นางถูกเหนียนเฉิงทำลายความบริสุทธิ์ ทำลายรูปโฉม เดิมทีาแทางใจยังคงไม่หายดี ยามนี้ต้องมาประสบเื่เช่นนี้ อิ้งเสวี่ยจะรับไหวได้อย่างไร
ยิ่งคิดเท่าใด น้ำตาจากดวงตาของจิ้นหวังเฟยก็ยิ่งอดกลั้นไว้ไม่ไหว ทว่าต่อหน้าอิ้งเสวี่ย นางกลับไม่กล้าร้องไห้ออกมา
"ท่านแม่..."
ดูเหมือนคำพูดของจิ้นหวังเฟยจะได้ผล จ้าวอิ้งเสวี่ยเงยหน้า ค่อยๆ หันไปมองจิ้นหวังเฟย
“ใช่ นี่แม่ นี่แม่เองนะ” จิ้นหวังเฟยเอื้อมมือไปทางจ้าวอิ้งเสวี่ยทันที พร้อมกับกล่าวปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน “อย่ากลัวไปเลย นี่แม่เอง ตอนนี้ลูกกลับมาแล้ว มันผ่านไปแล้ว เื่ทุกอย่างผ่านไปหมดแล้ว...”
“ผ่านไปแล้ว?” จ้าวอิ้งเสวี่ยหัวเราะแย้มยิ้มแ่เบา รอยยิ้มนั้นซีดเซียวจนดูราวกับจะแตกสลายไปในพริบตา นางขบเขี้ยวเคี้ยวถ้อยคำเหล่านี้ ภาพของชายหนุ่มที่คร่อมร่างของตนเองผุดเข้ามาในหัวครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ว่าอย่างไรนางก็มิอาจสลัดมันออกจากหัวได้ เื่ราวเหล่านี้...
มันยังไม่ผ่านไป!
มันจะผ่านไปได้อย่างไรเล่า?
ความทรงจำอันอัปยศมิอาจลบล้างก็มิอาจผ่านไป!
"เหนียนเฉิง!" จ้าวอิ้งเสวี่ยกัดฟันกรอด ความเกลียดชังที่ลุกโชนแผดเผาในดวงตา ประหนึ่ง้าจะเผาไหม้ผู้คน
ถ้อยคำสองคำนี้ทำให้ร่างกายของจิ้นหวังเฟยสั่นสะท้าน การคาดเดาบางอย่างก่อตัวเป็รูปเป็ร่างขึ้นในหัว “อิ้งเสวี่ย เหนียนเฉิงหรือ? ลูกหมายความว่าอย่างไร? เื่ทั้งหมดนี้เป็เ้าสัตว์เดรัจฉานเหนียนเฉิงผู้นั้นทำหรือ?”
“เร็วเข้า เ้ารีบเข้าไป...”
จ้าวอิ้งเสวี่ยยังไม่ทันตอบคำถามพลันมีเสียงหนึ่งดังเข้ามาจากนอกประตู เพียงแค่ได้ยินเสียงนั้น คนในห้องพลันจำได้ทันทีว่าเ้าของเสียงของคนผู้นั้นคือผู้ใด
หนานกงเยวี่ย!
อย่างที่คิด เพียงชั่วครู่ใหญ่ ประตูห้องถูกผลักออก หนานกงเยวี่ยเดินเข้าประตูมาอย่างรีบร้อน ด้านหลังตามมาด้วยหมอท่านหนึ่ง ไม่เพียงแค่นั้น เหนียนเย่ากับฮูหยินผู้เฒ่าเหนียน รวมถึงบรรดาอนุภรรยาล้วนตามเข้ามาด้วยยามที่ประตูเปิดออก
“ฮูหยินเหนียน เ้ามาทำอันใดที่นี่?”
ด้านนอก จิ้นอ๋องขวางกั้นกลุ่มคนไว้ก่อน ใบหน้าฉายแววไม่พอใจเล็กน้อย “อิ้งเสวี่ย้าพักผ่อน ขอท่านทั้งหลายกลับไปเถิด”
กลับไป?
หนานกงเยวี่ยมุ่งหน้ามาที่นี่โดยเฉพาะ หากไม่ได้กวนน้ำบ่อนี้จะกลับไปง่ายดายได้อย่างไร?
“จิ้นอ๋อง ข้าเป็ห่วงอิ้งเสวี่ย... เฉิงเอ๋อร์...เฉิงเอ๋อร์ เขาถูกทุบตีจนาเ็ทั้งตัว ครั้นข้าคิดได้ว่าอิ้งเสวี่ยกับเฉิงเอ๋อร์หายตัวไปด้วยกัน จึงกลัวว่านางจะได้รับาเ็ เพราะอย่างนั้นจึงพาท่านหมอให้มาตรวจดู” หนานกงเยวี่ยขมวดคิ้ว และเหลือบมองไปยังทิศทางข้างในห้อง ท่าทีเช่นนั้นราวกับว่าจิตใจเปี่ยมไปด้วยความเป็ห่วงอย่างแท้จริง
จิ้นอ๋องกลับขมวดคิ้ว นึกถึงสภาพของอิ้งเสวี่ยในยามนี้...
“ท่านหมอ เ้ารีบเข้าไปตรวจท่านหญิงอิ้งเสวี่ยกับข้า หากนางาเ็ตรงใดจะต้องรักษาให้ดี”
จิ้นอ๋องยังไม่ทันตอบรับ หนานกงเยวี่ยก็นำหมอหลวงเข้าไปข้างใน ยามที่จิ้นอ๋องรู้สึกตัว ทั้งสองได้เดินเข้าไปในห้องเรียบร้อยแล้ว
แวบแรกที่หนานกงเยวี่ยเห็นจ้าวอิ้งเสวี่ย ความซีดเซียวบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยแผลเป็ทำให้ความเอาแต่ใจและความลำพองใจในจิตใจของนางพุ่งพรวด จนกระทั่งแทบอยากจะปรบมือร้องเฮทีเดียว ทว่าในยามนี้ มีคนอยู่มากมาย นางจึงไม่กล้าแสดงออก หนานกงเยวี่ยเดินเข้าไป และรีบจัดแจงให้หมอเข้าไปหาจ้าวอิ้งเสวี่ยทันที
ทว่าสภาพของจ้าวอิ้งเสวี่ย จิ้นหวังเฟยจะยอมปล่อยให้ผู้อื่นเข้ามาตรวจได้อย่างไร?
ถึงแม้อยากให้อิ้งเสวี่ยพบท่านหมอ แต่เช่นนั้นก็ไม่อาจใช้หมอที่หนานกงเยวี่ยพามา นางมิได้ลืมบุญคุณความแค้นระหว่างพวกเราสองครอบครัว
จิ้นหวังเฟยแทบจะปิดม่านเตียงลงทันที และไปยืนขวางตรงหน้าเตียง ครุ่นคิดถึงคำว่า ‘เหนียนเฉิง’ สองคำที่เล็ดลอดออกมาจากปากของอิ้งเสวี่ย อีกทั้งนางยิ่งไม่อยากเห็นหนานกงเยวี่ยในยามนี้ จึงตวาดใส่เสียงดัง “ออกไป และพาคนของเ้าออกไปด้วย!”
หนานกงเยวี่ยชะงักงันเล็กน้อย ทว่าเพียงพริบตากลับฉีกยิ้มมุมปาก “จิ้นหวังเฟย นี่ท่านกำลังทำอันใด? เมื่อครู่นี้ข้าเองก็บอกจิ้นอ๋องแล้ว มิใช่ว่าข้าเป็ห่วงว่าท่านหญิงอิ้งเสวี่ยได้รับาเ็อันใดหรอกหรือ ถึงได้พาหมอมาตรวจดู? ข้าเองก็เป็ห่วงท่านหญิงอิ้งเสวี่ย...”
เป็ห่วงหรือ?
หนานกงเยวี่ยเป็ห่วงอิ้งเสวี่ย?
เกรงว่านางคงแทบอยากจะให้อิ้งเสวี่ยาเ็มากกว่า!
“ขอบใจฮูหยินเหนียนที่หวังดี อิ้งเสวี่ยมีข้าดูแลอยู่แล้ว เชิญเ้ากลับไปเถิด” จิ้นหวังเฟยไล่แขกอย่างเ็าและไร้ซึ่งสีหน้าดีๆ
“ฮ่าๆ ไม่ต้องรีบร้อน ไม่ต้องรีบร้อน อย่างไรก็ให้หมอตรวจดูอาการของท่านหญิงอิ้งเสวี่ยก่อนเถิด พวกเราจวนตระกูลเหนียนจึงจะวางใจได้” ดวงตาของหนานกงเยวี่ยแปรเปลี่ยนเล็กน้อย นางกล่าวพลางขยิบตาส่งสัญญาณให้หมอคนนั้น “ยังนิ่งอึ้งอันใดอยู่? ไปตรวจดูท่านหญิงอิ้งเสวี่ย ร่างกายของท่านหญิงอิ้งเสวี่ยมีค่าสูงศักดิ์ จะต้องยืนยันให้แน่ชัดว่านางไม่ได้รับาเ็ตรงใด”
“ขอรับ ฮูหยิน” หมอรับคำสั่ง เขาได้รับคำสั่งของหนานกงเยวี่ย ั้แ่ก่อนจะมาถึง
หมอก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว จิ้นหวังเฟยยังคงขวางทาง ทว่าหนานกงเยวี่ยเตรียมการมาอย่างดี การขวางกั้นของจิ้นหวังเฟยอยู่ในความคาดหมายของนาง หมอผู้นั้นเป็เพียงโล่กำบัง จิ้นหวังเฟยกับผิงเอ๋อร์เตรียมรับมือหมอคนนั้น ทว่ากลับมิได้สังเกตการกระทำของหนานกงเยวี่ย
“อา...”
ทันใดนั้นมีเสียงร้องใดังขึ้นในห้อง
ทุกคนต่างหันไปมอง พวกเขาเห็นเพียงหนานกงเยวี่ยเปิดม่านเตียงขึ้นไม่รู้ั้แ่เมื่อใด หลังม่านเผยให้เห็นหญิงสาวซึ่งกำลังนอนขดตัวอยู่บนเตียงสู่สายตาของทุกคนทันที
ครั้นทุกคนเห็นสภาพบนร่างกายของจ้าวอิ้งเสวี่ย พลันเข้าใจเื่ราวในทันใด
ร่องรอยฟกช้ำบนร่างกายไม่เหมือนถูกทุบตี ทว่ากลับดูเหมือนร่องรอยที่ทิ้งไว้หลังจากทำเื่เช่นนั้นของชายหนุ่มกับหญิงสาว
นี่มัน
หรือท่านหญิงอิ้งเสวี่ยจะถูก...
ทุกคนคิดคาดเดาในใจ หนานกงเยวี่ยพลันอดกลั้นไม่ไหว ตวาดลั่นอย่างโกรธเคือง “เป็ใคร? บนร่างกายของท่านหญิงอิ้งเสวี่ย... เห็นได้ชัดว่า...เห็นได้ชัดว่าเป็บุรุษ... ไอหยา มีเื่เช่นนี้ได้อย่างไร? แท้จริงเป็ผู้ใดทำกันแน่?!”
ด้วยเสียงดังกะทันหันนี้ ร่างกายของจ้าวอิ้งเสวี่ยพลันแข็งทื่อ จิ้นหวังเฟยตระหนักได้ถึงบางสิ่ง จึงรีบเข้าไปแย่งม่านเตียงออกจากมือของหนานกงเยวี่ย และปล่อยม่านลงอย่างรวดเร็วเพื่อปิดบังสายตาของทุกคน ทว่าแม้จะปิดบัง แต่มันก็สายเกินไปเสียแล้ว
เมื่อครู่นี้ ท่าทีของจ้าวอิ้งเสวี่ยดูเหมือนจะประทับเข้าไปในจิตใจของทุกคน
ม่านเตียงทิ้งตัวลง ทว่ากลับยังคงไม่อาจหยุดยั้งการคาดเดาของผู้คนได้ รวมถึงการโจมตีของหนานกงเยวี่ยที่เตรียมการมานาน
“จิ้นหวังเฟย...นี่ท่านทำอันใด?” หนานกงเยวี่ยขมวดคิ้ว รู้สึกไม่พอใจกับม่านเตียงที่ถูกปิดลง
จิ้นหวังเฟยกลับถลึงมองหนานกงเยวี่ย “ทำอันใด ทำอันใดงั้นหรือ? ข้าสิอยากถามว่าแท้จริงแล้วเ้า้าทำอันใดกันแน่?”
หนานกงเยวี่ยผู้นี้มาเยือนที่นี่ เกรงว่าคงไม่ใช่เื่น่าสบายใจอันใด!
“ข้าหรือ?” หนานกงเยวี่ยขมวดคิ้ว ครั้นถูกจิ้นหวังเฟยจ้องมองเยี่ยงนี้ นางกลับไม่ร้อนตัวแม้แต่น้อย “ข้าเป็ห่วงอิ้งเสวี่ย ยังจะทำอันใดได้อีก สภาพของอิ้งเสวี่ยในยามนี้ควรจะให้หมอมาตรวจ ไม่เพียงแค่นั้น...”
ครั้นหนานกงเยวี่ยเอ่ยถึงตรงนี้ ใบหน้าก็ยิ่งฉายแววดุร้าย “จะต้องตรวจ...ตรวจให้ชัดเจนว่าแท้จริงแล้วว่าบุรุษคนใดกินดีหมีหัวใจเสือ ลูกสะใภ้ตระกูลเหนียนของข้า ท่านหญิงแห่งเป่ยฉี ยังกล้าทำให้นางต้องแปดเปื้อน!”
คำว่า ‘แปดเปื้อน’ สองคำนี้ทำให้ผู้คนล้วนชะงักงัน ท่านหญิงอิ้งเสวี่ยถูกบุรุษััร่างกาย ภายในใจของทุกคนมองออกแจ่มแจ้ง ทว่าการกล่าวออกมาครานี้กลับแฝงนัยอื่นมาด้วย
ท่ามกลางเหตุการณ์ ดูเหมือนบรรยากาศอันแปลกประหลาดกดดันอย่างยิ่ง
ต่อให้เป็สตรีที่ออกเรือนแล้ว หากถูกทำลายความบริสุทธิ์ก็ยังเป็มลทินที่ไม่อาจลบล้าง
ชีวิตของท่านหญิงอิ้งเสวี่ย เกรงว่า...
"อิ้งเสวี่ย เ้าพูดมา บุรุษผู้นั้นแท้จริงแล้วเป็ผู้ใดกัน? เ้าบอกมาเสีย พวกเราจะเป็คนตัดสินให้เ้าเอง!"
หนานกงเยวี่ยกล่าวต่อ ในเวลานี้ นางรู้ดีที่สุดถึงความเปราะบางของจ้าวอิ้งเสวี่ย ดูเหมือนนางอยากจะเอ่ยถึงเื่นี้อีกหลายครั้ง เพื่อให้จ้าวอิ้งเสวี่ยหวนคิดถึงประสบการณ์ที่เจอมา่นี้ และรู้สึกเ็ปทรมานแสนสาหัส
