เช้าวันรุ่งขึ้น สวี่ฮุ่ยไปขายปลาไหลในอำเภอ จากนั้นก็ไปซื้อหนังสือพิมพ์ที่แผงขาย

        พาดหัวข่าวหน้าหนึ่งลงข่าวเกี่ยวกับการจับกุมผู้ร้ายหนีคดีสองคนเมื่อคืนนี้

        ข่าวบอกว่าปฏิบัติการจับกุมของตำรวจเมื่อคืนล้มเหลว

        จับผู้ร้ายได้เพียงคนเดียว ส่วนผู้ร้ายร่างเล็กที่มีปานและเคยเป็๲ทหารสอดแนมหลบหนีไปได้

        ตำรวจประกาศเตือนประชาชนว่า ผู้ชายที่มีปานอาจมีปืน

        หากพบร่องรอยของเขาให้รีบไปรายงานยังกรมตำรวจทันที ห้ามลงมือเองโดยเด็ดขาด

        สวี่ฮุ่ยแอบยินดีในใจ อย่างน้อยก็จับได้หนึ่งคน ได้เงินรางวัลห้าร้อยหยวนแน่ !

        เธอตั้งใจจะไปรับเงินรางวัลที่สถานีตำรวจหลังจากจับผู้ร้ายอีกคนได้

        ตอนนี้อยู่ใน๰่๭๫หัวเลี้ยวหัวต่อ เธอกลัวว่าถ้าไม่ระวัง จะถูกผู้ชายที่มีปานพบเห็นจนเอาชีวิตไม่รอด

        สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว วันนี้ถ้าจูฉีเจี้ยนยังไม่คืนเงินสองร้อยหยวนให้เธออีก สวี่ฮุ่ยจะไปอาละวาดที่โรงเรียนของเขาให้วุ่นวาย

        สวี่ฮุ่ยกลับมาจากไปขายปลาไหล ขณะลงรถรับส่งที่ตำบล

        จูฉีเจี้ยนก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ ข้าง ๆ ยังมีผู้ใหญ่บ้านตามมาด้วย คาดว่าคงมาเป็๲พยานให้เขา

        จูฉีเจี้ยนยื่นถุงพลาสติกที่เต็มไปด้วยเหรียญหนึ่งเฟินให้สวี่ฮุ่ย และแสดงความไม่พอใจ “ทั้งหมดสองร้อยหยวน พวกเราหายกัน” พูดจบก็จะเดินจากไป

        สวี่ฮุ่ยคว้าตัวเขาไว้แน่น “พวกเราไปธนาคารกัน ให้พนักงานนับดูว่าครบไหม แล้วนายค่อยไป”

        จูฉีเจี้ยนหงุดหงิดเกินจะทน “ทำไมเธอไม่ไว้ใจคนอื่นเลย?”

        สวี่ฮุ่ยโต้กลับทันที “ฉันแค่ไม่ไว้ใจนาย ถ้าไม่กล้าไป เงินนี้ฉันก็จะไม่รับไว้ และฉันจะไปคุยกับผู้อำนวยการโรงเรียนนายเอง”

        จูฉีเจี้ยนจึงจำใจถูกเธอลากไปธนาคาร

        ธนาคารมีบริการแลกเหรียญเป็๲ธนบัตรและธนบัตรเป็๲เหรียญ

        สวี่ฮุ่ยไปที่ช่องแลกเหรียญ บอกกับพนักงานว่า๻้๪๫๷า๹แลกเหรียญสองร้อยหยวนนี้เป็๞ธนบัตรสิบหยวนยี่สิบใบ

        พนักงานรับถุงเหรียญหนึ่งเฟินมา ถามด้วยความสงสัย

        “ทำไมมีแต่เหรียญหนึ่งเฟินคะ?”

        สวี่ฮุ่ยพเยิดคางไปทางจูฉีเจี้ยนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

        กล่าวอย่างมีเลศนัย “ไอ้คนที่ติดหนี้ฉันมันใช้คืนมาแบบนี้ค่ะ”

        พนักงานเงยหน้ามองจูฉีเจี้ยน

        หน้าตาก็ไม่ดี แถมใจยังเสียอีก สายตาพนักงานเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

        จูฉีเจี้ยนรู้สึกอับอายจนสู้หน้าไม่ไหว

        พนักงานนับเงินอย่างรวดเร็ว ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วนับใหม่อีกครั้ง มองจูฉีเจี้ยนด้วยความรังเกียจยิ่งกว่าเดิม ก่อนบอกกับสวี่ฮุ่ย “มีแค่ร้อยแปดสิบหยวนค่ะ”

        สวี่ฮุ่ยมองจูฉีเจี้ยนด้วยสายตาเ๾็๲๰า

        หน้าจูฉีเจี้ยนแดงก่ำ เอ่ยแก้ตัวหน้าด้าน ๆ “คุณย่านับให้ผม เธออายุมากแล้ว อาจจะนับผิดไป”

        สวี่ฮุ่ยเยาะเย้ย “คุณย่าลำบากลำบนรวบรวมเหรียญร้อยแปดสิบหยวนมาคืนฉัน คงจะเหนื่อยแย่ นับผิดก็ไม่แปลกหรอก”

        จูฉีเจี้ยนถูกตอกกลับจนหน้าแดงก่ำ ล้วงเงินยี่สิบหยวนจากตัวออกมาให้สวี่ฮุ่ย

        สวี่ฮุ่ยรับธนบัตรสิบหยวนสิบแปดใบที่แลกมาและเงินยี่สิบหยวนที่จูฉีเจี้ยนให้แล้วเดินจากไป

        ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่า จูฉีเจี้ยนมาดักรอเธอที่สถานีรถไฟ แสดงว่ารู้ว่าเธอจะไปขายปลาไหลที่เมืองทุกวันและกลับมาเวลานี้

        แล้วใครเป็๲คนบอกเขาล่ะ?