จวบจนเวินจวิ้นจงกลับไปยังที่พักของตนเอง เขานั่งอยู่บนเก้าอี้เท้าแขนโค้งด้วยอาการเหม่อลอยยังไม่อาจลืมเลือนใบหน้าของเวินจิ้งอันที่ดูอ่อนหวานยามเอ่ยถึงเซียวยวี่ได้       ...