“ข้าถูกชะตากับพี่สี่นัก จากนี้พี่สี่มาอยู่กับพวกเราสามีภรรยาเถิดเ้าค่ะ” จิ่นเซวียนเห็นทุกคนโยนซ่งเหมยไปมาเหมือนลูกบอล นางมิอาจทนกับพฤติกรรมของพวกเขาได้ จึงเอ่ยปากขอตัวซ่งเหมยมาอยู่ด้วยกัน
“น้องสะใภ้ห้า อาเหมยคือน้องสาวแท้ๆ ของพวกเรา พวกเ้าสองสามีภรรยายินดีเลี้ยงดูนางจริงหรือ” ซ่งหงมิได้ตั้งใจทอดทิ้งซ่งเหมย แม้เขาจะคิดว่าซ่งเหมยเป็ตัวโชคร้าย แต่นางก็คือน้องสาวแท้ๆ ของเขาอยู่ดี เขามิอยากให้นางไร้บ้าน
“ซ่งเหมยหน้าตาขี้เหร่ หากมิใช่เพราะนาง พ่อของพวกเ้าคงมิตกตาย ข้ามิเอานางมาอยู่ด้วยแน่นอน” เฉียวซื่อขัดซ่งหงอย่างมิพอใจ
“ท่านแม่ นางเป็เด็กที่ท่านคลอดออกมา ท่านจะใจแข็งทิ้งนางได้อย่างไรขอรับ” ซ่งหงผิดหวังในตัวของเฉียวซื่อมาก เขามิคิดว่านางจะใจร้ายได้ถึงเพียงนี้
“หากเ้ากล้าเอานางมาอยู่ด้วย ข้าจะตัดความสัมพันธ์แม่ลูกกับเ้า”
“เฉียวจินฮวา เ้ายังเป็คนอยู่หรือไม่?” เมื่อซ่งผิงตะคอกใส่ เฉียวซื่อจึงยอมหุบปาก
แม้ซ่งผิงรับปากว่าจะเจรจาหย่า แต่หากเขากลับคำเลือกหย่าขาดนาง นางก็ทำสิ่งใดมิได้!
“พี่สี่ ท่านยินดีตามไปอยู่กับพวกเราหรือไม่เ้าคะ?” ซ่งเหมยเป็คนขี้กลัว เมื่อครู่เฉียวซื่อะโใส่นาง นางยังเอาแต่ร้องไห้ มิพูดแม้แต่คำเดียว
“พี่สี่ แม้ท่านจะมิได้แต่งงานชั่วชีวิต ข้าก็ยินดีเลี้ยงดูท่าน ท่านยินดีตามไปอยู่กับพวกเราหรือไม่ขอรับ?” ซ่งจื่อเฉินลุกขึ้นแสดงจุดยืน ว่ายินดีรับซ่งเหมยที่ถูกทอดทิ้ง
“ข้ายินดีตามไปอยู่กับพวกเ้า” ซ่งเหมยหยุดร้องไห้และยิ้มบางให้จิ่นเซวียน
“ท่านพ่อ ในเมื่อพี่สี่เต็มใจอยู่กับพวกเราแล้วก็เอาตามนี้เถิดเ้าค่ะ” จิ่นเซวียนอยากให้ซ่งเหมยมาอยู่ด้วย แต่นางมิอยากได้ซ่งเป่าจู คนไร้ยางอายเช่นซ่งเป่าจู ออกไปจากวงโคจรในชีวิตของนางจะดีที่สุด
“ได้ แล้วแต่พวกเ้า” ซ่งผิงพยักหน้ายอมรับคำขอของจิ่นเซวียน
จากนั้นเขาพูดขึ้นมาอีก “ในเมื่อมิมีผู้ใดเต็มใจเลี้ยงดูแม่ของพวกเ้า เช่นนั้นที่ดินอีกสองหมู่ก็ยกให้นาง”
“ท่านพ่อ ข้ามีความคิดหนึ่ง มิรู้ว่าจะเป็ไปได้หรือไม่ขอรับ” ซ่งหวามิอยากเลี้ยงแม่เพียงผู้เดียว เขาเลยบอกซ่งผิงว่าให้เฉียวซื่อเวียนไปอยู่บ้านพวกเขาสามพี่น้อง บ้านละสี่เดือน จะได้ครบหนึ่งปีพอดี
“นี่เป็เื่ของพวกเ้าพี่น้อง คนนอกอย่างข้ามิควรเข้าไปแทรกแซง” ซ่งผิงมิสนใจว่าเฉียวซื่อจะมีชีวิตอย่างไร เขาอยากฆ่านางให้ตายทุกครั้งที่คิดว่านางรังแกซ่งจื่อเฉินลับหลังเขา
หลังเจรจาหย่า เฉียวซื่อจะมีชีวิตอย่างไร มิใช่เื่ที่เขาต้องกังวล
“เรือนในบ้านหลังนี้ ข้าเหลือเอาไว้ให้พวกเ้าสามพี่น้อง รอให้ข้าหาเงินมาได้ ข้าจะซ่อมแซมบ้านใหม่ ส่วนเป่าจู นางจะตามไปอยู่กับข้า”
ซ่งผิงสื่อชัดเจนว่าเขาจะมิไปอยู่กับพวกจิ่นเซวียน ตราบใดที่ลูกสาวของเขายังมิปรับปรุงตนเอง เขาก็ไปอยู่กับพวกจิ่นเซวียนมิได้
“ซ่งผิง ท่านใจร้ายยิ่งนัก ท่านใช้อำนาจกีดกันมิให้พวกเราแม่ลูกได้พบกันหรือ?” เฉียวซื่อโกรธมากที่นางโดนลูกของตนเองทอดทิ้ง แล้วยิ่งซ่งผิงจะพาซ่งเป่าจูไปอยู่ที่อื่นอีก นางเลยยิ่งโกรธมากกว่าเก่า เมื่อนางนึกได้ว่าจิ่นเซวียนมีเงินก้อนใหญ่อยู่ นางเลยยิ่งมิยินยอม ต่อให้ซ่งผิงจะจากไปตัวเปล่า แต่ซ่งจื่อเฉินก็มิมีทางละเลยเขาแน่!
“เป่าจู จากนี้หากเ้าจะตามไปอยู่กับข้า ข้าจะพาเ้าไปด้วย แต่เ้าต้องซักเสื้อผ้า ทำอาหารและทำนาด้วยตนเอง” ซ่งผิงตั้งใจมองลูกสาวของตนเอง เขามิอาจปล่อยให้ลูกสาวทำตัวเหมือนคุณหนูใหญ่ที่ทำสิ่งใดมิเป็สักอย่าง
“ท่านพ่อ พวกเรามิได้ตามไปอยู่กับพี่ห้าหรือเ้าคะ” ซ่งเป่าจูคิดว่าซ่งผิงจะตามไปอยู่กับซ่งจื่อเฉินด้วย นางจะได้ทุกสิ่งที่เป็ของจิ่นเซวียนได้
“ผู้ใดบอกว่าข้าจะตามไปอยู่กับพวกเฉินเอ๋อร์ จากนี้พวกเราสองพ่อลูกจะไปอยู่กันเอง” ซ่งผิงเสียใจนัก ลูกสาวของเขาเหมือนเฉียวซื่อมิมีผิด นางเห็นแต่ผลประโยชน์ หมดทางเยียวยาแล้ว
“ท่านพ่อ พวกเราอย่าแยกบ้านกันเลยเ้าค่ะ จากนี้ข้าสัญญาว่าจะมิไปยั่วโมโหพี่สะใภ้ห้าอีก พวกเราอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมดีหรือไม่เ้าคะ?” ซ่งเป่าจูมิอยากแยกบ้าน เมื่อใดที่แยกบ้านแล้ว นางจะมิมีอำนาจสั่งคนบ้านใหญ่ บ้านสองและบ้านสามให้ทำงานบ้าน
“ท่านพ่อ เช่นนั้นมิแยกกันแล้วดีกว่าขอรับ ท่านกับท่านแม่จะเจรจาหย่ากัน พวกเรามิห้าม แต่วันหน้า พวกเราอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมเถิดนะขอรับ” ซ่งหวาก็มิอยากแยกบ้าน เขาอยากร่ำรวยไปพร้อมกับจิ่นเซวียน หากแยกแล้ว เขาอาจจะมิได้ตักตวงผลประโยชน์ใดๆ เลย
“อาหวา ในเมื่อข้าหย่ากับแม่ของเ้าแล้ว ก็คงมิอยู่ร่วมห้องนอนกับนางต่อ แยกย้ายกันไปเถิด” ซ่งผิงรู้ดีว่าหากหนนี้แยกมิได้ ในวันข้างหน้าจะยิ่งแยกลำบากขึ้น
“ซ่งผิง ข้ายังยืนยันคำเดิม หากท่านอยากเจรจาหย่า ข้าตกลง แต่ท่านต้องเอาเป่าจูให้ข้า” เฉียวซื่อยังคงอยากได้ซ่งเป่าจู
“บ้านของพวกท่านอันตรายยิ่งนัก ข้าเสียใจเล็กน้อยที่แต่งกับท่าน” จิ่นเซวียนขยับเข้าไปหยอกล้อกับซ่งจื่อเฉิน ซ่งจื่อเฉินเองก็มิชอบครอบครัวแบบนี้เช่นกัน
“เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ พวกเราแยกออกมาอยู่กันก่อน รอให้เป่าจูแต่งออกเมื่อใด พวกเราค่อยไปรับท่านพ่อมาอยู่กับพวกเรา” ซ่งจื่อเฉินลดเสียงปรึกษากับจิ่นเซวียน
“หากท่านอยากแก้ปัญหา มันง่ายยิ่งนัก ตราบใดที่พวกท่านมิกลัวเสียหน้า ข้าก็มีวิธีจัดการกับเฉียวซื่อ ทำให้นางมิมีวันได้ลุกขึ้นมาอีก” จิ่นเซวียนรู้ว่าซ่งจื่อเฉินกำลังกังวลเกี่ยวกับซ่งผิง หากยกเื่นี้ให้นางจัดการ เฉียวซื่อคงจะมิมีที่ยืนอยู่ในหมู่บ้านนี้อีก
“ภรรยามีแผนการดีๆ หรือ?”
“ปล่อยให้ท่านพ่อหย่ากับเฉียวซื่อ จากนั้นพวกเรายังมิแยกบ้าน ส่วนพวกพี่ชายของท่าน หากพวกเขาอยู่กันอย่างสงบสุข ข้าจะดึงพวกเขามาเป็พวก หากไม่ ข้าก็จะมิปล่อยไปเด็ดขาด”
ภรรยาตัวน้อยของเขาฉลาดจริงๆ ทำเช่นนี้จะหยุดคนมิให้เอาไปพูดต่อ และเมื่อมิมีเฉียวซื่อแล้ว เด็กเป่าจูก็จะมิกล้าทำสิ่งใดอีก
“ซย่าจิ่นเซวียน เ้ามันนังปีศาจ เ้าทำให้สามีภรรยาแตกแยกกันทันทีที่เ้าแต่งเข้ามา หึ มิรู้ว่าเ้าใช้คาถาอาคมใด ทำให้ร่างกายของจื่อเฉินหายดี ดูก็รู้ว่าเ้ามิใช่ดาวนำโชค แต่เป็ดาวหายนะเสียมากกว่า”
เฉียวซื่อเห็นพวกจิ่นเซวียนแอบกระซิบกัน นางเลยตะคอกใส่อย่างมิพอใจ
จิ่นเซวียนกำลังกลุ้มว่าจะมิมีโอกาสจัดการเฉียวซื่อ แต่เฉียวซื่อถีบตนเองออกจากบ้านเช่นนี้ จะโทษว่านางโหดร้ายมิได้นะ
เพล้ง!ซ่งผิงโกรธจัดจนปาถ้วยชาลงพื้น
“เฉียวจินฮวา เ้าโวยวายพอหรือยัง?ข้าทนสตรีอำมหิตเช่นเ้าต่อไปมิไหวแล้ว วันนี้ข้าต้องไล่เ้าออกจากบ้านซ่งให้ได้”
ซ่งผิงพูดและสั่งให้ซ่งหยวนหยวนไปะโเรียกคนที่มาช่วยงานวันนี้ ให้พวกเขามาช่วยตัดสินทันที เฉียวซื่อเห็นสถานการณ์มิดีเลยรีบจับตัวซ่งหยวนหยวนเอาไว้
“คนบ้านใหญ่ พวกเ้ารีบช่วยขอร้องแทนข้าเร็ว ข้าผิดไปแล้ว หลังจากนี้ข้าจะมิกลั่นแกล้งพวกเ้าแล้ว” แม้เฉียวซื่อจะทำตัวหยาบคายและไร้เหตุผล แต่ชื่อเสียงและภาพที่ผู้อื่นมีต่อนางมิได้เลวร้าย หากคนในหมู่บ้านรู้ว่านางทำให้ลูกเลี้ยงลำบากใจในวันแต่งงาน นางมิมีหน้าไปพบผู้ใดแน่
“ท่านพ่อ ข้าเพิ่งแต่งเข้ามา ท่านก็บังคับภรรยาหย่าแล้ว ข้าว่ามิเหมาะสมนักเ้าค่ะ เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ พวกเราให้โอกาสท่านแม่อีกสักหนเถิดเ้าค่ะ” จิ่นเซวียนมิได้อยากเป็คนดี นางคิดมานานแล้ว หากซ่งผิงหย่าเฉียวซื่อเวลานี้ ทุกคนคงบอกนางว่าร้ายกาจยิ่งกว่าเฉียวซื่อ อย่างไรเฉียวซื่อก็มิได้ทำตัวเลวร้ายต่อหน้าทุกคน
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้