สุดเขตแดนสมุทร
ตอนที่ 24
“ฉันไม่เคยคิดว่าวันนึงมันจะเกิดขึ้นกับฉัน” หญิงวัยกลางคนพูดเบา ๆ พร้อมกับเหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าที่ตอนนี้ดวงตะวันกำลังลาลับไป เธอเข้าใจดีว่าชีวิตคนเราก็คงเหมือนดวงตะวัน มีเกิดขึ้นในตอนเช้า และดับลงในตอนเย็น อยู่ที่ว่าใครจะทำใจยอมรับกับสัจธรรมนั้นได้เร็วช้าก็เท่านั้น...
“ผมก็ไม่คิด”
“แต่งงานมีหลานให้แม่ นะรามนะ”
“แม่ทำเหมือนกับว่ามันง่าย...”
“ถ้าแกทำให้มันง่าย-...”
“ผมไม่ได้รักปริม มันจะง่ายได้ยังไงแม่” เขาไม่อยากทะเลาะกับมารดาในเื่นี้อีกแล้ว
“...”
“ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการบอกไอ้อัสและไปหาหมอตามที่หมอนัด แม่อย่าพึ่งคิดอะไรไปมากกว่านี้เลย”
“ฉันแค่อยากมีหลาน แกมีให้ฉันไม่ได้เลยหรือไง”
“เลี้ยงหลานบุญธรรมเอามั้ยล่ะ”
“ไม่”
“อย่างนั้นผมก็คงตอบตกลงให้แม่ยังไม่ได้ ผมขอเวลาก่อน”
“แกจะยื้อเอาไว้จนฉันตายอย่างนั้นใช่มั้ย”
“แม่ไม่ตายหรอก ยังไงแม่ได้เห็นหน้าหลานแน่ ๆ ” มันมีหลายความรู้สึกที่ตีรวนอยู่ในใจเขาตอนนี้ เขากับม่านคงไม่อาจมีหลานให้แม่ได้เพราะต่างก็เป็ผู้ชายทั้งคู่ เื่ที่แม่ขอร้องเขาให้แต่งงานกับปริมมันเหลือบ่ากว่าแรงไปเยอะมากเขาไม่อาจทำให้ได้ แต่ถ้ามารดาขอแค่มีหลานที่เป็เืเนื้อเชื้อไขของตนนั้น เขาก็คงพอหาทางออกให้กับเราสองคนได้ ปัจจุบันนี้ทั้งเทคโนโลยีและกฎหมายต่าง ๆ ก็ก้าวหน้าไปมาก เขาคิดว่าคงจะต้องหาใครสักคนมาอุ้มบุญลูกของเขาเพื่อที่ว่ามารดาจะได้สบายใจในเื่หลานได้สักที แต่พอรับปากมารดาออกไปอย่างนั้นคนที่ไม่สบายใจคือเขาเองต่างหาก...ม่านหยี่จะโอเคไหมในเื่นี้ หากบอกว่ามันเป็เพียงการอุ้มบุญไม่ใช่แต่งงาน อย่างนั้นม่านจะโอเคใช่ไหม
“แต่ผมจะไม่แต่งงานกับปริม”
“ราม”
“ผมจะอุ้มบุญ ถ้าแม่อยากได้หลานผมก็จะมีหลานให้แม่ แต่ผมจะไม่แต่งงานกับปริม ผมไม่ได้รักปริม ผมรักม่าน”
“ที่ฉันทำทุกอย่าง...”
“ก็เพื่อให้ผมเลิกกับม่าน ผมรู้ ผมรู้ว่าแม่ป่วยแต่แม่ป่วยก็ต้องไปรักษา ผมจะไม่เลิกกับม่านเพื่อมาแต่งงานกับปริมเพราะแม่ป่วย แต่ผมจะให้คนอุ้มบุญแล้วมีหลานให้แม่”
“...ฉันพูดยังไงพวกแกก็ยังยืนยันคำเดิมสินะ”
“ครับ ม่านไม่มีใครแล้วนอกจากผม”
“ถ้าเกิดวันนึงแกรู้ความจริงขึ้นมาแกจะทำยังไงราม ถ้าเกิดแกรู้ว่าเื่ทั้งหมดที่ผู้ชายคนนั้นพูดหรือทำ มันเป็เื่โกหกทั้งเพ แกจะทำยังไง”
“ผมจะไม่รู้และผมจะไม่สนใจ”
“รามสูร...”
“เราสองคนรักกันนั่นคือทั้งหมดที่ผมรู้”
คุณนายรุ่งฤดีส่ายหน้าให้กับความโง่งมงายของลูกชาย เธอไม่คิดว่าตนเองจะเลี้ยงลูกมาให้ถวายหัวกับความรักเช่นนี้
“ก็ดี ในเมื่อฉันพูดฉันเตือนแล้วแกไม่ฟัง ก็ตามใจ”
“...”
“วันพรุ่งนี้หนูปริมจะมาทานข้าวกับฉัน”
“แม่ผมบอกแม่แล้ว-...”
“เขามาทานข้าวกับฉันไม่ใช่กับแก แล้วแกจะเดือดร้อนอะไร”
รามสูรเงียบปากไปเมื่อมารดาพูดอย่างนั้น
“ทำตัวให้มันดี ๆ ด้วยละ”
ลูกชายของเธอส่ายหน้า คงเพราะคิดว่าเื่นี้มันไม่เกี่ยวกับตนอย่างนั้นพรุ่งนี้เธอคงได้เห็นลูกชายกับคนรักกระเตงกันออกจากบ้านั้แ่เช้าตรู่และกลับบ้านมาในเวลาดึกดื่นเที่ยงคืนอีกเช่นเคย
“แม่ว่ายังไงเหรอ” ม่านรีบเดินเข้ามาหาคนรักเพื่อถามไถ่
“แม่อยากให้รามแต่งงานกับปริม”
“...” รามสูรฮุกหมัดใส่คนรักโดยไม่ทันให้ม่านหยี่ตั้งตัวเลย
“แต่รามไม่แต่งหรอกนะ รามปฏิเสธแม่ไปแล้วม่านสบายใจได้”
“เพราะแม่อยากมีหลานใช่มั้ย”
“...”
“เพราะแม่อยากมีหลานแต่ม่านมีให้ไม่ได้อย่างนั้นแม่เลยอยากให้รามแต่งงานกับคุณปริมใช่มั้ย” ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดเื่นี้ เขาน่ะวนคิดเื่นี้มาเป็ร้อยรอบพันรอบแล้ว เื่ที่ว่ารามสูรจะเป็อย่างไรถ้าเป็พ่อคน คุณนายรุ่งฤดีคงจะดีใจไม่ใช่น้อยถ้าหากว่ามีเด็กเล็กวิ่งเล่นอยู่ในบ้าน บรรยากาศบนเกาะคงจะผ่อนคลายและสดใสขึ้นกว่าที่เคยเป็อีกหลายเท่าตัวถ้าหากว่ามีเด็กน้อยมาเพิ่มความวุ่นวายให้กับทุกคน แต่เขาทำให้ไม่ได้...
“ครับ”
“แล้วรามอยากมีมั้ย” แม้จะคิดว่าทุกอย่างมันอาจดีขึ้นหากรามสูรมีลูก แต่เมื่อคิดดูดี ๆ อีกทีแล้วนั้นรามกับเขาก็เป็แค่เด็กวัยรุ่นอายุยี่สิบสามที่พึ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยเมื่อไม่กี่เดือนที่แล้ว ระยะเวลายังไม่ถึงปีด้วยซ้ำรามกลับต้องแบกรับภาระและรีบสร้างครอบครัวแล้วอย่างนั้นเหรอ เขากับรามยังไม่ทันได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นหนุ่มสาวด้วยซ้ำ
“รามอยากให้แม่สบายใจ เลยว่าจะหาคนมาอุ้มบุญ”
“ราม...”
“...ครับ?”
“แต่งงานกับคุณปริมมั้ย”
“ม่านหมายความว่ายังไง”
หรือนี่อาจเป็ทางออกที่ดีที่สุดที่เขาพอจะหาให้เราสองคนได้
“แต่งงานกับคุณปริมนะราม”
“รามไม่-...”
“แต่งงานกับคุณปริมนะ”
“ม่าน...ทำไมถึงพูดอย่างนั้น” รามสูรมองหน้าคนรักที่พูดประโยคขอร้องนั่นออกมาโดยที่ไม่แม้แต่จะรู้สึกรู้สาอะไรด้วยซ้ำ ม่านหยี่ขอร้องให้เขาไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นเพียงเพื่อที่ว่าเขาจะสามารถมีหลานให้แม่ได้แต่ม่านไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของเขาเลย!
“ม่านอยากให้รามมีลูก”
“เราอุ้มบุญเอาก็ได้ มีคนรับจ้างเยอะแยะ ต่างประเทศเขาก็ทำ”
“แต่ถ้ารามแต่งงานกับคุณปริม ลูกก็จะเป็ของราม และรามก็จะมีคนอยู่ข้าง ๆ นะ”
“ม่านพูดออกมาได้ยังไง! ม่านพูดประโยคนั้นออกมาได้ยังไง ม่านไม่คิดว่าเราจะรู้สึกอะไรเหรอ?!”
“เราอยากให้รามมีลูก เราอยาก-...”
“มันไม่ได้ง่ายอย่างนั้นนะม่าน ม่านทำเหมือนเราเป็สิ่งของที่จะโยนไปทางไหนก็ได้ สั่งให้เราไปรักใครอย่างนั้นก็ได้เหรอ ม่านคิดว่ามันง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง!”
“ม่านไม่ได้....มันไม่ใช่อย่างนั้น รามอย่าเข้าใจม่านผิดนะ” ม่านหยี่พยายามจะจับมือของคนรักทว่าก็โดนรามสูรปัดออก
“ม่านจะให้เราเข้าใจว่ายังไง ก็ม่านพูดแบบนั้น! พูดอย่างกับว่าทุกอย่างมันง่ายแค่เรารักคนอื่นก็จบ”
“ไม่ใช่”
“ใช่สิม่านเป็คนพูดเอง”
“ม่านไม่ได้ตั้งใจจะ-...” บรรยากาศการพูดคุยเริ่มคุกรุ่นขึ้นเรื่อย ๆ เขาไม่ได้อยากให้รามสูรเข้าใจผิดอย่างนั้นแต่ประโยคที่ตนเองพูดไปมันก็หมายความเป็อื่นไม่ได้ เขาคิดมาโดยตลอดว่าถ้าหากวันหนึ่งตนเองต้องหายไปก็อยากให้เป็คุณปริมที่มาอยู่เคียงข้างรามสูร แต่เขาไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของรามเลยว่ารามจะโอเคหรือไม่ ม่านคิดเองเออเองไปว่ามันคงจะดีหากรามได้มีคนที่อยู่เคียงข้างและร่วมสร้างครอบครัวที่สมบูรณ์แบบด้วยกัน ใครคนนั้นที่ไม่ใช่เขา
“มันไม่ได้ง่ายหรอกนะม่าน เราสู้แทบตายเพื่อที่จะให้เรากับม่านได้อยู่ด้วยกัน! เราไม่คุยกับแม่ เราทำทุกอย่างด้วยตัวของเราเอง ไม่รับความช่วยเหลือจากแม่เพื่อที่ว่าแม่จะเอาข้อนี้มาเป็ข้อผูกมัดกับเราได้ทีหลัง แต่ม่านกลับพูดแบบนี้! ม่านพูดมันออกมาง่าย ๆ ให้เราไปรักคนอื่น ม่านทำเหมือนไม่เห็นเลยว่าเราทำทุกอย่างก็เพื่อม่าน!!!”
“ราม...”
“ม่านคิดว่ามันง่ายหรือไงที่เราต้องพยายามอยู่ทุกวันนี้ เราพยายามทำทุกอย่างเพื่อม่าน เพื่อเราสองคน แต่ม่านกลับบอกให้เราไปแต่งงานกับคนอื่น ไปมีลูกกับคนอื่น ม่านคิดว่ามันง่ายเหรอ
“...”
“ม่านเห็นคุณค่าในตัวเราแค่ไหนม่านถึงพูดอย่างนั้นออกมา ม่านเคยรักเราจริง ๆ บ้างมั้ยวะ!!!”
“ราม...” เขาอยากคว้ามือรามสูรเอาไว้แต่กลับทำได้เพียงไขว่คว้าความว่างเปล่าในอากาศเพียงเท่านั้น ร่างแกร่งของคนรักเดินออกไปจากบ้านหลังใหญ่โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองเขา
เสียงกระหึ่มของเครื่องยนต์ดังลั่นขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดของยามค่ำคืน รามสูรออกจากบ้านไปแล้วและเขาก็ไม่รู้ว่ารามไปไหน วันนี้เราสองคนทะเลาะกัน เรียกได้ว่าแทบจะเป็การทะเลาะกันที่รุนแรงที่สุดั้แ่เราคบกันมา เื่ทุกอย่างมันเริ่มขึ้นก็เพราะเขา ม่านหยี่โทษคนอื่นได้เลย เขาทำกับรามเหมือนคนไร้ชีวิตจริง ไม่แปลกที่รามจะสงสัยว่าเขารักรามจริง ๆ หรือเปล่า ขนาดเขายังสงสัยในตัวเองเลยว่าเขารักรามสูรจริง ๆ ใช่ไหม...
ม่านหยี่ออกมานั่งรอคนรักที่ห้องนั่งเล่น วันนี้คุณนายรุ่งฤดีไม่เรียกทุกคนให้มาทานอาหารเย็นอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน ออกจะเป็เื่แปลกไปสักหน่อยแต่เขาก็เข้าใจได้ เพราะเมื่อรามกลับมาก็คุยกับเขาเื่ลูก อย่างนั้นม่านก็พอจะรู้ว่าสองแม่ลูกคงทะเลาะกันเื่นี้มาก่อนหน้านั้นแล้ว
เสียงพัดลมเพดานตัวใหญ่แกว่งไกวทำหน้าที่ของมันเหมือนตามปกติทุกวัน แต่วันนี้เขากลับรู้สึกรำคาญเสียงมันมากกว่าปกติ ไม่รู้ว่าเป็เพราะความเงียบสงัดของยามค่ำคืนหรือเสียงพัดลมหรืออะไรกันแน่ที่ทำให้ม่านหยี่กระวนกระวายใจ หรืออาจเป็เพราะคนที่หายออกจากบ้านไปหลายชั่วโมงแล้วยังไม่กลับมา...
ร่างบางผุดลุกผุดนั่งอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเวลาล่วงเลยเข้าเช้าวันใหม่ เสียงเครื่องยนต์ที่เขาจำได้ว่าเป็รถตุ๊ก ๆ รับส่งนักท่องเที่ยวก็เคลื่อนตัวมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้าน ไว้เท่าความคิดม่านรีบวิ่งออกไปดูก็พบว่าคนรักของเขามีสภาพเมาแอ๋ รามสูรโดนหามปีกสองข้างโดยคนงานบนเกาะ และที่นั่งมาด้วยกันนั้นก็คือ...
“พี่ม่าน”
“เข้ม ทำไมถึงมาด้วยกันได้”
“นายหัวไปกินเหล้าที่บ้านผม เมาเป็หมาเลย” ม่านหยี่พยักหน้าเห็นด้วย เมื่อมองคนรักที่มีสภาพไม่ต่างจากคำว่าเมาเป็หมา
“เดี๋ยวผมจัดการต่อเอง ขอบคุณครับ” ม่านหยี่รับเอาร่างสูงของคนรักมาพยุงไว้แล้วพยายามพาคนเมาเดินโซซัดโซเซขึ้นบันได เขาหวิดจะพารามสูรหงายหลังตกบันไดหลายรอบแล้วด้วยเพราะคนเมาตัวหนักกว่าเขามาก ยังดีที่รามไม่ได้ปัดป่ายมือสะเปะสะปะไปทั่ว ใช้เวลานานเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าที่เขาจะพารามสูรมาถึงห้องได้ ม่านหยี่วางคนรักเอาไว้บนเตียงกว้างก่อนที่จะจัดแจงท่าให้คนเมาได้นอนสบาย ๆ พร้อมกับถอดรองเท้า ปลดกระดุมเสื้อและกางเกงออกจนล่อนจ้อน
“ทะเลาะกันแล้วเมาแบบนี้ไม่ไหวนะราม” ม่านชี้หน้าคนเมาถึงแม้จะรู้ดีว่ารามสูรคงไม่รับรู้ ร่างบางเดินไปค้นหาเอาผ้าขนหนูผืนน้อยและกะละมังไปรองน้ำในห้องน้ำ จากนั้นก็กลับมาพร้อมกับพาดผ้าขนหนูเล็ก ๆ เอาไว้บนบ่า
“ไม่อาบน้ำด้วย เตียงเหม็นทำไงเนี่ย” ปากเล็ก ๆ บ่นอุบอิบ เขาแค่อยากคุยกับรามเท่านั้นไม่ได้คิดจะบ่นจริงจัง วินาทีที่รามสูรปัดมือเขาทิ้งแล้วเดินจากไป มันทำให้เขากลัวจับใจ กลัวว่ารามจะทิ้งเขาไปจริง ๆ กลัวว่ารามจะไม่รักเขาแล้ว กลัวว่ารามสูรจะโกรธจนไม่อยากคุยกับเขาอีกตลอดชีวิต ถ้าหากวันนั้นมาถึงเขาคงทนไม่ได้
“คล้ำแดดขึ้นตั้งเยอะ” ม่านว่าพลางลากผ้าขนหนูชุบน้ำไปตามผิวกายของคนรัก
“ม่านรู้ว่ารามรักม่านมาก ม่านขอโทษที่พูดออกไปแบบนั้น ม่านจะไม่พูดอีกแล้ว ม่านจะไม่ทำให้รามไม่สบายใจอีกแล้ว ม่านขอโทษนะ ยกโทษให้ม่านได้มั้ย” คนเมาทำเพียงแค่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ จากนั้นก็พลิกกายหันหน้าหนีไปอีกทาง ม่านหยี่ยู่หน้าเข้าหากันจากนั้นก็ทำได้แค่เช็ดเบา ๆ ไปที่แผ่นหลังของคนรัก เขาไม่กล้าปีนขึ้นไปนอนบนเตียงกับรามเพราะวันนี้คนเมาคงอยากนอนสบาย ๆ คนเดียวมากกว่า นั่นทำให้ม่านหยี่ระเห็จตัวเองไปนอนที่โซฟาตัวใหญ่อีกฟากหนึ่งของห้องนอนแสงจันทร์ยวงสาดส่องเข้ามาในห้องนอนช่วยทำให้ห้องไม่มืดสนิทจนเกินไป ม่านทำได้เพียงแค่นอนมองแผ่นหลังแกร่งของคนรักอยู่อย่างนั้น แต่ค่ำคืนนี้มันช่างยากเย็นและเหน็บหนาวเกินกว่าที่จะข่มตาหลับ
ครืดดด~~~
ครืดดด~~~
ครืดดด~~~
เสียงเครื่องมือสื่อสารที่วางอยู่บนหัวเตียงสั่นครืดคราดกระทบกับแผ่นไม้ นั่นทำให้คนเมาที่นอนอยู่ได้สติ รามสูรปัดป่ายมือขึ้นไป้าเพื่อคลำหาโทรศัพท์ของตนถึงแม้ยังลืมตาไม่ขึ้น แต่เขาก็สามารถปัดหน้าจอรับสายได้อย่างไม่มีปัญหา
“ฮัลโหล”
//เออ ส่งเรือมารับทีตอนนี้อยู่ที่โรงแรมของมึงกับไอ้คอป//
“กี่โมงแล้ววะ” คนเมายังไม่สร่างดีไม่รู้ว่าตอนนี้เป็เวลากี่โมงแล้ว
//สิบโมงแล้วนายหัวรามสูร นอนกินบ้านกินเมืองขนาดนี้แม่มึงด่าแล้ว//
“หึ...”
//มึงเมาเหรอวะ//
“เออ เมื่อคืนเมา”
//โห่! อะไรวะไม่รอพวกกูเลย// ปลายสายหันไปคุยกับเพื่อนอีกคนเขาจับใจความไม่ได้แต่คงไม่พ้นการบ่นอุบตามประสาพวกมันนั่นละ
“เออ ๆ เดี๋ยวให้คนไปรับ”
//ไม่เอาดิวะ ไปเกาะนายหัวรามสูรทั้งทีนายหัวก็ต้องเป็คนมารับพวกกูสิ//
“เออ ๆ ”
//ฮ่า ๆ ๆ ๆ รีบมา//
“ไม่ต้องซื้อเหล้ามานะ บนนี้ก็มี”
//ไม่ทันละ//
รามสูรส่ายหน้าก่อนที่จะวางสายไป เขายกมือสองข้างขึ้นมาลูบใบหน้าอย่างลวก ๆ ก่อนที่จะจ้องมองเพดานและมองไปรอบห้องนอนอีกครั้ง ห้องนอนนี้เป็ห้องนอนแขกที่ม่านหยี่นอนอยู่ ทว่าคนรักของเขากลับนอนมองเขาตาปริบ ๆ อยู่ที่โซฟาไกลออกไปจากเตียง อารมณ์โกรธและน้อยใจยังไม่หายไปอย่างนั้นนายหัวรามสูรเลยเลือกที่จะเงียบแทนที่จะเป็การพูดคุยเหมือนทุก ๆ เช้าที่เราเคยทำ ร่างแกร่งลุกขึ้นนั่งบนเตียง พบว่าเขาโดนม่านหยี่จับถอดเสื้อกับกางเกงเหลือเพียงแค่บ็อกเซอร์ติดตัว หากเป็ในยามปกติเขาคงพูดแซวให้คนรักเขินตัวแดงไปแล้ว แต่วันนี้กลับไม่เป็อย่างนั้น รามสูรเดินหยิบผ้าขนหนูที่แขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้าจากนั้นก็หยิบกางเกงยีนของตนเองและเดินเข้าห้องน้ำไป
เสียงสายน้ำกระทบกับพื้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเงียบไป ม่านหยี่ชะเง้อคอมองคนที่หายตัวเข้าไปอาบน้ำหลังจากตื่นนอน เขาไม่รู้ว่ารามมีอาการเมาค้างหรือเปล่าแต่ดูท่าว่าคงไม่มีเพราะหลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จรามก็เดินตัวปลิวเข้าห้องน้ำไปเลย ไม่ให้จังหวะเขาได้ถามอะไรเลย ไม่นานจากนั้นรามสูรก็เดินเปลือยท่อนบนออกมาพร้อมกับพาดผ้าขนหนูเอาไว้ที่บ่า หยดน้ำเกาะพราวบนเนื้อตัวและแผ่นหลังทำให้รามดูมีเสน่ห์และน่ามองมากกว่าเดิมเสียอีก
“รามจะไปไหนเหรอ” ม่านรีบชิงถามออกไปก่อนที่คนรักจะได้เดินออกไปจากห้องนอนของเขา รามสูรทำเหมือนว่าเขาเป็อากาศธาตุและการกระทำนั้นมันทำให้เขาเ็ป
“ราม” คนรักไม่ตอบ ทำเพียงแค่ยืนเช็ดผมเปียกน้ำของตนไปอย่างเงียบ ๆ นั่นยิ่งทำให้ม่านใจเสีย
“รามจะไปไหนเหรอวันนี้” ม่านหยี่พยายามหาเื่ขึ้นมาชวนคนรักคุย แต่ดูท่าแล้วว่าครั้งนี้รามคงโกรธเขาจริง ๆ
“จะขึ้นฝั่งเหรอ ม่านไปด้วยได้มั้ย” ดูเอาเถอะ แค่รามสูรไม่คุยกับเขายังไม่ถึงวันยังเ็ปขนาดนี้ หากเราต้องหายไปจากชีวิตกันและกันตลอดไป ม่านไม่อยากคิดเลยว่ามันจะเ็ปขนาดไหน
“ไปด้วยได้มั้ย” ม่านหยี่พูดเสียงอ่อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้รับการตอบกลับจากนายหัวรามสูรอยู่ดี ร่างแกร่งเดินหายออกไปจากห้องทิ้งให้เขานั่งจมอยู่กับความรู้สึกผิดและเจ็บหน่วงในใจอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นที่หน้าบ้าน และค่อย ๆ วิ่งห่างออกไปเขาถึงรู้ว่าโดนรามทิ้งให้อยู่บนเกาะคนเดียว...
“โอ้โฮ! นายหัวรามสูร ไม่เจอกันไม่นานเองทำไมมึงเปลี่ยนไปขนาดนี้วะ แม่มึงใช้งานหนักหรือยังไง”
“ไม่ต้องมาพูดมึงมันไม่มีการมีงานทำ” นายหัวรามสูรส่ายหน้าพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ
“กูมันลูกคุณหนู ท่านพ่อท่านแม่จะให้ทำงานได้ยังไง”
“เออ เดี๋ยวจะกูรอดู”
“ไม่ได้เลยว่ะ นี่เลยต้องระหกระเหินไปขอนอนที่บ้านมึงซักสองสามวัน อยู่บ้านแล้วประสาทจะกิน พ่อบอกให้หางานทำ แม่บอกให้เรียนต่อ กูนี่อยากอยู่บ้านเฉย ๆ ก็ไม่ได้เลย”
“ฮ่า ๆ ๆ พูดไปไอ้แชมป์”
“ก็จริงอ่ะ แม่งกูไม่รู้จะทำยังไงละ หนีออกจากบ้านมาอยู่กับมึงแม่งเลย ยังรับคนงานมั้ยวะ ให้กูไปลงเรือหาปลาก็ได้นะ กูยอมทำทุกอย่างเลย”
“พูดไปนั่น”
“กูพูดจริง”
แล้วทั้งสามคนก็โพล่งหัวเราะกันออกมาเสียงดังจนทำให้แเื่ที่อยู่บริเวณนั้นหันมามอง
“เออแล้วออยไม่มาด้วยเหรอ”
“อ้าวนี่มึงไม่รู้เหรอ”
“รู้อะไรวะ”
“เลิกกันไปั้แ่เดือนก่อนแล้ว”
“อ้าว...กูไม่รู้”
“เอองั้นรู้แล้วนะ” คอปพยักหน้าให้เขาเป็สัญญาณกลาย ๆ ว่าเพื่อนของเขาสองคนคงจะจบกันไม่ดีสักเท่าไหร่
“แล้ว...ทำไมถึงเลิกวะ”
“ก็ ทางบ้านผู้หญิงมีปัญหาบ่อย เดี๋ยวก็นู่นเดี๋ยวก็นี่ ออยก็เข้ากับที่บ้านกูไม่ได้ กูก็เข้ากับที่บ้านเขาไม่ได้ แล้วพ่อเขาก็มาป่วยแต่ไม่มีเงินรักษา กูก็ให้ยืมแต่กลายเป็ว่าทะเลาะกัน จนนั่นแหละ...ก็เลยเลิก”
“แล้วเงินที่ให้ยืมไปละ”
“ไม่รู้จะได้คืนมั้ย แต่กูก็ถือซะว่าให้เขาไปละกัน สงสารเขา ผู้หญิงคนเดียวแบกทั้งบ้าน”
“แล้วมึงยังทิ้งเขาเนี่ยนะ”
“เขาทิ้งกูต่างหาก มันแบบยังไงดีวะ กูไม่รู้จะอธิบายยังไง ยังรักนะเว้ย! แต่มันเดินต่อไปด้วยกันไม่ได้อีกแล้วอ่ะ เจอหน้ากันก็ทะเลาะ ไม่เจอก็ทะเลาะ มันบั่นทอนกันไปเองจนทนไม่ไหวนั่นแหละ” แชมป์พูดราวกับว่าเขาผ่านเื่ทั้งหมดมาได้แล้วและมันก็ไม่เ็ปอีกต่อไปแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงรอยแผลเป็ที่เขาไม่คิดจะกลับไปรักษามันให้หายดี
“แล้วมึงอ่ะ เป็ไงบ้าง”
รามสูรไม่ตอบทำเพียงแค่ส่ายหน้า
“ไว้เล่าให้ฟังไปกันเถอะ”
เรือสปีดโบ๊ทลำใหญ่แล่นฝ่าคลื่นกลางทะเลเพื่อที่จะกลับไปยังเกาะส่วนตัวของนายหัวรามสูร ท่ามกลางผืนน้ำสีครามและเกาะน้อยใหญ่ที่หน้าตาเหมือนกันไปหมดนั้นมันทำให้ทะเลดูกว้างใหญ่ไร้ที่สิ้นสุดและง่ายดายเหลือเกินที่จะหลงทางได้หากไม่ใช่คนในพื้นที่หรือคนที่คุ้นเคยกับการขับเรือไปกลับเกาะั้แ่เด็กอย่างเขา เหนือหัวสูงขึ้นไปมีเสียงเครื่องยนต์ของเครื่องบินดังเรื่อยมาให้ได้ยิน คงจะเป็เครื่องบินที่ใช้รับส่งแขกบนเกาะอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะถ้าหากไม่มีธุระมารดาก็จะไม่เอาเครื่องบินส่วนตัวขึ้นบิน ส่วนที่บินเป็ปกติอยู่แล้วนั้นคือเครื่องบินสำหรับแขกที่จองแพ็กเกจราคาแพงของทางโรงแรมก็จะได้รับบริการในส่วนนี้ด้วย
“ไงเล่าได้รึยัง” แชมป์เดินมาตบบ่าเพื่อนเบา ๆ ในขณะที่รามสูรกำลังบังคับทิศทางของเรืออยู่ในห้องเครื่อง
“ก็...จะว่ายังไงดีวะ” หากเล่าไปคงเป็การปรับทุกข์ระหว่างคนมีความรักและคนที่เพิ่งเลิกกับแฟน แต่อย่างนั้นเขาก็ไม่รู้จะหันไปเล่าเื่นี้ให้ใครฟังถ้าหากไม่เล่าให้เพื่อนฟัง พวกมันคงไม่ยอม
“เออว่ามา” คอปเปอร์ที่มือกำขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อยู่เดินเข้ามาสมทบ
“ม่านแปลกไปแบบแปลกมาก ๆ ”
“ยังไงวะ”
“ก็ไม่รู้สิ ตอนที่เรียนอยู่กูก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก แต่พอเรียนจบแล้วม่านก็ทำตัวไม่เหมือนเดิม”
“...”
“...”
“ตอนเรียนกูไม่เคยถามเื่บ้านเด็กกำพร้าหรือเื่ชีวิตส่วนตัวของม่านเลยนะเพราะกูคิดว่าม่านคงไม่อยากเล่า คงรู้สึกไม่ดีถ้าเล่าเื่พวกนั้น แต่พอตอนนี้กูถามม่านกูไม่ได้รู้สึกว่าม่านรู้สึกแย่ที่ได้เล่าเื่พวกนั้นแต่กูกลับคิดว่าม่านกำลังโกหก...”
“คนเราถ้าเกิดเื่ไม่ดีขึ้นในชีวิตต่อให้เราไม่อยากจำมันแต่เราก็จะจำมันได้ขึ้นใจ มันจะฝังอยู่ในหัวและเราจะสามารถเล่ามันออกมาได้เป็ฉาก ๆ เพราะความรู้สึกที่เรามีมันรุนแรง แต่ม่านพูดเหมือนม่านกำลังคิดว่าประโยคต่อไปจะพูดอะไรดี หลายครั้งม่านก็หายตัวไปแบบหายไปเฉย ๆ คือกูไม่เคยพาม่านกลับเกาะเลยนะเว้ย ไม่เคยเลย ม่านไม่รู้จักเส้นทางบนเกาะหรือไม่รู้จักใครด้วยซ้ำนอกจากกู”
“ม่านเหมือนโดนซ้อม บนตัวม่านมันเป็รอยช้ำเหมือนโดนซ้อม พอกูถามม่านก็บอกว่าลื่นล้ม ทำเหมือนกูโง่อ่ะ”
“มึงใจเย็น ๆ ม่านอาจล้มอย่างที่ม่านบอกก็ได้”
“ไม่มึงไอ้คอป คนล้มมันไม่ช้ำอย่างนั้นหรอก” รามสูรส่ายหน้า
“บางครั้งม่านก็แอบคุยโทรศัพท์ลับ ๆ ล่อ ๆ ม่านโกหกกูบ่อยขึ้น โกหกจนกูไม่รู้ว่าเื่ไหนจริงเื่ไหนหลอกแล้วอ่ะตอนนี้”
“มึงได้คุยกับม่านรึยัง”
“ให้กูคุยอะไรอ่ะ เดี๋ยวเขาก็โกหกกูอีก”
“...”
“แล้วแม่กูก็เอาแต่พูดว่าม่านมีเื่ที่ปิดบังกูอยู่ แม่พูดเหมือนกูเป็คนโง่ไม่รู้อะไรซักอย่าง ซึ่งกูก็คงโง่จริง ๆ เพราะกูไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ ”
“...”
“แล้วเมื่อคืนก็ทะเลาะกัน เพราะม่านอยากให้กูไปแต่งงานกับคนอื่นไปมีลูกกับคนอื่น ทำเหมือนมันง่ายอ่ะแม่ง!!!” รามสูรตบลงที่มาลัยของเรืออย่างแรง พูดเื่นี้ทีไรก็ราวกับเติมเชื้อไฟให้กองเพลิงมันคุกรุ่นขึ้นมาอีกรอบ อารมณ์โกรธของเขายังไม่มีทีท่าว่าจะหายไปเลย
“ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากันก่อน”
“แต่กูเข้าใจไอ้รามนะ มันคงสุดจะทนแล้วจริง ๆ ”
