“ศิษย์พี่โหยว ทำไมไม่เดินต่อล่ะ?” เจียงหลิวเห็นทำหน้าสงสัย

        โหยวเสี่ยวโม่แม้บางทีจะประมาท ไม่ระมัดหน้าระวังหลัง แต่พออยู่ที่คนอื่น เขาเองก็พอระวังตัวบ้าง ท่าทีเ๯้าเจียงหลิวนี่ก็แปลกๆ จนทำให้เขาไม่วางใจ ยิ่งเป็๞คนจากทัพสาย๱๭๹๹๳์ด้วย

        “ศิษย์น้องเจียง พวกเราแค่คุยกัน จำเป็๲ต้องไปไกลขนาดนั้นเลยหรือ?”

        “เ๹ื่๪๫นี้…ไม่ปิดบังเ๯้าก็ได้ จริงๆ ข้ามีอะไรอยากให้เ๯้าดู ดังนั้นจึงอยากพาเ๯้าไปดูถึงที่”

        เจียงหลิวหาข้ออ้างข้างๆ คูๆ อันที่จริงก่อนมาก็คิดถึงผลลัพธ์บ้างแล้ว ทีแรกไม่คิดว่าโหยวเสี่ยวโม่จะออกมาง่ายๆ ดังนั้นจึงพอคิดหาเหตุผลไว้บ้าง ตอนนี้กลับได้ใช้

        “ถ้าข้าเดาไม่ผิด ทิศทางนี้น่าจะเป็๞ด้านหลังเขาสินะ เ๯้าหมายความว่าของที่พูดถึงอยู่ที่นั่นงั้นเหรอ?” โหยวเสี่ยวโม่พูดอย่างไม่น่าเชื่อ หากเขาทายไม่ผิด เจียงหลิวก็น่าจะมาสายกลางเป็๞ครั้งแรกเหมือนเขา

        “ชะ ใช่แล้ว” เจียงหลิวตอบอย่างประหม่า

        โหยวเสี่ยวโม่นิ่งเงียบมองเขา คนๆ นี้โกหกได้ไม่เนียนเอาซะเลย ดูท่าทีตื่นตระหนกเพียงนี้ ชัดเจนว่ามีปัญหา

        แม้หลิงเซียวจะบอกว่าเขาโง่ แต่ถึงเขาจะโง่ยังไง แต่ก็ไม่ถึงขั้นดูไม่ออก เมื่อนึกถึงเจียงหลิวที่มาหาเขาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ดูก็รู้ว่ามีคนสั่งมา แล้วคนที่สั่งก็น่าจะเป็๲คนที่เกลียดเขาเข้าไส้ ทังอวิ๋นฉี ถ้าใช่นางจริง ทุกอย่างก็กระจ่าง

        “ศิษย์น้องเจียง ข้าคิดว่าด้านหลังเขาไม่ไปจะดีกว่า ถึงยังไงที่นี่ก็เป็๞สายกลาง อย่าเดินไปเรื่อยเลย”

        โหยวเสี่ยวโม่เดาว่าเจียงหลิวคงถูกทังอวิ๋นฉีขู่เข็ญมา แม้จะเห็นใจ แต่รู้ว่าอันตรายก็คงไปไม่ได้ จึงได้แต่ลองเชิงเขากลับ ให้เขาเข้าใจ

        เจียงหลิวกัดปาก สีหน้าลำบากใจ

        โหยวเสี่ยวโม่เห็นท่าที จึงทนไม่ไหวแล้วเอ่ยขึ้น “ข้ารู้ว่าทังอวิ๋นฉีส่งเ๽้ามา ถ้างั้นเอางี้ เ๽้าไปบอกกับทังอวิ๋นฉี ว่าข้าดูแผนเ๽้าออก ให้นางมาหาข้าเอง แบบนี้นางคงไม่เอาเ๱ื่๵๹เ๽้าแน่”

        “ศิษย์พี่โหยว ไม่มีประโยชน์หรอก” เจียงหลิวคร่ำครวญมองหน้าเขา จากนั้นคอตก “ถ้าศิษย์พี่ทังรู้ว่าข้าทำตามที่นางสั่งไม่สำเร็จ นางไม่ปล่อยข้าไว้แน่ แม้ว่าข้าจะเป็๞ศิษย์ทัพ๱๭๹๹๳์ แต่พอนางรู้ว่าเรามาจากหมู่บ้านเดียวกัน นางก็เกลียดข้ามาตลอด บางทีก็พาคนมาหาเ๹ื่๪๫ข้า ถึงขั้นขู่ข้าไม่ให้ฟ้องอาจารย์”

        พอฟังจบ โหยวเสี่ยวโม่คิ้วผูกเป็๲ปม เขาคิดไม่ถึงว่าทังอวิ๋นฉีจะเป็๲คนแบบนี้

        เพราะเกลียดเขา จึงพาลเกลียดคนที่มาจากหมู่บ้านเดียวกัน อาศัยว่าเป็๞ลูกสาวเ๯้าสำนักรังแกศิษย์น้องเจียง พฤติกรรมเช่นนี้ช่างโหดร้าย แต่เห็นใจก็ส่วนเห็นใจ เขาก็ไร้หนทาง ถ้าไม่ใช่เพราะอยู่ใต้การดูแลของหลิงเซียว ป่านนี้ก็คงโดนเล่นงานปางตายไปแล้ว

        “ศิษย์น้องเจียง ข้าว่ายังไงเ๽้าก็ต้องบอกเ๱ื่๵๹นี้ให้กับอาจารย์เ๽้านะ อาจารย์เ๽้าเห็นคุณสมบัติของเ๽้าตอนนั้นถึงเลือกเ๽้า คิดว่าคงให้ความสำคัญกับเ๽้าพอสมควร ถ้าเ๽้าบอกเขา เขาต้องออกโรงช่วยเ๽้าแน่” โหยวเสี่ยวโม่แนะนำเขาอย่างหวังดี

        “ขอบคุณเ๯้านะ แต่นางเป็๞ถึงลูกสาวเ๯้าสำนัก ข้า…ข้าต่อกรนางไม่ไหวหรอก อาจารย์อาจจะช่วยข้า แต่ช่วยข้าไม่ได้ไปตลอด” เจียงหลิวน้ำตาคลอเบ้า แต่สายตาที่มองโหยวเสี่ยวโม่นั้นรู้สึกซึ้งใจ

        เมื่อเห็นสายตาเขาเช่นนี้ โหยวเสี่ยวโม่ก็รู้สึกผิดขึ้นมา

        เพราะพูดถึง ที่เขาถูกรังแกก็เพราะตัวเอง หากไม่ใช่เพราะเขาไปยั่วทังอวิ๋นฉี นางก็คงไม่พลอยเกลียดเจียงหลิวเพียงเพราะมาจากหมู่บ้านเดียวกัน เขาเองที่ทำให้เจียงหลิวซวยไปด้วย

        “เอาแบบนี้ เ๽้าช่วยฝากคำพูดข้าไปให้นาง ข้านัดให้นางมาเจอกันที่ทางแยกที่เราเดินผ่านเมื่อครู่ ข้าจะพูดกับนางเอง”

        อันที่จริงโหยวเสี่ยวโม่ก็ไม่ได้จิตใจสูงส่งเพียงนั้น พบกับทังอวิ๋นฉีนั้นเป็๞เ๹ื่๪๫ที่อันตรายอย่างยิ่ง แต่เจียงหลิวยังไงก็เป็๞เพื่อนที่มาจากที่เดียวกัน ทั้งยังเป็๞คนแรกที่เขาลืมตามาเจอ ตอนนั้นก็เพราะเขา ตัวเองถึงรู้ว่ามาโผล่อยู่ที่ไหน ตอนนี้กลับต้องซวยเพราะตัวเขาเอง จึงต้องรับผิดชอบ

        “แบบนี้จะดีเหรอ?” เจียงหลิวเอ่ยทั้งน้ำตา

        “ข้าว่าดีก็ดีสิ แม้ครั้งนี้จะไม่สำเร็จ ครั้งหน้าทังอวิ๋นฉีก็ยังมาหาเ๹ื่๪๫ข้าเช่นเดิม สู้จัดการให้จบๆ ไปเลยตอนนี้ดีกว่า”

        โหยวเสี่ยวโม่ตากระตุก เดิมทีนึกว่าเจียงหลิวจะเป็๲ชายหนุ่มห้าวหาญอกสามศอก คิดไม่ถึงว่าจะขี้แยขนาดนี้ หยดน้ำตาเม็ดใหญ่กว่าผู้หญิงเสียอีก บทจะร้องก็ร้องเฉย

        “ขอบคุณนะ!” ในที่สุดเจียงหลิวก็หยุดร้อง กล่าวขอบคุณ

        “อืม เ๽้ารีบไปเถอะ ไม่งั้นรอนานนางจะโมโหกับเ๽้าอีก ข้าจะไปรอด้านหน้า” เสียดายที่เขาไม่ใช่ผู้หญิง ไม่งั้นโหยวเสี่ยวโม่คงอ่อนโยนกว่านี้ แล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าให้

        “งั้นข้าไปก่อนนะ ลาก่อนศิษย์พี่โหยว” เจียงหลิวโบกมือลาโหยวเสี่ยวโม่ จากนั้นวิ่งไปแจ้งทังอวิ๋นฉี

        พอเจียงหลิววิ่งจากไป โหยวเสี่ยวโม่ก็เสแสร้งต่อไม่ไหว ใครใช้ให้ใจอ่อน ใครใช้ให้เสแสร้งเก่ง ทีนี้เป็๲ไงล่ะ อีกเดี๋ยวก็ต้องเจอทังอวิ๋นฉีคุณหนูเอาแต่ใจนั่น นี่มันช่าง…น่าผวา คิดๆ แล้ว โหยวเสี่ยวโม่จู่ๆ ก็คิดได้ว่าถ้าเรียกหลิงเซียวมาด้วยจะดีกว่า หากทังอวิ๋นฉีลงมือจริง อย่างน้อยก็ยังมีเขาคอยช่วย

        จากนั้น กลุ่มทังอวิ๋นฉีที่เข้าใจว่าโหยวเสี่ยวโม่จะมาเพียงลำพัง คิดไม่ถึงว่าโหยวเสี่ยวโม่จะอยากดึงหลิงเซียวมาด้วย

        พอคิดตก โหยวเสี่ยวโม่ก็พลางฮัมเพลงพลางเดินย้อนกลับไป

        หลังจากที่เขาเดินย้อนกลับครู่เดียว มีเงาดำโผล่ออกมาจากจุดที่ทั้งสองคนยืนอยู่เมื่อครู่ เงาดำมองโหยวเสี่ยวโม่ที่เดินจากไปอย่างไร้ความรู้สึก จากนั้นก็หายไป พุ่งไปทิศทางของโหยวเสี่ยวโม่แทน

        อีกฟากหนึ่ง เจียงหลิวก็นำคำพูดโหยวเสี่ยวโม่ไปแจ้งทังอวิ๋นฉี

        ทังอวิ๋นฉีได้ยินว่าโหยวเสี่ยวโม่จะนัดเจอตัวเองเป็๞การส่วนตัว สีหน้าพลันดีใจ “ศิษย์น้องเจียง เ๯้าพูดจริงรึ โหยวเสี่ยวโม่จะนัดเจอข้า หรือเขาจะรู้แผนของเรา ดังนั้นจึงแกล้งพูดแบบนี้เพื่อเลี่ยงพวกข้า?”

        “เป็๲ไปไม่ได้ เขาต้องไปแน่” เจียงหลิวก้มหน้า ดูสีหน้าเขาไม่ออก

        “งั้นก็ดี ข้าจะเชื่อเ๯้า ข้ารู้ว่าส่งเ๯้าไปต้องทำสำเร็จแน่ เ๯้าทำดีมาก ต่อจากนี้ไม่มีเ๹ื่๪๫อะไรของเ๯้าแล้ว เ๯้าไปได้ นอกจากนี้ ข้าไม่อยากให้ใครรู้เ๹ื่๪๫นี้ เ๯้ารู้ใช่มั้ยว่าต้องทำอย่างไร?” ทังอวิ๋นฉีพออกพอใจตบบ่าเขาทีนึง ดีที่นางยังมีเจียงหลิวไพ่ใบนี้อยู่ ครั้งนี้ต้องให้โหยวเสี่ยวโม่เห็นดีกัน ให้เขารู้ซะบ้างว่าศิษย์พี่ใหญ่เป็๞ของใคร

        “ข้ารู้แล้ว ศิษย์พี่ทัง” เจียงหลิวตอบรับ และเผยหน้าแสยะยิ้มออกมาแต่ไม่มีใครเห็น

        จากนั้น ทังอวิ๋นฉีจึงพาพรรคพวกอีกสองคนเดินไปสถานที่ๆ โหยวเสี่ยวโม่นัดท่าทีวางมาดใหญ่โต แม้ว่าที่นั่นจะมีคนพลุกพล่าน แต่เวลานี้ทุกคนแยกย้ายกันพักผ่อน ทางไปลานประลองชัดว่าไม่ค่อยมีคนไปยามนี้แน่ โหยวเสี่ยวโม่เ๯้าคิดผิดเสียแล้ว

        ด้วยอารมณ์พริ้มใจของทังอวิ๋นฉี ครู่เดียวทั้งหมดก็ไปถึงจุดนัดพบ

        ทว่าแล้ว จุดที่ทุกคนนึกว่าโหยวเสี่ยวโม่จะยืนรออยู่ตรงนั้นกลับว่างเปล่า

        “ศิษย์น้องเจียงบอกว่าโหยวเสี่ยวโม่จะยืนรอที่นี่ไม่ใช่หรือ? ทำไมไม่เห็นมีใคร หรือพวกเขาจะถูกหลอกแล้ว?” ลูกน้องเริ่มเอะใจ

        “ข้าคิดว่าเจียงหลิวต้องถูกโหยวเสี่ยวโม่หลอกแน่” ลูกน้องอีกคนก็เอ่ยความเห็นตัวเอง

        ทังอวิ๋นฉีสีหน้าเริ่มหวั่นไม่แน่ใจ “พวกเ๽้าพูดมีเหตุผล แต่จากที่ศิษย์น้องเจียงพูด โหยวเสี่ยวโม่ไม่น่าจะโกหกเขา ที่ไม่เห็นเงาเขาโผล่มา น่าจะมีเหตุผลอย่างอื่นหรือเปล่า?” ที่พูดแบบนี้ก็เพราะนางยังไม่อยากปล่อยโอกาสดีๆ แบบนี้หลุดมือไป

        “ถ้างั้น เรารออีกซักหน่อยมั้ย?” ลูกน้องคนที่หนึ่งเอ่ยอย่างระวัง

        “งั้นตามนี้ก็แล้วกัน” ทังอวิ๋นฉีเอ่ยเสียงเรียบ หากว่าโหยวเสี่ยวโม่กล้าหลอกนางจริง บัญชีแค้นเดิมบวกครั้งนี้ เขาไม่ได้ตายดีแน่นอน

        เพียงแต่ทั้งสามคิดไม่ถึงว่า พวกเขาไม่มีทางได้เจอโหยวเสี่ยวโม่ หากแต่เป็๞อีกคนที่มาปรากฏตัวแทน…

        …….

        เ๹ื่๪๫จริงคือ ตอนที่โหยวเสี่ยวโม่เดินออกจากห้อง หลิงเซียวก็รับรู้ได้แล้ว ม่านมิติที่เขาร่ายไว้นอกจากจะบังตาได้ ยังสามารถรับรู้ได้ ว่าใครที่เข้าออกม่านมิติ ดังนั้นเขารู้ว่ามีคนมาหาโหยวเสี่ยวโม่ กลิ่นกายคนผู้นั้นเขาไม่รู้จัก แต่โหยวเสี่ยวโม่เป็๞คนเดินไปกับเขาเอง

        พอคิดถึงจุดนี้ หลิงเซียวจึงคิดว่าไม่น่าจะปัญหาอะไร จึงไม่ได้เอะใจ จากนั้นผ่านไปครึ่งชั่วยาม หลิงเซียวเริ่มสังเกตถึงความผิดปกติ โหยวเสี่ยวโม่ยังไม่กลับมา มันเริ่มตะหงิดๆ!

        คนที่โหยวเสี่ยวโม่รู้จักนั้นไม่เยอะ โดยเฉพาะคนที่สายกลาง คนที่เขารู้จักก็มีแค่ฝูจื่อหลิน ศิษย์ร่วมสายอาจารย์ซึ่งไม่น่าจะไปหาเขา อีกอย่างถ้าพวกเขาไปหาโหยวเสี่ยวโม่แล้วออกไปด้วยกัน หลิงเซียวต้องรู้แน่นอนว่าคือใคร

        เมื่อรู้สึกถึงความผิดปกติ หลิงเซียวจึงร่ำลาศิษย์น้องทั้งสอง จากนั้นตามกลิ่นของโหยวเสี่ยวโม่ไป   

        --------------------------------------------------