ขณะที่สวี่ฮุ่ยซื้อเสื้อผ้าและกระโปรงให้ตัวเอง เธอก็ถือโอกาสซื้อชุดเดรสลายดอกไม้ให้จ้าวชิงชิงด้วย

        จ้าวชิงชิงเป็๲ลูกที่พ่อแม่ไม่ใส่ใจเหมือนกับเธอ ๻ั้๹แ๻่เล็กจนโต ไม่เคยได้ใส่เสื้อผ้าดี ๆ สักชิ้น

        เมื่อกลับถึงบ้าน เธอพบว่าไม่มีใครอยู่ที่บ้านเลยสักคน

        สวี่รั่วเฉินลาหยุดสามวัน ครบกำหนดก็ไปทำงานแล้ว

        สวี่ต้าซานก็ไปทำงานเช่นกัน

        สวี่ฮุ่ยเดาว่า กู่ซิ่วคงพาสวี่เยว่ไปฉลองวันเกิดที่บ้านคุณตาคุณยายนอกเมือง

        ครอบครัวทางฝั่งคุณตาฐานะดี คุณตาคุณยายก็รักสวี่เยว่ ทุกปีสวี่เยว่จะไปฉลองวันเกิดที่บ้านคุณตาเสมอ

        ไม่มีใครอยู่บ้าน สวี่ฮุ่ยรู้สึกสบายใจ

        เธอนำเสื้อผ้าและกระโปรงที่เพิ่งซื้อมาทั้งหมดไปซัก แล้วนำไปตากไว้ข้างนอก

        ฤดูร้อนอากาศร้อนจัด เสื้อผ้าก็บาง เพียงแค่ครึ่งชั่วโมงเสื้อผ้าก็แห้งหมดแล้ว

        สวี่ฮุ่ยต้มน้ำ อาบน้ำสระผม ทำความสะอาดร่างกายจนหอม

        สวมชุดใหม่ที่เพิ่งซื้อมา จากนั้นนำเสื้อผ้าที่เพิ่งถอดออกไปซัก แล้วตากไว้หน้าประตู ผมก็ค่อย ๆ เริ่มแห้ง

        เมื่อนึกว่าวันนี้เป็๞วันเกิดของตัวเอง สวี่ฮุ่ยจึงตั้งใจจะแต่งตัวให้สวยซะหน่อย

        เธอเปลี่ยนทรงผมเป็๲เปียหางม้า ซึ่งไม่เคยทำมาก่อน

        ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวคู่กับกระโปรงลายตารางสีแดง ยิ่งขับให้ดูเรียบร้อยและมีกลิ่นอายนักวิชาการ

        เมื่อสวมที่คาดผมติดโบว์ที่ลู่ฉี่เสียนซื้อให้ก็เพิ่มความสวยหวานเข้าไปอีก

        สวี่ฮุ่ยมองนาฬิกาแขวนในห้องนั่งเล่น ตอนนี้เลยเวลาสิบโมงครึ่งมาแล้ว

        เธอหยิบชุดใหม่ที่ซื้อให้จ้าวชิงชิง ล็อกประตูห้องของตัวเองแล้วออกจากบ้านไปอีกครั้ง

        วันที่โรงเรียนจัดงานประชุมประกาศเกียรติคุณ สวี่ฮุ่ยนัดกับอาจารย์และเพื่อนร่วมชั้นไว้แล้วว่า เธอจะเลี้ยงอาหารที่ร้านอาหารเล็ก ๆ ของป้าอ้วนหน้าโรงเรียน เธอต้องรักษาสัญญา

        สวี่ฮุ่ยแวะไปโรงงานอิฐก่อน เห็นจ้าวชิงชิงกำลังขนอิฐท่ามกลางแดดร้อนแผดเผาจนเหงื่อท่วมตัว ก็รู้สึกสงสารไม่น้อย

        ถึงแม้ว่าคนขนอิฐส่วนใหญ่จะเป็๞ผู้หญิง แต่ส่วนมากก็เป็๞ผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว เด็กสาวอย่างจ้าวชิงชิงนั้นมีไม่กี่คน

        จ้าวชิงชิงเห็นสวี่ฮุ่ยแต่งตัวสวย ก็วิ่งมาหาเธอด้วยความดีใจ เอ่ยด้วยดวงตาเป็๲ประกาย “เธอสวยจัง!”

        สวี่ฮุ่ยยิ้ม “วันนี้วันเกิดฉัน กะว่าจะจัดงานเลี้ยงฉลองเล็ก ๆ ที่ร้านอาหารป้าอ้วนหน้าโรงเรียนตอนเที่ยง เธอมาร่วมงานด้วยนะ”

        จ้าวชิงชิงอยากไปมาก แต่ยังส่ายหน้า “ฉันลาไม่ได้หรอก เธอก็รู้ ฉันต้องหาเงินกลับบ้านวันละหนึ่งหยวน ไม่อย่างนั้นแม่จะด่าฉัน”

        การขนอิฐที่โรงงานอิฐคิดค่าแรงเป็๞ชิ้น วันหนึ่งขนอิฐได้กี่ก้อนก็รับเงินวันนั้นเลย

        จ้าวชิงชิงขนอิฐวันละพันกว่าก้อน ได้เงินแค่วันละหยวนกว่า ๆ เท่านั้น

        เงินหนึ่งหยวนนั้นเธอมอบให้กับพ่อแม่ทั้งหมด และเก็บเศษเงินยิบย่อยไว้

        แม้ว่าพ่อแม่ของจ้าวชิงชิงจะรักลูกชายมากกว่าลูกสาว แต่ก็ยังถือว่าเป็๲ครอบครัวที่ปกติ ไม่ได้ร้ายกาจกับจ้าวชิงชิง

        สวี่ฮุ่ยหยิบเงินสองหยวนออกมาให้เธอ พูดอย่างหน้าใหญ่ใจโต “เงินสองหยวนนี้เอาไปให้แม่เธอ วันนี้ฉันจ้างเธอวันนึง”

        จ้าวชิงชิงเอ่ยกลั้วหัวเราะ “หนึ่งหยวนก็พอแล้ว ค่าจ้างฉันถูกมากนะ”

        สวี่ฮุ่ยเปลี่ยนใจเธอไม่ได้ จำต้องเปลี่ยนเป็๞เงินหนึ่งหยวนให้แทน

        จ้าวชิงชิงพูด “ฉันจะกลับไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แต่งตัวก่อน”

        สวี่ฮุ่ยเอ่ยยิ้ม ๆ “ฉันกลับไปเป็๞เพื่อนเธอเอง พอดีฉันซื้อชุดใหม่ให้เธอด้วย”

        พูดจบ ก็ยื่นถุงใส่ชุดใหม่ให้จ้าวชิงชิง

        จ้าวชิงชิงหยิบชุดออกมาดู เธอชอบมันมาก แต่ตอนรับมาก็รู้สึกเกรงใจเล็กน้อย

        ทั้งสองกลับไปที่บ้านของจ้าวชิงชิงด้วยกัน พอจ้าวชิงชิงเห็นแม่ ก็ยื่นเงินหนึ่งหยวนให้แม่ พูดเต็มปากเต็มคำว่า “แม่ นี่คือเงินที่ฮุ่ยฮุ่ยจ้างหนูครึ่งวัน บ่ายนี้หนูจะไม่ไปขนอิฐที่โรงงานแล้ว”

        จ้างอะไรกัน?

        แม่ของจ้าวชิงชิงงงเป็๲ไก่ตาแตก พอรู้เ๱ื่๵๹ทั้งหมดแล้ว ก็ไม่ยอมรับเงินหนึ่งหยวนนั้นอย่างเด็ดขาด

        ถึงเธอจะเป็๞สาวชนบท แต่เธอก็เข้าใจโลกมากกว่าใคร

        ครอบครัวของเธอเป็๲ชาวชนบท ส่วนสวี่ฮุ่ยมีทะเบียนบ้านในเมือง พ่อก็เป็๲ถึงผู้จัดการโรงงานผลิตอาหารในอำเภอ ฐานะทางบ้านสูงกว่าครอบครัวของเธอมาก

        ลูกสาวคบหากับสวี่ฮุ่ย อนาคตต้องได้ประโยชน์บ้างแหละ

        ยิ่งตอนนี้สวี่ฮุ่ยเป็๲ถึงบัณฑิตสอบได้ที่หนึ่ง อนาคตไกลด้วยแล้ว วันข้างหน้าคงจะช่วยเหลือลูกสาวเธอได้มาก

        ถ้าลูกสาวเธอมีชีวิตที่ดี ก็จะจุนเจือครอบครัว และช่วยเหลือพี่ชายของเธอได้

        เพื่อให้ลูกสาวมีความสัมพันธ์อันดีกับสวี่ฮุ่ย เธอจะไม่รับเงินหนึ่งหยวนนี้เด็ดขาด

        แต่สวี่ฮุ่ยยังคงยัดเยียดให้เธออยู่ดี

        ในขณะที่สวี่ฮุ่ยและแม่ของจ้าวชิงชิงยื้อยุดเงินหนึ่งหยวนกัน จ้าวชิงชิงก็อาบน้ำสระผมเสร็จแล้ว และเปลี่ยนเป็๲ชุดใหม่ที่สวี่ฮุ่ยซื้อให้

        เพื่อนสนิททั้งสองจูงมือกันไปที่ร้านอาหารป้าอ้วนหน้าโรงเรียนมัธยมศึกษาชิงซง

        ร้านอาหารป้าอ้วนขายอาหารให้กับนักเรียนและอาจารย์

        ตอนนี้ปิดเทอมฤดูร้อนแล้ว ในร้านอาหารเล็ก ๆ นอกจากเถ้าแก่เนี้ยกับสามีแล้ว ก็ไม่มีลูกค้าคนอื่นเลย

        เถ้าแก่เนี้ยเห็นลูกค้าเข้ามา ก็ยิ้มแย้มต้อนรับ ถามสวี่ฮุ่ยและจ้าวชิงชิงว่าอยากกินอะไร

        สวี่ฮุ่ยมองเมนูบนผนัง แล้วสั่งปลาผัดน้ำแดง หมูสามชั้นผัดฟองเต้าหู้ เป็ดตุ๋นเบียร์… อาหารสิบสองอย่าง เน้นปลา เนื้อ ไข่ เป็๞หลัก

        ยุคนี้ผู้คนต่างขาดสารอาหาร สวี่ฮุ่ยจึงสั่งอาหารจานเนื้อเยอะ ๆ อยากให้อาจารย์และเพื่อน ๆ ได้กินอิ่มหนำสำราญกัน

        เถ้าแก่เนี้ยเห็นสวี่ฮุ่ยสั่งอาหารเยอะขนาดนี้ แถมยังสั่งทีเดียวสี่โต๊ะ ก็๻๷ใ๯จนอึ้ง

        “เธอเลี้ยงเยอะขนาดนี้ ถ้าฉันเตรียมอาหารเสร็จหมดแล้ว แต่แขกของเธอมาไม่กี่คน แล้วเธอไม่เอาทีนี้ฉันจะทำยังไง?”

        สวี่ฮุ่ยพูด “ฉันจ่ายเงินก่อนได้ค่ะ ถ้าแขกที่เชิญมาไม่มา คุณค่อยส่งอาหารพวกนี้ไปที่บ้านอาจารย์ใหญ่โจวและอาจารย์อีกสองสามคนก็ได้ค่ะ”

        เถ้าแก่เนี้ยตกลงทันที ขอแค่ไม่ขาดทุนให้เธอวิ่งส่งอาหารก็ไม่มีปัญหา

        ตอนที่สวี่ฮุ่ยจ่ายเงิน เถ้าแก่เนี้ยก็คันปากถาม “ทำไมถึงจัดโต๊ะเยอะขนาดนี้ มีเ๹ื่๪๫น่ายินดีอะไรเหรอ?”

        จ้าวชิงชิงตบไหล่สวี่ฮุ่ย แล้วพูดอย่างอารมณ์ดี “วันนี้วันเกิดเธอ ก็เลยอยากฉลองวันเกิดให้ตัวเองน่ะค่ะ”

        เถ้าแก่เนี้ยยิ้มแย้มอวยพรวันเกิดให้สวี่ฮุ่ย

        หลังจากคุณย่าลู่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ร่างกายยังไม่ฟื้นตัวดี จำเป็๲ต้องบำรุงร่างกายอย่างหนัก

        ประกอบกับคุณย่าชอบกินตะพาบน้ำ แต่ลู่ฉี่โหย่วก็ไม่กล้าซื้อจากสวี่ฮุ่ยอีก

        ด้วยครั้งที่แล้วสวี่ฮุ่ยมาขายตะพาบที่บ้านเขา สุดท้ายก็กลายเป็๲เอามาให้ฟรี ๆ ไป

        ถ้าซื้อตะพาบจากเด็กสาวอีก เธอคงไม่รับเงินอยู่ดี

        ไม่ใช่เ๱ื่๵๹ง่ายกว่าเด็กสาวจะตกตะพาบได้สักตัว แล้วยังเอาให้บ้านเขาฟรี ๆ เขาจะกล้ารับได้ยังไง?

        ลู่ฉี่โหย่วจึงพาน้องชายสองคน ลู่ฉี่เหวินกับลู่ฉี่อู่มาตกตะพาบแถวตำบลเถาฮวา

        ตะพาบที่สวี่ฮุ่ยตกได้มาจากบ่อน้ำแถวตำบลเถาฮวา

        ลู่ฉี่โหย่วนึกว่าบ่อน้ำแถวตำบลเถาฮวามีตะพาบเยอะ ตกง่าย

        ปรากฏว่าพี่น้องสามคนหลงทาง มาถึงตำบลชิงซง

        ตก๻ั้๫แ๻่แปดโมงเช้าจนถึงตอนนี้ ตกมาได้แค่ปลาช่อนหนึ่งตัว ปลาลิ่นสองตัว และปลาตะเพียนอีกไม่กี่ตัว ไม่ได้ปลาไหลเลยสักตัวเดียว นับประสาอะไรกับตะพาบน้ำ

        สามพี่น้องทั้งร้อน ทั้งกระหาย ทั้งหิว เดินมาถึงร้านอาหารป้าอ้วนหน้าโรงเรียนมัธยมศึกษาชิงซงโดยบังเอิญ ตั้งใจจะเข้าไปพักและแวะกินข้าวกลางวันสักหน่อย

        ตอนนี้จะสิบเอ็ดโมงแล้ว พวกเขาเหนื่อยมานาน หิวโหยกันหมดแล้ว

        ทว่าสามพี่น้องเผลอได้ยินบทสนทนาระหว่างเถ้าแก่เนี้ยกับจ้าวชิงชิงเข้าเสียก่อน พวกเขาจึงไม่เข้าไปในร้าน

        สวี่ฮุ่ยกับเพื่อนหันหลังให้ประตูร้าน จึงไม่เห็นพวกเขา

        สามพี่น้องเลยแอบผละออกไปเงียบ ๆ แล้วมาคุยกันใต้ต้นไม้ใหญ่

        ลู่ฉี่โหย่วพูดขึ้นก่อน “วันนี้เป็๞วันเกิดสวี่ฮุ่ย พวกเราควรทำอะไรแทนพี่ใหญ่บ้างใช่ไหม?”