รอบกายเซวียนหยวนเช่อแผ่กระจายไปด้วยรัศมีของพญามัจจุราชที่เตรียมคร่าชีวิต เขาพูดอย่างแค้นเคือง “เป็เ้า?!...เสือที่ดุร้ายยังไม่คิดจะกินลูกตัวเอง เ้าเป็เสด็จแม่ของเย่เอ๋อร์ ถึงกับป้อนให้เขากินอาหารที่เขาแพ้อย่างหนัก เ้ายังนับเป็คนหรือไม่?”
ท่าทีของเขาประหนึ่งูเาไท่ซานที่ลมฝนก็ไม่อาจทำอันใดได้นั้นกดดันเสียจนทำให้นางแทบจะหายใจไม่ออก แม้แต่จะกระดิกสักเล็กน้อยก็ทำไม่ได้ เป็ครั้งแรกที่เฟิ่งเฉี่ยนรู้สึกราวกับตนเองตัวเล็กเหลือเกิน
“แค่กๆ! ท่านฟังข้าพูด...” เฟิ่งเฉี่ยนหายใจอย่างยากลำบาก นางพยายามส่ายหน้าแรงๆ “ข้า...ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าเขาแพ้ไข่ไก่ หาก...หากข้ารู้แต่แรก ข้าไม่มีทางให้เขากินแน่นอน!”
“ใช่สิ เ้าไม่รู้!” ดวงตาดำขลับของเซวียนหยวนเช่อเปี่ยมไปด้วยแววตาถากถาง เรี่ยวแรงจากมือของเขาพลันเพิ่มขึ้น เขาขบฟันเค้นคำพูดออกมาทีละคำ “เ้าเป็มารดาผู้ให้กำเนิดเขา แต่กลับไม่เคยใส่ใจเขาเลย! คนเืเย็นเช่นเ้าไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็มารดาของเขาด้วยซ้ำ ยิ่งไม่มีคุณสมบัติเป็มารดาของแผ่นดิน!”
“แค่กๆ! ท่านพูดถูก ข้าไม่มีคุณสมบัติ...ข้าไม่มีคุณสมบัติจริงๆ...” เมื่อลมหายใจถูกแย่งชิงไป สีหน้าของเฟิ่งเฉี่ยนจึงยิ่งเผือดขาว นางหายใจลำบากขึ้นเรื่อยๆ
รังสีสังหารในแววตาของเซวียนหยวนเช่อเข้มข้นขึ้น “เจิ้นเคียดแค้นแทบจะสังหารเ้าเดี๋ยวนี้ จะได้จบชีวิตของเ้าไปซะ!”
“ท่าน ท่านฟังข้าพูด...ข้า ข้ามี...แค่กๆ...” สีหน้าของนางเปลี่ยนจากขาวเป็ม่วง ภาพตรงหน้ากลายเป็สีดำมืด แทบจะหมดสติ
ชั่วขณะที่นางเกือบจะถูกบีบคอจนสิ้นใจ เซวียนหยวนเช่อปล่อยนางในที่สุด “เจิ้นไม่อยากฟังเ้าพูดแม้แต่คำเดียว! เ้าไสหัวไปซะ อย่ามาให้เจิ้นเห็นหน้าเ้าอีก!”
เขาหันหลังกลับไป ด้วยไม่ปรารถนาจะเห็นนาง
เฟิ่งเฉี่ยนไอโขลกอย่างรุนแรง นางอ้าปากกว้างหอบเอาอากาศสดชื่นเข้าปอด ลำคอของนางปวดแสบปวดร้อนไปหมด
“แค่กๆ...ฝ่าา ข้ามียาวิเศษที่สามารถรักษาเย่เอ๋อร์ได้ ขอให้ท่านเชื่อข้าสักครั้ง ให้ข้าเข้าไปดูเย่เอ๋อร์!”
เซวียนหยวนเช่อเอ่ยวาจาเยาะหยันโดยไม่หันกลับมา “โรคที่กระทั่งหมอหลวงก็ไม่อาจรักษาได้ เ้าจะรักษาหายได้หรือ? ฮึ อย่ามาเล่นลูกไม้ต่อหน้าเจิ้น! เจิ้นไม่มีทางเชื่อเ้า! เด็กๆ โยนนางออกไป!”
“พ่ะย่ะค่ะฝ่าา!” องครักษ์สองนายรับบัญชา ล้อมตัวนางเอาไว้
เฟิ่งเฉี่ยนกลับพุ่งตัวเข้าไปตรงหน้าเซวียนหยวนเช่อ ในมือถือขวดกระเบื้องสีขาว “นี่คือยาสมุนไพรร้อยชนิด สามารถรักษาโรคได้นับร้อย! เชื่อข้า มันรักษาโรคของเย่เอ๋อร์ได้!”
แววตาของเซวียนหยวนเช่อเยียบเย็น ไม่อ่อนไหวใดๆ
“หากท่านไม่เชื่อ ข้ากินให้ท่านดู!” นางเปิดฝาขวดแล้วเงยหน้าดื่มลงไปจนหมดขวด “ข้ากินยาหมดแล้ว เวลานี้ท่านเชื่อข้าแล้วกระมัง?”
ดื่มยาสมุนไพรร้อยชนิดลงไป นางรู้สึกทันทีว่าภายใมนร่างกายมีพลังวิเศษบางเบากำลังกระจายไปทั่วร่าง อวัยวะทั้งห้าและหกต่างได้รับอากาศอันบริสุทธิ์ ร่างทั้งร่างปลอดโปร่งโล่งสบาย! เมื่อมีความรู้สึกเช่นนี้ยิ่งทำให้นางมั่นใจว่ายาสมุนไพรร้อยชนิดนี้จะต้องรักษาองค์ไท่จื่อน้อยได้แน่นอน!
ดวงตาเ็านั้นนิ่งลึกลงไปอีก เซวียนหยวนเช่อจ้องดวงตาดำขลับของนางเขม็ง ราวกับ้าอ่านนางให้ทะลุทะลวง
หมอหลวงรีบเดินออกมาจากตำหนักบรรทมเพื่อกราบทูลในเวลานี้เอง “ฝ่าา สถานการณ์ขององค์ไท่จื่อน้อยไม่ดีอย่างยิ่งพ่ะย่ะค่ะ เกรงว่า...”
สีหน้าของเซวียนหยวนเช่อเปลี่ยนไปทันที เขาพุ่งเข้าไปในตำหนักบรรทมโดยไม่พูดไม่จา
เฟิ่งเฉี่ยนสูดลมหายใจเข้าลึกและวิ่งตามเข้าไปเช่นกัน
บนเตียงนอน องค์ไท่จื่อน้อยหายใจรวยริน ลมหายใจของเขาแ่เบายิ่ง
“เย่เอ๋อร์!” น้ำตาร้อนๆ คลอเต็มดวงตาของเฟิ่งเฉี่ยน นางไม่รู้ว่าตนเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนจึงกระแทกเซวียนหยวนเช่อจนกระเด็นออกไป ต่อมาก็ชนเข้ากับหมอหลวงคนหนึ่ง และไปถึงข้างเตียง มือหนึ่งประคองร่างของไท่จื่อ อีกมือหนึ่งถือขวดกระเบื้อง ป้อนยาสมุนไพรร้อยชนิดนั้นเข้าไปในปากของไท่จื่อน้อย
“องค์ไท่จื่อน้อย—“ หมอหลวงคิดจะก้าวเข้าไปขวาง ทว่ากลับถูกเซวียนหยวนเช่อขวางเอาไว้
“ในเมื่อพวกเ้าล้วนไม่มีวิธีการรักษา ให้นางลองดูก็ไม่กระไร!” น้ำเสียงทุ้มต่ำหลุดออกมาจากปากของเซวียนหยวนเช่อ ส่งผลให้เฟิ่งเฉี่ยนตกตะลึง
คนทั้งหมดล้อมรอบเตียงนอนเฝ้ามองเงียบๆ องค์ไท่จื่อน้อยพลันมีสีหน้าย่นยู่ เขาส่งเสียงร้องด้วยความเ็ป “เจ็บ เจ็บเหลือเกิน...”
เฟิ่งเฉี่ยนใจหายวาบ หรือยาสมุนไพรร้อยชนิดใช้ไม่ได้ผล?
คอเสื้อด้านหลังถูกกระชากด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล เฟิ่งเฉี่ยนหันหน้ากลับไปประสานสายตาเข้ากับแววตาเจียนคลุ้มคลั่งของเซวียนหยวนเช่อที่ราวกับจะกลืนกินนาง
“สมควรตาย! เจิ้นถึงกับไว้ใจเ้า ไฉนเจิ้นจึงไว้ใจคนเช่นเ้าได้?”
เขาออกแรงผลักพร้อมคำรามออกมา เฟิ่งเฉี่ยนเป็เช่นว่าวที่สายป่านขาดสะบั้น นางกระแทกเข้ากับเสาเตียงนอน ความรู้สึกร้อนผ่าววิ่งขึ้นมาตามลำคอ ต่อมานางกระอักเืออกมาคำหนึ่ง!
แม้จะมีกำลังและความสามารถเฉกเช่นฉายานามจิ้งจอกเงินมือสังหารที่เคยรุ่งโรจน์ในอดีต มาบัดนี้นางกลายเป็คนถูกโจมเพียงครั้งเดียวก็ล้มลงเสียแล้ว
ทว่าเฟิ่งเฉี่ยนไม่มีกะจิตกะใจจะไปคิดเื่อื่น นาทีนี้ในสมองของนางมีเพียงใบหน้าเล็กๆ ของไท่จื่อที่บิดเบี้ยวเพราะความเ็ป...
ล้วนเป็ความผิดของนาง นางเป็คนทำร้ายไท่จื่อน้อย!
“เย่เอ๋อร์...”
