ทรัพย์สมบัติกองอยู่ที่กึ่งกลางห้องโถงสิ่งของทั้งหมดอาบไปด้วยพิษ ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้ ผู้คนที่เข้ามาต่างก็รวมตัวกันก่อนจะกระจายตัวอยู่รายรอบ ทำให้เวลานี้ดูเหมือนกับว่าพื้นที่ที่มีอยู่ไม่เพียงพอในส่วนของกลุ่มทั้งสามนั้นก็ดูจะไม่ได้ลงรอยกันสักเท่าไร ความสัมพันธ์ไม่ได้ดูดีจนราวกับเป็พี่เป็น้องหรือเป็เพื่อนที่ดีต่อกันเจอหน้ากันทีไรก็กระทบกระทั่งกันตลอด กลิ่นดินปืนค่อนข้างฉุนมากอาวุธของเหล่าพี่น้องทั้งหลายได้ถูกหยิบออกมาเตรียมไว้แล้วก็เริ่มส่องแสงเรืองรองรอเพียงผู้นำกลุ่มเอ่ยปากเท่านั้น
"สมบัติกองอยู่ตรงหน้าแล้ว ถ้ามีความสามารถก็มาเอามันไปได้เลยอย่าดีแต่เห่า ส่วนนาย ''ยาฆ่าแมลงพิษร้ายแรง'' ดูเหมือนนายคงต้องคอยพึ่งพาเ้าตัวลิ่นตัวนี้ ไม่อย่างนั้นคงถูกฆ่าตายภายในไม่กี่นาทีถ้าไม่พอใจล่ะก็เชิญออกไปได้เลย" ''แมวดำ'' ที่รูปร่างใหญ่โตดั่งกอริลลาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม
แววตาของ ''ยาฆ่าแมลงพิษร้ายแรง''เต็มไปด้วยเปลวเพลิงแห่งความโกรธ สีหน้าเริ่มเคร่งเครียดก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า "แมวดำ ทักษะของนายจะยิ่งใหญ่แค่ไหนกันเชียว นายคิดว่าตัวเองใหญ่ที่สุดในที่นี้หรืออย่างไรถึงจะมาสั่งโน่นสั่งนี่ได้ แล้วอย่างนายคิดว่าเก่งตายล่ะยังต้องเอาม้ามาด้วยเลยไม่ใช่หรือ เอามาเจอกับลิ่นหน่อยเป็ไง ดูสิว่าจะถูกฉีกเป็ชิ้นๆไหม"
"ทุกท่าน... ช่วยใจเย็นลงกันก่อนเวลานี้ไม่สามารถหยิบจับสมบัติได้ เพราะก่อนหน้านี้มีคนเสียชีวิตไปแล้วที่นี่เองก็มีสมบัติอยู่เป็จำนวนมากซึ่งก็มีมากพอให้กับทุกคนใช้ไปได้ตลอดชีวิตเลยทีเดียว แล้วทำไมจึงต้องให้ความโลภมาครอบงำพวกเราด้วยเล่า"สิ้นเสียงพูด ก็มีชายชราเดินก้าวเข้ามาจากประตูหลักผมเผ้าหนวดเคราล้วนหงอกขาว ใบหน้าแดงเรื่อ ท่าทางอ่อนโยนมีเมตตาให้ความรู้สึกไม่ต่างจากชายชราที่อยู่บ้านติดกัน มีผู้ติดตามเป็ชายสี่คนรูปร่างสูงใหญ่ท่าทางแข็งแรง ััได้ถึงกลิ่นอายของพลังที่แข็งแกร่งแผ่ซ่านออกมา
"ผู้าุโมาที่นี่ด้วยอย่างนั้นหรือ" ในเวลานั้นเองผู้เล่นจำนวนไม่น้อยต่างก็รู้สึกประหลาดใจ อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงพึมพำอยู่ในลำคอ
ทั้ง ''แมวดำ'' และ ''ยาฆ่าแมลงพิษร้ายแรง'' ต่างก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปในทันทีที่เห็นชายชราท่าทางของ ''แมวดำ'' ดูกังวลอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้น "ผมไม่คิดมาก่อนเลยว่าแม้แต่ประธานของสมาคมการค้าอูฐที่โด่งดังก็จะมาที่นี่ด้วย ดูท่าว่าวันนี้พวกเราคงไม่มีอะไรต้องทำแล้วล่ะกระมัง"
ชายชรายิ้มเล็กน้อยก่อนจะกล่าวว่า "แมวดำ...ความหมายของผมก็คือ พวกเราทุกคนต่างก็ล้วนอาศัยและใช้ชีวิตอยู่ในทะเลทรายกว้างใหญ่แห่งนี้เมื่อพิจารณาดูถึงข้อนี้แล้วก็เท่ากับว่า พวกเราล้วนเป็คนกันเองด้วยกันทั้งนั้นผมเองก็ใช้ชีวิตแบบโง่เขลาอยู่หลายปี ในใจเริ่มเหนื่อยล้า ไม่ชอบการต่อสู้และรบราฆ่าฟัน และอีกอย่างที่นี่ก็มีทรัพย์สมบัติอยู่ตั้งมากมายไม่เป็การดีกว่าหรือที่เราจะแบ่งเป็ส่วนๆ อย่างเท่าเทียมกันพวกนายคิดเห็นว่าอย่างไร? ''ยาฆ่าแมลงพิษร้ายแรง'' นายคิดเห็นอย่างไรก็ว่ามาได้เลย
เสียงของชายชราคนดังกล่าวดูอ่อนโยนเป็มิตรอย่างยิ่งน้ำเสียงจากถ้อยคำที่พูดนั้นล้วนไม่ชวนให้เกิดข้อสงสัยแม้แต่น้อยฟังดูเหมือนการเจรจาต่อรอง แต่แท้จริงแล้วกลับเป็การตัดสินใจไปเรียบร้อยแล้วซึ่งแมวดำเองก็ทำได้แต่เก็บซ่อนไฟที่ลุกโชนไว้ในใจ ไม่กล้าที่จะเปิดเผยมันออกมา ได้แต่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆว่า "ผมเองก็ยังเป็ผู้น้อยคงไม่อาจแสดงความคิดเห็นออกไปได้ ทุกอย่างก็ให้เป็ไปตามที่ผู้าุโกล่าวมาก็แล้วกัน"
ชายชรายิ้มและพยักหน้าก่อนจะมองไปทาง ''ยาฆ่าแมลงพิษร้ายแรง'' ซึ่งทำให้ยาฆ่าแมลงพิษร้ายแรงได้แต่ขบกัดฟันแน่นก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วยและกล่าวว่า"ความคิดของผู้าุโนั้นยอดเยี่ยมที่สุดแล้ว อันที่จริงผมเองก็ไม่ได้มีความคิดเห็นอันใดเพียงแต่ว่าทรัพย์สมบัติล้วนแต่มีจำนวนจำกัด ผมก็ไม่คิดที่จะแบ่งให้กับคนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้อง"ก่อนที่สายตาจะจับจ้องไปทางแบล็กแมมบา
จะให้แบล็กแมมบาทนอับอายขายหน้าได้อย่างไรความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นทันใด เขาจึงพูดขึ้นมาว่า "ยาฆ่าแมลงพิษร้ายแรงคนอื่นอาจจะเกรงกลัวนาย เป็เพราะบารมีชื่อเสียงของพี่เขยนายคิดว่าเป็เพราะความสามารถของนายหรืออย่างไรกัน?"
นี่เป็เื่ที่ร้ายแรงมากที่ผู้อื่นมักชอบใช้โจมตี ''ยาฆ่าแมลงพิษร้ายแรง'' ซึ่งทำให้เขาโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงะโขึ้นอย่างบ้าคลั่งว่า "แบล็กแมมบา วันนี้นายต้องตาย กลุ่มล่าสมบัติัดินไม่นับว่าเป็ตัวอะไรในสายตาก็ไม่ต่างอะไรกับผายลม พี่น้องทั้งหลาย หยิบอาวุธขึ้นมาเตรียมต่อสู้..."
"รอเดี๋ยวก่อน" ชายชราได้เอ่ยขึ้น
คำพูดของผู้าุโนั้น เขาไม่อาจไม่เชื่อฟังได้มือของ ''ยาฆ่าแมลงพิษร้ายแรง'' ยกค้างไว้กลางอากาศไม่ได้สั่งให้บุกโจมตีต่อ ก่อนจะหยุดรอฟังคำพูดของผู้าุโ
"สมบัติล้ำค่าเหล่านี้มูลค่าเทียบกับเมืองหลายเมืองรวมกันล้วนเป็สิ่งของล้ำค่ายิ่งนัก ถ้าพวกนายต่อสู้กันที่นี่แล้วพวกมันเกิดความเสียหายขึ้นมา...” ดูเหมือนว่าชายชรานั้นไม่ได้้าจะหยุดยั้งการต่อสู้ก่อนที่แมวดำจะหัวเราะขึ้นไม่ว่าจะกล่าวว่าอย่างไรก็ล้วนไม่น่าเป็เื่ดีทั้งสิ้น
หลังจากที่ ''ยาฆ่าแมลงพิษร้ายแรง''ได้ฟังแล้ว ก็เริ่มใจเย็นลงบ้าง ถึงแม้ว่ากลุ่มล่าสมบัติัดินของแบล็กแมมบานั้นจะเป็เพียงแค่กองกำลังลำดับสองแต่ถึงเป็กองกำลังลำดับสองก็ยังยากที่จะต้านทานได้ไหวเป็เื่ยากเกินไปสำหรับพวกเขา ไม่เพียงแต่เขานำกำลังคนมาเพียงน้อยนิดเท่านั้นถ้ามีการสูญเสียเหล่าพี่น้องไปเพียงเล็กน้อย ก็คงไม่แคล้วจะถูกแมวดำและผู้าุโรุมทุบตีเป็แน่เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาจึงหันไปแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้นหยันว่า "วันนี้ฉันเห็นแก่หน้าผู้าุโจะปล่อยนายไปก่อน ถ้าเจอกันคราวหน้าล่ะก็ ฮึ่ม..."
แบล็กแมมบาลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะวางมุกสองเม็ดที่อยู่ในมือลง สถานการณ์ของเขาตอนนี้ค่อนข้างย่ำแย่อยู่พอสมควรพลังของเขาเองก็ไม่อาจเทียบกับกลุ่มอื่นที่เหลือได้ อีกอย่างลูกน้องของเขาก็ตายไปแล้วส่วนที่เหลือก็ยังไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน ถ้าเกิดต้องสู้กับ ''ยาฆ่าแมลงพิษร้ายแรง'' ขึ้นมาจริงๆ ก็คงไม่แคล้วว่าเขาต้องถูกฆ่าตายอย่างแน่นอนเพื่อรักษาชีวิตให้รอดเอาไว้ก่อน แต่ก็ไม่อาจแสดงความอ่อนแอให้เห็นได้ จึงได้แต่ส่งเสียงหัวเราะเยาะออกไป"ต่อให้นายหวังพึ่งพี่เขยของนายก็ไม่ต่างอะไรกับสุนัขจิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสืออีกไม่นานก็ต้องมีวันที่นายจะถูกฉันจัดการ"
แมวดำได้แต่เบ้ปาก เนื่องจากอดได้เห็นเื่สนุก
เมื่อเห็นว่าเปลวไฟที่ร้อนแรงของทั้งสองฝ่ายได้ดับลงแล้วชายชราก็ไม่ได้รู้สึกผิดหวังแต่อย่างใด ตรงกันข้ามกับกล่าวด้วยความพึงพอใจว่า"นี่เป็สิ่งที่ถูกต้องแล้ว ทุกคนก็ล้วนมาจากทะเลทรายที่ยิ่งใหญ่จึงควรจะสมัครสมานสามัคคีกันเอาไว้ อย่าได้คิดต่อสู้รบราฆ่าฟันกันอีกเลยพวกนายทุกคนน่าจะเคยได้ยินเื่การสร้างเมืองใหญ่น้อยทั้งสิบขึ้นในเขตจงหยวนแล้วทั้งความเข้มแข็ง ทรัพย์สินเงินทอง และพลังอำนาจนั้นไม่สามารถเทียบได้เลยถ้ากลุ่มที่มีผู้คนนับล้านเริ่มเคลื่อนไหวแล้วล่ะก็พวกเราซึ่งไม่ต่างจากเมืองขนาดเล็กที่ชายขอบ ถ้าไม่ลงมืออย่างเต็มที่ เมื่อเวลาที่พวกเขาเ่าั้มาถึงพวกเราก็คงถูกลดระดับลงเหลือแค่เบี้ยหรือะุปืนใหญ่ที่ใช้แล้วทิ้งเท่านั้นดังนั้นพวกเราควรจะมีความสามัคคีรวมเป็น้ำหนึ่งใจเดียวกันไว้ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะไม่มีผู้คนที่ยังมีชีวิตรอดในอาณาจักรโบราณโหลวหลานแล้วแต่อันตรายต่างๆ ยังคงมีอยู่ ผมคิดว่าพวกเราควรจะร่วมมือและสำรวจที่แห่งนี้ด้วยกันพวกคุณคิดเห็นว่าอย่างไร?
สำหรับเื่นี้เป็ปกติที่ทุกคนจะต้องเห็นด้วยอาณาจักรโบราณโหลวหลานนั้นไม่ต่างจากเมืองร้างแต่ก็ยังคงมีภยันตรายอยู่มากมายเต็มไปหมด ซึ่งทุกคนก็ได้ประสบมาด้วยตนเองแล้วในระหว่างทางที่เข้ามา พวกเขานำคนมามากมายหลายพันคน แต่ในเวลานี้แต่ละกลุ่มก็มีผู้เสียชีวิตไปแล้วไม่ต่ำกว่าห้าสิบคนซึ่งทั้งหมดที่ตายก็ล้วนอยู่ในระหว่างที่กำลังสำรวจหาสมบัติทั้งนั้นสถานที่แห่งนี้ก็ไม่ใช่สวนสนุกเมื่อเทียบกับสถานที่แห่งอื่นที่ใช้พิษมาก่อนหน้านี้ สถานที่เหล่านี้ล้วนไม่ต่างจากสวนสนุกของเด็กดังนั้นทั้งหมดจึงพยักหน้าเห็นด้วยกับเงื่อนไขดังกล่าว
"ในเมื่อทุกคนไม่มีความเห็นอื่นใดแล้วผมขอพูดถึงเื่ส่วนแบ่ง โดยผมจะเอาไว้ 50% แมวดำและ ''ยาฆ่าแมลงพิษร้ายแรง'' 20% ส่วนของแบล็กแมมบา 10%ทุกคนคิดเห็นว่าอย่างไร?" ชายชรากล่าวพร้อมรอยยิ้ม
ทันทีที่พูดจบ ทั้งสามฝ่ายถึงกับหน้าเปลี่ยนสีใบหน้าถึงกับสั่นระริก แต่ก็ไม่มีใครกล้าปริปากผู้าุโคนนี้ดูเหมือนจะเอาแต่ใจเกินไปหน่อยมากันเพียงแค่ห้าคนถึงกับ้าส่วนแบ่งครึ่งหนึ่ง ต่อให้มีสถานะสูงส่งและทรงพลังแต่พวกเราเองก็ไม่ใช่ลูกพลับนิ่ม เมื่อคิดได้ดังนั้นแมวดำก็เตรียมจะเอ่ยปากดวงตาของชายชราก็เป็ประกายขึ้นทันที รีบชิงพูดขึ้นก่อน "มีอะไรอย่างนั้นหรือแมวดำนายคิดเห็นอย่างไรก็ว่ามาได้เลย"
ทันใดนั้นแมวดำก็รับรู้ได้ถึงแรงกดดันมหาศาลจากสายตาที่ชายชราจ้องมองมามันหนักหน่วงราวกับถูกูเาไท่ซานกดทับ สีหน้าของเขาซีดเผือดสิ่งที่กำลังจะเอ่ยก็ถูกกลืนกลับเข้าไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงแข็งว่า"ไม่มี... ข้อเสนอของผู้าุโนั้นดีมากแล้ว ผมย่อมเห็นด้วย"
"ดีมาก" ชายชราหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีราวกับลมในฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านก่อนจะหันมองไปยังอีกสองกลุ่มที่เหลือและถามขึ้นว่า"แล้วพวกนายเห็นว่าอย่างไร?"
"ฉันไม่เห็นด้วย" เสียงดังกล่าวไม่ได้ดังมาจากพวกเขาแต่ดังแทรกขึ้นมาจากด้านข้าง น้ำเสียงน่าฟังไพเราะรื่นหูฟังดูคล้ายเสียงนกกระจาบฝน
"ทำไมพวกนายถึงไม่เห็นด้วย?" ชายชราหันมองไปยังที่มาของเสียง จึงพบกับฉินโจ้วและเสี่ยวหลัวลี่ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งจะเห็นว่ายังมีอีกสองคนที่ยืนอยู่ในที่แห่งนี้ด้วย และมองดูพวกเขาด้วยท่าทีสงสัย
"ในเมื่อเป็การร่วมมือในการสำรวจแล้วทำไมถึงไม่ให้ส่วนแบ่งแก่พวกเราด้วยล่ะ ปู่ทำแบบนี้ไม่ยุติธรรมเลยนะ เสี่ยวหลัวลี่บ่นก่อนจะทำหน้ามุ่ยไม่พอใจ
"กลุ่มพันธมิตรของพวกเราเป็กลุ่มล่าสมบัติทั้งนั้นไม่ใช่ที่สำหรับเด็กน้อย เพราะมันอันตรายมาก อีกอย่างพวกเราเองก็ยังไม่ได้ปรึกษากับพวกเธอทั้งสองคนเลย"ชายชราหัวเราะและมีท่าทีที่อ่อนโยน
"พวกเราก็เป็กลุ่มล่าสมบัติเหมือนกัน ''กลุ่มล่าสมบัติหงส์ั'' " เสี่ยวหลัวลี่เอ่ยขึ้นพลางเชิดคางอย่างภาคภูมิใจ
"ถ้าพวกเขาไม่มีความเห็นอื่นใดผมก็จะอนุญาตให้คุณเข้าร่วมได้" เมื่อชายชราเห็นเสี่ยวหลัวลี่พูดดังนั้น ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนราวกับเป็ชายชราผู้ใจดีเปี่ยมด้วยเมตตาราวกับไม่ใส่ใจ แต่ในใจเขาเต็มไปด้วยความคิดที่ชั่วร้าย
"รีบไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ... ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าพวกนายทั้งคู่ทิ้งเสียที่นี่"ยาฆ่าแมลงพิษร้ายแรงกำลังโกรธเกรี้ยว ไม่มีที่ให้ระบายพอได้ยินประโยคดังกล่าวจึงะโออกไปทันทีแต่แบล็กแมมบานั้นได้เห็นความแข็งแกร่งของทั้งคู่มาแล้วจึงไม่ได้พูดอะไรออกมาส่วนแมวดำก็ได้แต่มองตาปริบๆ รู้สึกดีใจที่ได้เห็น ''ยาฆ่าแมลงพิษร้ายแรง''กลายเป็คนชั่วร้ายเพียงลำพัง
"นายจะต้องถูกฟ้าผ่า" ปกติแล้วเสี่ยวหลัวลี่มักจะว่าผู้อื่นอย่างสุภาพ การพูดนี่ดูเหมือนจะเป็ความสามารถที่พิเศษเฉพาะตัวของเธอเลย
"รีบไปกันเถอะ... ไม่ต้องไปส่งพวกเราหรอก"ฉินโจ้วเริ่มเหงื่อซึม เขารีบคว้าตัวเธอก่อนจะรีบออกไปอย่างรวดเร็วในเมื่อพวกเขาเริ่มทะเลาะกันแล้ว เขาเองก็ได้สมบัติที่มีค่ามากที่สุดไปแล้วด้วยถึงแม้ว่าของที่เหลืออยู่ก็ยังมีของที่มีราคา แต่โลภมากไปก็ไม่ดี อีกอย่างหนึ่งเขาพบทางลับที่อยู่ใต้ดินแล้วน่าจะมีของดีกว่านี้ซ่อนอยู่อีก
"ค่อยๆ เดินล่ะ" แต่ ''ยาฆ่าแมลงพิษร้ายแรง'' เองดูเหมือนจะไม่ยอมปล่อยคนทั้งสองไปโดยง่าย และพูดด้วยน้ำเสียงที่เ็าว่า"คิดจะจากไปง่ายๆ อย่างไร้รอยขีดข่วน ไม่กลัวมือถูกลวกหรืออย่างไร วางของไว้แล้วจะให้ออกไปอย่างปลอดภัยไม่อย่างนั้นก็ต้องตาย"
"แน่ใจนะ..." ท่าทีของฉินโจ้วเริ่มแข็งกร้าวขึ้นก่อนจะหันมาสบตาาด้วยสีหน้าแปลกๆ ดูคล้ายจะเห็นใจระคนสงสาร
"ฆ่าพวกมันซะ..." ยาฆ่าแมลงพิษร้ายแรงรู้สึกอับอายก่อนที่ความโกรธจะถูกกระตุ้นขึ้นมา ชายชรานั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และคอยดูด้วยความตื่นเต้นอยู่ด้านข้าง
สิ้นเสียงคำสั่งของยาฆ่าแมลงพิษร้ายแรงผู้คนต่างก็รีบเร่ง การลงมือก่อนย่อมได้เปรียบที่สุดฉินโจ้วจึงคว้าเหรียญทองจากพื้นขึ้นมา ก่อนจะขว้างออกไปทันทีแสงส่องประกายระยิบระยับราวกับเทพธิดาโปรยบุปผาผู้เล่นที่พุ่งเข้าใส่ต่างก็รู้สึกงุนงงด้วยกันทั้งนั้น ไม่เข้าใจว่าฉินโจ้วทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรหรือหวาดกลัวมากจนสติเลอะเลือน พวกเขาเองก็รู้สึกว่าเหรียญทองไม่ได้ขว้างด้วยพลังรุนแรงแต่อย่างใดในตำนานก็ไม่เคยมีใครกล่าวเอาไว้ว่า ดอกไม้โบยบิน หรือใบไม้จะสามารถทำร้ายผู้คนจนาเ็ได้มาก่อน
กริ๊ง... แกร๊ง...เหรียญทองพุ่งเข้าใส่ร่างกาย แต่ก็ไม่ต่างจากถูกยุงกัด ไม่รู้สึกเ็ปเลยแม้แต่น้อย
เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าสีหน้าของแบล็กแมมบาเริ่มเปลี่ยนไปทันที เขาก้าวถอยห่างออกมาอย่างรวดเร็วราวกับถูกไฟช็อตหวาดกลัวว่าจะติดโรคไปด้วยราวกับปลาที่อยู่ในบ่อเดียวกันแมวดำเองก็เริ่มมีท่าทีที่เปลี่ยนไปก่อนจะเสียสละคนที่สูงใหญ่ที่อยู่ด้านหน้าให้กลายเป็โล่ไปแทนเพื่อป้องกันสิ่งที่กำลังพุ่งเข้ามาอยู่ตรงหน้า
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า...
เสียงหัวเราะที่เงียบหายไปสักพักนั้นก็กลับมาดังขึ้นอีกครั้งคล้ายกับการซื้อลอตเตอรี่และถูกรางวัลใหญ่ หรือสอบราชการผ่านพวกเขาล้วนมีความสุขจนไม่อาจหยุดหัวเราะได้
การโจมตีของฉินโจ้วนั้นรวดเร็วมากและแม่นยำยิ่งนักเพียงแค่ชั่วพริบตา ผู้เล่นนับสิบคนก็ถูกโจมตีเข้าใส่ ความรุนแรงของ ''ผงสุดชื่นมื่น'' นั้นเป็ที่ประจักษ์ต่อสายตาดีอยู่แล้วเวลานี้รายชื่อของผู้เล่นนับโหลก็ถูกบันทึกลงในเดดโน้ตเรียบร้อยแล้วไม่มีใครสามารถหลีกหนีมันพ้น ทำให้ ''ยาฆ่าแมลงพิษร้ายแรง''นั้นต้องสูญเสียคนของเขาไปถึงหนึ่งในสามเลยทีเดียว ส่วนคนที่เหลือเริ่มก้าวถอยหลังกันทีละคนสองคนบางคนเริ่มปลดปล่อยคลื่นพลังออกมาบ้างก็ปล่อยเกราะป้องกันเวทเอาไว้ต้านการโจมตีของเหรียญทองถ้าการป้องกันนั้นสมบูรณ์แบบเื่ของการโจมตีก็ไม่จำเป็ต้องพูดถึง
เหรียญทองที่ทุกคนใฝ่ฝัน้าจะได้มานั้นในเวลานี้ได้ถูกหยิบยื่นมาให้ถึงประตูบ้านแล้วแต่พวกเขากลับหลบซ่อนเหรียญทองดังกล่าวราวกับเห็นผี ภาพเหตุการณ์ในเวลานี้ช่างดูสนุกสนานยิ่งนักแต่กลับไม่มีใครหัวเราะออกเลยสักคน
''ผงสุดชื่นมื่น'' สร้างความสั่นะเืไปทั่วหล้าและไม่มียารักษาอีกด้วย นี่ไม่ใช่เื่ตลกเลยสักนิด
"นี่มัน... เกิดอะไรขึ้น?" ชายชรากระซิบถามแบล็กแมมบา สำหรับพิษชนิดนี้ แม้แต่เขาที่ฝึกฝนตนเองมาอย่างลึกล้ำก็ยังไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะแก้พิษชนิดนี้ได้ช่างน่าหวาดกลัวเสียจริง
"หรือความจริงแล้วถุงมือของเขาเป็สมบัติชิ้นหนึ่ง"แบล็กแมมบาก็รู้สึกหวาดกลัวชายชราอยู่ไม่น้อย จึงไม่กล้าที่จะปิดบังเอาไว้
"หยุดก่อน... อย่าเพิ่งไป"ชายชราเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นเพื่อจะหยุดรั้งเขาเอาไว้
"ผู้าุโมีอะไรกับผมหรือ?" ฉินโจ้วมองไปที่เขาพร้อมกับรอยยิ้มบนมือของเขานั้นยังมีเหรียญทองอยู่สองเหรียญ ซึ่งกำลังโยนเล่นอยู่ในมือแม้ว่าตอนนี้เขาจะหยุดเดินแล้ว แต่ฝ่ายตรงข้ามก็ไม่กล้าประมาท ต่างก็จับตามองทุกการเคลื่อนไหวของเขา
"ฉันเชื่อว่า ''ยาฆ่าแมลงพิษร้ายแรง''ต้องรับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งของนาย และจะยอมรับนายเข้าร่วมอย่างไม่ต้องสงสัยถูกต้องไหม...''ยาฆ่าแมลงพิษร้ายแรง''” ชายชราได้เอ่ยถามขึ้น
''ยาฆ่าแมลงพิษร้ายแรง'' นั้นโกรธมากแต่ก็ทำได้แค่สบถออกมาอย่างไม่พอใจ ไม่กล้าพูดปฏิเสธไม่เห็นด้วยแม้แต่น้อย
"ฉันจะให้ส่วนแบ่งนาย 5% และ ''ยาฆ่าแมลงพิษร้ายแรง''จะให้นายอีก 5% รวมทั้งหมดเป็ 10% เงื่อนไขนี้คิดว่าเป็อย่างไร ?" ชายชราเอ่ยถามขึ้น
ฉินโจ้วได้แต่ส่ายหัว
สีหน้าของชายชราแสดงความแปลกใจ น้ำเสียงดังขึ้นเล็กน้อย"นายไม่พอใจอย่างนั้นหรือ?"
"ผมไม่ไว้ใจคุณ ผมจึงไม่อยากร่วมมือกับคุณอีกอย่างผมเองก็ไม่้าส่วนแบ่งด้วย... พวกเราไปกันเถอะ"ฉินโจ้วตอบพลางส่ายหน้า หันมองไปรอบๆ ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเสี่ยวหลัวลี่
"รอเดี๋ยว..." ชายชราร้องะโขึ้น
"ชายชราท่านมีอะไร้าจะบอกกล่าวอีกอย่างนั้นหรือ?"ฉินโจ้วหยุดเดิน
"ถ้านายยอมขายถุงมือนั่นฉันจะจ่ายให้อย่างงาม" ชายชรากัดฟันแน่นก่อนที่จะตอบ
"คุณคิดว่าผมเดือดร้อนเื่เงินหรือเปล่าล่ะ?"สีหน้าของฉินโจ้วเต็มไปด้วยการประชดประชัน
"อุปกรณ์... ิญญา" ชายชราค่อยๆ เอ่ยขึ้นมาอย่างเนิบช้า
"ถ้าอย่างนั้นก็ตกลง" ร่างของฉินโจ้วถึงกับสั่นสะท้านชายชราคนนี้เป็คนที่ใหญ่ที่สุดตามที่คาดเอาไว้และใจเด็ดยิ่งนัก เขาหยิบเสื้อคลุมเวทออกจากกระเป๋ามิติก่อนจะโยนออกมาให้ทันทีโดยไม่กลัวว่าฉินโจ้วจะคืนคำแม้แต่น้อย
ฉินโจ้วเหลือบตาไปมอง หลังจากที่แน่ใจแล้วว่ามีอุปกรณ์ิญญาอย่างไม่ต้องสงสัยอาการดีใจก็แสดงออกมาเพียงวูบเดียว หลังจากนั้นจึงได้ถอดถุงมือออกก่อนจะตอบชายชราไปว่า "เห็นชัดเจนแล้วนะ นี่เป็ถุงมือของผมไม่ได้มีอะไรตุกติกแม้แต่น้อย จากนั้นเขาก็วางมันลงบนพื้น"
ชายชราจ้องตาแทบไม่กะพริบเพื่อให้แน่ใจได้ว่าไม่ถูกเขาใช้วิธีสกปรกในการขโมยฟ้าเปลี่ยนวัน(แอบเปลี่ยนแปลงความจริงเพื่อตบตาผู้อื่น) ก่อนพยักหน้ายินยอม
หลังจากที่ฉินโจ้ววางถุงมือลงบนพื้นเรียบร้อยแล้วไท่อี่เทพสายฟ้าก็ถูกปล่อยออกไปสองครั้งเพื่อโจมตี หลังพุ่งปะทะบริเวณอากาศที่ว่างเปล่าเสียงะเิดังขึ้น เงาร่างสีดำโชกเืที่ไร้ลมหายใจก็ได้หล่นมาจากอากาศเมื่อหันกลับไปมอง ก็พบว่าฉินโจ้วและเสี่ยวหลัวลี่ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยเสียแล้ว
"ตาเฒ่านี่น้าา... คิดไว้ไม่ผิดเลยสมกับเป็จิ้งจอกเฒ่าเ้าเล่ห์เสียจริงแต่ก็เสียใจด้วยที่ของดีชิ้นนี้ได้ตกอยู่ในมือของเราเรียบร้อยแล้ว..."
เมื่อห่างออกมาได้สักระยะหนึ่ง เสี่ยวหลัวลี่ก็ถามฉินโจ้วด้วยความสงสัยว่า"ทำไมนายจึงไม่อยากให้ชายชราคนนั้นช่วยค้นหาสมบัติด้วยกันล่ะ? ทั้งๆ ที่น่าจะเร็วกว่านะ
"คำตอบจะเฉลยออกมาเองในเร็วๆ นี้"ฉินโจ้วยิ้มอย่างมีเลศนัย
ซึ่งแน่นอนว่า หลังจากนั้นไม่ถึงนาที ก็มีเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งดังขึ้นจากในห้องโถงและตามมาด้วยเสียงคำรามอย่างโกรธแค้นของชายชราคนดังกล่าว"เห็นได้ชัดเลยว่านี่เป็แค่ถุงมือธรรมดาคู่หนึ่ง อุปกรณ์ระดับเงิน...กลุ่มนักล่าสมบัติหงส์ั อย่าให้เจอพวกนายอีกครั้งนะ..."
"น่าเสียดายแฮะ...ผมคิดว่าตาแก่น่าจะตามออกมาเสียอีก" ท่าทางของฉินโจ้วนั้นเสียใจอยู่บ้าง
"แต่ฉันชอบความเ้าเล่ห์ของนายนะ"เสี่ยวหลัวลี่ยิ้มท่าทางดูเ้าเล่ห์ ดวงตาหยีดุจดั่งจันทร์เสี้ยว
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้