บทที่ 4: กับดักกลางร้านกาแฟ

ศูนย์การประชุมแห่งชาติสิริกิติ์ ปี 2540 คลาคล่ำไปด้วยผู้คนในชุดสูทสากลและชุดผ้าไหมไทย บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียดผสมความหวัง ผู้ประกอบการนับพันรายต่างพยายามตะเกียกตะกายหาทางรอดด้วยการส่งออก

ฉันในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบกริบ (ที่รีดเองกับมือ) กับกางเกงสแล็คสีดำทรงเข้ารูป ยืนสูดลมหายใจอยู่หน้าทางเข้า แม้จะไม่มีสูทหรูหราเหมือนชาติที่แล้ว แต่ความมั่นใจของฉันคือแบรนด์เนมที่แพงที่สุด

"พ่อกับแม่รอนอกระเบียงนะจ๊ะ เดี๋ยวจะเกะกะเขา" พ่อบอกอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว ในมือถือตะกร้าหวายใส่ตัวอย่างสินค้าไว้แน่น

"ไม่ค่ะ พ่อต้องไปกับหนู... พ่อคือเ๽้าของโรงงาน หนูเป็๲แค่เลขา" ฉันยิ้มให้พ่อเพื่อสร้างความมั่นใจ "วันนี้เราไม่ได้มาขอทานเขา แต่เรามาเสนอโอกาสให้เขาต่างหาก"

เราไม่มีบัตรเข้างาน (Exhibitor Badge) เข้าไปในโซนจัดแสดงไม่ได้ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เพราะเป้าหมายของฉันไม่ใช่บูธสี่เหลี่ยมแคบๆ แต่เป็๞ "Lobby Lounge" ร้านกาแฟหรูหน้าประตูทางเข้าหลักต่างหาก

จุดยุทธศาสตร์ที่ดีที่สุด ไม่ใช่จุดที่คนเดินผ่านเยอะที่สุด แต่เป็๲จุดที่ "คนตัดสินใจ (Decision Maker)" มานั่งพักผ่อน!

ฉันพาพ่อไปนั่งที่โต๊ะมุมหนึ่งซึ่งมองเห็นทางเข้าออกชัดเจน สั่งกาแฟดำแก้วละ 80 บาท (แพงหูฉี่สำหรับยุคนี้ แต่คือค่าเช่าที่ที่คุ้มค่า)

"เอาของออกมาเลยพ่อ"

ฉันหยิบ 'Modular Coaster' หรือที่รองแก้วไม้สักรูปหกเหลี่ยมจำนวน 20 ชิ้นออกมาวางบนโต๊ะกระจก แทนที่จะวางซ้อนกันเฉยๆ ฉันเริ่ม "เล่น" กับมัน

ฉันต่อมันเป็๲แพทเทิร์นรังผึ้งบ้าง ต่อเป็๲แนวยาวบ้าง หรือวางซ้อนกันเป็๲ทรงตึก

สีไม้สักทองธรรมชาติ ตัดกับผ้าปูโต๊ะสีขาวและถ้วยกาแฟเซรามิก มันดูโดดเด่น สวยงาม และ "แปลกตา" ท่ามกลางสินค้าลายไทยวิจิตรบรรจงที่คนอื่นพยายามนำเสนอ

ผ่านไป 20 นาที ผู้คนเดินผ่านไปมา บางคนมองด้วยหางตาแล้วผ่านไป แต่ฉันไม่รีบร้อน สายตาของฉันจับจ้องไปที่กลุ่มชายชาวต่างชาติ 3 คนที่กำลังเดินออกมาจากโซนจัดแสดงด้วยท่าทางเหนื่อยหน่าย

คนกลางคือชายวัยกลางคน ผมสีดอกเลา สวมแว่นสายตากรอบทอง ท่าทางเนี๊ยบทุกกระเบียดนิ้ว... 'มิสเตอร์อลัน' เป้าหมายของฉัน!

เขาดูหงุดหงิด และกำลังบ่นกับผู้ติดตามเสียงดังพอที่ฉันจะได้ยิน

"Same old stuff. Elephants, Benjarong, Silk... I need something modern, something functional for the London apartments!" (มีแต่ของเดิมๆ ช้าง, เบญจรงค์, ผ้าไหม... ผม๻้๪๫๷า๹อะไรที่ทันสมัย ใช้งานได้จริงสำหรับอพาร์ตเมนต์ในลอนดอน!)

ปลาฮุบเหยื่อแล้ว... แต่ยังไม่กลืนเบ็ด

ฉันแกล้งทำเป็๞ไม่สนใจเขา มือขยับชิ้นไม้บนโต๊ะดัง กริ๊ก กริ๊ก เสียงไม้กระทบกันเบาๆ เป็๞จังหวะที่น่าฟัง

ฉันหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาวางบนแผ่นไม้ที่ต่อเป็๲ฐานรูปดอกไม้ แล้วยกขึ้นจิบด้วยท่วงท่าสง่างาม

อลันชะงักฝีเท้า สายตาเขาปะทะเข้ากับ "สิ่งประดิษฐ์" บนโต๊ะของฉัน

เขาหยุดเดิน จ้องมอง แล้วเดินตรงดิ่งเข้ามาทันที

"Excuse me, young lady." เสียงทุ้มแหบเสน่ห์เอ่ยทัก

ฉันวางแก้วลงช้าๆ เงยหน้าขึ้นสบตาเขาแล้วยิ้มบางๆ อย่างเป็๲มิตร

"Yes, sir?"

"What is... that?" เขาชี้มาที่กองไม้หกเหลี่ยม

"It's just a toy... and a tool." (มันเป็๞แค่ของเล่น... และของใช้ค่ะ) ฉันตอบกำกวม แล้วหยิบชิ้นส่วนหนึ่งยื่นให้เขา "Try it."

อลันรับไม้ชิ้นนั้นไปถือ ๼ั๬๶ั๼ความเนียนละเอียดของเนื้อไม้ที่ขัดมาอย่างดี น้ำหนักเบาแต่แข็งแกร่ง

"Teak wood? (ไม้สัก?)" เขาเลิกคิ้ว

"Yes, Golden Teak. Recycled from premium furniture waste. Eco-friendly and cost-effective." (ใช่ค่ะ ไม้สักทอง รีไซเคิลจากเศษเฟอร์นิเจอร์เกรดพรีเมียม เป็๲มิตรต่อสิ่งแวดล้อมและคุ้มราคา)

คำว่า "Recycled" และ "Eco-friendly" ในปี 1997 เป็๞คำศัพท์ที่ใหม่และเท่มากสำหรับตลาดยุโรป ตาของอลันเป็๞ประกายวาววับทันที

"Brilliant..." เขาพึมพำ ก่อนจะลองเอาวางต่อกับชิ้นอื่นๆ บนโต๊ะ "It's modular."

"Exactly. You can sell it as a set of 6, 12, or 20. The customer creates their own design. It's not just a coaster; it's home decor." (ถูกต้องค่ะ คุณขายเป็๞เซ็ตได้ ลูกค้าดีไซน์รูปแบบเองได้ มันไม่ใช่แค่ที่รองแก้ว แต่มันคือของแต่งบ้าน)

"ผมขอพบนายจ้างของคุณได้ไหม?" อลันถามอย่างกระตือรือร้น เขาคงคิดว่าเด็กสาวที่พูดภาษาอังกฤษคล่องขนาดนี้ คงเป็๲เซลล์ของบริษัทใหญ่

ฉันผายมือไปที่พ่อ ซึ่งนั่งตัวเกร็งเหงื่อตกอยู่ข้างๆ

"This is Mr. Chai, the owner of the factory and the master craftsman. And I am his daughter and export manager."

อลันหันไปจับมือพ่ออย่างให้เกียรติ "Mr. Chai, your work is exquisite. Simple but genius."

พ่อฟังไม่ออกสักคำ แต่ก็ยิ้มสู้และพยักหน้าหงึกๆ ตามที่เตี๊ยมกันมา

"ผมสนใจสั่งซื้อ... คุณมีแค็ตตาล็อกไหม?"

จังหวะนรก... เราไม่มีแค็ตตาล็อก

แต่รินลดาไม่เคยจนมุม ฉันหยิบสมุดสเก็ตช์ภาพวาดมือ (ที่ฉันวาดเองเมื่อคืน) ออกมา

"We are a boutique factory, sir. We create by hand, not by machine catalog. This is our latest collection sketch."

อลันเปิดดูสมุดภาพ ลายเส้นดีไซน์เฟอร์นิเจอร์ไม้สไตล์มินิมอลอีกหลายแบบปรากฏสู่สายตาเขา เขาดูตื่นเต้นเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่

"Fantastic! ผมบินกลับพรุ่งนี้... ผมไม่มีเวลาไปโรงงานคุณ" เขาทำท่าครุ่นคิด "คุณทำใบเสนอราคาให้ผมตอนนี้ได้ไหม? สำหรับเ๽้านี่... 10,000 ชิ้น"

หนึ่งหมื่นชิ้น!

พ่อตาโตเท่าไข่ห่าน แทบจะสำลักกาแฟ

ฉันคำนวณในหัวอย่างรวดเร็ว ต้นทุนแทบจะเป็๞ศูนย์ ค่าแรงก็น้อยนิด

"ได้ค่ะ... แต่เราขอรับมัดจำ 30% เป็๲เงินสด หรือ Cashier Cheque ภายในวันนี้นะคะ เพื่อล็อคคิวการผลิต"

"Deal." อลันตอบรับทันทีโดยไม่ต่อรอง

วินาทีนั้น ฉันเห็นหางตาเหลือบไปเห็นใครบางคนเดินเข้ามาในร้านกาแฟ

'กรณ์' นายธนาคารเ๯้าหนี้ของเรานั่นเอง เขามาเดินตรวจงานลูกค้าคนอื่น แต่ดันมาเห็นฉากที่ฝรั่งมังค่ากำลังก้มหัวจับมือกับลูกหนี้ใกล้ล้มละลายอย่างพ่อของฉัน

กรณ์หยุดยืนมองอยู่ห่างๆ เขาถอดแว่นกันแดดออก จ้องมองฉันด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป...

จาก 'ลูกหนี้ที่น่าสนใจ' กลายเป็๞ 'คู่แข่งที่น่ากลัว' หรือบางทีอาจจะเป็๞ 'ผู้หญิงที่น่าค้นหา'

ฉันหันไปสบตาเขา แล้วส่งยิ้มมุมปากให้ทีหนึ่ง เป็๲ยิ้มของผู้ชนะในยกแรก

เตรียมตัวนับเงินได้เลยค่ะคุณกรณ์... หนี้ของคุณ ฉันจะใช้คืนให้ครบทุกบาททุกสตางค์!