29.
ในที่สุดมันก็จบแล้ว
ผมจัดการส่งผักทั้งหมดไปั้แ่เมื่อวานก่อนแล้ว และวันนี้อาจารย์ก็ส่งข้อความแจ้งมาในกลุ่มว่าได้รับงานของทุกคนในคลาสเรียบร้อยแล้ว เกรดจะออกหลังจากนี้สองอาทิตย์ ทำให้ผมโล่งใจไปได้หนึ่งเื่
วันนี้เป็วันที่มีงานบายเนียร์จัดขึ้นที่ห้องประชุมขนาดใหญ่ของคณะ ผมพยายามทำตัวเองให้ยุ่งั้แ่เช้า เพื่อที่จะได้มีข้ออ้างในการที่ผมจะไม่ไปร่วมงาน แต่ขนุนมันก็เหมือนจะรู้ทันผมด้วยเหมือนกัน มันขนเสื้อผ้าและข้าวของทุกอย่างมาแต่งตัวที่ห้องผมพร้อมกับพยายามโน้มน้าวผมไปด้วย แต่ผมก็หาอะไรทำจนเวลาล่วงเลยมาถึงใกล้เวลางาน
“ถ้ามึงลุกไปอาบน้ำตอนนี้ เรายังเข้างานทันนะเว้ย” ขนุนทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ผมในสภาพที่พร้อมจะไปงานแล้ว ชุดสีน้ำเงินของมันยาวลากพื้นจนมันต้องสาวชายกระโปรงขึ้นมาถือไว้
“มึงไปเลย กูไม่ไปหรอก” ผมตอบกลับไปเพียงเท่านั้น ผมไม่ได้เตรียมตัวว่าจะไปงานั้แ่แรก ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเริ่มลังเลขึ้นมาบ้าง แต่ผมก็ยังมีข้ออ้างว่าตัวเองไม่ได้เตรียมชุดที่จะใส่ไปงาน ก็เลยคิดว่าไม่ไปดีกว่า
“กูไม่มีทางโน้มน้าวมึงได้เลยใช่ไหม”
“มึงก็รู้อยู่แล้ว ยังจะพยายามอีก”
“กูไม่อยากให้มึงต้องมานั่งเสียใจทีหลัง มึงรู้ใช่ไหมว่าต่อให้ตอนนั้นมึงจะเสียใจและพยายามจะแก้ไขมากแค่ไหน มันก็ไม่ทันแล้ว ตอนนี้คือโอกาสสุดท้ายของมึงนะ ทานตะวัน”
“…”
“ถ้ามึงแน่ใจแล้วว่าสุดท้ายมึงจะไม่มานั่งเสียใจเองทีหลัง กูก็จะไม่โน้มน้าวใจมึงแล้ว” ขนุนตอบกลับมา น้ำเสียงและสีหน้าที่จริงจังของมันทำให้ผมเริ่มลังเลขึ้นมาอีกครั้ง ทุกอย่างในหัวผมมันตีกันไปหมดจนผมไม่รู้ว่าควรทำยังไง
เื่ที่พี่อูนบอกผมเมื่อวานก่อน มันทำให้ผมได้รับรู้อะไรหลาย ๆ อย่างที่เคยเข้าใจผิดไปเกี่ยวกับพี่ปรง ผมไม่เคยรู้เื่ที่เขาชอบผมมาก่อน รวมถึงเื่ที่เขาให้พี่อูนมาคอยช่วยผมด้วย ผมรู้สึกดีใจนะ แต่มันก็เกิดคำถามขึ้นมาในใจเหมือนกัน
ทำไมพี่ปรงเขาถึงไม่เคยบอกผมเลย
สุดท้ายมันก็วนกลับมาเื่ที่ว่า ยังมีเื่ไหนที่พี่ปรงเขาไม่บอกผมอีกหรือเปล่า ทำไมเขาถึงชอบเก็บเื่ที่ผมควรจะรู้ไว้เป็ความลับ หรือปล่อยให้ผมต้องรู้เป็คนสุดท้ายตลอด มันก็ทำให้ผมยังรู้สึกเคืองเขาอยู่ไม่น้อย
“แล้วนี่มึงไปงานยังไง” ผมเปลี่ยนเื่คุยทันทีที่เห็นว่าขนุนมันไม่ได้พยายามพูดอะไรต่อ มันแต่งตัวเสร็จมาสักพักแล้ว แต่กลับมานั่งอยู่ข้างผมและไม่ยอมลุกไปไหนสักที ทั้ง ๆ ที่มันก็ถึงเวลาเข้างานแล้ว
“พี่อูนมารับ”
“พี่อูนเนี่ยนะ”
“เออ เขาบอกว่าจะมารับกูไปงานด้วยกัน เขาบอกว่าตอบแทนที่กูไปช่วยงานเขาบ่อย ๆ” ขนุนตอบกลับมาก่อนจะหยิบลิปสติกขึ้นมาเติมปากที่ตอนนี้ยังเป็สีแดงอยู่ พอมันทาเพิ่มก็ยิ่งทำให้ปากมันแดงเข้าไปใหญ่
พี่อูนไปงานบายเนียร์ ก็แปลว่าพี่ปรงก็น่าจะไปด้วยเหมือนกัน พี่ปรงเขาน่าจะอยากไปอำลาเพื่อน ๆ และน้อง ๆ ที่เขาสนิทด้วย เพราะอีกไม่กี่วันเขาก็ต้องย้ายไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นแล้ว พี่ปรงเขาจะคาดหวังว่าผมจะไปหรือเปล่านะ
พอคิดมาถึงตรงนี้ มันก็แอบแย่อยู่เหมือนกันนะถ้าเขาไม่ได้ลาผมเป็ครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะไป ผมเข้าใจความรู้สึกเวลาที่ต้องย้ายจากที่ที่เคยอยู่ไปเริ่มต้นใหม่ ตอนที่ผมจะย้ายมาเรียนที่นี่ ผมก็ต้องบอกลาเพื่อนสนิทที่เรียนด้วยกันสมัยมัธยม แต่ก็มีบางคนที่ผมไม่มีโอกาสได้ไปลา มันเป็ความรู้สึกที่น่าเศร้าจริง ๆ นะ
ก๊อก ก๊อก
ยังไม่ทันที่ผมกับขนุนจะได้คุยอะไรกันต่อ จู่ ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ซึ่งผมเดาว่าน่าจะเป็พี่อูนที่มารับขนุน ผมจึงลุกขึ้นไปเปิดประตูให้เขาเข้ามาภายในห้อง พี่อูนอยู่ในชุดสูทสีครีมแบบเรียบ ๆ เสื้อเชิ้ตด้านในของเขาเป็ผ้าลื่นสีแดงที่ปลดกระดุมออกจากเผยให้เห็นแผงอกเล็กน้อย ผมเพิ่งเคยเห็นเขาแต่งตัวเท่ ๆ แบบนี้ครั้งแรกเลยเผลอจ้องเขาจนเขาต้องกระแอมออกมาเบา ๆ ด้วยความเขินอาย ผมขยับตัวเปิดทางให้เขาเดินเข้ามาก่อนจะยกมือขึ้นเกาท้ายทอยอย่างเขิน ๆ
“พี่อูนมาไวมากเลย หนูยังไม่เสร็จเลยค่ะ” ขนุนลุกขึ้นยืนด้วยความลุกลี้ลุกลน ก่อนที่มันจะเดินไปยังบรรดาข้าวของของมันที่วางกองอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องผม ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้มันก็แต่งตัวเวอร์มาก ๆ แล้ว มันยังไม่เสร็จอีกเหรอเนี่ย
“ไม่เป็ไร พี่รอได้” พี่อูนหันไปตอบกลับขนุนก่อนจะหันมายิ้มให้ผม เขามองผมั้แ่หัวจรดเท้าก่อนจะพูดต่ออีกครั้ง “พี่นึกว่าเราจะไปด้วยซะอีก สรุปก็ตัดสินใจไม่ไปเหรอ”
“ผมไม่ได้เตรียมตัวไว้เลยครับ ก็เลยคิดว่าไม่ไปดีกว่า”
“น่าเสียดายเนอะ ครั้งสุดท้ายแล้วแท้ ๆ”
พี่อูนพูดประโยคเดียวกันกับขนุนที่พูดมาแล้วประมาณสิบครั้งของวันแล้ว ผมหัวเราะออกมาแห้ง ๆ เมื่อตัวเองต้องมาตอบคำถามนี้เป็รอบที่สิบแล้ว ทำไมทุกคนดูคาดหวังว่าสุดท้ายแล้วผมจะเปลี่ยนใจไปงานกันนะ
“อ้าว ฝนตกเหรอเนี่ย” ผมเลี่ยงการตอบคำถามของพี่อูนด้วยการมองออกไปที่นอกหน้าต่างที่ตอนนี้มีฝนตกลงมาอย่างหนัก ผมพูดพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินออกไปเปิดประตูระเบียงที่เก็บบรรดากระถางต้นไม้ของผมให้เข้ามาหลบฝนในร่ม
พี่อูนเดินตามมานั่งยอง ๆ ลงข้าง ๆ ผมพร้อมกับช่วยผมเก็บต้นไม้โดยไม่ได้สนใจเสื้อสูทสีขาวของตัวเองที่ใส่อยู่เลย เขายื่นมือไปคว้ากระถางต้นไม้อันนึงมาถือไว้ ต้นที่เขาหยิบขึ้นมาคือต้นปรงที่พี่ปรงเคยซื้อให้ผมเมื่อวันที่เราไปงานต้นไม้ด้วยกัน และวันนั้นก็เป็วันที่เขาโดนแทงเพราะมาช่วยผมจากคนโรคจิตด้วย ผมยังจำวันนั้นได้ดี ผมทำมันตกไว้ข้างทางและวันนั้นผมก็ไม่ได้สนใจมันเลย จนกระทั่งลุงยามที่หอของผมเขาเอามาให้ เขาบอกว่าเขาเก็บมันไว้ให้ผม
“พี่นึกว่ามันจะตายไปแล้วนะเนี่ย” พี่อูนพูดพร้อมกับวางกระถางต้นปรงลงไปรวมกับกระถางต้นอื่น ๆ ผมมองไปที่ต้นไม้ต้นนั้นแล้วนึกย้อนกลับไปถึงวันนั้น จู่ ๆ ผมก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเลย
“ตอนแรกผมก็นึกว่ามันจะไม่รอดแล้ว เพราะมันเหี่ยวและสีซีดมาก แต่สุดท้ายมันก็กลับมาสีสดเหมือนเดิม” ผมตอบกลับไปก่อนจะยื่นมือไปจับที่ใบของต้นปรงอย่างเบามือ ก่อนหน้านี้เหมือนมันเกือบจะตายไปแล้ว เพราะสีใบของมันซีดลงมากกว่าปกติ แต่ผมก็พยายามรดน้ำเอาใส่ใจดูแลจนมันกลับมาสีสดสวยเหมือนเดิม
“แปลว่าคนปลูกคงเอาใจใส่มันมาก ๆ แน่เลย”
“ผมไม่อยากให้มันตาย”
“ต้นไม้ต้นนี้คงมีความหมายกับทานตะวันมากแน่ ๆ เลยใช่ไหม” พี่อูนหันมาถาม ซึ่งผมก็พยักหน้าแทนคำตอบ หลังจากนั้นเขาก็พูดขึ้นต่อ “รู้ไหมว่าโดยปกติแล้วคนเรามักจะไม่ปล่อยให้สิ่งที่สำคัญกับเราหลุดมือไป”
“…”
“เหมือนอย่างที่ทานตะวันไม่ยอมปล่อยให้ต้นไม้ตาย แต่กลับพยายามดูแลจนมันกลับมาสวยเหมือนเดิมได้ ก็เพราะว่าต้นไม้ต้นนี้มันสำคัญกับเรามากเกินกว่าจะปล่อยให้มันตายไปเฉยๆ”
“…”
“เข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม”
พี่อูนพูดทิ้งท้ายไว้เท่านั้น เป็จังหวะเดียวกันกับที่ขนุนมันเก็บของของมันเสร็จพอดี ทั้งสองคนเดินออกไปจากห้องผมโดยทิ้งให้ผมจมอยู่กับคำพูดของพี่อูนที่พูดกับผมเมื่อสักครู่ ผมดึงต้นปรงต้นนั้นมาใกล้ ๆ ก่อนจะยื่นมือไปลูบ ๆ ที่ใบของมัน ไม่รู้ว่าผมจับแรงเกินไปหรือว่ายังไง เพราะมีใบหนึ่งหลุดติดมือผมมาด้วย
ผมเข้าใจในสิ่งที่พี่อูนพูด ผมรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ขนุนที่พยายามโน้มน้าวผมมาทั้งวันก็ไม่สามารถทำให้ผมคล้อยตามได้เหมือนที่พี่อูนทำ คำพูดของเขาทำให้ผมเริ่มหันกลับมามองตัวอย่างจริงจัง คำถามเดิม ๆ วนกลับมาอีกครั้ง
ผมเลือกถูกแล้วใช่ไหม?
พี่ปรงเขาสำคัญกับผมมากกว่าต้นไม้ที่เขาให้ผมมาเสียอีก แต่ผมกลับยอมปล่อยให้เขาหลุดมือไปง่าย ๆ โดยที่ผมไม่ได้ลองพยายามทำอะไรเลย การตัดสินใจของผมก็เป็แค่ผมที่คิดอยู่ฝ่ายเดียว พี่ปรงเขาไม่ได้มีโอกาสทักท้วงอะไรเลย
คล้อยหลังจากที่พี่อูนและขนุนออกไปได้ไม่นาน ผมก็เดินกลับเข้ามาในห้องและทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงของตัวเองโดยไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไรต่อไปดี ผมนั่งอยู่แบบนั้นเกือบสิบนาที จนในที่สุดผมก็ตัดสินใจลุกขึ้นไปหยิบเสื้อคลุมมาใส่ด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่ผมจะวิ่งออกไปจากห้องตัวเปล่าโดยมีเพียงแค่โทรศัพท์มือถือที่ติดมาด้วยเท่านั้น
พี่อูนเขาทำสำเร็จ
เขาโน้มน้าวให้ผมยอมไปได้จริง ๆ
20:30 น.
งานบายเนียร์ถูกจัดขึ้นที่หอประชุมขนาดใหญ่ของคณะ โดยนักศึกษาในคณะทุกคนสามารถเข้าร่วมได้โดยไม่มีค่าใช้จ่ายได้ ๆ คนส่วนใหญ่ก็จะแต่งตัวกันด้วยชุดราตรีสวยงาม ส่วนปีสี่ก็จะแต่งตัวให้ตรงตามหัวข้อที่กำหนดไว้
ในตอนที่ผมวิ่งมาถึงบริเวณหน้าคณะก็พบว่าแทบไม่มีคนยืนอยู่ข้างนอกเลย บริเวณทางเดินของตึกถูกตกแต่งด้วยไฟหลากสีพร้อมกับโปสเตอร์ของงานและป้ายบอกทางไปหอประชุม ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปทางหอประชุมเพื่อให้ตัวเองไปถึงโดยเร็ว
เสียงเพลงดังลอดออกมาจากผมที่ยังอยู่ไกล ๆ ก็ได้ยินอย่างชัดเจน ด้านหน้ามีโต๊ะยาว ๆ ที่เป็เหมือนโต๊ะลงทะเบียน แต่บัดนี้ไม่มีใครนั่งประจำอยู่ที่โต๊ะตัวนั้นเลย ทุกคนน่าจะเข้าไปในงานกันเรียบร้อยแล้ว ประตูบานใหญ่ของหอประชุมก็ถูกเปิดแง้ม ๆ ไว้ ผมจึงเดินตรงไปหยุดยืนอยู่หน้าประตูและสอดส่องสายตาเข้าไปด้านใน
ด้านในจัดวางโต๊ะให้เป็โซน ๆ ของแต่ละชั้นปีแยกกันอย่างชัดเจน ผมมองไปยังบริเวณที่เป็ของปีสี่ ก่อนจะพบว่าทุกคนใส่ชุดสูทคล้ายกันหมดเลย เพราะผมไม่รู้ว่าพี่ปรงเขาจะแต่งตัวแบบไหน ผมเลยเลือกที่จะมองหาพี่อูนแทน เหมือนจะเป็่ที่เพิ่งเริ่มของงาน เพราะทุกคนในงานกำลังรับประทานอาหารที่ทยอยออกมาเสิร์ฟกันอยู่
ถ้าผมไม่เข้าไปตอนนี้ ผมจะไม่มีโอกาสนี้อีกแล้ว
ผมตัดสินใจผลักประตูให้เปิดออกและเดินเข้าไปด้านในให้เงียบที่สุดและไม่ให้เป็จุดสนใจ แต่เพราะเสียงเปิดประตูมันดังมากจนทำให้คนทั้งหอประชุมหันมามองผมกันเป็ตาเดียว แต่ผมก็พยายามไม่สนใจสายตาพวกนั้น ผมกวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้องเพื่อหาคนที่ผมอยากเจอ จนกระทั่งสายตาของผมไปสะดุดกับใครบางคนที่นั่งอยู่ข้างพี่อูน
พี่ปรงอยู่ในชุดสูทสีดำที่ด้านในเป็เสื้อเชิ้ตสีขาว เขาปลดกระดุมออกสองเม็ดแบบเดียวกับพี่อูน พอเขานั่งอยู่ข้าง ๆ กัน มันทำให้ผมรู้เลยว่าพวกเขาทั้งสองคนแต่งตัวมาเป็ตัวละครในหนังเื่ Ocean Eleven ซึ่งพวกเขาดูเท่มาก ๆ
สายตาของคนทั้งห้องจ้องมาที่ผมเป็ตาเดียว รวมถึงพี่ปรงด้วย เขามองตรงมาทางผมด้วยสีหน้านิ่ง ๆ ที่ผมไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ผมเดินตรงเข้าไปหยุดยืนตรงหน้าเขา ซึ่งเขาก็เงยหน้ามองผมโดยไม่พูดอะไร
“ผมขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมครับพี่ปรง” ผมเอ่ยออกไปเพียงเท่านั้น บรรยากาศรอบ ๆ มันเงียบจนผมเริ่มรู้สึกอายขึ้นมานิด ๆ แต่ผมจะไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้คนที่ผมสนใจคือพี่ปรงคนเดียวเท่านั้น
“ว่ามาเลย” เขาตอบกลับมาเพียงเท่านั้น
“เฮ้ย พวกมึง กูว่าเราไปถ่ายรูปกับโต๊ะนั้นกันดีกว่า” พี่อูนลุกขึ้นยืนและดึงเพื่อน ๆ ของเขาในโต๊ะให้ลุกตามไปด้วย ซึ่งคนทั้งโต๊ะก็ยอมลุกไปเหมือนพวกเขารู้หน้าที่กันเป็อย่างดี พอพี่อูนลุกออกไปพร้อมกับเพื่อน ๆ เขาแล้ว ผมก็ทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ของเขาแทนพร้อมกับหันหน้าไปทางพี่ปรง
“ผมรู้นะว่าพี่คงไม่ค่อยพอใจกับการตัดสินใจของผมเท่าไหร่” ผมเริ่มต้นพูดโดยไม่รีรอ พี่ปรงเขาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมโดยไม่พูดอะไรออกมา ผมจึงเริ่มพูดความรู้สึกของผมต่อ “ที่ผมตัดสินใจเลือกแบบนั้นก็เพราะผมกลัว”
“…”
“ผมชอบพี่มาก ๆ เลยนะพี่ปรง ผมชอบพี่มากจนผมคิดว่าถ้าวันนึงพี่ไปเจอคนอื่นที่ดีกว่า ผมคงยอมปล่อยพี่ไปไม่ได้แน่ ๆ อะ” เป็ครั้งแรกที่ผมยอมรับความรู้สึกของตัวเองออกมาตรง ๆ ผมไม่ได้พูดเื่ของรู้สึกตัวเองกับพี่ปรงบ่อยเท่าไหร่นัก แต่ผมคิดว่าตอนนี้มันถึงเวลาที่ต้องพูดออกไปแล้ว ต่อให้สุดท้ายพี่ปรงเขาจะว่ายังไง ผมก็จะยอมรับมันให้ได้
“ทำไมถึงพูดแต่อะไรแบบนั้น”
“หมายความว่าไงครับ”
“ทำไมต้องพูดเหมือนสุดท้ายแล้วถ้าพี่ไปเจอคนอื่นพี่ก็จะทิ้งน้องไปง่าย ๆ ทำไมถึงเอาแต่พูดแบบนั้น” พี่ปรงตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เหมือนเขาไม่พอใจเท่าไหร่ สีหน้าของเขาแสดงออกชัดเจนว่าเขาเริ่มหงุดหงิด
“ผมแค่กลัวว่าถ้ามันมีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นจริง ๆ ผมคงทำใจที่จะปล่อยพี่ไปไม่ได้แน่ ๆ ผมเลยคิดว่าถ้าผมเลือกที่จะปล่อยพี่ไปั้แ่ตอนนี้มันก็คงจะดีซะกว่า”
“มันดีกับน้องคนเดียวอะดิ”
“…”
“ขนาดน้องเองก็ยังบอกเลยว่าน้องชอบพี่มากจนปล่อยพี่ไปไม่ได้ แล้วน้องไม่คิดบ้างเหรอว่าตอนนี้พี่ก็ชอบน้องมาก ๆ จนไม่อยากปล่อยน้องไปเหมือนกันอะ” พี่ปรงพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง สายตาเขาที่จ้องมาทางผมบอกความรู้สึกของเขาได้หมดทุกอย่าง เขาเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเหมือนไม่อยากให้ทำเห็นสายตานั้นของเขา
พอเขาพูดมาแบบนี้แล้วมันทำให้ผมรู้สึกผิดกับเขามากจริง ๆ ที่ผ่านมาผมคิดถึงแต่ตัวเองโดยไม่สนใจความรู้สึกของพี่ปรงเลย ผมตัดสินใจเองเออเองโดยไม่ถามความรู้สึกเขาเลยสักนิด
“ผมขอโทษนะพี่ปรง ผมกลัวมากจนไม่รู้ว่าตัวเองควรทำยังไง”
“น้องไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น”
“…”
“แค่เชื่อใจพี่ได้ไหม?”
พี่ปรงขยับตัวเข้าหาผมก่อนจะยื่นมือทั้งสองข้างมาจับมือผมไว้ เขาโน้มตัวลงมาและสบตากับผมอยู่อย่างนั้น ความกลัวก่อนหน้านี้ของผมหายไปเกือบจะหมดในตอนที่ผมมองตาเขา แค่เขาพูดออกมาแบบนั้น ผมก็พร้อมจะเชื่อเขาทุกอย่าง
“ผมเชื่อใจพี่มาตลอด”
“ถ้าสิ่งเดียวที่น้องกลัวคือกลัวพี่จะปล่อยมือน้องกลางทาง น้องสบายใจได้เลยนะ”
“…”
“พี่เคยแอบชอบน้องมาเป็ปีโดยที่น้องไม่รู้จักพี่ด้วยซ้ำ แต่ความชอบของพี่มันก็ไม่ได้ลดลงเลย” พี่ปรงตอบกลับมาก่อนจะค่อย ๆ เผยยิ้มออกมา ไม่รู้ว่าผมเป็คนคล้อยตามคนง่ายหรือเปล่า แต่ผมเชื่อเขาหมดทั้งใจเพราะรอยยิ้มนั้นของเขา
“ทำไมพี่ไม่บอกผมให้เร็วกว่านี้ว่าพี่ชอบผม”
“พี่อยากให้เรารู้สึกเหมือนกันก่อน ซึ่งพี่ว่าพี่ก็คิดถูกแล้วแหละที่ไม่ได้บอก ไม่งั้นวันนี้เราคงไม่ได้มีความรู้สึกที่ดีต่อกันแบบนี้ ถ้าน้องรู้ก่อนว่าพี่ชอบ น้องก็คงตีตัวออกห่างจากพี่ไป แบบนั้นมันแย่ยิ่งกว่าอีกนะ”
“…”
“รอพี่หน่อยนะ”
พี่ปรงพูดขึ้นอีกครั้ง เขาขยับตัวเข้ามาใกล้ผมอีกนิดหน่อยเมื่อเสียงเพลงเริ่มดังขึ้น ผู้คนเริ่มหันไปสนุกสนานกับงานและเลิกสนใจผมกับพี่ปรงไปนานแล้ว ผมสบตากับเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับ
“ผมจะดูแลต้นปรงของพี่เป็อย่างดี”
“…”
“แล้วตอนที่พี่กลับมา ผมจะเอามาอวดนะ” ผมตอบกลับก่อนจะเผยยิ้มออกมา พี่ปรงที่ตั้งตารอคำตอบจากผมก็หลุดออกมาด้วยเช่นกัน ก่อนที่เขาจะจับข้อมือของผมไว้หลวม ๆ และดึงผมเข้าไปกอดโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว
ใบหน้าของผมแนบลงกับแผงอกของเขาจนทำให้ผมได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็จังหวะของพี่ปรง ผมรับรู้ความรู้สึกของพี่ปรงได้จากการฟังเสียงหัวใจของเขา และผมมั่นใจว่าต่อให้คนบนโลกนี้จะไม่น่าไว้ใจมากแค่ไหน แต่ผมเชื่อใจเขาได้แน่ ๆ
ผมไม่รู้ว่าเวลาสองปีมันนานหรือเปล่า สำหรับบางคนก็อาจจะนาน สำหรับบางคนก็คงไม่นาน แต่สำหรับผมแล้ว ต่อให้มากกว่าสองปีผมก็คงรอเขาได้เหมือนเดิม เพราะผมมั่นใจว่าปลายทางของเรามันจะต้องสวยงามแน่ ๆ
การรอคอยของผมมันจะไม่สูญเปล่า
