ทั้งสามดึงดูดเกือบทุกสายตาของผู้คนที่เดินขวักไขว่บนถนนตลอดเส้นทาง รวมถึงพ่อค้าแม่ค้าที่ขายของริมถนนด้วย สายตาเ่าั้มองโลงศพบนไหล่ของเกาเจวี๋ยเป็อันดับแรก รองลงมาก็มองเกาเจวี๋ย สุดท้ายก็จับจ้องไปที่ร่างและใบหน้าของเหอตังกุย
แม้เมืองตู้เอ๋อร์จะเป็เมืองเล็ก แต่ทุกวันก็จะมีคนแบกโลงศพที่มีร่างคนตายนอนอยู่หนึ่งหรือสองโลงต่อวัน จึงไม่ใช่เื่แปลกอะไร แต่สิ่งที่แปลกประหลาดที่สุดในโลก อีกทั้งยังดึงดูดสายตาทุกคนได้ก็ปรากฏขึ้น แม้แต่ครอบครัวยากจนยังต้องจ้างคนแบกโลงอย่างน้อยสองสามคน แต่เหตุใดชายผู้นั้นถึงแบกโลงศพคนเดียว? เขาเป็ใครกันแน่ เหตุใดจึงมีพละกำลังถึงเพียงนี้? สายตาของผู้คนบนท้องถนนจึงตกอยู่ที่ชายหนุ่มผู้แบกโลง ดูจากร่างกายและการแสดงออกคล้ายจะดื้อรั้นและหัวแข็งอยู่ไม่น้อย ดังนั้นพวกเขาจึงเคลื่อนสายตามองไปยังคนผู้อยู่ด้านหลัง
เพียงปราดเดียว สายตาทั้งหลายต่างถูกสะกดไว้ด้วยเด็กสาวชุดเหลือง แม้อายุยังน้อยแต่ผิวพรรณกลับเนียนละเอียดดุจหิมะ คิ้วดำงามงอน งดงามยิ่งกว่าสตรีในภาพวาดเสียอีก
นางสวมชุดสีเหลืองแขนเล็ก รัดบริเวณเอว สวมรองเท้าผ้าป่านคู่น้อย มวยผมบนศีรษะใช้ตะเกียบเคลือบสีแทนปิ่นปักผม ผมหลายเส้นปล่อยแนบขมับทั้งสองข้างแต่กลับดูไม่ยุ่งเหยิง การแต่งตัวย่ำแย่เช่นนี้เสมือนการนำไข่มุกเยวี่ยกวงใส่ในถ้วยขอทาน กระทั่งเรืองแสงบาดตาผู้คน ชาวบ้านส่วนใหญ่ไม่เคยเห็นสตรีงดงามเพียงนี้มาก่อน เด็กสาวผู้นั้นจึงเปรียบเหมือนเทพธิดาในสายตาของพวกเขาโดยปริยาย
ทันใดนั้น เด็กสาวก็คลี่ยิ้มบาง ท่าทางคิดไตร่ตรองตรึงใจผู้คนแสดงผ่านใบหน้ากลมรูปแตงโมที่ขาวเนียนราวหิมะ นางหันไปเอ่ยกับแม่ชีน้อยอายุไล่เลี่ยกันสองสามประโยค ผู้คนบริเวณใกล้ ๆ อดไม่ได้ที่จะเงี่ยหูฟัง ทำให้นางต้องเงยหน้ามองว่าเกิดอะไรขึ้น แววตาคู่นั้นดุจน้ำใสสะอาด นางมองรอบ ๆ อย่างไม่เจาะจง ทว่าผู้ที่ถูกสายตาของนางชำเลืองนั้นกลับคิดว่า “นางมองข้า”
จิ้งเริ่นซิ่ง เ้าของร้านขายโลงศพจิ้งจี้กำลังกราบไหว้ขอพรเทพเ้าแห่งความมั่งคั่งอยู่ในห้องโถง พร้อมจุดธูปอธิษฐาน “์มีตา ปีนี้เกิดความลำบากมากมายบนโลกมนุษย์ ช่วยเหลือธุรกิจข้าไม่น้อย หวังว่าปีหน้าจะมีผู้คนล้มตายมากกว่าปีนี้ ธุรกิจข้าน้อยจะได้รุ่งเรืองยิ่งขึ้น เส้นทางความมั่งคั่งก็จะได้ขยายกว้างขึ้นเรื่อย ๆ ” อธิษฐานเสร็จก็สั่งลูกจ้างในร้านเปิดประตูพร้อมเริ่มต้นค้าขายในวันใหม่
ขณะที่ลูกน้องยกกลอนอันที่สามของประตูร้านออก ใบหน้างดงามของเด็กสาวผู้หนึ่งพลันปรากฏเบื้องหน้าจิ้งเริ่นซิ่ง เขาวิ่งออกจากร้านอย่างไม่รู้ตัว เห็นเพียงแผ่นหลังของทั้งสามคน บุรุษร่างสูงโปร่งที่เดินอยู่ด้านหน้าสุดแบกโลงศพไว้บนไหล่...สายตาของจิ้งเริ่นซิ่งหรี่แคบ ทว่าจะเบิกตาหรือหรี่ตามองก็ไม่ต่างกันนัก เขาเบิกตากว้างมองไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นแววตาก็เป็ประกาย เหมือนว่า...โลงศพนั้นจะทำจากไม้จันทน์หอม เมืองตู้เอ๋อร์ที่ไกลปืนเที่ยงเช่นนี้ จะมีครอบครัวไหนใช้โลงศพไม้จันทน์หอมใส่ร่างคนตายกัน
แผ่นหลังทั้งสามหายลับจากเส้นสายตาของจิ้งเริ่นซิ่ง เขาเลียริมฝีปากอย่างไม่สบอารมณ์นัก ก่อนจะเดินกลับเข้าร้าน
ตามคำสั่งของเหอตังกุย เกาเจวี๋ยแบกโลงศพเดินผ่านถนนสองสายไปยังหน้าร้านขายโลงศพจิ้งจี้ ก่อนจะเดินผ่านถนนอีกสามสายแล้ววางโลงศพลงหน้าประตูร้านขายโลงศพหลี่จี้ในที่สุด เสียง “ตึง” ดังขึ้นดึงดูดสายตาเ้าของร้านและลูกน้อง
เกาเจวี๋ยกอดอกก่อนจะแหงนมองท้องฟ้า เจินจิ้งก็เดินตามเหอตังกุยเข้าไปในร้านขายโลงศพหลี่จี้
จนกระทั่งเกาเจวี๋ยเปลี่ยนอิริยาบถนำสองมือไพล่หลัง ขณะก้มหน้ามองรองเท้า เหอตังกุยก็พาเจินจิ้งออกมาจากร้าน พลางสั่งเกาเจวี๋ยให้แบกโลงขึ้นแล้วเดินต่อ เกาเจวี๋ยทำตามคำสั่งโดยไม่ปริปากปฏิเสธ
เจินจิ้งยกมือปิดปากด้วยความตกตะลึงพลางส่ายหัวไม่หยุด บ่นพึมพำกลับไปกลับมา “โลง...โลงศพหนึ่งใบมีราคามากเพียงนี้เชียวหรือ ผลผลิตของครอบครัวข้าหนึ่งปียังไม่ถึงสองตำลึงด้วยซ้ำ แต่โลงศพใบนี้กลับขายได้มากกว่าผลผลิตที่ครอบครัวข้าปลูกถึงเจ็ดสิบกว่าปี ไม่สิ ทุกปีครอบครัวข้าก็ต้องใช้จ่ายในค่าอาหาร ค่าเสื้อผ้า...เอ๊ะ เสี่ยวอี้ เหตุใดพวกเราถึงออกมาเล่า? ไม่ขายโลงศพให้ร้านนี้หรือ? ราคาตั้งหนึ่งร้อยสี่สิบตำลึงเชียวนะ”
เหอตังกุยยิ้มพลางเอ่ย “ร้านนี้เป็ร้านขนาดเล็ก ไม่ได้ขายดีถึงเพียงนั้น เงินทุนในมือมีไม่มาก ข้าจึงไม่คิดขายโลงศพให้ร้านนี้แต่ทีแรก โลงศพใบนี้คือสมบัติชิ้นแรกของข้า ข้าย่อมคิดหาหนทางใช้มันหาเงินให้ได้มากกว่านี้เสียหน่อย ต่อไปตอนที่เราลงทุนซื้อขาย เมื่อมีเงินมากทางเลือกก็มากเช่นกัน”
เจินจิ้งเอ่ยอย่างประหลาดใจ “เหตุใดโลงศพของเ้าราคาสูงเช่นนี้? เ้าซื้อมันมาเท่าไรกันแน่?”
เหอตังกุยทำสัญลักษณ์มือสั่งให้เกาเจวี๋ยกลับไปที่ร้านขายโลงศพจิ้งจี้อีกครั้ง พลางกล่าวเนิบนาบ “สมัยก่อนแม่ทัพแคว้นฉู่ผู้มีนามว่ากวนอูถูกซุนกวนแห่งแคว้นอู๋สังหาร ซุนกวนบั่นคอกวนอูส่งให้โจโฉแห่งแคว้นเว่ย โจโฉเดาแผนการชั่วร้ายที่จะโยนความผิดให้เขาเป็แพะรับบาปของซุนกวนออก จึงใช้ไม้จันทน์หอมสร้างร่างกายของกวนอูเพื่อประกอบเข้ากับศีรษะ ก่อนจะทำพิธีฝังศพอย่างดี จากนั้นสามวันิญญาของกวนอูก็ปรากฏ เขากลับมาล้างแค้นสังหารลวี่เมิ่งศัตรูของเขาได้สำเร็จ นับแต่นั้นมา เื่นี้กลายเป็ตำนานเล่าขานในหมู่ประชาชน หากนำร่างคนตายที่ตายอย่างไม่เป็ธรรมลงในโลงศพไม้จันทน์หอม จะสามารถขับไล่ิญญาชั่วร้าย ทำให้ผู้ตายปกปักรักษาคนในครอบครัวและลงโทษผู้กระทำผิดได้ ทว่าไม้จันทน์หอมนั้นมีราคาสูง แม้แต่ครอบครัวร่ำรวยก็ยังใช้ไม้จันทน์หอมในการเผาเพียงไม่กี่ชิ้น ไม่ค่อยมีใครนำมาใช้เป็วัสดุทำโลงศพ”
เจินจิ้งกะพริบตาปริบ ๆ “เช่นนั้นครอบครัวของเ้าก็คงจะดีกับเ้ามาก จึงใช้ไม้จันทน์หอมทำโลงศพให้เ้า”
เหอตังกุยพยักหน้า “ข้าเป็ลูกสาวเพียงคนเดียวของมารดา นางได้ยินข่าวการตายของข้าขณะฟังบทสวดอยู่ในวัดซานชิง มารดาร้องห่มร้องไห้พลางเอ่ย “์ช่างใจร้ายกับข้ายิ่งนัก” แม่ชีในวัดซานชิงต่างเอ่ยปลอบใจนาง แนะนำให้นางทำโลงศพจากไม้จันทน์หอมชั้นดีให้แก่ข้า กล่าวกันว่าเด็กที่สิ้นใจั้แ่อายุสิบขวบจะมีความคับแค้นใจล้ำลึก และจะไม่เป็ผลดีต่อสุขภาพของผู้าุโในบ้าน แก้เคล็ดได้ด้วยการใช้ไม้จันทน์หอม ดังนั้นท่านแม่จึงนำเงินสินสอดห้าร้อยตำลึงออกมา...”
“ห้าร้อยตำลึง?” น้ำเสียงของเจินจิ้งราวกับเป็ดถูกเหยียบคอ
“ฟังข้าพูดให้จบก่อน” เหอตังกุยตบบ่าปลอบใจเจินจิ้งเบา ๆ “ห้าร้อยตำลึงเป็เพียงเงินซื้อไม้จันทน์หอมเท่านั้น ด้านตระกูลหลัวก็ออกค่าใช้จ่ายสามสิบตำลึงเพื่อจ้างช่างทำโลง พื้นผิวของไม้จันทน์หอมนั้นเรียบเนียน โลงศพไม้จันทน์หอมที่สวยงามจึงใช้เวลาทำเพียงครึ่งวันเท่านั้น โลงศพใบนี้ทำจากไม้จันทน์หอมห้าชนิด หมอนไม้วางศีรษะที่ข้าใช้กริชงัดออกมาให้เ้าเก็บไว้นั้นก็ทำจากไม้จันทน์หอมชั้นดี ความยาวสองฉื่อ ราคาสูงกว่าสามร้อยตำลึง...”
เจินจิ้งเอื้อมมือคลำหาหมอนไม้ในอกเสื้ออย่างเร่งรีบ เหอตังกุยตบบ่าปลอบใจนางอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยพลางคลี่ยิ้มบาง “ไม้จันทน์หอมเช่นนี้ ขายไม่ได้ราคาดีในเมืองตู้เอ๋อร์หรอก เหตุนี้ข้าจึงงัดมันออกมา แล้วค่อยนำไปขายที่เมืองหยางโจว นับดูแล้วราคาโลงศพใบนี้อยู่ที่สองร้อยสามสิบตำลึง พวกเราต้องขายให้ได้ราคานี้จึงจะไม่ขาดทุน เพราะไม่ว่าจะเป็วัสดุหรือการเชิญช่างมาทำ ล้วนขึ้นอยู่กับตระกูลหลัวที่สามารถทำเื่เหล่านี้ได้ หากคนรวยทั่วไป้าสิ่งของสักอย่าง อย่างน้อยก็ต้องจ่ายแพงกว่าถึงสองเท่า”
หลังจากฟังจบ เจินจิ้งก็เอ่ยถามคำถามที่มีเหตุผล “หมายความว่าสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นหลังจากที่เ้า “ตาย” ไปแล้ว แต่เ้ายังไม่ได้กลับไปที่ตระกูลหลัว เหตุใดจึงรู้ลึกเพียงนี้?”
เหอตังกุยกะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะเอ่ยโกหก “หืม? เ้าลืมไปแล้วหรือ ก่อนหน้านี้มารดาข้าเขียนจดหมายฉบับหนึ่งส่งมาให้ นางก็เขียนบอกข้าในจดหมายนั่นแหละ”
ความจริงแล้ว นางได้ยินเื่เหล่านี้หลังจากกลับไปยังตระกูลหลัวในชาติที่แล้ว เวลานั้นท่านแม่ถูกพ่อเลี้ยงทิ้งไป นางเสียใจและท้อแท้จนไม่สนสิ่งใด แต่เมื่อได้ยินว่าลูกสาวฟื้นจากความตายก็ดีใจมาก คิดว่าเป็ผลพวงจากการที่ตนสวดอ้อนวอนต่อเทพเ้า ด้วยเหตุนี้นางจึงอยู่ในวัดซานชิงฟังบทสวดอย่างตั้งใจ ลืมเื่โลงศพไม้จันทน์หอมราคาแพงเสียสิ้น ต่อมามารดาของนางก็จำได้ จึงส่งคนไปทวงโลงศพที่วัดสุ่ยซัง ทว่าโลงศพนั้นกลับถูกแม่ชีไท่ซั่นผู้ไม่รู้คุณค่านำไปขายในราคาต่ำ มารดาจึงทำได้เพียงปล่อยไป ได้ยินว่าร้านขายโลงศพจิ้งจี้ในเมืองตู้เอ๋อร์รับซื้อ แต่กลับนำไปขายให้คนอื่นจนได้กำไรถึงขั้นซื้อจวนอยู่อาศัยได้ ตระกูลจิ้งจึงกลายเป็ตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองตู้เอ๋อร์
หลายวันมานี้เหอตังกุยนึกถึง “เื่ที่ผ่านมา” ของนาง จึงคิดนำโลงศพไม้จันทน์หอมของตนมาขายที่เมืองตู้เอ๋อร์ให้ได้ เพราะหากนำโลงศพกลับตระกูลหลัว น้าสะใภ้รองจะต้องหาข้ออ้างนานาเพื่อยึดและเก็บซ่อนมันไว้ในห้องเก็บของของนางเป็แน่
จิ้งเริ่นซิ่งเ้าของร้านขายโลงศพจิ้งจี้ยังคงนึกถึงโลงศพไม้จันทน์หอมใบนั้น ก่อนจะเห็นคนทั้งสามที่เดินผ่านไปเมื่อครู่วกกลับมา บุรุษร่างกำยำที่แบกโลงศพ เด็กสาวงดงามในชุดสีเหลืองและแม่ชีน้อยใบหน้ากลม
“ไอหยา ท่านทั้งสามจะไปที่ไหนหรือ? โลงศพที่ท่านแบกน่าจะมีน้ำหนักมาก หากอยากเลือกโลงศพหรือหาคนแบก ร้านของข้าน้อยล้วนมีทุกอย่าง” เถ้าแก่จิ้งรีบเข้ามาห้ามขณะที่พวกเขากำลังจะเดินผ่าน สีหน้าคล้ายจะเรียกลูกค้า ทว่าความจริงแล้วเขาอยากดูว่าเมื่อครู่ตนมองผิดไปหรือไม่
โลงศพธรรมดาต้องทาสีดำสองชั้นเสมอ แต่โลงศพไม้จันทน์หอมนั้นต้องทายางไม้เพียงชั้นเดียว เพื่อให้อากาศถ่ายเท ป้องกันแมลงและกลิ่นเหม็นเน่าของศพ ก่อนหน้านี้เขาเห็นลักษณะภายนอกของโลงศพในระยะไกลเพียงครู่เดียวเท่านั้น แต่เมื่อเดินเข้าใกล้เพื่อดมกลิ่นและัั ก็แน่ใจแล้วว่าโลงศพที่ชายกำยำผู้นี้แบกไว้เป็โลงศพไม้จันทน์หอมไม่ผิดแน่ ทั้งยังเป็โลงศพชั้นดีที่สมบูรณ์แบบอีกด้วย
เมื่อเถ้าแก่จิ้งได้สติก็พบว่าบุรุษร่างกำยำผู้นั้นจับจ้องมาที่ตนด้วยสายตาราวจะกินคน เขาเพิ่งรู้ว่าตนเหยียบเท้าของอีกฝ่ายขณะเข้าไปััโลงศพ
“เหอ ๆ ข้าน้อยไม่ได้ตั้งใจ พ่อหนุ่มอย่าโกรธเลย อืม...เข้าไปในร้านก่อนดีหรือไม่ ข้าจะรินน้ำชาให้เ้าเป็การชดเชย?” เถ้าแก่จิ้งโน้มตัวเป็เชิงเชื้อเชิญ บุรุษร่างกำยำหันมองเด็กสาวในชุดสีเหลืองครู่หนึ่ง นางหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะใสกังวานนั้นเปรียบดั่งกรงเล็บขนาดย่อมที่ข่วนหัวใจเถ้าแก่จิ้ง “ข้ากระหายน้ำพอดีเ้าค่ะ แต่คงไม่เหมาะหากนำโลงศพเข้าโรงน้ำชา อยู่รับน้ำชาจากท่านเ้าของร้านที่นี่สักถ้วยก็ดีเหมือนกันเ้าค่ะ”
เถ้าแก่จิ้งยินดีอย่างยิ่ง ทั้งสามจึงเดินเข้าไปในร้านขายโลงศพจิ้งจี้
“มิทราบว่าท่านทั้งสามจะไปที่ใดหรือ? เหตุใดจึงแบกโลงศพเปล่าไปมาบนท้องถนนแต่เช้า?” เถ้าแก่จิ้งยกเหยือกชาอู่หลงให้พวกเขาอย่างสุภาพ ทั้งยัง้าจะรินชาให้ด้วยตัวเอง
เหอตังกุยยิ้มบางพลางรีบเอ่ยขอบคุณ “ข้าน้อยรินน้ำชาเองจะดีกว่า เกรงใจเ้าค่ะ”
ครั้นกล่าวจบก็หยิบกาต้มชาพลางนำชาในจอกที่เย็นชืดมาอุ่น นางจัดเรียงจอกน้ำชาเป็ลักษณะโค้ง จากนั้นก็ยกกาน้ำชาดินเผาด้วยมือขาวเนียนดุจหิมะ กดนิ้วชี้ลงที่ฝากาน้ำชา ระหว่างปากกาและฝามีช่องเล็ก ๆ ช่องหนึ่ง ด้วยท่ารินชากวนกงชักม้าเลียบค่ายจึงทำให้น้ำชารินเข้าไปในจอก เมื่อน้ำชาใกล้หมด นางก็เขย่าข้อมือเล็กน้อย ก่อนจะเทน้ำชาก้นเหยือกลงในจอกชาทุกใบ เช่นนี้จึงจะทำให้สีชาสม่ำเสมอ กาน้ำชาดินเผาอยู่ในมือเรียวของนาง การเคลื่อนไหวทั้งหมดทำในครั้งเดียว ทั้งยังลื่นไหลดุจเมฆเหินน้ำไหล เป็ภาพที่งดงามยิ่งนัก
“ดื่มได้แล้วเ้าค่ะ” เหอตังกุยยกจอกชาขึ้นมาสูดดมกลิ่นครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มพลางเอ่ย “เป็ชาดี ชาอู่หลงตงติ้ง” แม้จะเป็ชาอู่หลงคุณภาพไม่ดีเท่าไรนัก แต่กลิ่นหอมหวนของมันก็ทำให้ผู้คนจดจำไม่มีวันลืม
ขณะเถ้าแก่จิ้งยกกาน้ำชามาให้เมื่อครู่ เกาเจวี๋ยก็หรี่ตา ใบหน้าเ็าราวรูปปั้นหิน เห็นได้ชัดว่าไม่อยากดื่มชาในร้านขายโลงศพแห่งนี้ ทว่าเมื่อได้เห็นศิลปะการชงชาที่เปลี่ยนจากของเน่าเป็ของมีค่าของเหอตังกุย เขาจึงเอื้อมไปหยิบชาหนึ่งจอก สูดดมกลิ่นครู่หนึ่ง หอมสดชื่นตรึงใจดั่งที่คิดไว้จริง ๆ
หากเลี่ยวจือหย่วนและต้วนเสี่ยวโหลวอยู่ที่นี่ด้วยจะต้องร้องด้วยความประหลาดใจแน่ แม้สีหน้าของเกาเจวี๋ยจะไม่แสดงความรู้สึกอันใด ทว่ารอยยิ้มในแววตาดำขลับนั้นกลับปกปิดไม่ได้ คนที่คุ้นเคยกับเกาเจวี๋ยย่อมรู้ว่านี่คือสีหน้า “เป็มิตร” ที่สุดของเขา ครั้งล่าสุดที่เขามีสีหน้าเช่นนี้คือในงานเลี้ยงฉลองครบรอบหนึ่งเดือนเต็มของลูกสาว
เถ้าแก่จิ้งยกจอกชาขึ้นมาจิบ ก่อนจะเอ่ยด้วยความประหลาดใจ “โอ้ หอมมาก ศิลปะการชงชาของเ้าล้ำเลิศยิ่งนัก ข้าดื่มชานี้ทุกวันแต่ไม่เคยรู้ว่ามันมีกลิ่นหอมเพียงนี้ แม้ชานี้จะเป็ชาที่ข้าต้มมาก่อน แต่เ้ากลับทำให้มันหอมได้ หากเ้าชงชาครบทุกขั้นตอนจะไม่หอมจนฆ่าคนตายหรือ”
เหอตังกุยจิบชาด้วยรอยยิ้ม นางเอ่ยต่อจากหัวข้อสนทนาเมื่อครู่ ทุกคนต่างก็เป็ผู้เชี่ยวชาญได้ทั้งนั้น ข้าน้อยชงชาได้ก็ไม่นับว่าเป็เื่แปลกอะไร แต่ความรู้เื่โลงศพของท่านเถ้าแก่กลับน่าเลื่อมใสยิ่งกว่า มองเพียงปราดเดียวก็รู้แล้วว่าโลงศพนั้นว่างเปล่า
“ใช่ ๆ ” เถ้าแก่จิ้งหรี่ตาพลางเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ “ข้าทำธุรกิจเกี่ยวกับงานศพมาสามสิบกว่าปี จึงรู้เื่โลงศพและคนตายเป็อย่างดี รู้ว่าโลงศพใบนั้นทำมาจากวัสดุอะไรบ้าง หนักกี่จิน ราคาเท่าไร ในโลงมีคนตายนอนอยู่หรือไม่ หรือกระทั่งใส่คนตายลงไปกี่คน ข้ามองปราดเดียวก็รู้อย่างชัดเจน”
“เอ๊ะ?”
“โอ้? ช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก” เหอตังกุยเอ่ยถามด้วยความสนใจ “โลงศพถูกปิดผนึกมิดชิด มิทราบว่าเถ้าแก่รู้ได้อย่างไรว่าด้านในมีอะไรบ้าง?”
เถ้าแก่จิ้งโน้มศีรษะมาใกล้พลางกระซิบตอบเสียงเบาอย่างลึกลับ “นี่เป็ความลับธุรกิจข้า เดิมทีไม่ควรจะนำมาบอกเ้า แต่ในเมื่อข้ากับเ้ามีวาสนาต่อกัน ข้าก็เต็มใจ... คนตาย...นั้นหนักที่สุด เมื่อคนที่แบกโลงศพเดินผ่าน รอยเท้าที่ประทับอยู่บนพื้นดินจะลึกและชัดเจนกว่า ฝ่าเท้าจะเป็สีดำ... แต่หากโลงนั้นว่างเปล่า ไม่เพียงมีรอยเท้าจาง ๆ เท่านั้น แต่คนที่แบกโลงศพจะตัวตรงทุกคน”
เมื่อเจินจิ้งได้ฟังเสียงน่าหวาดกลัวของเขา ร่างกายนางก็อดสั่นสะท้านมิได้ ทว่าเหอตังกุยกลับหัวเราะเบา ๆ ขึ้นในใจ เถ้าแก่ร้านนี้ประหลาดนัก ถือสิ่งใดมาตัดสินว่าสิ่งที่คิดนั้นเป็ความจริง? แม้ว่าจะให้เกาเจวี๋ยแบกสิงโต รอยเท้าของเขาก็ยังตื้นและตัวของเขาก็ยังตรงเช่นเคย
เถ้าแก่จิ้งเห็นว่านางไม่ค่อยเชื่อคำพูดของเขานัก จึงรีบเอ่ยเสริมด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ข้าไม่ได้โกหกเ้าจริง ๆ นะ โลงศพเชื่อมโยงบางสิ่งที่เป็ลางร้ายและอัปมงคล เอ่อ...จริงสิ ไม่ทราบว่าทุกท่าน้าไปที่ไหนหรือ? เหตุใดจึงแบกโลงศพเปล่าตามท้องถนนเช่นนี้?” ขณะเอ่ยก็เหลือบมองโลงศพไม้จันทน์หอมที่ตั้งอยู่กลางเรือน ก่อนจะเอ่ยถามหยั่งเชิง “ข้าว่า...โลงศพของพวกเ้าไม่เลวทีเดียว”
เจินจิ้งรีบเอ่ยถามทันที “ท่านคิดว่าโลงศพใบนี้ราคาเท่าไร?” ก่อนหน้านี้ร้านขายโลงศพหลี่จี้แห่งนั้นยอมนำเงินในร้านทั้งหมดหนึ่งร้อยสี่สิบตำลึงเพื่อซื้อโลงใบนี้ แต่ร้านขายโลงศพจิ้งจี้แห่งนี้ใหญ่กว่าร้านหลี่จี้ถึงสามสี่เท่า การตกแต่งก็ดีกว่ามาก เขาน่าจะเสนอราคาที่สูงกว่าแน่นอน
แววตาของเถ้าแก่จิ้งวูบไหวครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยอย่างน่าเกรงขาม “ตามความเห็นของข้า โลงใบนี้มีราคาไม่สูงนัก น่าจะอยู่ระหว่างแปดสิบถึงหนึ่งร้อยตำลึงเห็นจะได้”
เมื่อเจินจิ้งได้ยินดังนั้น สีหน้าของนางก็เต็มไปด้วยความผิดหวังในทันที
