ท้องฟ้าสีเทาหม่นคลุมเมืองลูเมียร์ในวันที่อาเธอร์ ไคล์ ถูกเรียกตัวเข้าสู่กองกำลังสำรวจ (Starbound Legion) เด็กหนุ่มวัย 15 ปีเผ่าอสูรที่มีเพียงความเงียบเป็๲เพื่อน ยืนอยู่ในจัตุรัสกลางเมือง แสงจากเรือบินเวทมนตร์สาดลงมาราวกับประกาศชะตากรรมของผู้ที่ไม่มีสิทธิ์เลือกชีวิตของตัวเอง

“อาเธอร์ ไคล์!” เสียงประกาศเรียกชื่อเขา ดังก้องท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่

เขาก้าวออกมาจากแถว หอบกระเป๋าใบเก่าที่มีข้าวของไม่กี่ชิ้นติดตัว หันมองบ้านหลังเล็กที่เขาอาศัยมาตลอด 15 ปี — เพิงเก่าคร่ำคร่าที่แทบจะพังตามกาลเวลา การบอกลาไม่ใช่สิ่งที่ยาก เพราะที่นั่นไม่มีใครรอคอยให้เขากลับมา

ค่ายฝึก ของกองกำลังสำรวจตั้งอยู่ในพื้นที่อันห่างไกลจากความเจริญ รอบด้านมีแต่๥ูเ๠าและป่าทึบ สถานที่ซึ่งเหมาะสำหรับการฝึกที่โหดร้ายและปราศจากความปราณี

“เผ่าอสูรแถวนี้!” เสียง๻ะโ๠๲ของครูฝึกดังก้องเมื่ออาเธอร์มาถึง พร้อมกับกลุ่มเด็กหนุ่มและเด็กสาวเผ่าเดียวกันที่ดูเหมือนจะถูกเรียกตัวมาในวันเดียวกัน ใบหน้าของพวกเขาแสดงความเหนื่อยล้าปะปนกับความกลัว

วันแรกของการฝึกฝน เริ่มต้นด้วยคำสั่งที่ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ:

“วิ่งรอบค่าย 50 รอบ ถ้าใครช้ากว่ากำหนด จะไม่ได้กินข้าวเย็น!”

“ไป!” เสียงสัญญาณดังขึ้น อาเธอร์พยายามวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่ร่างกายจะทำได้ ท่ามกลางแดดร้อนแผดเผาและเสียง๻ะโ๷๞ของครูฝึก ทุกก้าวเหมือนถูกลากไปด้วยน้ำหนักของโซ่ตรวนที่มองไม่เห็น

เมื่อจบ 50 รอบ เขาแทบล้มลงกับพื้น ขณะที่กลุ่มเผ่าพันธุ์มนุษย์ซึ่งได้รับการดูแลดีกว่า กำลังหัวเราะและแสดงความเหนือกว่าอย่างเปิดเผย

การฝึกฝนไม่ได้หยุดแค่การวิ่ง

วันต่อมา พวกเขาถูกสั่งให้ยกอาวุธหนักที่สร้างขึ้นจากอาร์คโนโลยี และต่อสู้กับหุ่นยนต์จำลองศัตรู อาเธอร์จับดาบสั้นด้วยมือที่สั่นไหว พยายามรับมือกับเครื่องจักรที่โจมตีเขาอย่างไม่หยุดหย่อน

“แกอ่อนแอเกินไป ไคล์!” ครูฝึก๻ะโ๷๞ พลางใช้พลังเวทดึงตัวเขาล้มลงบนพื้น “เผ่าอสูรก็แค่นี้แหละ ไร้ค่า!”

อาเธอร์ไม่ได้ตอบอะไร เพียงลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับหุ่นยนต์อีกครั้ง แม้จะรู้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้จะจบลงเหมือนเดิมก็ตาม

สามเดือนต่อมา การฝึกฝนยังคงดำเนินต่อไปอย่างไม่ลดละ อาเธอร์เริ่มคุ้นชินกับการวิ่งในยามเช้า การต่อสู้ในยามบ่าย และการล้มตัวลงนอนบนเตียงแข็งๆ ในยามค่ำคืนโดยแทบไม่ได้พักผ่อน แม้ร่างกายจะ๢า๨เ๯็๢ แต่เขายังคงกัดฟันเดินหน้าต่อไป

คืนหนึ่ง ขณะที่เขากำลังทำความสะอาดอาวุธในโรงเก็บอุปกรณ์ วิคเตอร์ ทหารรุ่นพี่จากเผ่ามนุษย์เดินเข้ามา พร้อมกลุ่มเพื่อนอีกสองคน

“ไคล์...” วิคเตอร์เรียกชื่อเขาเสียงเรียบ แต่แฝงด้วยความเย้ยหยัน “แกจะทนได้อีกนานแค่ไหน? หรือจะยอมแพ้ไปเหมือนพวกอสูรตัวอื่นๆ”

“ฉันไม่ยอมแพ้” อาเธอร์ตอบสั้นๆ โดยไม่หันไปมอง มือยังคงทำความสะอาดดาบต่อ

“หึ... ก็ดี จะได้มีคนไปรับลูก๷๹ะ๱ุ๞แทนเราในภารกิจหน้า” วิคเตอร์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้อาเธอร์อยู่ในโรงเก็บเพียงลำพัง

แม้จะเผชิญกับอุปสรรคและการกดขี่ทุกวัน แต่อาเธอร์ยังคงเก็บความโกรธไว้ในใจ เขารู้ดีว่าโลกนี้ไม่ได้มีพื้นที่สำหรับคนอย่างเขา แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้ว่าเขาต้องแข็งแกร่งขึ้น... เพราะมันคือทางเดียวที่จะรอดพ้นจากชะตากรรมนี้ได้

ในคืนหนึ่ง เมื่อเขาแหงนมองท้องฟ้า ท่ามกลางแสงจางๆ จากดวงดาวนับพัน อาเธอร์คิดเพียงสิ่งเดียว:

“ชีวิตของฉันต้องไม่จบแค่ที่นี่...”