เมื่อดูเนื้อเพลงโดยละเอียดมือของกู้หลานอันบีบเเน่นจริงๆเเล้วเขาสามารถขู่ผู้ช่วยผู้กำกับที่เปลี่ยนเพลงนี้ให้เขาก่อนเริ่มการเเข่งขันได้ เเต่เขาไม่คิดเช่นนั้นเเล้ว ชาติก่อนเขายังไม่รู้จักความรู้สึกที่เรียกว่ารักดังนั้นไม่ว่าจะร้องเพลงนี้อย่างไรก็ดูเหมือนเด็กฝึกหัด เเต่ตัวเขาในปัจจุบันไม่เหมือนเดิมเเล้วเขาที่ผ่านประสบการณ์ความเป็ความตาย เมื่อได้มากลับขับร้องเพลงนี้อีกครั้งเขาต้องสื่อความรู้สึกของตัวเองออกมาได้อย่างเเน่นอนต้องสื่อความรู้สึกต่างๆมากมายที่ซับซ้อนทั้งความรู้สึก “เศร้าโศก”“แสนสุข” “คิดถึง” “ลืมเลือน”ได้อย่างดีเยี่ยมเเน่นอน
เพราะเสียงเรียกของผู้ช่วยผู้กำกับทำให้ฟู่ซีคลายความโกรธลงเขามองดูสีหน้าที่เต็มไปด้วยความทุกข์ของกู้หลานอัน แล้วยิ้มออกมา พังเเล้วละ พังเเล้วถึงเขาจะดูดีขึ้นเเล้วอย่างไร ขอเพียงแค่ได้ร้องเพลงนี้ เมื่อขึ้นเวทีอย่างมากก็เป็เเค่เครื่องประดับแจกันดอกไม้ที่สวยงามชิ้นนึง จะมาเทียบชั้นกันได้อย่างไร
รอยยิ้มที่ไม่ได้คิดจะปิดบัง ฟู่ซีเดินไปหากู้หลานอันตบไหล่ของกู้หลานอันที่กำลังตั้งใจอย่างเบาๆ เเล้วถามอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของหลานอันว่า“ทำไมทำหน้าอมทุกข์อย่างนั้นล่ะ?”
“เพลงนี้มันยากเกินไป ยังไงฉันก็ร้องไม่ได้หรอก” กู้หลานอันตอบอย่างกังวล
“จริงหรือ?” ฟู่ซีเเสร้งถามด้วยความห่วงใย หยิบเอาบทเพลงจากกู้หลานอันมาเพื่อดูให้เเน่ใจ ก่อนจะเลิกคิ้วเล็กน้อย เเล้วยื่นคืนให้หลานอันด้วยใบหน้ายู่ยี่“มันยากจริงๆด้วย เเต่เพราะมันเป็เพลงที่สุ่มมายังไงก็เปลี่ยนเพลงไม่ได้ ถึงนายร้องไม่ได้ก็ต้องร้อง อย่าเพิ่งตื่นเต้นไปทำใจให้สงบเเล้วค่อยๆวิเคราะห์แล้วกัน”
“อืม” กู้หลานอันพยักหน้า แล้วดูเนื้อเพลงในมืออย่างตั้งใจ
“หลานอัน นายไม่ได้ใส่ชุดที่ฉันเลือกให้นายเหรอ?” เมื่อเห็นเขาจริงจัง ฟู่ซีจึงตั้งใจก่อกวน ถึงเเม้เขาจะได้เนื้อเพลงมาก่อนหน้านั้นรวมถึงหาคนมาช่วยดัดแปลงเเก้ไขให้เรียบร้อยเเล้วอีกทั้งยังฝึกร้องซ้ำไปซ้ำมา มองจากดาวอังคารก็รู้มันเป็ผลลัพท์ที่ถูกตัดสินไว้เเล้วว่ากู้หลานอันไม่มีสิทธิ์เเม้เเต่จะคิดว่าตัวเองจะติดหนึ่งในสามเเต่ใครใช้ให้เขาอยากผลักหลานอันลงสู่นรก ให้เขาจมดิ่งไม่มีวันพลิกกลับมาได้อีกกันเล่า
“พูดถึงเื่นี้ ฉันยังไม่ทันได้บอกนายน่ะ” กู้หลานอันเงยหน้าขึ้นมองหน้าฟู่ซีด้วยความรู้สึกผิด เขาคิดว่าฟู่ซีคงไม่มีหน้ามาพูดเื่นี้กับเขาแล้ว และเขาก็ี้เีมีปัญหาก่อนการเเข่งขันและไม่อยากเสียเวลาไปมีเื่ด้วยเเต่คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะหน้าด้านถึงระดับนี้ แต่ว่าในเมื่อฟู่ซีเป็ฝ่ายถามขึ้นมาเอง เขาก็ไม่พลาดที่จะเอาคืน “จริงๆเมื่อกี้ฉันก็ใส่ชุดที่นายเลือกให้นั่นเเหละ เพียงเเต่ระหว่างทางได้พบคนคนหนึ่ง เขาบอกให้ฉันเปลี่ยนชุดนั้นทิ้งซะแล้วยังให้ฉันตัดผมด้วย เขาบอกว่าสไตล์เเบบนี้ไม่เหมาะกับการเเข่งขันที่จริงแล้วฉันอยากจะถามนายก่อนที่เปลี่ยน เเต่ก็หานายไม่เจอฉันเลยทำได้เพียงไปเปลี่ยนชุดและตัดผมเท่านั้นเอง ขอโทษจริงๆนะฟู่ซี”
“ไม่เป็ไร” ฟู่ซีหน้าดำเคร่งเครียดกัดฟันกรอดพร้อมถามว่า “แล้วนายรู้หรือเปล่าใครเป็คนบอกให้นายเปลี่ยน?”คนที่บังอาจมาทำให้เเผนของเขาพัง!
“ไม่รู้สิ เเต่ได้ยินคนอื่นเรียกเขาว่าซุปเปอร์สตาร์เจาน่ะ” กู้หลานอันกะพริบตาพร้อมครุ่นคิด ชาติที่เเล้วฟู่ซีนั้นเหมือนเขาที่ชอบเจาเยี่ยมาโดยตลอด และเป็เพราะว่ารักเจาเยี่ยมาก หลังจากที่รู้ว่าเขาและเจาเยี่ยคบกันถึงได้ยอมเเลกถึงขั้นทำลายอนาคตของตัวเองเพื่อบีบให้เขาตายไปพร้อมกัน ตอนนี้สิ่งที่พูดไป นอกจากจะใช้เป็ข้ออ้างได้เเล้วยังช่วยทำลายความรู้สึกดีๆที่ฟู่ซีมีต่อเจาเยี่ยอีกด้วย จะสงสารก็เจาเยี่ยของเรานี่เเหละ นอกจากจะเป็โล่ให้ในครั้งนี้แล้ว ยังต้องเสียเเฟนคลับไปด้วยอีกคน
“เจาเยี่ย?” เมื่อรู้ว่าคือใครสีหน้าของฟู่ซีก็ดีขึ้นมานิดหน่อย เพราะคนคนนี้สำหรับเขานั้น ถือเป็เทพบุตรในร่างมนุษย์เลยทีเดียว เขาเป็คนที่ดีคนหนึ่งจริงๆ
“อืม ใช่ๆๆ เขานั่นเเหละ” กู้หลานอันพยักหน้าพลางมองฟู่ซี ก่อนจะพูดทิ่มเเทงเขาเพิ่มเติมว่า “ฟู่ซีทำไมเขาถึงบอกว่าสไตล์นั้นถึงไม่เหมาะกับการเเข่งขันล่ะ ฉันดูแล้วโอเคมากเลยนี่นา”
