“ไอ้ของตาย ตาบ้า ดูคนอื่นเขาสิ แล้วมาดูนาย นายมันไอ้ของปลดระวาง!” ผู้หญิงที่อยู่ในห้องข้างๆ เตะผู้ชายลงจากเตียงไปแล้วพูดขึ้นด้วยความโมโห

        “กัวไฮว่ นายพูดมาตามตรง พวกเราทำแบบนั้นกันเพื่อรักษาให้ฉันจริงเหรอ” ซุนหลิงหลิงพิงไปบนตัวของกัวไฮว่ แล้วถามขึ้นเบาๆ

        “ยังจะถามอีก หมอจะหลอกคนได้ยังไง” กัวไฮว่พูดขึ้นด้วยสีหน้าเป็๲จริงเป็๲จังจริงๆ วิธีรักษาซุนหลิงหลิงยังมีอีกวิธี แต่ด้วยพลังปราณของกัวไฮว่ในตอนนี้ไม่อาจะทำให้สำเร็จได้วิธีรักษาแบบดั้งเดิมจึงได้ผลง่ายที่สุดแล้ว

        “ยายหนู กินนี่ไป มันจะช่วยรักษาร่างกาย เรามาอาบน้ำด้วยกันเถอะ” กัวไฮว่ส่งยากันแก่ให้ซุนหลิงหลิงเม็ดหนึ่งไม่ทันรอให้ซุนหลิงหลิงมีปฏิกิริยาตอบกลับ กัวไฮว่ก็อุ้มเธอเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำจากนั้นไม่นาน ก็มีเสียงเกิดขึ้นอีกระลอก

        “กัวไฮว่ นายดูเร็วเข้า นายดูหน้าฉันสิ ทำไมเป็๲แบบนี้ไปได้ล่ะ” หลังจากที่ทั้งสองสนุกกันก็หลับไปจนถึงเก้าโมงเช้า ตอนที่ซุนหลิงหลิงไปอาบน้ำจู่ๆ ก็พบว่าผิวของตนเองเปลี่ยนไปขาวนวล สีหน้าก็ดีขึ้นเยอะผิวทั่วร่างกายก็เนียนนุ่มจนมีน้ำออกมา

        “สามีเธอบอกแล้วไง เป็๞ผู้หญิงของผมจะต้องมีความสุข มาอีกรอบไหม” กัวไฮว่อุ้มซุนหลิงหลิง แล้วทั้งสองก็สนุกกันอีกครั้ง

        “ม้าพ่อพันธุ์ นายมันม้าพ่อพันธุ์” ซุนหลิงหลิงพูดขึ้นอย่างโมโห

        “งั้นเธอก็เป็๞ม้าแม่พันธุ์” กัวไฮว่พูดยิ้มๆ “รีบเปลี่ยนชุดเถอะ อาการป่วยเธอหายดีแล้ว แถมยังได้สามีหล่อๆ แบบฉันอีกต้องเลี้ยงข้าวฉันหน่อยแล้วไหม”

        “ตาบ้า ไอ้ตาบ้า” ซุนหลิงหลิงเบ้ปากพูด

        “พี่หลิงหลิง กลับมาสักที ไม่เป็๞ไรใช่ไหม หมอนั่นไม่ได้ทำอะไรพี่ใช่ไหม” หลังจากที่กัวไฮว่กับซุนหลิงหลิงทานมื้อเช้าที่แสนจะอุดมสมบูรณ์ ไม่สิน่าจะนับเป็๞มื้อเที่ยงมากกว่า ทั้งคู่ก็แยกย้ายกลับไปยังห้องนอนของตนซุนหลิงหลิงยังไม่ทันจะนั่งลง เสิ่นปี้โหรวก็ขยับเข้ามาใกล้แล้วก็ถามขึ้นเบาๆ

        “ทำอะไรอะไรกัน” ซุนหลิงหลิงหันศีรษะกลับไปพูดยิ้มๆกับเสิ่นปี้โหรว

        “พี่หลิงหลิง หน้าพี่...พี่ใช้เครื่องสำอางอะไรเหรอ ทำไมเป็๞แบบนี้” เสิ่นปี้โหรวพูดอย่างตกอก๻๷ใ๯ อยู่กับซุนหลิงหลิงมานานแม้ซุนหลิงหลิงจะสวย แต่ก็ไม่ได้สวยเกินหน้าเกินตาขนาดนี้

        “กัวไฮว่รักษาอาการป่วยให้พี่แล้วจากนี้ไปพี่ไม่ต้องลาเรียนทุกเดือนอีกแล้วล่ะ” ซุนหลิงหลิงพูดขึ้นด้วยความดีใจ

        “เขารักษาได้จริงด้วย รักษาให้พี่ทั้งคืนพวกพี่สองคนไม่ได้เกิดเ๹ื่๪๫อื่นขึ้นใช่ไหม” เสิ่นปี้โหรวมองซุนหลิงหลิงแล้วถามขึ้น “จริงสิ ฉันเคยเห็นในหนังสือ ผู้หญิงที่มีความรักจะมีสีหน้าดีขึ้นทั้งสองคนลงเอยกันแล้วใช่ไหม”

        “อะแฮ่มๆ ยายบ้า วันๆ อ่านแต่หนังสืออะไรก็ไม่รู้” ซุนหลิงหลิงพูดพลางโยนหมอนไปทางเสิ่นปี้โหรว

        “ให้ตาย ฉันทายถูกด้วย พี่หน้าแดงแล้ว พี่หลิงหลิง พี่เป็๞เมียคนที่เท่าไหร่ของกัวไฮว่ล่ะ” เสิ่นปี้โหรวพูดขึ้นยิ้มๆ “ถังซี โหยวโยวโยวซูเยี่ย แถมยังมีมู่หรงเวยเวย พี่ พี่เป็๞คนที่ห้า ให้ตายสาวสวยมอหกขอเราถูกเด็กมอสี่ล่อลวงไปเรียบร้อยแล้ว” พูดเสร็จทั้งสองก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน

        “เวยเวย พรุ่งนี้ลาวันนึงนะ พาฉันไปบ้านเธอฉันจะไปดูหน่อยว่าจะรักษาอาการป่วยพี่ชายเธอยังไง” เมื่อกัวไฮว่ไปถึงห้องนอนก็รีบต่อสายโทรหาเวยเวยแล้วพูดขึ้นยิ้มๆ หลังจากพัวพันกันมาทั้งคืนเขาก็รู้สึกว่าพลังเซียนในร่างกายก็เพิ่มขึ้นมาไม่น้อยที่คนโบราณพูดกันไม่ได้หลอกจริงๆ ด้วย ถึงแม้จะไม่ได้สนใจเลือกเส้นทางสู่เซียนแต่จากอารมณ์ของซุนหลิงหลิงในตอนนี้ ทำให้เขาได้รับอะไรไปไม่น้อยเลยจริงๆ

        “จู้จื่อ แล้วตัวตัวล่ะ ทำไมไม่เห็นตัวตัวเลย” กัวไฮว่เดินวนทั่วห้องนอนก็ไม่เห็นตัวตัว

        “เหอะๆ คุณไฮว่ เมื่อคืนพี่ตัวตัวก็ไปเดต หูซีบอกเขาว่าที่บ้านไม่มีคนอยู่เขาน่าจะอยู่ที่บ้านหูซีนะ แต่ว่า มีแฟนนี่มันดีขนาดนั้นเลยเหรอ” เซวียนต้าจู้พูดยิ้มๆ

        “จู้จื่อ เปิดประตูให้ฉัน เร็วเข้า” ในขณะที่ทั้งสองพูดคุยอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น

        “กลับมาแล้วเหรอ เดี๋ยวผมไปเปิดให้” เซวียนต้าจู้รีบเปิดประตูส่วนเฉียนตัวตัวก็ยืนซึมอยู่หน้าประตู

        “พี่ตัวตัว คุณไฮว่ไปมาทั้งคืนกลับมาออกจะกระฉับกระเฉง พี่ก็ไปมาทั้งคืนทำไมซึมอย่างนี้ล่ะ” เซวียนต้าจู้ถามขึ้นเบาๆ

        “ที่บ้านไม่มีคน ไม่มีคนจริงๆ ฉันกดออดที่ชั้นล่างบ้านหูซีทั้งคืนไม่มีใครมาเปิดประตูให้ฉันเลย ตอนเช้าฉันเลยโทรศัพท์หาหูซีฉันถึงได้รู้ว่าที่เธอบอกว่าที่บ้านไม่มีคน ก็คือไม่มีคนจริงๆ” เฉียนตัวตัวพูดขึ้นแทบจะร้องไห้

        “ฮ่าๆ พี่ตัวตัว พี่เคาะประตูอยู่ทั้งคืน นี่คือไอคิวระดับผู้แข่งขันวิชาการเหรอฮ่าๆ” เซวียนต้าจู้พูดพลางหัวเราะเสียงดังลั่น

        “ไปกัน พี่จะแกไปกินข้าว เติมเต็มจิตใจน้อยๆ ที่แสนจะ๤า๪เ๽็๤ของแก” พูดเสร็จ ทั้งสามก็เดินออกจากห้องนอนไป

        “ตัวตัว จู้จื่อ อันนี้ให้พวกนาย คนละอัน เดี๋ยวไปซื้อน้ำมาชงดื่มด้วยกันล่ะ” กัวไฮว่พูดพลางส่งกล่องใบหนึ่งให้ตัวตัวข้างในมียาลูกกลอนสีครามอยู่สองเม็ด

        “พี่ไฮว่ วันนี้ผมทรหดมาพอแล้ว พี่คงไม่ได้จะแกล้งผมอีกใช่ไหม” เฉียนตัวตัวหยิบยาลูกกลอนมาแล้วพูดขึ้นเบาๆ

        “ถ้าพี่ไม่กล้ากินก็เอามาให้ผม” เซวียนต้าจู้เอายาเม็ดนึงใส่ปากไม่นานก็มีไอร้อนระลอกหนึ่งสะพัดไปยังจุดตันเถียน

        “คุณไฮว่ นี่มันอะไรกัน ไม่ได้การแล้ว ผมต้องไปห้องน้ำ” เซวียนต้าจู้รีบบึ่งไปยังห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด

        “บอกแล้วไงว่าให้ซื้อน้ำมาชงกิน ยังจะกินไปตรงๆ แบบนั้นอีก เฮ้อ” กัวไฮว่ส่ายศีรษะ “ตัวตัว เดี๋ยวกินซะนะไม่มีผลเสียหรอก เป็๞ยาขับพิษ พี่ลงแรงไปไม่น้อยเลยนะ” กัวไฮว่พูดยิ้มๆ

        “สบายจัง คุณไฮว่ ของที่คุณให้ดีมากเลย ผมรู้สึกร่างกายสบายมากเลย” ประมาณสิบเจ็ดนาที เซวียนต้าจู้ก็ปรากฏยังข้างๆ ของทั้งสองอีกครั้งแล้วพูดขึ้นด้วยสีหน้าตื่นเต้น

        “จู้จื่อ อย่าหลอกกันสิ” เฉียนตัวตัวเห็นเซวียนต้าจู้ดูเหมือนจะไม่ได้โกหกก็กินยาลูกกลอนลงไป จากนั้นก็วิ่งตรงไปที่ห้องน้ำ

        “มาดูเร็ว นั่นเฉียนตัวตัวที่ซ้ำชั้นแล้วไปแข่งวิชาการไม่ใช่เหรอ ทำไมดูดีกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยไม่เห็นจะดูร้ายเหมือนที่เพื่อนๆ พูดกันเลย” หลังจากที่เฉียนตัวตัวออกมาจากห้องน้ำแล้วนักเรียนหญิงสองสามคนเห็นเขาเข้า ก็แอบวิจารณ์กันเบาๆ

        “ใช่ ทำไมหน้าเขาไม่มีสิวแม้แต่เม็ดเดียว ไม่รู้ใช้ผลิตภัณฑ์รักษาสิวอะไร” นักเรียนสาวอีกคนพูดขึ้นเบาๆ

        “ดูสิ กัวไฮว่ กัวไฮว่อยู่ตรงนั้น หล่อมาเลย” ผู้หญิงทั้งสามคนเดินไปตามทางที่เฉียนตัวตัวไปแล้วเห็นกัวไฮว่กับเซวียนต้าจู้ก็พูดขึ้นเสียงดัง

        “ตอนนี้ฉันมีชื่อเสียงในโรงเรียนฟู่จงไม่น้อยเลยแฮะ” กัวไฮว่เห็นท่าทางอยากจะจีบตนเองแต่ดันอายของนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งก็พูดขึ้นยิ้มๆ

        “กัวไฮว่ พวกนายก็มากินข้าวเหรอ” ซุนหลิงหลิงกับเสิ่นปี้โหรวบังเอิญเจอกัวไฮว่ที่ร้านอาหารซุนหลิงหลิงพูดขึ้นยิ้มๆ

        “กล้าเรียกชื่อสามีตรงๆ เหรอ อยากโดนตีหรือๆ ไง” กัวไฮว่เองก็ไม่ได้เลี่ยงคำครหา ยืนมือไปตีเข้าที่ก้นของซุนหลิงหลิงซุนหลิงหลิงมองกัวไฮว่ด้วยความเขินอาย แต่ไม่ได้โกรธ ทำเอาทุกคนเบิกตาโพล่ง