ตระกูลเฉินมีข้อขัดแย้งเื่เหมืองเงินกับตระกูลอ๋าว แย่งชิงคัมภีร์เพลงกระบี่ของตระกูลอ๋าว ทั้งหมดนี้ล้วนเป็การพูดเหลวไหล ทว่าบางส่วนก็ไม่ใช่เื่เหลวไหลเสียทั้งหมด
จิ่งเหวินซานไม่สนใจคัมภีร์เพลงกระบี่ตระกูลอ๋าว ของแบบนั้นตระกูลจิ่งของเขาไม่เห็นอยู่ในสายตา แต่ที่เขาค่อนข้างสงสัยคือเื่เหมืองเงิน
จิ่งเหวินซาน “แผ่นดินใหญ่ฝั่งตะวันออกมีเหมืองเงินปรากฏขึ้น ข่าวนี้ทำไมพวกเราถึงไม่รู้เื่?”
แผ่นดินใหญ่แห่งนี้แบ่งเป็ เหนือ ใต้ ออก ตก ตระกูลอ๋าวและตระกูลจิ่งนับว่าอยู่บนแผ่นดินใหญ่ฝั่งตะวันออก ส่วนตระกูลเฉินอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือ แผ่นดินใหญ่ฝั่งตะวันออกมีเหมืองเงินปรากฏขึ้นมา จะอย่างไรก็คงไม่ใช่เื่และไม่เกี่ยวอันใดกับตระกูลเฉินที่อยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือ แต่จะทำอย่างไรได้ก็ตระกูลเฉินนี้มีอำนาจยิ่งใหญ่ ร้ายกาจอย่างแท้จริง ใหญ่พอสู้กับตระกูลจิ่งได้เลย แต่ตระกูลจิ่งนั้นถ่อมตนทำตัวไม่เป็จุดสนใจ อยู่ในสถานะเหมือนจะหลบเร้นจากโลกภายนอกมาโดยตลอด แต่ตระกูลเฉินกลับแตกต่างอย่างสิ้นเชิง พวกนั้นโอหังอย่างร้ายกาจ ถึงแม้จะอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือ แต่ชอบยื่นมือยืดยาว ที่ไหนมีผลประโยชน์ก็ชอบเข้ามายุ่งวุ่นวาย เมื่อเจอกับตระกูลเล็กๆ พวกนั้นก็ข่มเหงแย่งชิง ใช้อำนาจบังคับข่มขู่ ถ้าวุ่นวายเกินไป ก็ฆ่าล้างตระกูลเอาเสียเลย ถ้าเป็ตระกูลที่มีอำนาจหน่อย พวกนั้นก็เข้ามาปันผลประโยชน์ไปอย่างหน้าด้านๆ หลายปีมานี้วิธีการของพวกเขา คนทั้งแผ่นดินใหญ่ล้วนแต่เคยได้ยินมาทั้งสิ้น ฆ่าล้างตระกูลอะไรพวกนี้พวกเขาก็ทำอยู่บ่อยๆ อ๋าวหรานพูดออกมาเช่นนี้ก็ไม่นับว่าเหลวไหลเสียทีเดียว
เผชิญหน้ากับความสงสัยของจิ่งเหวินซาน อ๋าวหรานตอบว่า “ข่าวเื่เหมืองเงินนี้เพิ่งมีออกมาไม่นาน ตอนนั้นเป็แค่คนธรรมดากลุ่มหนึ่งไปพบเข้า อยู่ใกล้กับบริเวณณเขาสิงอี้ ตระกูลอ๋าวของเรา่นั้นมีการค้าแถวนั้นพอดี จึงไปดู คิดว่าจะสามารถแบ่งปันผลประโยชน์กับตระกูลอื่นๆ จะได้ทำกำไรไปด้วยกัน แต่ข่าวนี้ไม่รู้เพราะเหตุใดถึงถูกตระกูลเฉินรู้เข้า พวกเขาอยากจะไปแต่เพียงตระกูลเดียว กลืนเหมืองเงินไปคนเดียวทั้งหมดไม่แบ่งใคร ได้ยินบิดาพูดว่า ตอนนั้นพวกเขามาถึงก็ลงมือทำร้ายคน ทำร้ายไปหลายคน ตระกูลเราร้อนรน ขู่พวกเขาว่าจะปล่อยข่าวเื่เหมืองเงินออกไป ให้คนทั้งแผ่นดินใหญ่ฝั่งตะวันออกนี้มาแย่งกัน ตระกูลเฉินโอหังข่มเหงผู้คนเช่นนี้ ก็ให้ทดลองรสชาติของการถูกแย่งชิงเสียบ้าง”
อ๋าวหรานหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อ “ตอนนั้นบิดาก็แค่มาระบายเื่นี้กับข้าด้วยความโกรธ จะรู้ได้อย่างไรว่าเวลาเพียงแค่คืนเดียวจะเกิดเื่เช่นนี้ขึ้น”
“ตระกูลเฉินนี่โอหังเสียจริง หลายปีมานี้ไม่มีใครจัดการพวกเขา พวกเขาก็ทำทุกอย่างตามอำเภอใจ!” คนพูดก็คือจิ่งอัน ั้แ่มานั่งตรงนี้เขาก็หัวเราะสนุกสนานอยู่ตลอด แต่ตอนนี้กลับเป่าหนวดถลึงตา เห็นได้ชัดว่าโกรธไม่เบาทีเดียว คนที่นั่งอยู่ส่วนใหญ่ก็พากันถอนหายใจอย่างมีอารมณ์ร่วม
อ๋าวหรานมองดูสีหน้าของคนส่วนใหญ่ โดยเฉพาะจิ่งเซียงที่ในตามีน้ำตารื้นแล้ว รู้สึกโชคดีที่จัดการสถานการณ์ตรงหน้าไปได้ แต่ก็รู้สึกผิดอย่างมากที่หลอกลวงผู้อื่น เฮ้อ ไร้หนทางจริงๆ
แต่ทว่า สีหน้าของจิ่งฝานกลับแสดงออกมาอย่างแปลกประหลาด มองจิ่งฝานด้วยความสงสัย อ๋าวหรานอดคิดไม่ได้ว่าหรือจิ่งฝานจะรู้ว่าเขาโกหก?
เกี่ยวกับเื่ที่ตระกูลเฉินฆ่าคนชิงเหมืองนี้เป็เื่ที่เกิดขึ้นจริง เื่ทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นใน่ต้นของนิยาย ในนิยายต้นฉบับตระกูลแรกที่ตระกูลเฉินฆ่าล้างตระกูล เป็ตระกูลเล็กๆ ห่างจากระยะเวลาเกิดขึ้นก่อนตระกูลอ๋าวจะถูกล้างตระกูลเพียงนิดเดียว ตอนนี้ตระกูลอ๋าวประสบกับความโชคร้ายไปแล้ว คิดว่าตระกูลเล็กๆ ตระกูลนั้นคงจะถูกตระกูลเฉินถล่มราบไปนานแล้ว ก็แค่ว่าไม่มีข่าวขึ้นมาในยุทธภพก็เท่านั้น นี่แหละเป็เหตุผลที่ทำให้ตระกูลเฉินโอหังยิ่ง อย่างไรเสีย เื่ใครเป็ใครตายพวกนี้เป็เื่ที่เห็นได้บ่อยได้ยุทธภพ พูดกันตามตรงแล้วเื่ตระกูลอ๋าวถูกฆ่าล้างตระกูลนั้น ทุกคนเพียงแค่เอามาเป็เื่พูดคุยหลังรับประทานอาหารแค่นั้น ผ่านไปสักพักก็คงเงียบหายไป ถูกทุกคนลืมเลือน ส่วนตระกูลเล็กๆ แบบนั้นก็ยิ่งไม่มีทางทำให้เกิดคลื่นลมอะไรขึ้นมาได้อยู่แล้ว
เหตุผลที่สองเื่นี้ทำให้เกิดคลื่นลมขึ้นมาได้ก็เป็เพราะพล็อตเื่้าสร้างคุณชายตระกูลอ๋าวเพื่อให้กลายเป็ตัวรับะุ ดังเช่นอ๋าวหราน ให้เขาได้ออกโรง ตระกูลเฉินเองก็เช่นกัน แต่แค่ระดับของตระกูลเฉินนั้นสูงอยู่สักหน่อย เทียบกับตัวรับะุแทนเช่นตระกูลอ๋าวแล้ว ตระกูลเฉินนั้นนับได้ว่าเป็หนึ่งในตัวประกอบเลยทีเดียว
ตระกูลเฉินในตอนนั้นเพื่อเหมืองเงินได้ฆ่าไปหลายตระกูล ไม่เพียงเท่านี้ หลังจากที่ตระกูลเฉินแย่งเหมืองไปได้สำเร็จแล้ว ก็ฆ่าทุกคนที่รู้เื่ทิ้งจนหมด รวมถึงคนธรรมดาที่เป็ผู้ค้นพบเหมืองเงินนั้นด้วย พวกเขาปิดข่าวทั้งหมด แอบขุดเหมืองกันอย่างลับๆ เรียกได้ว่าร่ำรวยขึ้นมาด้วยวิธีสกปรกอย่างแท้จริง
ดังนั้นอ๋าวหรานนำเื่ที่ตระกูลอ๋าวถูกฆ่าล้างตระกูลผลักไปให้ตระกูลเฉินก็คงไม่มีคนสงสัยมากนัก คาดว่าต่อให้ตระกูลเฉินรู้เื่แล้วก็คงไม่สนใจ กลับกันอาจจะรู้สึกลำพองใจเสียอีก
ส่วนเหตุที่อ๋าวหรานพยายามอย่างยิ่งในการหลอกลวงคนอื่นนี้ สาเหตุมาจาก หนึ่ง เ้าตัวประกอบตระกูลเฉินนี้ใน่หลังจะสร้างความลำบากให้กับตัวเอกอย่างมาก ตระกูลเฉินเป็ประเภทที่ถ้าไม่มีผลประโยชน์ก็จะไม่เข้ามายุ่งวุ่นวายอันใด แต่ขอแค่มีผลประโยชน์ให้กอบโกย พวกเขาก็จะอึกทึกครึกโครมกันอย่างร่าเริง และเดิมทีคนพวกนี้ก็ชอบใช้วิธีการน่ารังเกียจไร้ความเป็มนุษยธรรม ดังนั้นพวกคนเลวๆ พวกนี้ ยิ่งถูกพบได้เร็วเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น เพื่อเป็การเตือนตระกูลจิ่งให้เตรียมรับมือแต่เนิ่นๆ ด้วย
สำหรับเหตุผลข้อสองนั้นสำคัญอย่างยิ่ง
ในนิยายต้นฉบับอ๋าวหรานก็ถูกถามเช่นนี้ตอนอยู่ในงานเลี้ยงนี้เช่นกัน ก่อนหน้านี้ก็บอกไปแล้วว่า เ้าของร่างคนเดิมนั้นเป็คนนิ่งหยิ่งยโสแต่ทว่าอ่อนแอ มาตอนนี้ถูกคนอื่นมองอย่างรังเกียจเหมือนเป็เชื้อของโรคระบาด เมื่อถูกสอบปากคำให้อธิบายสาเหตุที่ตระกูลอ๋าวโดนฆ่าล้างตระกูล ในใจเขาไม่ยินยอม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ดังนั้น ตอนนั้นเขาใช้ความฉลาดนำบางเื่ที่เคยได้ยินมา มาแต่งเติมเสริมแต่งแล้วตอบกลับไป
เ้าของร่างเดิมแท้จริงแล้วพูดว่าอย่างไรบ้าง อ๋าวหรานจำไม่ได้ แต่ความหมายที่เขา้าจะสื่อออกมานั้น อ๋าวหรานจำได้อย่างชัดเจน จุดประสงค์หลักก็คือเหตุที่ตระกูลอ๋าวถูกฆ่าล้างตระกูลนั้นเป็เพราะพวกนักฆ่าพวกนั้นได้ยินมาว่าพวกเขาแอบซ่อนคัมภีร์สุดยอดเกี่ยวกับเื่การเป็ะไม่แก่ไม่ตายเอาไว้ หากได้คัมภีร์นี้ ไม่เพียงจะทำให้อายุยืนนาน วรยุทธ์เองก็จะก้าวหน้าไปอย่างมาก หากอยากเป็ใหญ่ในแผ่นดินใหญ่นี้ ย่อมไม่เป็ปัญหาอย่างแน่นอน
จำได้ว่าทันทีที่เขาพูดจบ เซียวหยางผิงก็รีบถามทันทีว่าเื่นี้เป็จริงหรือไม่? ท่าทางทั้งอยากพูดทั้งลังเลราวกับไม่อยากพูดของเ้าของร่างเดิมทำให้ผู้ที่คิดฉกฉวยอยากได้ซึ่งนั่งอยู่ ณ ที่นั้นแน่ใจแล้วว่าตระกูลอ๋าวมีคัมภีร์นี้อยู่อย่างแน่นอน หรือต่อให้ไม่มี ตระกูลอ๋าวก็คงรู้เื่อะไรบ้าง แน่นอน มีหลายคนไม่เชื่อ ในโลกนี้จะมีคัมภีร์ลึกลับเช่นนี้อยู่ได้อย่างไร? แต่ใครอื่นจะเชื่อหรือไม่นั้นย่อมไม่สำคัญ สำหรับเซียวหยางผิงแล้วนี่ถือเป็เื่จริง
ความคิดของเ้าของร่างเดิมก็คือ ไม่ว่าคัมภีร์ลึกลับนี้จะมีอยู่จริงหรือไม่ เขาก็จะดึงมันมาที่ตัวเองก่อน จริงๆ ก็เข้าใจความคิดของเขาได้ไม่ยาก เขาทำแบบนี้ก็เพื่อยกระดับคุณค่าของตนเอง ให้คนเ่าั้คิดว่าต่อให้ไม่มีตระกูลอ๋าวแล้ว แต่ตัวเขา ‘อ๋าวหราน’ ยังคงมีประโยชน์อยู่ ให้พวกคนนั้นคิดว่าต่อให้ตระกูลอ๋าวจบสิ้นไปแล้ว แต่ตัวเขา ‘อ๋าวหราน’ ยังมีของดีอยู่ในมือ ให้คนพวกนั้นเกรงกลัวเขา ประจบเขา แต่เขากลับไม่รู้ว่านี้เป็การขุดหลุมฝังศพให้กับตัวเอง! โง่เขลาเป็อย่างยิ่ง!
ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวแท้ๆ!
เพื่อจะรับมือกับเื่ที่เกิดขึ้นในวันนี้ อ๋าวหรานคิดอยู่เป็นาน คิดทบทวนอย่างหนักว่าในนิยายต้นฉบับมีเื่ราวอะไรพอจะเอามาใช้ประโยชน์ได้บ้าง คำตอบในวันนี้คือคำตอบที่เขาคิดได้ว่ามีจุดบอดน้อยที่สุดแล้ว ไม่รู้ว่าเสียเซลล์สมองไปตั้งเท่าไร
คาดว่างานเลี้ยงรับประทานอาหารของตระกูลจิ่งมื้อนี้คงจะถูกอ๋าวหรานทำให้วุ่นวายไปหมด มื้อนี้ทุกคนกินกันเงียบกว่าปกติมาก
จิ่งฝานเองก็ไม่พูดเลยสักประโยคั้แ่ต้นจนจบ
