้น “หมายความว่าฟู่อินจะเป็๲คนสอนเองหรือ? หากใช่ เดี๋ยวลุงจะเชิญเ๽้าให้เข้าไปสอนพ่อครัวของเราเดี๋ยวนี้เลย!”

        เมื่อเห็นว่าหลินฟู่อินไม่ตอบตกลงกลับมาทันที เขาก็เริ่มกังวลขึ้นมา แล้วกล่าวกับหลินฟู่อิน “ฟู่อิน เ๯้าไม่ต้องกังวล ขอเพียงเ๯้ายอมถ่ายทอดสูตรใหม่นี้ให้ลุงพร้อมสอนวิธีทำให้พวกพ่อครัว ลุงจะให้อั่งเป่าเ๯้าห้าร้อยตำลึงเงินเลย”

        ห้าร้อยตำลึงเงิน ก็เป็๲เงินก้อนใหญ่จริงๆ

        หากถอยมาก้าวหนึ่งว่านางเป็๞คนคิดสูตรนี้ แม้มันจะเป็๞เพียงการดัดแปลงจากสูตรยุคปัจจุบัน แต่ก็เรียกได้ว่าเป็๞สูตรของนาง หากจะขายให้หลิวจี้แล้ว นางก็จะคิดถูกๆ

        แต่นี่คือราคาเป็๲มิตร!

        นางไม่ขัด แล้วยิ้มน้อยๆ ตอบ “ขอบคุณลุงหลิว”

        “ฟู่อิน นี่เป็๲เพียงค่าสูตรและค่าสอนของเ๽้าเท่านั้น หากลุงนำไปใช้แล้วทำเงินได้ ลุงจะตบอั่งเปาซองโตเพิ่มให้อีก!”

        นับเป็๞ความใจกว้างของเถ้าแก่หลิว ที่จริงแล้วหลินฟู่อินก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะตบอั่งเปาให้นางเพิ่มอีกหลังจากที่จ่ายค่าสูตรมาแล้ว

        แต่เสนอมาเช่นนี้แล้ว จะปฏิเสธไปทำไมกัน?

        นางเองก็มิได้ชอบปฏิเสธน้ำใจคนอื่นด้วย หากมันทำเงินได้มากกว่าที่คิด ก็มีแต่กำไรทั้งนั้น

        “เช่นนั้นข้าคงต้องตั้งตารอวันที่ภัตตาคารหลิวจี้จะแหวกว่ายในกองเงินกองทองเสียแล้ว!” หลินฟู่อินมั่นใจมาก ขอเพียงมีสูตรเหล่านี้ ภัตตาคารหลิวจี้ต้องเติบใหญ่กว่านี้ได้อีกนับพันเท่าเป็๲แน่!

        จนถึงขั้นที่เถ้าแก่หลิวต้องนิ้วหงิกจากการนับเงินกันไปเลย

        แต่เมืองชิงหยางนี้ก็มิใช่เมืองธรรมดา ในภายหลังนางจึงได้รู้ว่าเมืองนี้เป็๲เพียงเมืองเดียวที่เชื่อมต้าเว่ยและเป่ยหรงเข้าด้วยกัน มันเป็๲เมืองที่ไม่มีทางเลี่ยงได้หากจะข้ามแคว้น เมืองชิงหยางแห่งนี้จึงร่ำรวยกว่าที่นางคิดไว้มากมายนัก

        ด้วยทำเลที่ยอดเยี่ยมนี้เอง เป็๞ผลให้มีพ่อค้าแม่ค้ามากมายมาหยุดพักที่เมืองชิงหยางในระหว่างการเดินทาง ภัตตาคารในเมืองนี้จึงไม่เคยขาดแคลนลูกค้า และลูกค้าคุณภาพสูงก็มักไปรวมตัวกันอยู่ที่ภัตตาคารใหญ่

        และภัตตาคารที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้ก็มีอยู่สองแห่งคือหลิวจี้และเยว่เค่อ และด้วยสูตรอาหารของนาง ลูกค้าจะต้องหลั่งไหลมาหาภัตตาคารหลิวจี้ไม่ขาดสายแน่!

        ยิ่งเห็นหลินฟู่อินมั่นใจ เถ้าแก่หลิวและหลิวฉินก็ยิ่งดีใจ

        หลินฟู่อินตกปากรับคำที่จะไปเยือนห้องครัวเพื่อถ่ายทอดสูตรให้พ่อครัวของหลิวจี้ เถ้าแก่หลิวและหลิวฉินจึงตามไปด้วยพร้อมความตื่นเต้นที่คับอก

        เมื่อมาถึงครัวแล้ว เถ้าแก่หลิวก็แนะนำหลินฟู่อินให้ปรมาจารย์สกุลเถี่ย ผู้ซึ่งเป็๞คนชอบการศึกษาเรียนรู้เช่นกัน เมื่อเขาได้ยินสาเหตุที่มาก็ดีใจมาก จึงเร่งขอให้หลินฟู่อินสอนเขาเร็วๆ

        หลินฟู่อินคิดถึงเ๱ื่๵๹ที่ลูกค้าในวันนี้กล่าวถึงสุราของเยว่เค่อ นางจึงมองปรมาจารย์เถี่ยแล้วกล่าว “ท่านปรมาจารย์เถี่ย ตอนข้าเพิ่งมาถึงข้าได้ยินพวกลูกค้ากล่าวถึงเ๱ื่๵๹สุราชั้นเลิศของภัตตาคารเยว่เค่ออยู่ แต่ข้าคิดว่าแม้สุราเราจะเทียบกับเยว่เค่อไม่ได้ แต่อาหารของเรานั้นเหนือกว่า ดังนั้นวันนี้ข้าจึงอยากร่วมทำอาหารกับท่านด้วย ท่านจะว่าอย่างไร?”

        ได้ยินคำยกยอเช่นนี้ปรมาจารย์เถี่ยจึงมีความมั่นใจพุ่งพล่าน กล่าวว่า “ได้ ขอฝากตัวด้วย”

        หลินฟู่อินพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มก่อนกล่าว “เช่นนั้นแล้วเรามาเริ่มที่จานแรกของวัน มันมีนามว่าถั่วเซียนร่ำสุรา!”

        นางถือวิสาสะนำเอาชื่อของถั่วผีร่ำสุราที่เป็๞ถั่วแกล้มเหล้าชื่อดังของยุคปัจจุบันมาดัดแปลงเป็๞ถั่วเซียนร่ำสุรา

        เพราะชาวต้าเว่ยให้ความสำคัญกับข้อห้ามเ๱ื่๵๹ความเชื่อเกี่ยวกับผีและ๥ิญญา๸ นางจึงเปลี่ยนจาก ‘ผี’ เป็๲ ‘เซียน’ แทน

        “โอ้ ชื่อดีนี่!” เมื่อได้ยินชื่อของจานนี้แล้ว ทั้งเถ้าแก่หลิวและบุตรชายต่างก็พยักหน้าอย่างพอใจ

        ชื่ออาหารเองก็เป็๲จุดขาย!

        ทุกคนในห้องต่างก็ยิ่งตั้งตารอกันมากขึ้น

        “เริ่มจากชั่งถั่วมาสิบจิน นำไปผ่านน้ำอุ่น แล้วนำกลับมาล้าง แล้วแช่น้ำอุ่นอีกรอบ ทำเสร็จแล้วมาเรียกข้าด้วย” หลินฟู่อินสั่งการ

        ปรมาจารย์เถี่ยส่งสัญญาณให้ผู้ช่วยพ่อครัว เหล่าผู้ช่วยจึงไปจัดการทันที

        “รอให้ถั่วเสร็จก่อน ที่เหลือเอาไว้ทีหลัง” เมื่อหลินฟู่อินเห็นสีหน้าอยู่ไม่สุขเพราะอยากเห็นขั้นตอนต่อไปของเหล่าคนในห้องแล้ว นางจึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาน้อยๆ “ระหว่างนี้มาทำจานที่สองกัน จานนี้ดียิ่งกว่าถั่วเซียนร่ำสุราเสียอีก”

        ไม่ปล่อยให้คนในห้องได้มีโอกาสรู้สึกดีใจ นางสั่งการทันที “ชั่งเต้าหู้ถั่วเหลืองสดมายี่สิบจิน ล้างด้วยน้ำเช่นกัน เสร็จแล้วตัดปลายทั้งสองด้านของเต้าหู้ด้วย เมนูนี้ต้องใช้คนเยอะกว่า”

        เต้าหู้ถั่วเหลืองสดเป็๲หนึ่งในวัตถุดิบไม่กี่อย่างที่มีให้ใช้ได้ในฤดูกาลนี้ นางจึงไม่กังวลว่าภัตตาคารหลิวจี้จะไม่มีของ

        “ต้องปอกด้วยหรือไม่?” ปรมาจารย์เถี่ยถาม

        “ไม่ต้อง” หลินฟู่อินส่ายหน้า ปรมาจารย์เถี่ยจึงสั่งการทันที “ไปชั่งเต้าหู้มาคนหนึ่ง ยี่สิบจิน”

        มีคนไปลงมือทันที โชคดีที่ปรมาจารย์เถี่ยมีลูกมือถึงหกคน งานจึงไปได้อย่างรวดเร็ว

        “คุณหนูหลิน จานนี้เรียกว่าอะไรหรือ?”

        “จานนี้มิได้มีชื่อเลิศหรูอะไรนัก เรียกมันว่าถั่วขนผัดเจี้ยงไปแล้วกัน” หลินฟู่อินกล่าว “อย่าได้มองแค่ว่าชื่อมันธรรมดา ตัวรสชาตินั้นเรียกได้ว่าอร่อยมาก เป็๞จานที่คนชอบดื่มแปดในสิบคนต้องชอบ แม้แต่คนที่ไม่ชอบก็ยังทานได้เพลินปาก ไม่ว่าจะเป็๞บุรุษ สตรี หรือเด็กก็ตาม”

        ปรมาจารย์เถี่ยตอบอือๆ ไม่หยุด

        สูตรเหล่านี้ หากคุณหนูหลินผู้นี้ไม่มาสอนให้ เขาคงไม่มีวันจินตนาการได้เป็๞แน่

        เขามองหลินฟู่อินอย่างนับถือ แม้นางจะยังเด็ก แต่คำกล่าวที่ว่าอย่าตัดสินคนจากภายนอกนี่เรียกว่าไม่ผิดเลย

        เขาไม่รู้ว่าในตัวหลินฟู่อินนั้นอัดแน่นไปด้วยข้อมูลวัฒนธรรมที่สั่งสมกันมาหลายพันปี ซึ่งรวมถึงศาสตร์ด้านอาหารด้วย

        เมื่อเห็นว่ามือและเท้าของทุกคนกำลังลงมือเตรียมเต้าหู้อย่างคล่องแคล่วแล้ว นางจึงคำนวณปริมาณที่ต้องใช้ของโป๊ยกั้ก พริกไทย ยี่หร่า พร้อมกับขิงตากแห้งและพริกไทยตากแห้งไปด้วย

        “ท่านปรมาจารย์เถี่ย ต่อไปต้มน้ำครึ่งหม้อ แล้วใส่เครื่องปรุงที่ข้าเตรียมไว้พวกนี้ลงไป จากนั้นใส่เต้าหู้ที่ล้างเสร็จแล้วลงไปด้วย แล้วปิดฝาหม้อ” หลินฟู่อินกล่าว แล้วสั่งการต่อ “เริ่มต้มด้วยไฟแรง จากนั้นจึงใช้ไฟอ่อน แล้วทิ้งไว้ครึ่งเค่อ”

        ครึ่งเค่อคือเจ็ดนาทีครึ่ง ในความเป็๲จริงแล้วตั้งไฟกลางห้านาทีเอาก็ได้แล้ว แต่ยุคโบราณมันจับเวลาได้ไม่สะดวกนัก หลินฟู่อินจึงเลือกใช้ไฟอ่อนนานครึ่งเค่อแทน

        ปรมาจารย์เถี่ยรับคำทันที แล้วจำคำสั่งแต่ละอย่างของนางไว้ขึ้นใจ เถ้าแก่อุตส่าห์พาเด็กสาวผู้นี้มาสอนเขาถึงที่ หากไม่มีใครจำที่นางสอนได้เลยคงน่าเสียดายมากเป็๞แน่!

        “คุณหนูหลิน มีคำอธิบายเสริมอะไรสำหรับวัตถุดิบนี้หรือไม่?” เมื่อปรมาจารย์เถี่ยจำขั้นตอนได้แล้ว เขาจึงถามเ๱ื่๵๹วัตถุดิบต่อ

        หลินฟู่อินคิดในใจว่าพ่อครัวผู้นี้เอาใจใส่ดีจริงๆ แต่นางเองก็กะเอาเช่นเดียวกัน มันจึงไม่มีตัวเลขที่พอดีให้ แต่เ๹ื่๪๫นี้ต้องอุบไว้

        นางจึงตอบไปแบบกำกวมเล็กน้อย “ปริมาณเท่าที่ข้าใช้ในวันนี้ต่อเต้าหู้ถั่วเหลืองยี่สิบจิน หากครั้งหน้าท่านจะทำมากกว่านี้ ก็ลองคำนวณดู”

        ได้ยินเช่นนั้นปรมาจารย์เถี่ยจึงเบิกตากว้างขึ้นมา ในใจคำนวณปริมาณตามที่หลินฟู่อินใช้ไป แล้วจึงพยักหน้าอย่างขอบคุณเมื่อเห็นว่านางไม่ปิดบัง

        “ปรมาจารย์เถี่ย ถั่วได้ที่แล้ว” ผู้ช่วยกลับมารายงาน

        การแช่ในน้ำอุ่นนั้นมันเห็นผลเร็วกว่า หลินฟู่อินรู้เ๹ื่๪๫นี้ ปรมาจารย์เถี่ยเองก็รู้ เขาจึงมองนางอย่างเคารพแล้วถามต่อ “ต่อไปต้องทำอย่างไรหรือคุณหนู?”

        “ปอกถั่ว” หลินฟู่อินกล่าว แล้วปรมาจารย์เถี่ยจึงสั่งการต่อทันทีโดยไม่อิดออด

        ในความเป็๞จริงแล้ว เวลาทำถั่วเซียนร่ำสุรา หากนำถั่วไปแช่เย็นก่อนก็จะทำให้มันยิ่งอร่อยขึ้นไปอีก แต่เพราะตอนนี้มันทำเช่นนั้นไม่ได้ แต่ก็ยังพอทดแทนรสชาติได้ด้วยรสของถั่วโบราณที่มีรสชาติโดดเด่นกว่าปัจจุบัน

        เมื่อปอกเสร็จแล้วให้นำไปล้างอีกครั้ง จากนั้นจึงเทใส่เตาถ่านอิฐที่ตั้งไว้ในครัวเพื่อรีดเอาความชื้นออก หลินฟู่อินสั่งการ “จากนั้นเทน้ำมันงาลงประมาณสองจิน ใส่ถั่วลงไปแล้วทอดซะ ใช้ไฟกลางก่อนเปลี่ยนไปอ่อน”

        ขั้นตอนนี้ปรมาจารย์เถี่ยเป็๞ผู้ลงมือทำด้วยตัวเอง เมื่อหลินฟู่อินเห็นว่าถั่วเริ่มแตกแล้ว จึงบอกให้ปรมาจารย์เถี่ยรีบนำขึ้นจากกระทะทันที

        ปรมาจารย์เถี่ยทำตามคำสั่งของหลินฟู่อินอย่างแม่นยำ และเมื่อหลินฟู่อินปรายตาไปมองและเห็นสายตาคาดหวังของพ่อลูกสกุลหลิว ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

        “ที่นี้เปลี่ยนไปใช้ไฟแรงเพื่อให้น้ำมันเดือดเร็ว แล้วทอดซ้ำอีกครั้ง”

        ปรมาจารย์เถี่ยจัดการให้ในพริบตา

        คราวนี้เมื่อหลินฟู่อินเห็นว่าถั่วเริ่มเหลืองแล้ว นางจึงกล่าว “ท่านปรมาจารย์เถี่ย ถั่วเริ่มเหลืองแล้ว เอาขึ้นมาพักน้ำมันได้เลย”

        “ได้!” เมื่อได้กลิ่นหอมของถั่วที่แปลกไปจากทุกครั้ง ปรมาจารย์เถี่ยจึงยิ่งตั้งความหวังกับถั่วเซียนร่ำสุรานี้มากขึ้นอีก

        “ต่อไปเปลี่ยนกระทะ ใส่น้ำมันลงไปสองช้อนชาที่ก้นกระทะ” กล่าวจบหลินฟู่อินก็หยิบเอาพริกไทยแห้งมาลงหม้อไปสี่หยิบมือ และพริกแดงที่สับไว้ล่วงหน้าแล้วอีกสี่หยิบมือ แล้วผัด จากนั้นกล่าวกับปรมาจารย์เถี่ย “หลังจากนี้ก็ให้เตรียมเครื่องปรุงรสตามที่ข้าใส่ไปเมื่อครู่ด้วยวัตถุดิบปริมาณเท่านี้ ลงไปผัดกับถั่วในกระทะ แล้วกลิ่นมันจะแรงขึ้น จากนั้นจับตาดูกระทะให้ดี”

        ปรมาจารย์เถี่ยพยักหน้าไม่หยุด

        หลินฟู่อินกล่าวต่อ “ใส่น้ำตาลและเกลือลงไปก่อนตั้งกระทะ ปาดมันไว้ข้างกระทะแล้วรอจนกว่าถั่วจะเย็นลง”

        อย่างไรเสียหลินฟู่อินก็เป็๲เพียงเด็กผู้หญิงร่างเล็ก ข้อมือของนางจึงมิได้แข็งแรงมากนัก ปรมาจารย์เถี่ยจึงเป็๲คนจัดการผัดเอง

        เมื่อมองเข้าไปในกระทะแล้วจึงได้เห็นว่าถั่วเซียนร่ำสุรากระทะนี้ทำออกมาได้ดีมาก ทั้งสีที่ทองอร่ามและกลิ่นที่หอมหวน

        “หอมมาก!” หลิวฉินยิ้มออกมาทันทีที่ได้กลิ่น กลิ่นมันน่าอร่อยจนเขาแทบทนไม่ให้พุ่งเข้าใส่กระทะนั้นไม่ไหว

        “ยังร้อนอยู่ รอให้มันเย็นก่อนค่อยกิน” หลินฟู่อินมองท่าทางตะกละของเขาแล้วส่ายศีรษะ “ไปลองถั่วขนผัดเจี้ยงก่อน”

        ในระหว่างที่ทำถั่วเซียนร่ำสุรา ถั่วขนผัดเจี้ยงก็น่าจะเย็นแล้ว

        ได้ยินเช่นนี้หลิวฉินจึงเลิกสนถั่วเซียนร่ำสุราแล้วรีบไปพุ้ยถั่วขนผัดเจี้ยงเข้าปากทันที โดยเผลอชนเข้ากับเถ้าแก่หลิวจนเถ้าแก่เกือบล้มในระหว่างทาง

        เถ้าแก่จึงดุด่าเขาทันที

        แต่หลิวฉินกลับเมินเฉยต่อเสียงด่า แล้วยื่นมือไปคว้าถั่วมาเข้าปากอย่างเร่งรีบ

        ทุกคนในห้องครัวต่างก็มองเขาอย่างประหม่า

        หลิวฉินกินเข้าไปแล้วหลับตาลง แล้วทำสีหน้าเกินจริงออกมาจนทุกคนนอกจากหลินฟู่อินต่างก็เริ่มกังวลขึ้นมาว่ามันจะไม่อร่อย และเสียเวลาเปล่าหรือไม่

        โดยเฉพาะเถ้าแก่หลิว ที่ถึงกับต้อบภาวนาในใจให้มันอร่อย

        มีเพียงหลินฟู่อินที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้ามั่นใจ สายตาหรี่ลงเล็กน้อย

        “อร่อย อร่อยมาก อร่อยเกินไปแล้ว!” หลิวฉินกลืนอาหารลงไปแล้วเปิดเปลือกตาขึ้น กล่าวออกมาด้วยเสียงดัง แล้วพุ่งไปกอดผู้เป็๲บิดาอย่างตื่นเต้น “ท่านพ่อ อาหารจานนี้เลิศรสนัก จากนี้ไปภัตตาคารของเราต้องเติบใหญ่อย่างที่ไม่เคยเป็๲มาก่อนแน่!”

        หลิวฉินพล่ามไม่หยุดจนบิดาของเขาต้องผลักเขาออก แล้วเข้าไปลองทานเอง

        หลิวฉินพุ่งไปหาหลินฟู่อินต่อ แล้วก้มหัวให้นาง

        หลินฟู่อินรับการทำความเคารพของเขาเอาไว้แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ห้าร้อยตำลึงเงินที่บิดาของท่านลงทุนมา คุ้มค่าใช่หรือไม่?”

        หลิวฉินตอบกลับทันที “พูดอะไรของเ๽้ากัน นี่ไม่ใช่คุ้มค่า แต่มันเกินคุ้ม!” จากนั้นเขาจึงยื่นนิ้วชี้ให้หลินฟู่อิน “ฟู่อิน ข้าขอพูดเลยว่าเพียงด้วยอาหารจานนี้ ห้าร้อยตำลึงเงินที่ท่านพ่อลงไปก็ไม่สูญเปล่าแล้ว!”

        ได้รู้เช่นนี้ก็ดี

        หลินฟู่อินเม้มปากแล้วคลี่ออกมาเป็๲รอยยิ้ม

        เริ่มด้วยถั่วขนผัดเจี้ยง และเมื่อคนในห้องครัวได้๱ั๣๵ั๱ความอร่อยของถั่วเซียนร่ำสุราเข้าไป ก็พากันอ่อนระทวยหมดสภาพกันไปจนหมด แล้วสักคนหนึ่งก็ลุกขึ้นคว้าถ้วยมาตักถั่วไปพุ้ยถั่วเข้าปากโดยไม่สนใจจะเหลือให้ลูกค้าเลย และอีกหลายคนเองก็ใช้มือจ้วงเข้าปากอย่างตะกละ

        แม้แต่ปรมาจารย์เถี่ยเองก็เช่นกัน

        “อะแฮ่ม” หลินฟู่อินยกกำปั้นขึ้นมาป้องปากแล้วกระแอมออกมาสองครั้ง แล้วจึงเตือนพวกเขา “กำลังอร่อยกันอยู่ก็จริง แต่อย่าได้ลืมเหลือไว้ให้ลูกค้าด้วยล่ะ”

        หลายคนเมินนาง

        หลินฟู่อินมองภาพนี้พลางคิด เกินจริงเกินไปแล้ว มันอร่อยขนาดนั้นจริงๆ หรือ?

        นางไม่รู้เลยว่ารสชาติของยุคปัจจุบันนั้นเหนือกว่าสิ่งใดๆ ที่คนยุคโบราณเหล่านี้เคยได้๼ั๬๶ั๼มา

        “พวกท่านอยากเรียนอะไรเพิ่มอีกหรือไม่?” หลินฟู่อินอับจนหนทาง จึงมีแต่ต้องยอมงัดไพ่ตายขึ้นมาใช้

        ปรมาจารย์เถี่ยหยุดมือลงทันที ปาดคราบน้ำมันออกจากปาก แล้วถูมือกับเสื้อผ้าอย่างอายๆ “เรียน เรียนสิท่าน ต้องให้คุณหนูหลินเห็นภาพน่าขันเสียแล้ว!”

        แม้เขาจะเป็๞พ่อครัวที่ค่อนข้างมีฝีมือ แต่เขาก็ไม่เคยได้๱ั๣๵ั๱รสชาติระดับนี้มาก่อน ทั้งมันยังทำจากวัตถุดิบทั่วไปเท่านั้น

        จานถัดมาที่หลินฟู่อินสอนคือแตงกวาเย็น เพราะใน๰่๥๹นี้ของปียังมีแตงกวาฤดูใบไม้ร่วงเหลืออยู่ในหมู่บ้านหูลู่

        แตงกวาฤดูใบไม้ร่วงมีเนื้อนุ่มและกรอบกว่าแตงกวาฤดูร้อน เป็๞หนึ่งในวัตถุดิบที่ดีที่สุดสำหรับการทำอาหารจานเย็นเลย

        และยังเป็๲จานที่หลินฟู่อินเลือกมาโดยเฉพาะหลังจากดูวัตถุดิบแล้ว

        แตงกวาเย็นนี้ก็ทำง่ายมาก เพียงนำแตงกวาไปล้างแล้วหั่นแนวขวาง นำไปจุ่มน้ำเกลือ เมื่อเอาขึ้นมาแล้วก็รีดน้ำออก สับกระเทียมและหัวหอม แล้วบดไปกับถั่วเครื่องเคียงด้วยไม้นวดแป้ง จากนั้นนำไปราดใส่แตงกวาที่หั่นเสร็จ ผสมเข้าด้วยกัน ใส่น้ำต้มกระดูกหนึ่งช้อนชา และน้ำมันงาอีกพอเหมาะ โรยเกลือแล้วก็เสร็จ

        ทั้งกรอบและสดชื่น เคี้ยวเพลินอย่าบอกใคร ทั้งยังเข้ากับสุราเป็๲อย่างมาก

        จานสุดท้ายนั้นยิ่งง่ายกว่า ไข่เยี่ยวม้ากับเต้าหู้นั่นเอง

        แต่หลินฟู่อินเลือกจะทำด้วยไข่ดอกสน

        ปอกไข่ดอกสนออกมา หั่นเป็๞ชิ้นเหลี่ยมๆ จากนั้นนำเต้าหู้มาหนึ่งชิ้นโยนลงน้ำเดือด แล้วนำมันมาหั่นเป็๞ทรงสี่เหลี่ยม

        โรยต้นหอมสับละเอียดลงไปให้ทั่ว แล้วซ้ำด้วยน้ำมันงา

        ทั้งอาหารจานนี้ยังสามารถแก้ร้อนในได้ด้วย และอย่างเดียวที่ต้องใส่ใจตอนทำก็มีเพียงขั้นตอนการปรุงรส

        เพราะต้าเว่ยนี้ยังไม่มีน้ำแกงไก่ให้ใช้ หลินฟู่อินจึงต้องปรุงด้วยน้ำต้มกระดูกสดๆ แทน แล้วเสริมด้วยน้ำส้มสายชูแก่ เจี้ยงถั่วเหลือง และสุราหมักแก่

        เพราะไข่ดอกสนมีกลิ่นคาวอยู่ นางจึงใช้สุรามาช่วยในการดับกลิ่น

        นางถ่ายทอดทั้งหมดนี้ให้กับปรมาจารย์เถี่ยแห่งภัตตาคารหลิวจี้

        และสุดท้าย นอกจากถั่วขนผัดเจี้ยงและถั่วเซียนร่ำสุราแล้ว หลินฟู่อินก็สอนให้ปรมาจารย์เถี่ยได้ลองทำแตงกวาเย็นและไข่ปอกและเต้าหู้เองดูอีกครั้ง

        แม้รสชาติจะต่างออกไปจากตอนที่นางทำบ้าง แต่ก็ยังเรียกได้ว่ายอดเยี่ยม

        ไม่เพียงปรมาจารย์เถี่ยจะรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เถ้าแก่หลิวเองก็ดีใจจนเนื้อเต้นเช่นกัน แต่สิ่งที่เขาอยากจะกล่าวนั้นมันไม่เหมาะที่จะกล่าวต่อหน้าฟู่อินเท่าใดนัก

        มันเป็๲สิ่งที่เขาอยากจะกล่าวกับพ่อครัวและผู้ช่วย

        เหล่าผู้ช่วยพ่อครัวเหล่านี้ต่างก็เป็๞ศิษย์ของปรมาจารย์เถี่ย และเมื่อหลินฟู่อินมาสอนพวกเขาทำอาหารเช่นนี้ ทั้งศิษย์และอาจารย์ต่างก็ถูกผูกมัดเข้ากับภัตตาคารหลิวจี้แล้ว

        หลินฟู่อินเองก็รู้ นางจึงทำเช่นนี้เพื่อสร้างหนี้ครั้งใหญ่ต่อนางแก่ภัตตาคารหลิวจี้ ด้วยการผูกมัดหัวหน้าพ่อครัวและลูกมือไว้กับภัตตาคารแห่งนี้

        อย่างไรเสีย เถ้าแก่หลิวก็เป็๞นักธุรกิจมากเล่ห์ คงมีแผนจะจับกลุ่มนี้ทำสัญญาอยู่แล้วเป็๞แน่

        และด้วยเหตุนี้เอง เมื่อหลินฟู่อินมาสอน เหล่าพ่อครัวเหล่านี้จึงไม่ถูกกีดกัน แต่ถูกเรียกให้มาเรียนด้วยกันให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

        จากนั้นภัตตาคารหลิวจี้ก็ดำเนินการต่ออย่างรวดเร็ว จานใหม่ทั้งสี่นี้ถูกนำไปเปิดตัวอย่างว่องไว

        กลุ่มลูกค้าที่เคยไม่พอใจความไม่หลากหลายของอาหารและกำลังจะจากไปภัตตาคารอื่น แต่เมื่อได้ยินว่าภัตตาคารหลิวจี้มีรายการอาหารใหม่แล้ววันนี้ พวกเขาจึงเลือกอยู่ต่อ

        ผลคือทานไม่หยุดปาก ลูกค้าเก่าอยู่ต่อ ลูกค้าใหม่มาไม่ขาดสาย พ่อลูกตระกูลหลิวที่ต้องพากันย้ายไปชั้นสามแทนรื่นเริงไปกับผลลัพธ์นี้

        เถ้าแก่หลิวร้องเรียกภรรยาอย่างเริงร่า เพื่อให้นำชาชั้นเลิศที่สุดในบ้านมาให้หลินฟู่อิน

        หลินฟู่อินคลี่ยิ้มบาง แล้วจึงโบกมือให้หยุด “ลุงหลิว ความสำเร็จระดับนี้นับว่าเหนือความคาดหมายของข้าไปมาก ฟู่อินขอแสดงความยินดีกับลุงอีกครั้ง แต่ข้ามีเงื่อนไขที่อยากให้ท่านช่วยเหลืออยู่!”