บทที่ 1: ฤดูหนาวในมอสโคว์

เกล็ดหิมะสีขาวโปรยปรายลงมาอย่างเงียบเชียบและหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ปกคลุมมหานครมอสโควจนกลายเป็๲สีขาวโพลนมองไปจนสุดลูกหูลูกตา สำหรับใครหลายคน มันคือภาพของความงดงามบริสุทธิ์

แคทเธอรีน หญิงสาววัยยี่สิบห้าปี สาวสวยผมสีทองบลอนด์ยาวสลวยคล้ายแพรไหมดวงตาสีฟ้าของเธอลึกสงบเหมือนผืนน้ำแข็งของทะเลสาบกว้างใหญ่ ผิวของเธอขาวนวล แก้มอมชมพูระเรื่อด้วยไอลมหนาว แต่สิ่งที่ตราตรึงกว่ารูปลักษณ์ใด ๆ คือท่วงท่าของเธอทุกการก้าวเดิน ทุกการเหลียวมอง เต็มไปด้วยความมั่นใจที่สงบ ไม่โอ้อวดแต่หนักแน่นในตัวตน ราวกับเธอคือบทกวีรัสเซียที่ถูกจารึกขึ้น

และสำหรับผู้ที่ได้มองเธอในระยะใกล้ จะรู้ทันทีว่าแคทเธอรีนไม่ใช่แค่หญิงสาวงดงาม หากแต่คือหญิงสาวผู้มอบความรู้สึกอบอุ่นแก่หัวใจที่เหน็บหนาว เพียงแค่เธอหันมายิ้ม…โลกทั้งใบก็เหมือนหยุดนิ่งเพื่อเธอเพียงผู้เดียว

หญิงสาวกำลังยืนทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างอพาร์ตเมนต์เล็กๆ ของเธอ เกล็ดหิมะที่ร่วงโรยไม่ต่างอะไรจากวันเวลาที่กำลังสูญเปล่าไปในกรงน้ำแข็งของเมืองที่กว้างใหญ่แห่งนี้

เสียงลมหนาวหวีดหวิวลอดผ่านช่องหน้าต่างเข้ามา คล้ายเสียงกระซิบเย้ยหยันในความเงียบงันของห้องสี่เหลี่ยม กรุงมอสโควในเดือนกุมภาพันธ์นั้นเยือกเย็นจนแทบจะแช่แข็งทุกชีวิต แต่ความหนาวเหน็บที่แท้จริงสำหรับแคทเธอรีน กลับเป็๲ความเฉยชาที่กัดกินอยู่ภายในหัวใจของเธอมาแสนนาน

เธอมีอาชีพเป็๞พนักงานบัญชีในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง มีรายได้ที่ดีพอจะดูแลตัวเองได้อย่างไม่ลำบาก มีชีวิตที่ดูเหมือนจะมั่นคงและสมบูรณ์พร้อมในสายตาของคนรอบข้าง

แต่ทุกครั้งที่เธอลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เธอกลับรู้สึกว่างเปล่าราวกับว่าชิ้นส่วนสำคัญของชีวิตได้หล่นหายไปนั่นคือ อิสรภาพ...คำง่ายๆ ที่เธอไม่เคยได้๼ั๬๶ั๼อย่างแท้จริง ท่ามกลางมาตรการทางสังคมที่ค่อยๆ บีบรัดเข้ามาทีละน้อย มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังจมดิ่งลงไปในทะเลน้ำแข็งที่หนาวเย็นและมืดมิด

แคทเธอรีนถอนหายใจยาว ไอน้ำสีขาวขุ่นเกาะเป็๞ฝ้าบนกระจก ยังคงตอกย้ำความรู้สึกที่ยังคงฝังลึกในจิตใจ เธอหันหลังให้กับทิวทัศน์อันหม่นหมองนั้น แล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ แสงสว่างจากหน้าจอเป็๞เพียงสิ่งเดียวในห้องที่ดูมีสีสันขึ้นมาบ้าง

นิ้วเรียวของเธอเลื่อนไปเปิดแอปพลิเคชัน Telegram ที่มีสัญลักษณ์เป็๲รูปเครื่องบินกระดาษ เธอเข้าสู่กลุ่มแชทลับกลุ่มหนึ่ง ที่มีสมาชิกเป็๲หญิงสาวชาวรัสเซียหลายพันคน ที่นี่คือพื้นที่ปลอดภัยเพียงแห่งเดียวที่พวกเธอสามารถแบ่งปันความฝันที่แท้จริงได้โดยไม่ต้องหวาดกลัว...ความฝันที่จะได้โบยบินไปยังดินแดนที่อบอุ่นและเปี่ยมด้วยอิสระ

หน้าจอเลื่อนผ่านข้อความมากมายที่เต็มไปด้วยความหวังและความกังวล จนกระทั่งเธอหยุดอยู่ที่โพสต์ล่าสุดจากผู้หญิงที่ใช้ชื่อว่า ‘อีรีน่า’ เพื่อนคนหนึ่งที่เธอรู้จักผ่านกลุ่มนี้ และเป็๞หนึ่งในไม่กี่คนที่ทำความฝันให้เป็๞จริงได้สำเร็จ

ภาพที่ปรากฏบนหน้าจอทำให้หัวใจของแคทเธอรีนเต้นแรง มันคือภาพของท้องฟ้าสีครามสดใสจรดกับผืนน้ำทะเลสีเทอร์ควอยซ์ แสงแดดสีทองสาดส่องลงบนหาดทรายขาวละเอียด มันเป็๲ภาพที่ดูมีชีวิตชีวาและอบอุ่นจนแทบไม่น่าเชื่อว่าจะมีอยู่จริงบนโลกใบเดียวกับที่เธอยืนอยู่ตอนนี้

ใต้ภาพนั้น มีข้อความสั้นๆ ที่เหมือนเป็๞ประกายไฟจุดขึ้นกลางความมืดมิด

“รัฐบาลจะห้าม แต่หัวใจของฉันเลือกประเทศไทย”

แคทเธอรีนเผลอกลั้นหายใจขณะอ่านข้อความนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันไม่ใช่แค่ประโยคบอกเล่า แต่มันคือคำประกาศอิสรภาพที่ทรงพลัง มันคือเสียงสะท้อนจากหัวใจของผู้หญิงนับพันในกลุ่มแชทนี้ และที่สำคัญที่สุด มันคือเสียงที่ดังกระหึ่มอยู่ในใจของเธอมาตลอด

ความฝันของเธอไม่ใช่แค่การไปเที่ยวพักร้อน แต่มันคือการได้หายใจเต็มปอด คือการได้เป็๲เ๽้าของชีวิตตัวเอง คือการได้หลุดพ้นจากความรู้สึกเหมือนเป็๲นักโทษในบ้านเกิดของตนเอง และในความฝันนั้น...ประเทศไทยคือคำตอบเสมอมา

แสงจากหน้าจอโทรศัพท์สาดกระทบใบหน้าของแคทเธอรีน แววตาของเธอเปลี่ยนจากความเหม่อลอยเป็๞ความมุ่งมั่นประกายกล้า หิมะข้างนอกยังคงตกหนัก แต่ภายในใจของเธอ พายุแห่งการตัดสินใจได้เริ่มก่อตัวขึ้นแล้ว

เธอจะไม่ยอมให้ฤดูหนาวแช่แข็งชีวิตของเธอไปตลอดกาล... ถึงเวลาแล้วที่นกน้อยตัวนี้ จะต้องหาทางทลายกรงน้ำแข็งเพื่อโบยบินไปหาแสงตะวันด้วยตัวเอง.!