ประตูใหญ่ในวันมงคลพังเสียแล้ว กู้เจิงย่อมไม่เชื่อ อยู่ๆประตูก็พังจะเป็ไปได้หรือ?
จากบนเกี้ยวเ้าสาวมองลงไปกู้เจิงเห็นประตูเล็กหลังเรือนที่แคบจนเดินผ่านได้เพียงสองคนเท่านั้นไม่อยากจะเชื่อเลยว่าต้องมาเจอกับเื่ราวเช่นนี้อีก
“คุณหนูใหญ่ เหตุใดยังไม่ลงจากเกี้ยวอีกเ้าคะฤกษ์มงคลก็ใกล้จะถึงแล้ว” แม่สื่อเหลือบมองประตูหลังของตระกูลเสิ่นหากไม่ได้เข้าไปในตระกูลเสิ่นนางก็จะไม่ได้ซองแดง
“ข้าเป็ภรรยาที่ถูกต้องตามประเพณีของตระกูลเสิ่นจะเข้าไปทางประตูเล็กไม่ได้" สำหรับภรรยาเอกการเดินผ่านประตูเล็กนั้นถือว่าเป็เื่ที่ดูิ่เกียรติศักดิ์ศรีมากตลอดชีวิตนี้คงไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมองใครได้แม้แต่ในยุคสมัยปัจจุบันเ้าสาวก็เดินผ่านประตูเล็กไม่ได้เด็ดขาด
“ประตูหน้าของตระกูลเสิ่นพังแล้วไม่ใช่หรือเ้าคะ?” แม่สื่อพูดอย่างร้อนรน
“ต่อให้ประตูหน้าพัง ก็ต้องเดินเข้าทางนั้น” กู้เจิงพูดพลางเดินไปทางประตูหน้า
“โธ่ คุณหนูใหญ่ ท่านเป็เ้าสาว จะเดินไปได้อย่างไรเ้าคะ” แม่สื่อแอบด่าตระกูลเสิ่นที่กลั่นแกล้งสะใภ้คนใหม่อยู่ในใจว่าเหตุใดจะต้องเลือกแกล้งในเวลานี้ด้วยต่อให้เป็บุตรสาวอนุภรรยาของจวนป๋อเจวี๋ย แต่ก็มีศักดิ์สูงกว่าตระกูลเสิ่นไม่รู้ตั้งกี่เท่าและนางก็ยังหงุดหงิดเ้าสาวคนนี้อีกด้วย ตอนแรกก็ดูว่าเป็คุณหนูบอบบางอ่อนโยนพูดจาก็นุ่มนวลดี คิดไม่ถึงว่าจะค่อนข้างเอาแต่ใจ
“คุณหนูใหญ่เ้าคะ” ชุนหงดึงแขนเสื้อของกู้เจิงเบาๆ“องค์ชายห้ามาแล้วเ้าค่ะ”
กู้เจิงหมุนตัวกลับไปก็เห็นองค์ชายห้าจ้าวหยวนเช่อและผู้ติดตามหลายคนเดินตรงมาหานางเขาสวมชุดฮว๋าฝู[1] ดูสูงส่งสง่างาม ดวงตาของทั้งคู่ประสานกัน เขาชะงักไปเล็กน้อย แววตาตื่นตะลึง
“องค์ชายห้า” กู้เจิงรีบคารวะไม่เข้าใจว่าเขามาทำอะไรที่นี่
คนอื่นๆที่ได้ยินว่าเป็องค์ชายห้า ต่างคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความหวาดกลัว
องค์ชายห้าเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้ากู้เจิง มองนางั้แ่หัวจรดเท้าพลางหัวเราะอย่างเ็า“กู้เจิง เ้าลืมคำพูดที่เราพูดไปเมื่อหนึ่งเดือนก่อน ตอนที่เสิ่นเยี่ยนช่วยเ้าจากการตกน้ำแล้วหรือ?”
“ยามนั้นท่านได้เอ่ยถ้อยคำไว้มากนักข้าไม่อาจทราบได้ว่าท่านพูดถึงประโยคไหนเพคะ?"
“เราเคยบอกไว้ว่า วันหน้าเราจะต้องหาสตรีผู้สูงศักดิ์มาเป็ภรรยาให้จ่างหวายเช่นนั้นประตูหน้าของตระกูลเสิ่นก็ย่อมมีไว้เพื่อสตรีผู้นั้น”
กู้เจิง “ขอถามองค์ชายห้านี่เป็ความ้าของเสิ่นเยี่ยนหรือเพคะ?”
“เป็ความ้าของเรา”
กู้เจิงถอนหายใจอย่างโล่งอก ขอเพียงไม่ใช่ความ้าของเสิ่นเยี่ยนก็พอแล้วนางจึงยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “พระองค์กล่าวเช่นนี้ทำให้หม่อมฉันรู้สึกว่าคนที่แต่งงานน่าจะเป็พระองค์เสียอีกนะเพคะ”
สีหน้าขององค์ชายห้ามืดครึ้มลง “เ้าก็คู่ควรด้วยหรือ?”
“หม่อมฉันเป็บุตรสาวของอนุ ย่อมไม่คู่ควรแต่การที่พระองค์มาขัดขวางขบวนเ้าสาวไม่ให้เดินเข้าประตูหน้าก็ไม่ควรเป็ท่านที่มีฐานะเป็องค์ชายกระมังเพคะ?”
องค์ชายห้าขมวดคิ้ว มองดวงตาใสกระจ่างสงบนิ่งของกู้เจิงที่มองตอบมาอย่างไม่เกรงกลัวน้ำเสียงกับใบหน้าที่อ่อนโยนเช่นนี้หากเป็บุรุษธรรมดาเกรงว่าหัวใจคงอ่อนยวบไปแล้วแต่เขาฟังออกว่าในคำพูดนั้นเต็มไปด้วยความกล้าหาญของสตรีซึ่งไม่ใช่การเสแสร้งแกล้งทำ
“เราบอกแล้ว ว่าเ้าต้องไปที่ประตูหลัง”
กู้เจิงเงียบไปครู่หนึ่ง น้ำเสียงอ่อนโยนแต่มั่นคงเอ่ยว่า “หม่อมฉันจะไม่เดินเข้าประตูหลังเพคะ”
“เ้ากล้าขัดคำสั่งของข้าหรือ?”
“หม่อมฉันไม่กล้าเพคะเพียงแต่ว่าถ้าหม่อมฉันเดินเข้าทางประตูหลังย่อมต้องถูกตระกูลสามีดูถูก และทำให้จวนป๋อเจวี๋ยเสียหน้าทั้งสองด้านนี้ล้วนไม่เกิดผลดี เช่นนั้นหม่อมฉันก็จะเดินตามทางที่ถูกต้องหากท่าน้าให้หม่อมฉันเข้าทางประตูหลัง ก็ขอให้ตีหม่อมฉันจนสลบแล้วให้คนหามหม่อมฉันเข้าไปเถอะเพคะ”
บรรยากาศอึมครึมลงทันที บรรดาคนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นแต่ละคนล้วนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ
กู้เจิงหลุบตาลงมองพื้นนางรู้ว่าองค์ชายห้ากำลังถลึงตาใส่นางอย่างเ็า หนังศีรษะนางชาไปหมดไม่รู้ว่าองค์ชายห้าผู้นี้เป็บ้าอะไรถึงได้กลั่นแกล้งนางเช่นนี้ อีกอย่างเมื่อครู่เขาเรียกนางว่ากู้เจิง ยามที่กู้หงหย่งกับเว่ยซื่อเอ่ยถึงนางให้คนอื่นฟังก็ล้วนเรียกนางว่ากู้อวี๋ความสงสัยนี้ยังติดอยู่ในหัวนางตลอด
“เราดูแคลนเ้าไปจริงๆ เ้ายังมีอีกกี่ด้านที่เราไม่รู้?”
กู้เจิงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “องค์ชายห้า พระองค์กับหม่อมฉันเคยพบกันมาก่อนหรือไม่เพคะ?”
ดวงตาดำเข้มของเขาปรากฏแววประหลาด
“องค์ชายห้า ประตูหน้าได้รับการซ่อมแซมแล้วจ่างหวายมารับเ้าสาวเข้าประตูพ่ะย่ะค่ะ” เสียงของเสิ่นเยี่ยนดังขึ้นขัดจังหวะ
เสิ่นเยี่ยนสวมชุดวิวาห์เดินมาทางพวกเขาชุดแต่งงานขับเน้นให้ความเคร่งขรึมบนร่างของเขาจางลงไม่น้อยใบหน้าที่จริงจังอยู่เสมอก็อ่อนโยนขึ้นหลายส่วนส่วนดวงตาดำขลับของเขาเมื่อมองใครก็เหมือนจะทำให้คนลุ่มหลงได้
เขาเหลือบตามองกู้เจิงอย่างลึกซึ้งและโค้งคำนับองค์ชายห้า “ครั้งนี้จ่างหวายชนะพระองค์”
ต่อหน้าที่ปรึกษาคนโปรด สีหน้าขององค์ชายห้าก็ค่อยดีขึ้นขึ้นกล่าวเสียงเรียบว่า “ล่วงเกินนางแล้ว”
กู้เจิงหันไปไปมองคนทั้งสอง หรือว่าพวกเขาใช้นางเดิมพัน? เดิมพันอะไร? ประตูหน้า? ประตูหลัง? ต้องทำกันขนาดนี้เลยหรือนางใจริงๆ
-----------------------------------------------
[1] ฮว๋าฝู หรือ ฮั่นฝูเป็เครื่องแต่งกายประจำชาติของชาวฮั่นแบบดั้งเดิม รุ่งเรืองมากที่สุดในสมัยราชวงศ์ิและใช้น้อยลงในสมัยราชวงศ์ชิงเพราะราชสำนักสมัยราชวงศ์ชิงซึ่งเป็ชาวแมนจูปฏิวัติเครื่องแต่งกายของชาวจีนจากชุดฮั่นฝูมาเป็แบบคล้ายๆ ชุดกี่เพ้า
