อวี้จิ่นรีบเร่งฝีเท้าเดินไปอย่างรวดเร็ว เห็นมุมหนึ่งของห้องหนังสือปรากฏสู่สายตาแล้วทว่าเพราะนางเอาแต่คอยสังเกตดูความเคลื่อนไหวในห้องนั้นจึงมิได้สนใจสิ่งต่างๆ รอบตัวจนเกือบชนพ่อบ้านหวังที่กำลังจะไปสอบถามท่านแม่ทัพว่าจะรับอาหารที่ใด
“เ้าตัวยุ่งนี่ มีเื่อันใดถึงลนลานเพียงนี้เดินไม่มีตาดูหรือไร” เพราะพ่อบ้านหวังไม่เข้าใจความคิดอ่านของท่านแม่ทัพทั้งไม่รู้จะไปพบฮูหยินอย่างไรดี ระหว่างกำลังกลัดกลุ้มอยู่นั้นยังเกือบถูกอวี้จิ่นชนเข้าอีกจึงร้องตำหนินางขึ้นมา
อวี้จิ่นซึ่งเติบโตมาในวังหลวงย่อมเข้าใจหลักการที่ว่าพ่อบ้านที่ดูแลในจวนใหญ่ก็เทียบเท่าครึ่งหนึ่งของเ้านายเมื่อเห็นว่าตนเกือบจะชนพ่อบ้านหวังนางจึงใจเต้นไม่เป็ส่ำได้แต่ประสานมือสงบเสงี่ยมอยู่ตรงนั้นปล่อยให้อีกฝ่ายด่าทอ
พ่อบ้านหวังมองให้ถนัดตาก็พบว่าเป็สาวใช้ข้างกายที่องค์หญิงพามาด้วยเขาจึงมีท่าทีอ่อนลงบางส่วน
“เกิดอะไรขึ้นหรืออวี้จิ่นเ้าไม่ไปคอยปรนนิบัติฮูหยินที่เรือนหลัก แล้วมาวิ่งวุ่นไปทั่วทำสิ่งใด?” แม้พ่อบ้านหวังเองก็กำลังรีบไปพบท่านแม่ทัพแต่ในเมื่อเห็นอวี้จิ่นมายืนชะเง้อคออยู่ใกล้ห้องหนังสือเช่นนี้จึงต้องเอ่ยปากถามเสียหน่อย
“เรียนท่านพ่อบ้านเพราะั้แ่หลังเที่ยงฮูหยินบอกว่าจะไปเยี่ยมฮูหยินใหญ่แต่จนยามนี้ก็ยังไม่เห็นกลับไปที่จวนเ้าค่ะ ข้าจึงได้ออกมาตามหา และอยากไปดูว่าฮูหยินอยู่กับท่านแม่ทัพหรือไม่เ้าค่ะ”
อวี้จิ่นพูดจบก็มองพ่อบ้านอย่างมีความหวัง ว่าอาจจะได้เบาะแสของฮูหยินจากอีกฝ่าย
“อะไรนะ ฮูหยินยังไม่กลับไปที่เรือนหลักอีกหรือ?”
เมื่อพ่อบ้านหวังได้ยินว่าฮูหยินยังไม่กลับในใจก็พลันร้อนรนขึ้นมาเพราะทิศทางที่เขาเห็นฮูหยินวิ่งร้องไห้ออกไปนั้น แม้จะเป็เส้นทางที่ต้องผ่านเมื่อไปเรือนหลักแต่ระหว่างทางก็เป็ริมทะเลสาบที่ปลูกดอกบัวเอาไว้ คงมิใช่ว่าฮูหยินจะคิดไม่ตกจนถึงขั้นะโลงทะเลสาบไปหรอกนะ
“มีสิ่งใดหรือท่านพ่อบ้าน ท่านเห็นฮูหยินด้วยหรือเ้าคะ? นางควรกลับไปที่เรือนหลักตั้งนานแล้วหรือ?แต่เพราะข้าไม่เห็นฮูหยินจึงได้ออกมาตามหานี่เ้าคะ”
อวี้จิ่นเห็นพ่อบ้านหวังมีสีหน้าครุ่นคิดหนักก็ร้อนใจขึ้นมานางไม่สนใจที่ต่ำที่สูงอีกและรีบก้าวเข้าไปตรงหน้าพ่อบ้านหวัง ตื่นตระหนกเสียจนแทบจะเอื้อมจับมือของอีกฝ่าย
“เ้าลองไปแถวๆ สระที่มีดอกบัวเต็มสระดูก่อนจำไว้ว่าต้องหาให้ดี ระหว่างทางต้องมองให้ชัด ยามบ่ายฮูหยินเดินออกไปทางนั้น เ้าก็ลองค้นหานางดูส่วนข้าจะไปรายงานท่านแม่ทัพ”
พ่อบ้านหวังพูดจบก็มิได้สนใจว่าอวี้จิ่นจะฟังเข้าใจแล้วหรือไม่เขารีบวิ่งไปทางห้องหนังสือทันที
อวี้จิ่นนิ่งเหม่อไปพักหนึ่งก่อนจะได้สติและรีบวิ่งไปตามทางที่พ่อบ้านบอก นางวิ่งไปทั้งจิตใจที่ร้อนรน แม้ไม่รู้จะมีเหตุการณ์ใดรออยู่เบื้องหน้าแต่การที่ฮูหยินยังไม่กลับมาจนถึงตอนนี้ย่อมเป็เื่ไม่ปกติ
ในเวลานี้เองอวี้จิ่นจึงเพิ่งเข้าใจคำที่หลิ่วจิ้งเคยพูดเอาไว้ว่า“เมื่อข้าม้วยก็คือยามที่เ้าตาย อย่านึกว่านายเ้าจะมาช่วยเ้าที่ชางอี้”
อวี้จิ่นรู้ว่าหากหลิ่วจิ้งมาตายเอาตอนนี้เช่นนั้นตนก็ไม่มีทางพบจุดจบที่ดีแน่
นางไม่กล้าแม้แต่จะคิดทำได้เพียงรีบสาวเท้าวิ่งไปยังทิศทางของสระบัว
ยามเมื่อพ่อบ้านหวังมาถึงที่ห้องหนังสือหั่วอี้ยังคงนั่งกลัดกลุ้มด้วยความไม่เข้าใจจิตใจของสตรี
“ท่านแม่ทัพขอรับ ท่านแม่ทัพ สาวใช้ที่เรือนหลักมารายงานว่าฮูหยินยังไม่กลับไปขอรับ”
พ่อบ้านหวังมิได้สนใจสิ่งที่ท่านแม่ทัพเคยสั่งไว้ก่อนหน้าว่าหากไม่มีเื่ใดสำคัญก็ไม่ต้องมารบกวนเขา
ได้ยินเสียงเรียกอันร้อนใจของพ่อบ้านหวังหั่วอี้พลันตื่นใ รีบเปิดประตูห้องหนังสือพลางถามอย่างกังวลว่า “เ้าว่าอะไรนะพูดอีกครั้งซิ”
พ่อบ้านหวังเห็นท่าทีเช่นนั้นของท่านแม่ทัพก็รู้ว่าตนตัดสินใจถูกแล้วที่มา
“เรียนท่านแม่ทัพ เมื่อครู่นี้สาวใช้ในเรือนหลักนามว่าอวี้จิ่นมาตามหาฮูหยินบอกว่าหลังจากยามบ่ายที่ฮูหยินไปเยี่ยมฮูหยินใหญ่แล้ว ก็ยังมิได้กลับไปจนยามนี้ขอรับ”
เพิ่งจะสิ้นเสียงพ่อบ้านหวัง หั่วอี้ก็รีบมุ่งตรงไปในทิศทางที่หลิ่วจิ้งวิ่งออกไปตอนบ่ายขณะที่วิ่งอยู่นั้นหั่วอี้พบว่าในใจตนอัดแน่นไปด้วยความตื่นตระหนกจึงผนึกลมปราณใช้วิชาตัวเบาพุ่งตัวไปเบื้องหน้า
พ่อบ้านหวังทั้งวิ่งทั้งล้มไล่ตามมาอยู่ข้างหลังอย่างรีบร้อน
ด้วยเหตุที่อวี้จิ่นต้องวิ่งและคอยสอดส่องมองหาไปตลอดทางหั่วอี้ที่ใช้วิชาตัวเบาจึงตามทันจนมาอยู่ข้างหน้านาง
เมื่อเขาเห็นอวี้จิ่นก็รีบถามอย่างร้อนรนว่า“เจอตัวฮูหยินของเ้าแล้วหรือไม่?”
อวี้จิ่นโล่งใจขึ้นมากเมื่อเห็นว่าท่านแม่ทัพเองก็มาค้นหาด้วยแต่เพราะหามาไกลถึงเพียงนี้ก็ยังไม่พบตัวฮูหยิน นางจึงยังรู้สึกหวาดกลัวอยู่
นางรีบตอบท่านแม่ทัพว่า “ไม่ข้าหามาตลอดทางก็ยังไม่พบฮูหยินเลย”
อวี้จิ่นรีบร้อนเสียจนแม้แต่คำแสดงความเคารพก็ยังลืมพูด
หั่วอี้มิได้สนใจจะไปมากความ เขาผละจากอวี้จิ่นแล้วรีบวิ่งต่อไปข้างหน้า
จนกระทั่งหั่วอี้สังเกตเห็นว่าไกลออกไปมีผ้าสีฟ้ากองอยู่บนพื้นใจเขาพลันหนักอึ้ง ร่ำร้องอยู่ในใจว่าไม่เข้าทีเสียแล้ว เขาจำได้ว่าตอนบ่ายที่เห็นฮูหยินนั้นประจวบเหมาะว่านางก็สวมชุดกระโปรงยาวสีฟ้าเช่นกัน ยามนั้นเขายังตกตะลึงในชุดสีฟ้าชุดนี้รู้สึกว่าฮูหยินของเขามักจะสวมชุดที่เป็ภาพทิวทัศน์ ไม่เหมือนฮูหยินจ้าวกับอาหนูที่มักจะสวมเพียงเสื้อผ้าไม่กี่ชุดที่ตนเคยเอ่ยชมพวกนางเท่านั้น
หั่วอี้เร่งวิ่งเข้าไปอีกสองสามก้าว จนเมื่อวิ่งไปถึงกองผ้าสีฟ้าก็หยุดเดินทันใดนั้นก็รู้สึกราวกับเท้าของเขาถูกมัดไว้ด้วยน้ำหนักพันจินดั่งเช่นตอนที่เขาเพิ่งหัดวรยุทธ์ตื่นตระหนกจนไม่กล้าก้าวเท้าต่อไปอีก
ยามเมื่อเห็นชัดแล้วว่าผ้าสีฟ้านั่นก็คือฮูหยินเขาไม่รู้ว่าใน่เวลาซึ่งผ่านมาเนิ่นนานขนาดนี้ฮูหยินไปพบเจอสิ่งใดเข้า เหตุใดจึงได้มาล้มอยู่ที่นี่และไม่ถูกใครพบเห็น
ฮูหยินจะเป็หรือตาย? หั่วอี้ถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาในใจ
จนกระทั่งอวี้จิ่นวิ่งกระหืดกระหอบตามมาถึงและมองเห็นฮูหยินที่นอนอยู่บนพื้น
นางร้องออกมาด้วยความใ “ฮูหยินเ้าคะ ฮูหยินท่านเป็อะไรไป”
เสียงร้องของอวี้จิ่นทำให้หั่วอี้ตื่นจากความชะงักงันเขาดึงสติกลับมาแล้ววิ่งตรงเข้าไปอย่างรวดเร็ว
ด้วยเหตุที่หลิ่วจิ้งนอนอยู่กับพื้นเป็เวลานานร่างกายนางจึงเย็นลงอย่างมาก ตอนที่หั่วอี้อุ้มนางขึ้นมาและััถูกร่างกายอันเย็นเฉียบเขายังนึกว่านางสิ้นใจไปแล้วเสียด้วยซ้ำ
อวี้จิ่นเข้ามาอยู่ข้างตัวหลิ่วจิ้งชั่วอึดใจนั้นนางไม่มีเวลามาสนใจความน่าเกรงขามของท่านแม่ทัพเอาแต่เขย่าตัวหลิ่วจิ้ง ปากก็ร้องเรียกแต่ฮูหยิน
“รีบไปหาพ่อบ้านให้ไปตามหมอมา”หั่วอี้หันหน้าไปสั่งความกับอวี้จิ่นอย่างรีบร้อน มิได้สนใจว่านางจะฟังชัดเจนหรือไม่จากนั้นก็อุ้มหลิ่วจิ้งวิ่งไปทางเรือนหลัก
ตรงหน้าประตูเรือนหลัก อิ๋งเหอที่ทำขนมดอกบ๊วยเสร็จนานแล้วกำลังยืนชะเง้อคอมองไปทั่วอยู่ตรงนั้นอวี้จิ่นบอกจะไปหาฮูหยินก็ไปนานกว่าครึ่งชั่วยามแล้ว แต่ไม่เห็นนางกลับมาเสียที
ความว้าวุ่นสุมแน่นในใจอิ๋งเหอไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็รู้สึกว่าเื่นี้ไม่ปกติ
เมื่ออิ๋งเหอมองไปไกลๆ ก็เห็นท่านแม่ทัพอุ้มคนผู้หนึ่งเดินมาทางเรือนหลักแห่งนี้อย่างรีบเร่งความว้าวุ่นในใจของนางยิ่งเพิ่มขึ้นเป็ทวีคูณเพราะอิ๋งเหอรู้ว่าวันนี้ฮูหยินสวมชุดสีฟ้าชุดนั้น
อิ๋งเหอรีบเข้าไปรับท่านแม่ทัพ เมื่อเห็นชัดแล้วว่าคนในอ้อมแขนของท่านแม่ทัพคือฮูหยินนางก็ร้องใขึ้นมาทันใด “ฮูหยินเ้าคะ ฮูหยิน ท่านเป็อะไรไป”
หั่วอี้ไม่มีเวลามาอธิบายกับอิ๋งเหอ เขายกเท้าข้างหนึ่งขึ้นถีบประตูใหญ่ซึ่งเปิดอยู่เพียงครึ่งหนึ่งให้กว้างออกพลางอุ้มหลิ่วจิ้งมุ่งตรงเข้าไปยังห้องนอน
_____________________________
