เ-ฟ-ย-ห-ล-ง

เ๽้าจะทำเช่นนี้กับข้าไม่ได้

ผู้​เขียน เฉ่าฟ่าน

ไม่​อนุญาต​ให้​สแกน​หนังสือ​

หรือ​คัด​ลอก​เนื้อหา​ส่วน​ใด​ส่วน​หนึ่ง​ของ​หนังสือหรือนำไปทำนิยายเสียง เว้น​แต่​ได้​รับ​อนุญาต​

จาก​เ๽้าของ​หนังสือ​เท่านั้น

นิยายเ๹ื่๪๫นี้เป็๞เพียงเ๹ื่๪๫ที่สมมติขึ้น

ไม่เกี่ยวข้องกับเ๱ื่๵๹จริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล

และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเ๹ื่๪๫ ไม่มีเจตนา

อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ

……….

นิยายเ๱ื่๵๹นี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนา

ทั้งเ๹ื่๪๫ขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์

ดำเนินเ๱ื่๵๹ด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง

ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง

*เราเตือนท่านแล้ว*

เ-ฟ-ย-ห-ล-ง

เ๯้าจะทำเช่นนี้กับข้าไม่ได้

ตอนที่ 1

    เมืองเสิ่นหยาง

    ในหมู่บ้านเล็กๆ ที่โอบล้อมไว้ด้วยขุนเขาและแมกไม้ท่ามกลางธรรมชาติอันบริสุทธิ์งดงาม ผู้คนทำมาหากินด้วยการปลูกพัก เก็บของป่าและล่าสัตว์

    ที่บ้านหลังหนึ่งตั้งอยู่ท่ามกลางป่าไผ่…

    สายตาคมกริบของ ‘เฟยหลง’ ชายชายหนุ่มวัยสี่สิบห้าปีจับจ้องอยู่ที่เรือนร่างระหงของ ‘ลี่หลิน’ สตรีวัยสามสิบห้าปี กำลังยืนอยู่ที่ริมระเบียงหลังบ้าน

    ดวงตาสีน้ำดำขลับหวานปานน้ำผึ้งของนางจ้องมองออกไปยังลำธาร ทอดยาวผ่านมาทางหน้าบ้าน

    แลเห็นสายฝนที่กำลังโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย เม็ดฝนกระทบผืนน้ำแตกกระจายเป็๞ระลอกริ้วพลิ้วกระเพื่อมเมื่อเรือประมงของคนหาปลาลอยลำผ่านมาพอดี

    “เวลาฝนตก… ที่นี่บรรยากาศดีจัง”

    ลี่หลินกล่าวกับเฟยหลงผู้เป็๞ลูกเขย…

    เสียงหวานไพเราะที่ดังขึ้นทำเอาคนที่กำลังแอบจ้องมองสะโพกกลมกลึงตึงแน่นจนเห็นกลีบก้นเป็๲รูปเป็๲ร่างรัดรึงอยู่ภายใต้ผ้าถุงลายดอกเนื้อบาง ถึงกับสะดุ้ง

    “เอ่อ… ใช่… เอ่อ… นี่บรรยากาศดีมากท่านแม่”

    เฟยหลงกล่าวตะกุกตะกัก…

    รีบพาตัวเองออกมาจากภวังค์ฝันอันแสนหวานและวาบหวามเมื่อครู่

    ทั้งที่ตระหนักดีว่า ‘ลี่หลิน’ มีฐานะเป็๲แม่ยายของตน แต่ก็ไม่รู้ว่าผีห่าซาตานตนใดจึงดลจิตดลใจให้เฟยหลงไม่อาจหักห้ามจิตพิศวาสและอารมณ์ชู้สาวที่มีต่อแม่ยายคนงาม

    “ถ้าชอบที่นี่ท่านแม่ก็ควรจะอยู่ต่อ… เดี๋ยวตอนกลับข้าจะจ้างรถม้าไปส่งท่านแม่ถึงบ้าน… ”

    ความรู้สึกบางอย่างที่เป็๲แรงผลักดันอยู่ภายใน ทำให้เฟยหลงตัดสินใจเอ่ยชวน

    ก่อนที่อีกเสียงจะดังขึ้นสนับสนุนความคิดของเฟยหลงที่พยายามชักชวนแม่ยายให้อยู่ต่อ

    “จริงอย่างที่ท่านพี่ว่า… อยู่ต่อนะท่านแม่อย่าเพิ่งกลับ เพราะว่าพรุ่งนี้ข้าก็จะต้องไปขายผ้าที่ต่างเมืองตลอดทั้งสัปดาห์ ถ้าท่านแม่อยู่บ้านจะได้มีคนทำกับข้าวให้สามีของข้า… ”

    เป็๞เสียงของ ‘ลี่เซียน’ หญิงสาวอายุเพียงยี่สิบปีผู้มีเอวบางร่างเล็ก ใบหน้าสะสวย นางผู้เป็๞ลูกเลี้ยงของลี่หลินและเป็๞ภรรยาของเฟยหลง

    เมื่อครู่ลี่เซียนเดินเข้ามาพอดี หลังจากออกไปเก็บผ้าที่ตากไว้หลังบ้าน นางกลับมาทันได้ยินประโยคที่เฟยหลงเอ่ยชักชวนแม่ยายให้อยู่ต่อ

    “จะดีหรือ… ”

    ลี่หลินมีอาการสองจิตสองใจ นางกล่าวพลางเหลียวกลับมามองเ๽้าของเสียงแหลมที่กำลังเดินเข้ามาทางด้านหลัง

    “ดีสิท่านแม่… ท่านอยู่ต่อเถอะนะ… ”

    ลี่เซียนช่วยเฟยหลงคะยั้นคะยออีกแรงเพราะว่าอยากให้มารดาอยู่ต่อ