เื่จุนหรูมาหาเื่ได้ผ่านไปแล้ว จุนห่าวกับหานรุ่ยได้กลับมาใช้ชีวิตอย่างสงบสุขอีกครั้ง จุนห่าวยังคงคิดอยู่เลยว่า เมื่อไหร่ท่านพ่อจะมาเรียกเขาไปพบ ที่จริงแล้วตอนนั้นจุนหรูพูดต่อปากต่อคำว่า จะให้ท่านพ่อไล่เขาออกจากตระกูล ดูเหมือนว่าเวลานี้ในใจของท่านพ่อ ฐานะของจุนหรูก็คงไม่ได้สูงส่งอะไรขนาดนั้น และเขาก็ไม่ได้คิดว่า จุนหรูจะไม่บอกเื่ของเขาให้ท่านพ่อรับรู้ จุนหรูไม่ใช่คนใจกว้างขนาดนั้น เขารอมาหลายวันแล้ว ก็ยังไม่มีใครสนใจเขา จุนห่าวไม่อยากคิดเื่นี้แล้ว ไม่ว่าจะมาในรูปแบบไหน เขาก็รับมือได้ เื่ราวหลังจากนี้ ค่อยว่ากัน ยามนี้เื่สำคัญที่สุดก็คือ ดูแลหานรุ่ยให้ดี ตอนนี้หานรุ่ยตั้งครรภ์ได้แปดเดือนแล้ว เหลือเพียงสองเดือนก็จะคลอดแล้ว ณ เวลานี้ เขาไม่อยากให้เกิดเื่ ไม่ใช่ว่าเขากลัวการมีเื่ แต่กลัวว่าจะยุ่งยาก เพิ่มมาหนึ่งเื่ อย่างไรก็ไม่สู้น้อยไปหนึ่งเื่
เพราะหานรุ่ยใกล้คลอดแล้วและจุนห่าวต้องเตรียมข้าวของหลายอย่าง จุนห่าวมองออกว่า จะเกิดปัญหาเื่เงิน เพื่อแก้ปัญหาเื่นี้ จุนห่าวและหานรุ่ยจึงได้ปรึกษากัน จึงเตรียมหญ้าิญญาที่พบบ่อยจำนวนหนึ่งไปขาย แม้ว่าหญ้าิญญาจะไม่ได้มีค่าเหมือนยาวิเศษ ทว่ายังถือว่าคุ้มค่าเงิน ก่อนหน้านี้จุนห่าวได้ปลูกหญ้าิญญาที่พบบ่อยจำนวนหนึ่งในเทศะ และหญ้าเ่าั้ก็โตเต็มที่มาั้แ่เนิ่น ๆ แล้ว
ในวันนี้ จุนห่าวแต่งกายอำพรางตัว เพื่อไปขายหญ้าิญญาที่เมืองฟัง และเพราะหญ้าิญญาที่จุนห่าวเอาออกมาขายล้วนแต่เป็หญ้าิญญาชั้นเลิศ เขาจึงไม่อยากให้ใครจำเขาได้ เพราะเกรงว่าจะมาหาเื่แบบไม่มีมูลและทำลายชีวิตที่สงบสุขของเขาในยามนี้
เนื่องจากเป็สิ่งล้ำค่าที่เกิดขึ้นในเทศะ จุนห่าวจึงหามใส่กระบุงหลังใบหนึ่ง และอำพรางเป็คนขายหญ้าิญญาเข้าไปในเมือง จุนห่าวเดินเข้าไปบนท้องถนนของเมืองอวี้หวา มองดูสิ่งปลูกสร้างที่มีสีสันและมีกลิ่นอายโบราณสองข้างทาง ผู้คนบนถนนต่างสวมใส่ชุดโบราณเดินกันขวักไขว่ บางคนหามดาบ บางคนถือมีดเดินอยู่บนถนน จนจุนห่าวรู้สึกสับสนปนเปไปหมด
เขายังจำได้ว่า ครั้งล่าสุดที่เขาเดินซื้อของเมื่อหนึ่งปีก่อน ตอนจะไปงานแต่งของเพื่อนที่โตมาด้วยกันในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เพื่อนที่โตมาด้วยกันไม่ยอมให้เขาใส่ชุดทหารไปร่วมงานแต่งของเขา เขาบอกว่า มันดูเคร่งขรึมจนเกินไป และเขาที่ไม่ค่อยมีชุดลำลองเท่าไหร่นัก จึงไปที่ถนนย่านการค้าเพื่อซื้อชุด ในเวลานั้นบนถนนมีตึกสูงระฟ้ามากมาย ท้องถนนมีรถยนต์อยู่ทุกหนทุกแห่ง ซึ่งแตกต่างจากตอนนี้ราวฟ้ากับเหวเสียจริง จุนห่าวรู้ซึ้งกับความจริงที่ว่า ได้ข้ามเวลาทะลุมิติมาแล้วจริง ๆ จนกระทั่งตอนนี้ ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยออกจากจวนอันห่างไกลของเขาเลย ทุกวันอยู่แต่กับหานรุ่ย เลยไม่ค่อยรู้สึกถึงเื่ข้ามเวลาเท่าไหร่นัก
จุนห่าวหามกระบุงและเดินตามความทรงจำของร่างเดิมมายังตลาดฟัง... ตลาดที่ใหญ่ที่สุดใจกลางเมืองอวี้หวา ผู้คนที่เดินเข้าออกตลาดแห่งนี้ ต่างเป็นักรบหรือไม่ก็นักพรต สิ่งที่ขายในตลาดฟังล้วนแต่เป็ของที่มีประโยชน์ต่อนักรบและนักพรตทั้งสิ้น
ตลาดฟังแห่งนี้ครึกครื้นมาก มีร้านค้าทุกประเภทและมีสินค้าวางขายอยู่ให้เห็นเต็มไปหมด จุนห่าวเดินตามฝูงชนที่พลุกพล่านไปทางด้านหน้าจนถึงร้านค้าที่ร่างเดิมมักจะมาขายหญ้าิญญา ร้านค้าแห่งนี้ไม่ใหญ่นัก หลัก ๆ คือรวบรวมหญ้าิญญา ภายในมีชายชราคนหนึ่งเป็เ้าของร้าน แต่อย่ามองว่าชายชราอายุอานามมาก ทว่ามีพลังปราณอยู่ที่ลมปราณขั้นที่ห้า ซึ่งเป็นักพรตระดับกลางแล้ว บนแผ่นดินชางหลานถือว่าเป็ยอดฝีมือผู้น้อยคนหนึ่ง ั้แ่จุนห่าวเปลี่ยนมาฝึกเคล็ดวิชาห้าิญญาฮุ่นตุ้น จึงสามารถเห็นพลังปราณของคนที่มีพลังปราณสูงกว่าเขา โดยทั่วไปแล้ว มีเพียงนักพรตระดับสูงเท่านั้น ถึงจะสามารถเห็นพลังปราณของนักพรตระดับต้นได้
ครั้นจุนห่าวเดินเข้าไปยังร้านค้า ชายชราเ้าของร้านที่กำลังดูหญ้าิญญาอยู่ได้ยินเสียงฝีเท้า จึงเงยหน้าขึ้นมองและได้เห็นนักพรตที่มีลมปราณขั้นที่หนึ่งระดับปลาย กำลังหามกระบุงหนึ่งเดินเข้ามา จึงเอ่ยขึ้นว่า “สหายท่านนี้ ท่านมาขายหญ้าิญญาใช่หรือไม่? หากใช่ จงนำมันออกมาให้ข้าดูคุณภาพเสียหน่อย ร้านของเราไม่เคยคดโกง รับประกันว่าจะเป็ราคาที่ให้สูงที่สุดในตลาดฟัง”
ร่างเดิมมักจะมาขายหญ้าิญญาที่นี่ แม้ว่าจะไม่ใช่ราคาที่สูงที่สุดในตลาดฟังอย่างที่ชายชรากล่าว แต่ราคาก็สมเหตุสมผล จุนห่าวหยิบหญ้าิญญาหนึ่งต้นออกจากกระบุงหลัง แล้วมอบให้กับชายชรา “ท่านเ้าของร้าน ท่านลองดู หญ้าิญญาของข้าเป็อย่างไรบ้าง?
ชายชรารับหญ้าิญญามาดู เขาเห็นว่าเป็หญ้าิญญาชนิดที่พบได้บ่อยที่สุด แต่คุณภาพของหญ้าิญญานั้นดีมาก พลังปราณหอมกรุ่น ถึงแม้จะเป็เพียงหญ้าิญญาธรรมดา ทว่าเป็ชนิดที่มีคุณภาพดีเลิศ ชายชราจึงกล่าวกับจุนห่าวว่า “นี่เป็เพียงหญ้าิญญาธรรมดาชนิดหนึ่ง แต่หญ้าิญญาของเ้ามีคุณภาพดี... ดีเลิศ ข้าจะให้ราคาเ้า หนึ่งต้นหนึ่งตำลึงเงิน เ้าคิดว่าเป็อย่างไรบ้าง?”
จุนห่าวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พลันเอ่ยว่า “ได้ ถ้าอย่างนั้นก็เอาราคาตามที่ท่านกล่าว” จุนห่าวได้ยินราคาที่ชายชราเสนอให้ ก็คิดว่าพอได้ ราคาตลาดของหญ้าิญญาชนิดนี้ คือ สามต้นหนึ่งตำลึง หญ้าิญญาของเขาเป็ชนิดที่ปลูกในเทศะ คุณภาพนั้นดีกว่าที่ปลูกข้างนอกมากนัก หญ้าิญญาที่พบมากที่สุด คือ หญ้าที่ปลูกบนูเา หญ้าิญญาดีเลิศจึงน้อยมากที่จะพบ ดังนั้นชายชราจึงไม่ได้ต้มตุ๋นอะไรเขา
“ใช่แล้ว ข้าขอเอ่ยเื่ที่อาจจะดูเสียมารยาทสักหน่อยนะ หญ้าิญญาของเ้ามีคุณภาพดีเลิศแบบนี้ทั้งหมดไหม? หากไม่ได้ดีเลิศทั้งหมด ราคาคงไม่ได้หนึ่งต้นหนึ่งตำลึงเงินแล้ว คงต้องมาคุยราคากันใหม่” ชายชรากล่าวกับจุนห่าว มีเพียงหญ้าิญญาที่คุณภาพดีเลิศเท่านั้น ถึงจะได้ราคานี้
“ข้าเข้าใจ ท่านลองดูว่าพวกนี้คุ้มค่ากับหนึ่งต้นหนึ่งตำลึงเงินไหม?" จุนห่าวกล่าวจบพร้อมนำกระบุงวางไว้เบื้องหน้าเ้าของร้าน จุนห่าวใส่มาเต็มกระบุง หญ้าิญญาชนิดนี้ปลูกด้วยฝีมือคนทั้งหมด ดังนั้นหยิบออกมาจากกระบุงสะพายหลังจึงไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่นัก
ชายชราเ้าของร้านเห็นจุนห่าวหยิบหญ้าิญญาออกมาเช่นนี้ ก็ดีใจจนหุบยิ้มไม่ลง เขาเก็บหญ้าิญญามาหลายปี นี่เป็ครั้งแรกที่เขาเห็นหญ้าิญญาชั้นดีมากมายขนาดนี้ คราวนี้เขาคงทำกำไรได้มากโข
“ทั้งหมดคือ 268 ต้น ข้าจะปัดเศษให้เ้าและจะให้เงินทั้งหมด 270 ตำลึงเงิน นี่คือตั๋วเงิน เ้าลองนับดูนะ ครั้งต่อไปหากเ้ามีหญ้าิญญาดีเลิศแบบนี้อีก เ้าต้องเอามันมาขายให้ข้าที่นี่นะ เ้าก็รู้ว่าข้าให้ราคาสูงที่สุดในตลาดฟังแล้ว ทั้งยังค้าขายอย่างซื่อสัตย์ไม่คดโกงด้ว” ชายชราเ้าของร้านจ่ายเงินให้แล้ว ก็ยังคงพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด
“ได้ ครั้งต่อไปถ้าข้ามี ข้าจะนำมันมาขายให้ท่านเป็แน่” กล่าวจบ จุนห่าวก็รับตั๋วเงินพร้อมจากไป ชายชราเ้าของร้านไปส่งเขาถึงหน้าประตูร้าน
