บรรดาศิษย์หนุ่มได้ยิน แต่ละคนล้วนรู้สึกเป็กังวล
“ศิษย์พี่หญิงหลัน ข้าช่วยท่านหา!”
“ศิษย์พี่หญิงหลัน ไม่ต้องเป็ห่วง ต้องหาสิ่งของพบแน่นอน ไม่สูญหายไปไหน!”
“ศิษย์พี่หญิงหลัน ข้าไปหาเป็เพื่อนท่าน!”
บรรดาศิษย์หญิงคนอื่นๆ เห็นแล้วได้แต่ดูแคลน
“สุนัขรับใช้!”
“น่าสะอิดสะเอียนจริงๆ!”
“เช่นนั้นต้องขอบคุณทุกคนแล้ว” หลันเยว่หรูเสแสร้งไม่ได้ยินคำพูดของบรรดาศิษย์หญิง แต่กลับยกมุมปากยิ้มงดงามหว่านเสน่ห์เต็มที่ ทำให้บรรดาศิษย์หนุ่มรู้สึกถึงลมร้อนในโพรงจมูกที่พุ่งขึ้นมาแทบจะสำลักเืกำเดา
คิดดูแล้วบุรุษเหล่านี้ในยามปกติยากที่จะเข้าใกล้โฉมงามจอมเ็า เมื่อได้รับรอยยิ้มจากนาง ความรู้สึกหวั่นไหวในจิตใจชนิดนั้น ช่างยากที่จะบรรยายออกมาเป็คำพูดได้!
ฮอร์โมนพลุ่งพล่านในชั่วพริบตา แต่ละคนมีท่าทีชิงชังตนเองเหลือเกินที่มิอาจบุกน้ำลุยไฟเพื่อนางได้!
หลันเยว่หรูยกริมฝีปากยิ้มบางๆ นางรู้ดีว่าต้องทำอย่างไรจึงจะกระตุ้นอารมณ์และความฮึกเหิมของบุรุษเหล่านี้ได้ มีพวกเขาเหล่านี้เป็ทัพหน้านำให้นาง นางยังมีอะไรให้ต้องกังวลอีกเล่า
บรรดาศิษย์หญิงมีความรู้สึกตรงกันข้ามกับอารมณ์ของศิษย์หนุ่ม พวกนางต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์และเห็นหลันเยว่หรูขัดหูขัดตามากขึ้นทุกที!
“อะไรนะ? ก็เพียงแค่ครอบครัวมีเงินเล็กน้อยมิใช่หรือ”
“ก็แค่หน้าตาดีกว่าคนอื่นอยู่บ้างมิใช่หรือ”
“ก็แค่มีพร์มากหน่อยใช่หรือ”
โอ้โห...
ดูเหมือนไม่อาจค้นหาตำหนิบนตัวนางได้เลย!
ดังนั้น จึงยิ่งน่าโมโหขึ้นไปอีก!
ภายใต้การนำของหลันเยว่หรู คนกลุ่มหนึ่งจึงมุ่งหน้าไปยังชั้นหนังสือตำราแพทย์ มู่ชิงเซียวขมวดคิ้วมุ่น เขารับรู้ได้ถึงลางสังหรณ์ไม่ดีชนิดหนึ่ง จึงรีบเดินตามไป
เมื่อคนทั้งหมดไปถึงชั้นวางหนังสือตำราแพทย์ มองไปไกลๆ ก็เห็นเงาร่างของคนๆ หนึ่ง ยืนอยู่ด้านหน้าชั้นวางหนังสือเพียงลำพัง ในมือถือตำราแพทย์เล่มหนึ่งพลิกอ่านอย่างรวดเร็ว
สวบๆๆ สวบๆๆๆๆ...
นางพุ่งสมาธิแน่วแน่ ท่ามกลางความเงียบสงบ มีเพียงเสียงพลิกเปิดตำราดัง สวบๆๆ
พลิกอ่านจบไปเล่มหนึ่ง อ่านต่ออีกเล่มหนึ่ง จากนั้นอ่านเล่มถัดไป...
จิตใจของนางจดจ่อกับตำราแพทย์คล้ายปิดกั้นหูทั้งสองข้าง ไม่ได้ยินสรรพสำเนียงใดๆ ทั้งสิ้น ทำเพียงกิริยาเดิมๆ ซ้ำๆ
คนทั้งหมดมองหน้ากัน รู้สึกแปลกประหลาดอย่างที่สุด
“นางเป็ใครกัน”
“นางกำลังทำอะไร”
“ดูเหมือนกำลังหาอะไรในตำรา...”
“คงมิใช่กำลังหาใบไม้ทองคำกระมัง”
“มีความเป็ไปได้อย่างยิ่ง! เมื่อสักครู่ศิษย์พี่หญิงหลันเพิ่งกล่าวว่าทำใบไม้ทองคำหายไป นางก็เริ่มพลิกเปิดตำราแพทย์ค้นหา นี่จะละโมบเกินไปแล้วนะ!”
“ดูหน้าตางดงาม คิดไม่ถึงว่าจะละโมบในทรัพย์เช่นนี้”
“มิอาจมองคนเพียงแค่หน้าตา!”
หลันเยว่หรูลอบยิ้ม จินตนาการของพวกเขาไม่ได้ทำให้นางผิดหวัง ทั้งหมดล้วนเป็ไปในทิศทางที่นางคาดการณ์เอาไว้
เฟิ่งเฉี่ยนพุ่งสมาธิทำเื่ของตน นางไม่รับรู้เื่ราวที่เกิดขึ้น กระทั่งมีเสียงตวาดเสียงดังทะลุเข้ามาในโสตประสาทของนาง ทำให้นางตื่นขึ้น!
“บังอาจ! เ้าเป็ใคร เหตุใดจึงลอบเข้ามาในหอตำราได้”
เฟิ่งเฉี่ยนเงยหน้ามองไป พบว่าตนเองถูกล้อมไว้โดยคนกลุ่มหนึ่ง คนที่ตวาดใส่นางก็คือท่านผู้าุโหนวดเคราขาวโพลนท่านหนึ่ง
ยังไม่รอให้นางทำความเข้าใจว่าเกิดเื่อะไรขึ้น มู่ชิงเซียวก็ก้าวขึ้นมาข้างหน้าเพื่อชี้แจงว่า “ท่านาุโ ท่านนี้คือแม่นางเฟิง เป็ผู้น้อยที่พานางเข้ามาในหอตำราขอรับ”
ท่านผู้าุโมองมู่ชิงเซียว คิ้วของเขาขมวดมุ่น “ชิงเซียว เ้าอยู่ในสำนักศึกษามาสามปีแล้ว ควรจะรู้กฎระเบียบของสำนักศึกษา คนนอกไม่อาจเข้ามาในหอตำราตามอำเภอใจได้ ไฉนเ้าจึงทำผิดกฎทั้งๆ ที่รู้กฎเล่า”
มู่ชิงเซียวคุกเข่าลงข้างหนึ่ง “เรียนท่านผู้าุโ แม่นางเฟิงเป็ท่านหมอที่ฝ่าาทรงส่งตัวมาเพื่อรักษาอาการป่วยของท่านปู่ แม่นางเฟิง้าศึกษาตำราแพทย์ ดังนั้นผู้น้อยจึงพานางเข้ามาในหอตำรา หากเป็การทำผิดกฎเกณฑ์ของสำนักศึกษา ท่านผู้าุโลงโทษผู้น้อยได้เลยขอรับ เื่นี้ไม่เกี่ยวข้องกับแม่นางเฟิง”
หลังจากท่านผู้าุโไตร่ตรองครู่หนึ่ง เขาจึงประคองมู่ชิงเซียวขึ้นมา “ในเมื่อทำเพื่ออาการป่วยของมู่ไท่ฟู่ เช่นนั้นจะไม่พูดถึงเื่ที่เ้าพาคนนอกเข้ามาในหอตำรา ทว่าท่าทีของแม่นางเฟิงเป็ที่น่าสงสัยอย่างยิ่ง หากกล่าวว่านางกำลังอ่านตำราแพทย์ก็ไม่น่าเชื่อถือ!”
มู่ชิงเซียวรีบพูดว่า “ท่านผู้าุโ ผู้น้อยเป็พยานได้ขอรับ แม่นางเฟิงมาที่นี่เพื่ออ่านตำราแพทย์จริงๆ”
ท่านผู้าุโหรี่ตาลง “อ้อ เ้าเป็พยานอย่างไรกัน เ้าคิดว่าวิธีอ่านตำราเช่นนี้ของนาง จะอ่านรายละเอียดในตำราจนแตกฉานได้หรือ”
“นี่...” มู่ชิงเซียวถึงกับถูกวาจานี้อุดปากจนพูดอะไรไม่ออก
คนอื่นๆ จึงเริ่มวิพากษ์วิจารณ์กันขึ้นมาอีกครั้ง
“ไม่ต้องโต้เถียงกันแล้ว! วิธีการพลิกอ่านตำรารวดเร็วเช่นนาง จดจำรายละเอียดได้จึงจะแปลก!”
“ใช่แล้ว ชัดเจนเหลือเกินว่านางกำลังหาใบไม้ทองคำอยู่!”
“ไม่แน่ว่านางอาจจะซ่อนใบไม้ทองคำไว้ก็เป็ได้”
“ค้นตัว! ค้นตัวนางก็รู้แล้ว!”
“ถูกต้อง ค้นตัว!”
“ค้นตัว!”
คนทั้งหมดเริ่มะโเสียงดังพร้อมกันว่า “ค้นตัว” พวกเขาต่างฟันธงว่าเฟิ่งเฉี่ยนกำลังค้นหาใบไม้ทองคำในตำราแพทย์แน่นอนแล้ว
เฟิ่งเฉี่ยนฟังมาถึงตรงนี้นับได้ว่านางกระจ่างแจ้งเสียที ที่แท้พวกเขาสงสัยว่านางซ่อนใบไม้ทองคำ!
เงยหน้าขึ้นตวัดสายตาพลันเห็นหลันเยว่หรูที่ยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มคน ประจวบเหมาะยิ่งที่ทันได้เห็นรอยยิ้มได้ใจที่พาดผ่านบนริมฝีปากนางอย่างรวดเร็ว เฟิ่งเฉี่ยนแจ่มแจ้งแก่ใจทันที
หลันเยว่หรู เ้ายังคงไม่ยอมเลิกราใช่หรือไม่! ยามกลางวันให้พี่ชายของเ้ามาต่อกรกับข้า ยามกลางคืนถึงกับออกโรงใส่ร้ายป้ายสีข้าด้วยตนเอง แต่ที่น่าเอ็นดูก็คือ “ช่างทุ่มเทจิตใจอย่างยากลำบาก” จริงๆ!
นางไม่มีโทสะแต่กลับหัวเราะออกมา นางหันไปส่งรอยยิ้มเปี่ยมเสน่ห์ให้กับหลันเยว่หรู ทันทีที่เอ่ยปากก็พูดจี้ใจดำหลันเยว่หรู “คุณหนูหลัน บังเอิญเหลือเกิน พวกเราพบกันอีกแล้ว! มือปราบหลินยังสบายดีอยู่หรือไม่”
สีหน้าของหลันเยว่หรูเปลี่ยนไปทันที นางกัดริมฝีปากล่างของตน
รอยยิ้มของเฟิ่งเฉี่ยนยิ่งน่าลุ่มหลงขึ้นอีก “หากคุณหนูหลันพบเขาละก็รบกวนทักทายเขาแทนข้าด้วยเล่า! อย่างไรก็รู้จักกัน หากเขาพบเจออุปสรรคความยากลำบากใดๆ ให้มาหาข้าได้ หากข้าช่วยเหลือเขาได้ก็จะช่วย อย่างไร...เขาก็เป็ถึงพี่ชายของคุณหนูหลัน มิใช่หรือ”
ลมหายใจของหลันเยว่หรูเร็วรัวขึ้น นางควบคุมเพลิงโทสะที่แผดเผาในใจลงไปได้อย่างมิง่ายดายนัก นางฉีกริมฝีปากพูดเกร็งๆ ว่า “ขอบคุณคุณหนูเฟิงที่ใส่ใจ! หากคุณหนูเฟิงพบใบไม้ทองคำของข้า ต้องรบกวนคืนให้ข้าด้วย หากเป็ของสิ่งอื่นที่คุณหนูชื่นชอบข้าจะนำมาแลกเปลี่ยน ทว่าใบไม้ทองคำเป็ของขวัญที่บิดาของข้ามอบให้ข้า เต็มไปด้วยความผูกพันระหว่างบิดาและบุตรสาว อภัยให้ข้าที่มิอาจมอบให้เ้าได้ หากคุณหนูเฟิงยินดีนำใบไม้ทองคำออกมาแลกเปลี่ยน ข้ายินดีให้ราคาสองเท่าเพื่อเป็การชดเชย”
คนทั้งหมดได้ยินแล้วอดที่จะสูดลมหายใจเข้าแรงๆ ไม่ได้
“ราคาสองเท่า เป็เงินจำนวนไม่น้อยเลย!”
“ไม่เสียแรงที่เป็คุณหนูหลัน มือเติบจริงๆ!”
“รีบมอบใบไม้ทองคำออกมาเถิด!”
“ศิษย์พี่หญิงหลันไม่ถือสาเ้า ยังยินดีชดเชยให้ในราคาเป็สองเท่า หากเช่นนี้แล้วเ้ายังไม่มอบออกมาก็ถือว่าทำเกินไปแล้ว!”
“มอบใบไม้ทองคำออกมา!”
“มอบใบไม้ทองคำออกมา!”
“...”
ช่างเป็การใส่ร้ายป้ายสีที่เด็ดดวงจริงๆ! หลันเยว่หรูกัดไม่ปล่อย นางตัดสินใจไปแล้วว่าเฟิ่งเฉี่ยนเป็คนเก็บใบไม้ทองคำได้!
หากนางปฏิเสธ เช่นนั้นนางจะอธิบายถึงกิริยาแปลกประหลาดเมื่อสักครู่ได้อย่างไรเล่า และถ้าหากนางยอมรับ จะให้นางไปหาใบไม้ทองคำมาจากที่ใดกัน
การลงมือครั้งนี้ช่างเป็การเดินหมากชนิดเหนือเมฆ!
เห็นนางเงียบขรึม ท่านผู้าุโยิ่งรู้สึกว่ายิ่งน่าสงสัย จึงพูดเสียงเข้มงวดว่า “ข้าผู้าุโให้โอกาสเ้าสองทางเลือก มอบใบไม้ทองคำออกมาดีๆ หรือยอมรับการค้นตัว เ้าเลือกเองเถิด!”
มู่ชิงเซียวขมวดคิ้วแน่น “ท่านผู้าุโ...”
เพิ่งจะเอ่ยปากก็ถูกท่านผู้าุโตัดบท “ชิงเซียว เื่นี้ไม่เกี่ยวข้องกับเ้า ต่อให้เ้าพูดให้นาง ข้าผู้าุโก็ไม่เชื่อ!”
“แต่...” มู่ชิงเซียวใจร้อนดั่งไฟสุม
ครั้งนี้เป็เฟิ่งเฉี่ยนที่พูดตัดบทเขา “คุณชายมู่ ขอบคุณในความปรารถนาดีของท่าน! แต่คนเหล่านี้คิดจะให้ร้ายข้า ใส่ร้ายป้ายสีข้าไม่ง่ายดายเช่นนั้นหรอก!”
“แม่นางเฟิง...” มู่ชิงเซียวมองนางอย่างเป็ห่วง
