ซูฉีฉีไม่มีวรยุทธ์จึงต้องใช้แรงกำลังมหาศาลในการเดินตามหลังเหลยอวี๊เฟิงถึงแม้ว่าคนที่เดินนำหน้าอยู่นั้นจะดูแลนางดีมาก เขาพยายามที่จะก้าวเดินอย่างเชื่องช้าทว่าความลำบากของทางขึ้นเขาก็ยังคงทำให้ซูฉีฉีนั้นเหนื่อยล้าจนเม็ดเหงื่อไหลออกมาเต็มหน้าผาก
“หลินจือเงาพันปีนั้นมีลักษณะเหมือนเห็ดทั่วไปทว่าเพราะมันมีชีวิตมาเป็พันปีแล้วจึงทำให้มันไม่เหมือนสมุนไพรยาทั่วไป มันสามารถขยับเดินไปมาได้”ซูฉีฉีก็เคยเห็นคำแนะนำเกี่ยวกับมันในหนังสือตำราสมุนไพรเล่มหนึ่งตอนนี้พวกเขาจำต้องแยกย้ายกันออกตามหา
พวกเขาจะต้องกลับไปที่จวนอ๋องให้ได้ก่อนฟ้ามืด
เมื่อฟังซูฉีฉีพูดจบ เหลยอวี๊เฟิงก็ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจใดๆโสมพันปีก็สามารถเดินได้เช่นกัน นี่ถือเป็เื่ที่ปกติมาก
“ระวังด้วยเมื่อถึงยอดเขาแล้วอย่าเดินเถลไถล ถ้าหากหาหลินจือเงาพบ...” เหลยอวี๊เฟิงนิ่งเงียบไปสักพักหนึ่ง จากนั้นก็หยิบเอาสิ่งที่มีขนาดเท่านิ้วมือออกมาให้นางหน้าตาของมันคล้ายนกหวีดแต่ก็ไม่เหมือนเสียทีเดียว สีของมันเป็สีขาวเหมือนแกะสลักมาจากโครงกระดูก ััของมันเรียบมันวาวเป็อย่างยิ่งไม่มีภาพสัญลักษณ์ใดๆ สลักอยู่ “จำไว้ว่าต้องเป่านกหวีดอันนี้เรียกข้า”
เมื่อได้รับมาบนฝ่ามือแล้วซูฉีฉีก็ไม่ได้มองมันอีก นางเก็บมันเข้าไปในแขนเสื้อก่อนจะพยักหน้าแรงๆ แน่นอนว่านางมิใช่คนโง่สถานที่อันตรายเช่นนี้นางไม่เดินไปไหนมาไหนเองอย่างแน่นอน
เสาะหาสมุนไพรชนิดหนึ่งในหุบเขาที่กว้างใหญ่หลายร้อยลี้เช่นนี้มิใช่เื่ที่ง่ายเลยซูฉีฉีเหนื่อยจนหน้ามืดตาลายแม้ว่าจะเป็ฤดูหนาวแล้วแต่ก็ยังคงถูกแสงแดดจากดวงอาทิตย์สาดส่องจนรู้สึกแย่เกินจะทน
บนหุบเขานั้นไร้ซึ่งสีเขียวของต้นไม้ใบหญ้าแม้แต่คนเก็บสมุนไพรนั้นยังแทบจะไม่มีเสียด้วยซ้ำ
โชคยังดีที่บนพื้นไม่มีหิมะมิเช่นนั้นการเสาะหาหลินจือเงาคงจะยิ่งยากขึ้นอีกหลายเท่าตัว
หลังจากผ่านไปสองชั่วยามซูฉีฉีเงยหน้าขึ้นมองฟ้าพร้อมถอนหายใจออกมาอย่างแ่เบา
นางไม่มีเวลามากพอที่จะมาถอนหายใจในชะตาชีวิตของตนตอนนี้นางเพียงแต่รู้สึกร้อนใจหรือแท้จริงแล้วหุบเขานี้ไม่มีหลินจือเงามาั้แ่แรกแล้ว
แต่ขอเพียงมีความหวังสักเล็กน้อยนางก็จะไม่ยอมแพ้โดยเด็ดขาด
นางค่อยๆ ก้าวทีละก้าวไปจนถึงพื้นที่บริเวณยอดเขาซูฉีฉีค่อยๆ เสาะหาทีละจุด แต่เดิมด้านล่างมีผืนหญ้ายาวเป็แถบๆ แต่พอขึ้นมาถึงยอดเขานั้นกลับเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ยาวเรียงกันทำให้ซูฉีฉีนั้นเกิดความสับสนเล็กน้อย
ทว่านางก็มิได้คิดอะไรมากเพียงแต่พยายามอย่างสุดความสามารถในการตามหาหลินจือเงาต่อไป
ทันใดนั้นนางก็หันไปเห็นเห็ดสีขาวดอกหนึ่งอยู่ข้างเท้าซูฉีฉีนิ่งอึ้งไปก่อนที่จะรู้สึกตื่นเต้นมีความสุข นางเอื้อมมือไปเด็ดเห็ดดอกนั้นเป็หลินจือเงามิผิดแน่ คิดมิถึงว่ามันจะปรากฎตัวออกมาให้นางเห็นจนได้
เมื่อนางเด็ดมันออกมาแล้ว ซูฉีฉีก็เกือบทำหลินจือเงาวิ่งหลุดออกจากมือเพราะจับมันเอาไว้ไม่แน่นพอนางรีบเอากล่องไม้ที่เตรียมไว้แต่แรกเก็บหลินจือเข้าไปมีเพียงกล่องนี้เท่านั้นถึงจะสามารถกักเ้าตัวเล็กนี้เอาไว้ได้
นางถอนหายใจออกมาเบาๆแต่ยังมิทันจะได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกทันใดนั้นนางกลับรู้สึกถึงััเย็นๆ ที่เกิดขึ้นบริเวณลำคอ
เมื่อแหงนหน้าขึ้นไปมองนั้นกลับเป็ชายปิดหน้าชุดดำผู้หนึ่งกำลังถือดาบเล่มหนึ่งพร้อมแผ่ไอสังหารเย็นออกมาทางนาง
ดาบนั้นทาบอยู่ด้านหลังลำคอของนางเป็ที่เรียบร้อยแล้ว “อย่าขยับ”
คนชุดดำเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเ็า
หลังจากนั้นเขาก็ดึงแขนของซูฉีฉีแล้วค่อยๆ ลากนางขึ้นไปทางยอดเขาทีละก้าวๆ
“เ้าเป็ใคร?”ซูฉีฉีไม่กล้าขยับตัวความคิดแรกในหัวที่โผล่ขึ้นมาของนางคือคนผู้นี้มาเพื่อขโมยหลินจือเงา
แต่ว่าเขากลับไม่ยอมลงมือเสียทีซ้ำยังดึงนางขึ้นไปทางยอดเขา ทำให้นางอดรู้สึกประหลาดใจมิได้
ดูเหมือนว่าสิ่งที่คนผู้นี้้าคือชีวิตของนาง
นางคิดจะเอานกหวีดนั้นขึ้นมาเป่าแต่คนชุดดำไม่ให้โอกาสนางแม้แต่น้อยแค่นางขยับเล็กน้อย ดาบที่ทาบอยู่บนลำคอนางก็กดลงมามากขึ้นตอนนี้นางมั่นใจได้ว่าลำคอของตนนั้นมีโลหิตไหลออกมาแล้ว
“รอเ้าลงนรกไปถามยมบาลเอาเองก็แล้วกัน”คนชุดดำตอบกลับเสียงเย็น
หลังจากนั้นเขาก็เร่งรุดไปข้างหน้าและใช้แรงเหวี่ยงซูฉีฉีออกไปอีกเพียงไม่กี่ก้าวนางก็จะตกลงไปในเหวลึกแล้ว...
นางไม่ได้ร้องะโออกมาร่างกายของนางเอนไหลไปตามทางบนยอดเขา ซูฉีฉีพยายามจะคว้าเอาสิ่งของที่อยู่รอบๆ กาย ต่อให้สิ่งนั้นจะเป็แค่ใบหญ้าใบเดียวนางก็จะไม่มีทางยอมแพ้
โชคดีที่นางคว้าเอาก้อนหินที่ยื่นออกมาบนยอดเขาได้ก้อนหนึ่งซูฉีฉีใช้แรงมือเดียวห้อยตัวอยู่กลางอากาศมืออีกข้างหนึ่งกำลังควานหานกหวีดที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อ
นางเป็คนที่อดทนมาโดยตลอด ต่อให้มาถึงนาทีสุดท้ายนางก็จะไม่มีวันยอมแพ้
คนชุดดำที่กำลังหมุนตัวจากไปนั้นเมื่อเห็นมือของซูฉีฉีก็ได้แต่นิ่งตะลึงก่อนจะรีบรุดไปข้างหน้าเขายกเท้าขึ้นเหยียบลงบนมือของซูฉีฉีแรงเหยียบรุนแรงเสมือน้าเหยียบนิ้วมือของนางให้ขาด
เจ็บ ตอนนี้เหลือไว้เพียงความเจ็บทว่าซูฉีฉีก็ยังคงไม่ยอมปล่อยมือ เพราะถ้าหากนางปล่อยมือนางก็จะไม่มีชีวิตรอดอย่างแน่นอน
วินาทีต่อมาคนชุดดำที่เหยียบซูฉีฉีอยู่นั้นก็ลอยตัวขึ้นและร่วงหล่นลงไปในเหวลึกทันที...
