เมื่อจุนห่าวขายหญ้าิญญาเรียบร้อยแล้ว ก็ได้รับตั๋วเงินมา 270 ตำลึงเงิน จุนห่าวนำตั๋วเงินไปเก็บไว้ในเทศะอย่างรอบคอบ และเก็บเงินไว้ติดตัวเพียง 10 ตำลึง เพราะนี่เป็การออกมาข้างนอกเป็ครั้งแรก จุนห่าวจึงไม่รีบร้อนกลับไป เขาเดินดูรอบ ๆ ตลาดฟังตามอำเภอใจ ความเข้าใจของจุนห่าวที่มีต่อแผ่นดินชางหลานนั้น มาจากความทรงจำของร่างเดิม ในตำรา และประกอบกับที่หานรุ่ยเล่าให้เขาฟังส่วนหนึ่ง เขาไม่เคยได้ััด้วยตัวเอง หากไม่ได้ััด้วยตัวเองคงไม่อาจเข้าใจได้อย่างแท้จริง การััด้วยตนเองเท่านั้น ถึงจะทำให้เกิดความรู้สึกร่วมได้
จุนห่าวเดินดูรอบ ๆ ตลาดฟังครบหนึ่งรอบอย่างรวดเร็ว จนเข้าใจสภาพพื้นฐานแล้ว สิ่งของที่ขายหรือรวบรวมในตลาดฟังจะเกี่ยวข้องกับนักรบและนักพรตทั้งหมด มีหญ้าิญญา อาวุธวิเศษ และเนื้อสัตว์อสูร จุนห่าวเดินวนครบหนึ่งรอบ ก็ยังไม่พบว่ามีใครขายยาวิเศษเลย ดูเหมือนว่ายาวิเศษนั้น จะมีค่าจริง ๆ เริ่มแรกจุนห่าวคิดว่าการฝึกปรุงยาน่าจะเป็เื่ง่าย เขามีพร์ด้านการปรุงยา ก็คงจะฝึกปรุงยาได้ในไม่ช้า ทว่าขั้นตอนการฝึกนั้นยากยิ่ง... ยากยิ่งนัก แม้แต่สิ่งที่จำเป็ต่อการปรุงยาขั้นพื้นฐานเขาก็ยังไม่มี เขาไม่มีเตาหลอม ไม่มีแหล่งไฟ ไม่มีคู่มือปรุงยา ถึงพร์ของเขาจะดีแค่ไหน เขาก็ไม่อาจเป็นักปรุงยาได้หากปราศจากสิ่งเหล่านี้ ดังนั้นเขาจึงถอดใจไป่หนึ่ง
จุนห่าวไม่เห็นยาวิเศษในเมืองฟัง พบแต่ยาิญญา เขาเคยได้ยินหานรุ่ยกล่าวว่า ยาิญญาและยาวิเศษมีจุดประสงค์เดียวกัน แต่ยาิญญาจะมีประสิทธิภาพน้อยกว่ายาวิเศษ ทว่าการฝึกปรุงยายาิญญานั้นง่ายดาย ใช้แค่พลังิญญาในการปรุงยาก็เพียงพอแล้ว โดยผู้ที่ปรุงยาิญญาได้นั้นจะถูกเรียกว่าเย้าซือ [1] เพียงแค่มีพลังิญญา ก็จะสามารถกลายเป็เย้าซือได้ จุนห่าวครุ่นคิด หากเป็นักปรุงยาไม่ได้ ก็คงจะเป็เย้าซือแทน ไม่ว่าอย่างไรต่างก็เป็อาชีพที่ช่วยในการบำเพ็ญเพียรได้ จุนห่าวหารู้ไม่ว่าบนแผ่นดินชางหลาน ฐานะของนักปรุงยาสูงส่งกว่าเย้าซืออยู่มาก
จุนห่าวเดินเข้าไปในหอหยุนเซียว... ร้านค้าที่ใหญ่ที่สุดในตลาดฟัง หอหยุนเซียวมีทั้งหมด 3 ชั้น แบ่งเป็ชั้นที่หนึ่งขายสิ่งของที่จำเป็ของผู้ฝึกปราณระดับต้นและนักรบระดับต้น ชั้นที่สองขายสิ่งของที่จำเป็ของผู้ฝึกปราณระดับกลางและนักรบระดับกลาง ส่วนชั้นที่สามจะขายสิ่งของที่จำเป็ของผู้ฝึกปราณระดับสูงและนักรบระดับสูง ซึ่งในแต่ละชั้นจะมีคนคอยตอบรับดูแลอยู่ พลังปราณของจุนห่าวอยู่ที่ลมปราณขั้นที่หนึ่งจึงอยู่ได้แค่เฉพาะชั้นที่หนึ่งเท่านั้น
จุนห่าวเดินอย่างสบายใจวนรอบชั้นที่หนึ่งแล้ว พนักงานที่ดูแลอยู่ชั้นที่หนึ่งเป็สามัญชนทั้งหมด เพราะฉะนั้นเมื่อเห็นนักรบและนักพรตก็จะให้ความเคารพอย่างยิ่ง จุนห่าวมาถึงจุดที่ขายยาิญญา ยาิญญามีหลากหลายประเภท มีทั้งยาเพิ่มพลังปราณ ยารักษาาแ และยาฟื้นฟูพลังปราณ เป็ต้น ซึ่งครอบคลุมหลากหลายชนิด
จุนห่าวเห็นยาบำรุงกำลังขวดหนึ่ง จากที่เขาล้มเลิกการฝึกบริหารร่างกายจนสมรรถภาพแย่ลง พลันฉุกคิดที่จะซื้อยาบำรุงกำลัง “ยาิญญาขวดนี้ขายยังไงหรือ" จุนห่าวถามพนักงานพลางชี้ไปที่ยาบำรุงกำลังขวดนั้น “นายท่าน ขวดนี้เป็ยาบำรุงกำลังชั้นดี หนึ่งขวดราคา 500 ตำลึงเงิน” พนักงานกล่าวแนะนำต่อจุนห่าว
“500 ตำลึงเงิน ทำไมแพงอย่างงี้ล่ะ” จุนห่าวกล่าวอย่างใ เขาขายหญ้าวิเศษหนึ่งกระบุง ยังได้เงินมาแค่ 270 ตำลึงเงินเอง ตอนนั้นเขาคิดว่าเยอะมากแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าจะใช้ซื้อยาบำรุงกำลังได้เพียงครึ่งขวดเท่านั้น ด้วยเหตุนี้ยิ่งทำให้เขาตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาดว่าจะเป็เย้าซือ เขามีพร์และมีหญ้าิญญาเพียงพอ ขอแค่มีใบสั่งยา เขาคงฝึกปรุงยาได้ด้วยตัวเองได้เป็แน่
“นายท่าน 500 ตำลึงเงิน ถือว่าไม่แพงแล้ว นี่เป็ยาบำรุงกำลังชั้นดี ที่อื่นไม่มีขาย มีแค่ที่หอหยุนเซียวเท่านั้น หากท่าน้าที่ถูกกว่านี้ ทางเรายังมียาบำรุงกำลังระดับกลางและระดับธรรมดา ยาบำรุงกำลังระดับกลาง หนึ่งขวดราคา 300 ตำลึงเงิน ยาบำรุงกำลังธรรมดา หนึ่งขวดราคา 100 ตำลึงเงิน นายท่านลองดูว่าท่านชอบระดับไหน ถึงแม้ว่ายาิญญาชั้นดีจะมีราคาสูง ทว่าได้ผลดีที่สุด” พนักงานแนะนำอย่างละเอียด และกล่าวโน้มน้าวยาบำรุงกำลังชั้นดีให้จุนห่าว
จุนห่าวยังไม่ทันได้ตอบ พลันมีเสียงเย่อหยิ่งจองหองแทรกขึ้นมาว่า “ยาิญญาขวดนั้น ข้าเอา เ้าเอาไปห่อให้ข้าด้วย” จากนั้นเขาก็หันขวับและพูดกับจุนห่าวว่า “ไอ้ยาจกนี่มาจากไหนกัน ไม่มีปัญญาซื้อ ก็ไม่ต้องเข้ามาในที่แห่งนี้ ก่อนเข้ามาดูสารรูปตัวเองเสียหน่อย ที่นี่คือหอหยุนเซียวนะ” กล่าวจบพลันหัวเราะฮ่า ๆ ออกมา
บุรุษผู้นี้จุนห่าวรู้จัก ที่เขารู้จักเพราะเขาคือหลิวสือ... พี่ชายสามของหลิวหว่าน หลิวสือ คือ ลูกผู้ดีมีเงินที่ไม่ได้เื่อันโด่งดังของเมืองอวี้หวา เพื่อตามเอาใจหลิวหว่าน ร่างเดิมก็เคยเอาใจเขาอยู่ไม่น้อย ทว่าร่างเดิมก็ถูกเขาเย้ยหยันไม่น้อยเช่นกัน เพราะตระกูลหลิวเป็หนึ่งในห้าตระกูลใหญ่ของเมืองอวี้หวา หลิวสือเป็บุตรชายของประมุขตระกูลหลิว เพราะเหตุนี้คนในเมืองอวี้หวาจึงหลีกทางให้เขา อีกทั้งหลิวสือยังเป็คนที่ใช้สายตาเป็นัยเก่ง จึงไม่มีใครแส่หาเื่เขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว ซึ่งนี่ก็เป็อีกหนึ่งสาเหตุที่เขาวางมาดยโสโอหัง
จุนห่าวแอบคิดในใจ วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ตรวจดวงหรืออย่างไรนะ ถึงต้องเผอิญพบไอ้คนเลวหลิวสือ ดวงซวยเสียจริง จุนห่าวไม่สนใจไยดีหลิวสือ เขาไม่จำเป็ต้องต่อปากต่อคำกับหลิวสือ หากเขาใจร้อน ป่านนี้คงตอบกลับด้วยหมัดไปแล้ว หลิวซือเป็คนพาลที่รังแกคนต่ำต้อย แต่เกรงกลัวคนสูงส่ง ถ้าไม่ยอมอ่อนข้อให้เขา ก็ต้องทำให้เขายอมอ่อนข้อ มาดูกันว่ากระดูกของหลิวสือจะแข็งกว่าหมัดของจุนห่าวซะเท่าไหร่กันเชียว
“ยาิญญานี้ ข้าไม่เอาแล้ว เ้าขายให้เขาเถอะ!” จุนห่าวมองออกว่าพนักงานอึดอัดใจ เดิมทีเขาก็ไม่มีเงินที่จะซื้ออยู่แล้ว จึงไม่จำเป็ต้องทำให้พนักงานอึดอัดใจอะไร
“ถ้าอย่างนั้น ขอขอบคุณท่านมาก” พนักงานรู้จักหลิวสือ เขาไม่อยากทำให้หลิวซือขุ่นเคือง แต่ก็ไม่อยากทำให้จุนห่าวขุ่นเคืองเช่นกัน เหตุเพราะเขาเป็สามัญชน แม้ว่าหอหยุนเซียวสัญญาว่า จะป้องกันความปลอดภัยของพวกเขา ทว่าอย่างไรก็คงไม่ปลอดภัย
“ที่นี่ พวกเ้ามีใบสั่งยาขายไหม” จุนห่าวเอ่ยถามพนักงานที่กำลังห่อยาิญญาให้กับหลิวสือ หากมีใบสั่งยา เขาจะปรุงยาได้เอง ไม่จำเป็ต้องซื้อยาิญญาแล้ว แบบนี้จะประหยัดเงินได้อีกมาก ยามนี้เขาขัดสนเื่เงิน ประหยัดเื่อะไรได้ ก็ควรประหยัด
“นายท่าน ที่นี่ พวกเราก็มีขายใบสั่งยา แต่ใบสั่งยาของยาบำรุงกำลังแพงกว่านี้อีก ต้องมี 10,000 ตำลึงเงิน” พนักงานกล่าวขึ้น ใบสั่งยาของยาิญญานั้น ไม่ได้มีค่ามากนักและไม่ใช่ว่ามีใบสั่งยาแล้วจะปรุงยาได้ ดังนั้นพวกเขาจึงขายใบสั่งยาด้วย
“ยาจกอย่างเ้า ขนาดยาบำรุงกำลังยังซื้อไม่ได้ ยังคิดจะซื้อใบสั่งยา ช่างเป็คนโง่เง่าช่างเพ้อฝันเสียจริง พูดออกมาโดยไม่กลัวว่าใครจะหัวเราะเยาะเลย” หลิวสือพูดแทรกขึ้นมาอีกครั้ง
จุนห่าว: ...... อารมณ์โกรธของเขาท่วมท้นจนอดกลั้นไม่ได้แล้ว
