ด้วยคำกล่าวของนางประโยคนี้สามารถลบล้างความหมายที่หลิงิเยี่ยนสื่อออกมาว่านางเป็คนให้ร้ายน้องสาวตนเองได้หมดจด
ผู้คนที่เดิมทีเกิดความแคลงใจเริ่มออกปากชื่นชม คุณหนูใหญ่โม่ขึ้นชื่อว่าเป็สตรีที่มีคุณธรรมความสามารถและสุภาพอ่อนโยน ไหนเลยจะเป็เช่นสตรีอวดดีเย่อหยิ่งไร้มารยาทอย่างที่หลิงิเยี่ยนกล่าวอ้างได้
บัดนี้คำพูดที่หลิงิเยี่ยนเอ่ยอ้างถึงโม่เสวี่ยิ่จึงเป็อันตกไปโดยปริยาย ด้วยชื่อเสียงในด้านลบของนาง ผู้คนย่อมเชื่อถือคุณหนูใหญ่โม่ที่มีคุณธรรมความสามารถมาโดยตลอดมากกว่า เพราะเมื่อเทียบกับหลิงิเยี่ยนที่เป็คนโอหังหยาบคายไร้เหตุผล โม่เสวี่ยิ่ผู้มีดวงตาแฝงยิ้มอ่อนโยนย่อมครองใจผู้คนได้มากกว่า
“ได้ยินมาว่าน้องหญิงสามของเ้าผู้นั้นเป็คนมุทะลุหยาบคาบ เพิ่งเข้าเมืองมาก็สั่งรถชนคน หน้าประตูเมืองผู้คนมากมายขนาดนั้น นางยังไม่เห็นแก่ความเป็ความตายของผู้อื่น พอใจอยากจะเร่งม้าก็เร่ง ลองถามดูหน่อยเถิดว่านี่เป็พฤติกรรมที่สตรีผู้ดีงามควรกระทำหรือไม่” หลิงิเยี่ยนกับโม่เสวี่ยิ่มีความสัมพันธ์ส่วนตัวที่ดีต่อกันมาโดยตลอด บัดนี้เมื่อเห็นนางกล้าขึ้นเสียงกับตนเองจึงถลึงตาดุใส่ เอ่ยวาจาด้วยความฉุนเฉียว
เมื่อครู่นางเป็คนพูดเองชัดๆ เพียงครู่เดียวไฉนมากลับลำเสียเล่า!
เข้าเมืองมาก็เร่งม้าชนคน?
เพิ่งเข้าเมืองหลวงก็วางก้ามถึงเพียงนี้ แล้วต่อไปจะเป็เช่นไรเล่า ผู้คนจำนวนมากต่างหัวคิ้วขมวด เริ่มหันมาพิจารณาโม่เสวี่ยถงั้แ่หัวจรดเท้า
“พี่หลิงอย่ากล่าววาจาเหลวไหล เื่ของน้องหญิงสามมิได้เป็ดั่งที่ท่านคิด... มันเป็เพียงอุบัติเหตุ” โม่เสวี่ยิ่พยายามเถียงอย่างอ่อนแรง สีหน้ากระอักกระอ่วน น้ำเสียงแ่ลงโดยไม่รู้ตัว แสดงให้เห็นชัดว่าทั้งละอายใจและลำบากใจ แม้ทุกคนจะรู้สึกว่านางร้อนตัว แต่ก็ร้อนตัวแทนโม่เสวี่ยถง เช่นนั้นก็แสดงว่ามีเื่แบบนี้อยู่จริง?
“อุบัติเหตุที่ไหนกัน หากไม่มีใครอวดดีเร่งม้าชนคน แล้วเ้าจะร้อนตัวทำไม” หลิงิเยี่ยนลั่นวาจาอย่างลำพองใจ
“พี่หลิง ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น...” นางทำราวกับคำพูดนั้นมีสิ่งต้องปกปิด ยากจะเอื้อนเอ่ยออกมาได้
คำกล่าวของหลิงิเยี่ยฟ้องความผิดมาที่โม่เสวี่ยถง วาจาของโม่เสวี่ยิ่ยิ่งพูดก็ยิ่งดูมีเงื่อนงำ
พี่สาวของนางผู้นี้ไม่ยอมละทิ้งโอกาสใส่ร้ายป้ายสีน้องสาวเช่นนางแม้แต่เสี้ยวเวลาจริงๆ!
เบื้องลึกในดวงตาของโม่เสวี่ยถงฉายแววร้ายกาจออกมาวูบหนึ่ง ทว่าก็เลือนหายไปในพริบตา นางยกศีรษะขึ้นตอบโต้วาจาที่โม่เสวี่ยิ่เอ่ยอ้างถึงตนเองอย่างไม่ยุติธรรมทันที
“เื่ราววันนั้นเห็นได้ชัดว่ามีคนจงใจใส่ร้ายข้า ต่อมาบุรุษสองคนที่ก่อเื่ก็หลบหนีไป หลังจากกลับมาถึงจวน อี๋เหนียงก็บอกแล้วว่าไม่ได้ส่งรถไปรับข้า ตอนนั้นพี่หญิงก็อยู่ในเหตุการณ์เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด หรือยังรู้สึกว่าความจริงที่ปรากฏไม่เพียงพอจะอธิบายให้ใครฟังได้อีก”
ใบหน้าที่งดงามเพริศพริ้งเป็ทุนเดิมเริ่มมีน้ำตารื้นคลอเบ้า ขบริมฝีปากล่างมองโม่เสวี่ยิ่ด้วยสายตาตัดพ้อ ราวกับไม่อยากเชื่อว่าพี่สาวที่ตนเคารพรักจะถึงกับช่วยผู้อื่นให้ร้ายตนเองเยี่ยงนี้ ริมฝีปากที่ถูกขบจนไร้สีเืเผยความอ่อนแอ รับกับใบหน้าที่กลายเป็ขาวซีด ทำให้ผู้คนเห็นแล้วรู้สึกเวทนาสงสาร สาวน้อยบอบบางปานต้นหลิวลู่ลมเช่นนั้น ใครบ้างจะไม่นึกเอ็นดู
โหยวเยวี่ยเฉิงที่ยืนมองอยู่ด้านข้างเลื่อนสายตาไปจับที่ใบหน้าเล็กงดงามอย่างอดไม่ได้ ทว่าเบื้องลึกในดวงตากลับมืดลึกจนไม่เห็นก้นบึ้ง
โม่เสวี่ยิ่อึ้งงัน ยามเห็นสีหน้าราวกับถูกรังแกของโม่เสวี่ยถงที่ยืนอยู่ตรงนั้น ก็นึกโมโหจนแทบกระอักโลหิต เดิมทีนางคิดจะตีหน้าเศร้าแสดงบทบาทน่าสงสาร แต่กลับถูกโม่เสวี่ยถงชิงตัดหน้าไปก่อน หากตนเองยังเล่นซ้ำอีกก็จะดูเป็การเสแสร้ง นางมองไปที่โม่เสวี่ยถง ดวงตางามลออที่คลอด้วยหยาดน้ำเต็มสองเบ้าดูสอดรับกับดวงหน้าบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แสดงให้เห็นความอ่อนแอและน้อยเนื้อต่ำใจ ท่าทางแบบนั้นไม่ใช่สิ่งที่นางจะเสแสร้งออกมาได้
มองจากสายตาผู้คนโดยรอบ ผู้ที่เชื่อก็มีไม่น้อย
เวลานั้นจึงได้แต่ข่มกลั้นความขุ่นเคืองและอิจฉาริษยาไว้ ใบหน้าเผยรอยยิ้ม กล่าวอธิบาย “ต้องขอโทษน้องสามด้วย วันนั้นพี่สาวไปถึงช้าจึงไม่อาจอธิบายเื่ราวให้ชัดเจนได้ แต่พี่สาวเชื่อว่าเ้าไม่มีทางทำเช่นนั้นเด็ดขาด”
วันนี้ที่นางมาไม่ใช่เพื่อมาแก้ตัวเพื่อปกป้องโม่เสวี่ยถง และไม่มีวันที่จะทำเช่นนั้นเด็ดขาด นังสารเลวเตรียมรอรับความโชคร้ายของตนเองเสียเถอะ ข้าจะดูว่าเ้าจะอธิบายให้ชัดเจนอย่างไร
“วันนั้นคุณหนูใหญ่โม่ก็กระจ่างใจทุกสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วไฉนจึงกล่าวว่าไม่อาจอธิบายได้ชัดเจนเล่า” น้ำเสียงเรื่อยๆ เนือยๆ คล้ายคนเกียจคร้านลอยมาจากด้านหลัง ฝูงชนจากด้านนอกสุดค่อยๆ แหวกทางออก เบื้องหน้าสายตาของพวกเขาปรากฏร่างชายหนุ่มผู้มีใบหน้างดงามล้ำเลิศ ดวงตาหรี่แคบ นิ้วมือเรียวยาวดั่งแท่งหยกขาววางทาบอยู่ด้านข้าง ริมฝีปากแดงเอิบอิ่ม ยืนพิงอยู่ใต้ต้นกุ้ยฮวาต้นหนึ่ง อาภรณ์หรูหราสีม่วงปักดิ้นลายั ในความสูงส่งที่แผ่ซ่านเจือความเกียจคร้านอยู่ไม่น้อย
ความงามที่เปี่ยมล้นไปด้วยเสน่ห์ร้ายเยี่ยงปีศาจสอดรับกับดวงตาเ้าชู้ของเขา ผู้ที่ถูกสายตาทรงเสน่ห์คู่นั้นวาดผ่านต่างรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว หัวใจแทบกระดอนออกมาจากอก รู้สึกหัวใจคล้ายตกหลุมลึก แม้ไม่อาจฟื้นคืนได้ตลอดไปก็ยินยอมพร้อมใจ
เป็เขา? ม่านตาของโม่เสวี่ยถงพลันหรี่วูบ ลมหายใจติดขัด ลำคอแห้งผาก
“เซวียนอ๋องเสด็จ!” ขันทีโก่งคอส่งเสียงแหลมดังทอดมา ไม่มีผู้ใดไม่น้อมกายลงไปกราบคารวะ
โม่เสวี่ยถงยอบกายคารวะตามผู้อื่นอยู่ด้านหลัง ความตระหนกและประหลาดใจที่ฉายวูบมาจากก้นบึ้งของดวงตาไม่อาจปิดบังไว้ได้ ในที่สุดนางก็นึกออกแล้วว่าเขาคือผู้ใด องค์ชายแปด เซวียนอ๋อง- เฟิงเจวี๋ยหร่าน ผู้ที่ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์อ๋องั้แ่เพิ่งคลอดออกมาไม่นาน เมื่อครั้งทรงพระเยาว์ร่างกายอ่อนแออมโรค พระมารดาซึ่งเป็พระสนมคนโปรดของจักรพรรดิจงเหวินตี้เกิดสิ้นพระชนม์กะทันหัน ยามนั้นเขาซึ่งยังอายุน้อยยอมรับความเ็ปที่สูญเสียพระมารดาไม่ได้ จนเกือบตายตามไปอีกคน
โชคดีที่ต่อมามีผู้สูงส่งช่วยชีวิตไว้ หลังจากนั้นเขาก็ติดตามผู้สูงส่งท่านนั้นไปบำเพ็ญเพียรเร้นกายอยู่ในหุบเขา จนกระทั่งอายุสิบหกจึงกลับมา ได้รับความโปรดปรานจากจักรพรรดิจงเหวินตี้เป็อย่างยิ่ง เป็ชายหนุ่มรูปงามปราดเปรียว ตำหนักชั้นในของจวนอ๋องเต็มไปด้วยสาวงามมากมาย ต่างกับองค์ชายอีกสองพระองค์โดยสิ้นเชิง ความคิดของเขาส่วนใหญ่จึงมักวนเวียนอยู่กับการควบอาชาบนถนนสายโลกีย์
แต่สิ่งที่ทำให้โม่เสวี่ยถงรู้สึกพรั่นพรึงจริงๆ ก็คือ การกระทำของเซวียนอ๋องผู้นี้ในเวลาต่อมา ซึ่งเรียกได้ว่าเป็เื่ที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดในใต้หล้า เขาสังหารล้างตระกูลบรรพบุรุษฝ่ายตายายของตนเอง โลหิตหลั่งไหลเป็สายน้ำ แต่จักรพรรดิจงเหวินตี้กลับยังคงปกป้องเขา ทั้งยังสั่งปะาตัดเอวขุนนางผู้ตรวจการแผ่นดินสองสามคนที่ชี้ความผิดของเซวียนอ๋องอีกด้วย
ภายใต้การกระทำเืเย็นอำมหิตเช่นนี้ กลับไม่มีผู้ใดกล้าวิพากษ์วิจารณ์ ทั่วราชสำนักเงียบกริบไร้ซุ่มเสียง
ต่อมาเซวียนอ๋องผู้ซึ่งวางตัวเรื่อยเฉื่อยตลอดมาผู้นี้ กลับขันอาสานำทัพไปยังแดนใต้ที่เป็บ้านป่าเมืองเถื่อน
เื่ราวหลังจากนั้นโม่เสวี่ยถงก็ไม่รู้เื่อันใดอีก วันที่นางเผางานมงคลของซือหม่าหลิงอวิ๋นกับโม่เสวี่ยิ่ ตอนนั้นเซวียนอ๋องกำลังทำศึกอยู่แดนใต้...
แต่ไม่ว่าท้ายที่สุดแล้วเซวียนอ๋องผู้นี้จะเป็อย่างไร สิ่งที่โม่เสวี่ยถงกระจ่างใจยิ่งกว่าก็คือ เขามิได้เป็บุรุษรูปงามที่ไม่มีพิษภัยเหมือนที่ตาเห็น รอยยิ้มที่มีเสน่ห์เหลือร้ายคืออันตรายยิ่งกว่าสิ่งใด เขาดูราวกับภาพวาดที่เบื้องหน้าประโคมไปด้วยสีสันงดงามตระการตา แต่ใครจะรู้ว่าวิกฤตแห่งการนองเืจะเริ่มขึ้นจากจุดไหน
พอได้ยินว่าผู้มาคือเซวียนอ๋อง โม่เสวี่ยิ่ก็ตกตะลึงรีบก้มลงคารวะอย่างแช่มช้อย กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “มิใช่ว่าเสวี่ยิ่ไม่รู้จักปกป้องน้องสาว เพียงแต่ไปถึงช้าเกินไป...” นางยังคงอธิบายไม่เลิก ถอนหายใจเบาๆ แสดงตนเป็พี่สาวแสนดีที่พยายามปกป้องน้องสาว เพียงแต่ไม่อาจกล่าวออกมาได้เต็มที่
โหยวเยวี่ยเฉิงที่ยืนอยู่ด้านข้างดวงตาฉายแววประหลาดใจ เื่ราวในวันนั้นเขาเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างชัดเจน ด้วยยามที่พวกเขาไปถึงเป็่ที่เกิดเหตุพอดี
“คุณหนูใหญ่โม่ไม่อาจอธิบายได้ชัดเจน แต่ตอนที่เปิ่นหวางเข้าเมืองได้พบเห็นบุคคลที่อ้างว่าถูกรถม้าชนาเ็ แต่กลับไม่พบาแเลยสักแห่ง คิดดูแล้วก็น่าตลกขบขันอย่างยิ่ง วันนี้พอมีเวลาว่างก็เลยอยากเชิญทุกท่านมาร่วมชมเื่สนุกด้วยกัน” เฟิงเจวี๋ยหร่านหัวเราะลั่นก่อนปรบมือขึ้น ขันทีสองคนคุมตัวบุรุษผู้หนึ่งมาปรากฏแก่สายตาผู้คน
่หนึ่งก่อนหน้านี้เซวียนอ๋องรับพระบัญชาจากจักรพรรดิให้ไปปฏิบัติภารกิจที่เมืองอวิ๋นเฉิง หลังคดีแพรต่วนสิ้นสุดลง ทุกคนต่างรู้ว่าเซวียนอ๋องไปที่นั่น ขณะเดินทางกลับมาถึงเมืองหลวงพบคนที่อ้างว่าถูกรถชนาเ็ จะใช่คนเดียวกับที่หลิงิเยี่ยนเพิ่งกล่าวไปว่าคุณหนูสามโม่สั่งให้รถชนคนหรือไม่ ผู้คนต่างเกิดความสงสัยขึ้นในใจ มองไปทางโม่เสวี่ยิ่ รวมไปถึงโม่เสวี่ยถงที่อยู่อีกด้านหนึ่ง
ทันทีที่เห็นคนผู้นั้น โม่เสวี่ยิ่ก็หน้าซีดตัวแข็งทื่อ นิ้วมือที่ซ่อนอยู่ใต้ชายเสื้อกำลงจิกฝ่ามือแน่น นางจะจำไม่ได้ได้อย่างไร นี่คือชายชราที่ถูกรถม้าชนหน้าประตูเมืองผู้นั้น เป็คนของฟางอี๋เหนียง หลังเกิดเื่ฟางอี๋เหนียงให้คนออกไปตามหา แต่กลับหาตัวไม่พบ พวกนางเข้าใจว่าเขาคงหวาดกลัวจนหนีออกนอกเมืองหลวงไปแล้ว เื่นี้จึงนับว่าเป็อันจบไป ใครจะคิดว่าเขากลับตกไปอยู่ในกำมือของเซวียนอ๋อง แล้วจะไม่ให้โม่เสวี่ยิ่อกสั่นขวัญผวาได้อย่างไร
เห็นชายชราถูกคนพาเข้ามา ในสภาพแข้งขาเดินเหินคล่องแคล่วปรกติดี ทุกคนต่างตกตะลึง สายตาที่มองโม่เสวี่ยิ่เต็มไปด้วยความแคลงใจ เมื่อครู่โม่เสวี่ยิ่ไม่ชี้แจงข้อเท็จจริงแทนโม่เสวี่ยถงสักครั้ง มีแต่ยืนยันจะยอมรับผิดแทนน้องสาว หรือว่าคุณหนูใหญ่โม่ผู้เลื่องชื่อในเื่คุณธรรมความสามารถจะไม่ได้ดีงามอย่างแท้จริง และยังมีเจตนาหลอกลวงอีกด้วย
“คุณหนูสามอยากจะฟังหรือไม่ว่าคนผู้นี้จะกล่าวอันใด” เฟิงเจวี๋ยหร่านแววตาพราวระยับราวกับกระแสธาราวสันต์ ดวงตาหงส์หรี่แคบช้อนขึ้นเล็กน้อย แม้จะกล่าววาจากับโม่เสวี่ยถงด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลชวนให้รู้สึกมึนเมา แต่ดวงตาที่นุ่มนวลอ่อนโยนกลับจ้องไปที่โม่เสวี่ยิ่ แค่มองเพียงครั้งเดียว โม่เสวี่ยิ่ก็รู้สึกเหมือนถูกฉาบด้วยน้ำแข็ง...
นั่นคือสายตาเยาะหยันและเสียดสีอย่างเห็นได้ชัด
แต่สิ่งที่นางมองไม่เห็นคือความเ็ากระหายเืที่ทอวาบออกมาภายใต้แววตาเยาะหยัน แต่เพียงวูบเดียวเท่านั้นก็กลับมาเป็สายตากรุ้มกริ่มเ้าชู้เหมือนที่เคยเป็
โม่เสวี่ยิ่รู้ว่าไม่ดีแล้ว ยามนี้จำเป็ต้องทำใจดีสู้เสือเข้าไว้ คลี่ยิ้มอ่อนโยน หันไปยอบกายให้เฟิงเจวี๋ยวหร่านที่ยืนอยู่ไกลๆ “ขอบพระทัยท่านเซวียนอ๋องที่ช่วยให้ความเป็ธรรมกับน้องหญิงสาม หม่อมฉันจำคนไม่ได้ เห็นเหตุการณ์ไม่ทั่วถ้วน จึงไม่อาจเรียกร้องความเป็ธรรมให้นางได้”
น้ำเสียงของนางค่อนข้างดัง เพียงพอให้ทุกคนที่ล้อมรอบอยู่ในที่นั้นได้ยินชัดเจน แต่ดูไม่เป็การจงใจเกินไป
ผู้คนฟังความแล้วสายตาก็จับอยู่ที่โม่เสวี่ยิ่ เห็นใบหน้าของนางยังคงประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ท่าทางเปิดเผย ไม่มีความกระอักกระอ่วนหลังถูกเปิดโปง ก็นึกคาดเดาไปต่างๆ นานา หรือว่าคุณหนูใหญ่ผู้นี้จะเห็นเหตุการณ์ไม่ชัดเจน จึงไม่กล้ายืนยันความถูกต้องให้น้องสาวของตน บัดนี้เมื่อได้ยินว่ามีคนสามารถหาหลักฐานพิสูจน์ให้น้องสาวของตนได้แล้ว จึงกล่าวขอบคุณด้วยความจริงใจ หากเป็เช่นนี้ก็นับว่ารู้จักกาลเทศะ เป็พี่สาวที่ดีรู้จักอ่อนน้อมถ่อมตน
“ธรรมเนียมสกุลโม่ของพวกเ้าคงจะไม่เหมือนของผู้อื่นสินะ บุตรอนุภรรยาคนหนึ่งจึงสามารถตอบคำถามแทนบุตรภรรยาเอกได้ ช่างเป็เื่ที่น่าประหลาดใจโดยแท้” ใบหน้ายิ้มหล่อเหลาของเฟิงเจวี๋ยหร่านพลันเปลี่ยนเป็เ็าในบัดดล ดวงตาสีนิลเย็นเยือกอย่างน่าประหลาด อุทยานที่ล้อมรอบไปด้วยบุปผาบานสะพรั่งราวกับถูกผนึกด้วยน้ำแข็ง เจตนาเสียดสีเผยชัดในวาจา
“บังอาจ! เป็แค่ลูกอนุภรรยาเล็กๆ กล้าสอดปากต่อพระพักตร์องค์ชายเชียวหรือ คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!” ขันทีคนหนึ่งเดินเข้ามาตวาดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
โม่เสวี่ยิ่ตะลึงงัน กลัวจนตัวสั่นงันงก ทรุดกายลงคุกเข่าทันที
ไม่มีใครก้าวเข้ามาแม้แต่คนเดียว ผู้คนต่างค่อยๆ ถอยห่างออกไปสองก้าว เซวียนอ๋องผู้มีอารมณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ไม่ปรกติผู้นี้เป็พระโอรสคนโปรดของจักรพรรดิ พวกเขาย่อมไม่กล้ากระทำสิ่งใดให้ขัดเคืองใจ แม้แต่หลิงิเยี่ยนก็ยังแอบหลบอยู่ท่ามกลางผู้คนไม่กล้าเอ่ยวาจาโอหังแม้แต่ประโยคเดียว ทั่วบริเวณเงียบกริบในชั่วพริบตา กลิ่นอายตึงเครียดแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ
โม่เสวี่ยถงก้าวเข้ามาโดยฉับพลัน ยอบกายคำนับต่อเฟิงเจวี๋ยหร่านอย่างงดงาม แล้วกล่าวอย่างมาดมั่น “ท่านเซวียนอ๋องโปรดละเว้นโทษด้วยเถิดเพคะ พวกเราพี่น้องมีความใกล้ชิดสนิทสนมกัน ยามอยู่ที่บ้านก็เป็เช่นนี้ ตอนที่หม่อมฉันกลับมาเมืองหลวง พี่สาวก็ยังออกมารับถึงหน้าประตูเมืองด้วยตนเอง จึงอยู่ในเหตุการณ์ที่หม่อมฉันถูกผู้อื่นปรักปรำใส่ร้าย พอเห็นว่าท่านอ๋องเอ่ยถึงเื่นี้ เกิดความรู้สึกซาบซึ้งใจจึงชิงตอบคำถามออกมา... ขอท่านอ๋องผู้มีน้ำพระทัยกว้างขวาง ได้โปรดละเว้นโทษให้พี่สาวของหม่อมฉันด้วยเถิดเพคะ”
ไปรับถึงหน้าประตูเมืองโดยเฉพาะ? คนจำนวนมากต่างได้ยินว่าตอนนั้นคุณหนูใหญ่โม่ผู้นี้ออกไปเที่ยวเล่นกับสหาย บังเอิญไปเจอน้องสาวของตนกำลังเกิดเื่พอดีจึงต้องรั้งอยู่ วันนี้นางก็ไม่ได้ช่วยพูดแก้ต่างให้น้องสาวตนเองแม้แต่น้อย คราวนี้ยังแย่งตอบคำถามอีก เห็นได้ชัดว่ากลัวความแตก ไหนเลยจะมีความเคารพต่อน้องสาวบุตรภรรยาเอกอย่างที่พูด ผู้คนที่อยู่ในสถานที่แห่งนั้นล้วนเป็บุตรธิดาภรรยาเอกทั้งสิ้น ต่างดูถูกบุตรอนุภรรยาที่ไม่รู้จักแยกแยะฐานะสูงต่ำเช่นนี้เป็ที่สุด
มิน่าเล่าเซวียนอ๋องจึงพิโรธ มองเห็นผู้อื่นเป็คนโง่หรืออย่างไร ดูท่าชื่อเสียงในเื่คุณธรรมน้ำใจ ความสุภาพอ่อนโยนของคุณหนูใหญ่ผู้นี้คงเป็เื่โกหกหลอกลวงเสียมากกว่า
แต่คุณหนูสามที่ร่ำลือกันว่าเป็คนยโสโอหัง กิริยาวาจาหยาบคายไร้มารยาท ทั้งยังรูปโฉมขี้ริ้วขี้เหร่ กลับเป็สตรีที่รู้จักคำนึงถึงส่วนรวม ขอร้องแทนพี่สาว ไม่เสียแรงที่เป็ธิดาภรรยาเอกสกุลโม่ ถึงบัดนี้แล้วก็ยังหาทางออกให้โม่เสวี่ยิ่ ว่าเมื่อครู่นางมิได้มีเจตนาทำให้ผู้คนเคลือบแคลงในคุณธรรมน้ำใจของผู้เป็น้องสาว
รู้จักเห็นแก่ส่วนรวม รู้รุกรู้รับ
สมกับเป็ธิดาภรรยาเอกอย่างแท้จริง
