บทที่ 4
แสงอาทิตย์ส่องกระทบผ้าม่านสีขาวผ่านเข้ามาในห้องมันสว่างเสียจนร่างเล็กที่นอนขดอยู่บนเตียงต้องขยับตัวหันไปนอนอีกทางเพื่อจะไม่ให้เห็นแสงอาทิตย์ สติก็พลางคิดถึงเื่ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ "เฮ้ย!"เดือนอ้ายลุกขึ้นนั่งที่เตียงทันทีหลังจากที่นึกขึ้นได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
สายตาสอดส่องไปทั่วห้องก็ไม่พบคนที่ตัวเองนึกถึง เขาดันเผลอหลับไปทันทีหลังจากที่พี่อาทิตย์ออกไปจากห้อง อันที่จริงเขาไม่ได้อยากอยู่โรงพยาบาลนานนักเพราะเขาต้องกลับไปดูแลวัวต่อ ไหนจะเ้าตะวันที่ตอนนี้จะเป็ยังไงบ้างก็ไม่รู้
ว่าแต่จะออกจากโรงพยาบาลยังไงดีนะ เดือนอ้ายมองหาโทรศัพท์ของตัวเองแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เครื่องเดียว สองขาเรียวที่กำลังจะก้าวลงจากเตียงต้องชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องเปิด "คนไข้เป็ยังไงบ้างคะ?"
"โอเคขึ้นแล้วครับ"พยาบาลสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขาก่อนจะวางถาดยาไว้บนโต๊ะ "คุณหมออนุญาตให้กลับบ้านได้แล้วนะคะ เดี๋ยวจะมาสอนทำแผลด้วย"
"ผมกลับได้จริงๆใช่ไหมครับ?"ตอนนี้ในใจเดือนอ้ายดีใจจนเนื้อเต้น คิดถึงเหล่าลูกๆจะแย่อยู่แล้ว
"แต่คนไข้ต้องรักษาแผลดีๆนะคะ ไม่งั้นจะอักเสบได้ แล้วตอนกลับบ้านจะให้ทางเราโทรหาญาติให้ไหมครับ"ร่างเล็กไม่ได้ตอบกลับไปทันที เพียงแค่นั่งคิดคำตอบสักพัก
"เดี๋ยวผมเอาเบอร์ให้ครับ"
"งั้นแจ้งมาได้เลยนะคะ"เขารับกระดาษที่พยาบาลสาวยื่นมาให้ก่อนจะเขียนเบอร์ลงไป ซึ่งแน่นอนว่าคนที่จะมารับเขาต้องเป็โจอยู่แล้วล่ะ ใครจะกล้าให้พี่อาทิตย์มารับกัน มีหวังขนหัวลุกแน่ ถึงเขาจะชอบอีกคนมากก็เถอะ บางทีเขาก็คิดว่าตัวเองมันตัววุ่นวายจริงๆ
"เดี๋ยวอีกสิบนาทีจะเข้ามาสอนทำแผลนะคะ ทางเสร็จแล้วเราจะโทรให้ญาติคุณมารับ"
"ขอบคุณครับ"หลังจากที่พยาบาลออกไปจากห้อง เขาก็ก้าวขาลงจากเตียงทันที แขนข้างซ้ายก็ต้องลากรถเข็นน้ำเกลือไปด้วย กลายเป็ว่าการอยู่ในโรงพยาบาลมันยากกว่าการอยู่ที่ไร่ศิวาลัยเสียอีก
ระหว่างนั้นไม่นานพยาบาลก็เข้ามาสอนทำแผล แม้จะยากแต่ก็ต้องทำให้ได้ เดือนอ้ายต้องทำแผลที่อยู่ด้านหลังด้วยตัวคนเดียว มันก็ต้องยากที่ต้องส่องกระจกตลอดเวลาจะทำ รู้งี้น่าจะใส่อะไรไปป้องกันตัวเองมากกว่านี้
ก๊อก ก๊อก
"คุณเดือนอ้ายครับ! จะกลับบ้านจริงๆหรอครับ?"เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับโจที่เดินเข้ามาด้วยความเร็วสูงประชิดตัวเขาทันที
"โจ..ใหมดเลย เราอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก"
"ทำไมล่ะครับ? แผลยังไม่หายดีเลย"
"ถ้าเราไม่กลับไป ใครจะดูแลคอกวัวล่ะ? เราเป็ห่วงเ้าพวกเด็กๆจะแย่แล้ว"
"เื่นั้นให้ผมจัดการก็ได้ครับ แต่ถ้าคุณอ้ายไม่หายดีแล้วยังจะไปทำงาน ผมว่าผมหัวขาดแน่ๆ"ร่างโปร่งพูดออกมาด้วยเสียงสั่นๆ ไหนจะทำท่าทางที่กอดคอตัวเองเอาไว้ มันตลกจนเดือนอ้ายเผลอยิ้มออกมา
"ทำไมถึงคิดว่าตัวเองจะหัวขาดเนี่ย ใครจะทำแบบนั้น"
"จะใครอีกล่ะครับ ก็มีอยู่คนเดียว เ้าสัวเอาผมตายแน่เลยครับ"
"เ้าสัว?พี่อาทิตย์จะทำโจไปเพื่ออะไรกัน"
"นี่คุณเดือนอ้ายไม่รู้อะไรเลยหรอครับ?"
"เื่อะไร?"สีหน้าเดือนอ้ายที่ไม่รู้อะไรเลยทำให้โจเชื่อแล้วว่าเ้านายไม่ได้บอกอะไรกับคนตรงหน้าตัวเองเลยสักนิดเดียว
"เ้าสัวเขาจัดการเื่คนที่ทำร้ายคุณเดือนอ้ายแล้วก็เื่หาตัวต้นเหตุปล่อยข่าวลือคุณด้วยครับ"
"พี่อาทิตย์...ทำแบบนั้นจริงๆน่ะหรอ?"เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสิ่งที่อีกคนพูดเป็ความจริง
"จริงๆครับ คุณเดือนอ้ายอาจจะทำใจยากที่จะเชื่อ แต่มันคือเื่จริงครับ"
"ถ้างั้นก็หมายความว่าพี่อาทิตย์ยอมใจอ่อนให้เราแล้วหรอโจ!?"ใบหน้าสวยยกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
"อ่ะ..ครับคุณเดือนอ้าย ผมว่าจังหวะนี้คุณเดือนอ้ายจะรุกก็ไม่เสียแรงเปล่าแน่ครับ"
"โจ!"เขาเอ็ดอีกคนไปทีหนึ่ง รู้สึกอายนิดหน่อยที่อีกคนดันรู้ความคิดในหัวไปเสียได้
"แหม คุณเดือนอ้ายจะอายทำไมครับ เ้าสัวก็พี่ชายผม ถ้าคุณ้าความช่วยเหลือก็มีแค่ผมเนี่ยแหละที่ช่วยได้"ร่างเล็กยืนมองอีกคนอย่างพินิจ มันคือเื่จริงว่าถ้าเขาจะตั้งใจจีบพี่อาทิตย์จริงๆ เขาต้องขอความช่วยเหลือจากคนใกล้ตัวอีกคน แล้วมันก็มีเพียงแค่โจเท่านั้น
"โจ..จะช่วยจริงๆใช่ไหม"
"ครับ ผมจะช่วยอย่างสุดฝีมือ เห็นแบบนี้ผมก็มองออกนะว่าพี่สะใภ้ผมมีดีแค่ไหน"
"ฮ่าๆ อย่าชมเราเลย แล้วเราต้องทำยังไงถึงจะจีบพี่อาทิตย์ติดหรอ"
"ผมจะบอกแบบตรงๆเลยนะครับ"
"อื้อ!"
"เ้าสัวชอบคนพูดตรงๆกับความรู้สึก"เขาพยักหน้าตามพร้อมฟังสิ่งที่อีกคนพูดต่อ "เ้าสัวชอบคนเอาใจครับ"
"แค่นี้เลยหรอ?"
"แค่นี้ก็ชนะขาดแล้วครับ..เพราะคุณก็ชนะไปบางส่วนแล้ว"คำพูดสุดท้ายของโจนั้นไม่ได้ทำให้คนตัวเล็กได้ยิน เ้าตัวเพียงแค่พูดด้วยเสียงแ่เบา
เดือนอ้ายกลับถึงไร่ศิวาลัยอย่างปลอดภัย โจมาส่งเขาแล้วก็รีบกลับไปทันทีเนื่องจากงานด่วน เห็นอีกคนเล่าว่าตอนนี้ที่บริษัทนั้นกำลังวุ่นวายไปหมด เขาก็พอเข้าใจได้เพราะว่าสีหน้าของพี่อาทิตย์มักจะเครียดตลอด ตอนนี้เขาทำได้แค่เพียงไม่สร้างความวุ่นวายให้อีกคนไปก่อน
ร่างเล็กมาถึงก็รีบแต่งตัวเตรียมตัวจะออกไปคอกวัว แม้ว่าโจจะสั่งว่าอย่าเพิ่งไปแต่ว่าใจเขาก็ห้ามไม่ได้ เดือนอ้ายเดินออกมาจากบ้านก็พบว่าคนงานหลายคนเลิกมองเขาแบบแปลกๆแล้ว แถมยังยกมือไหว้อีกต่างหาก เขาก็ต้องยกมือไหว้กลับด้วยความงง
"พี่คนสวย!!!!"เสียงเล็กะโดังมาแต่ไกลจากด้านหลังทำให้เขาต้องหันไปมอง
"เขียว!"
"พี่กลับมาไวจัง! แผลพี่หายแล้วหรอ??"เขียววิ่งเข้ามาพร้อมกับของที่ถืออย่างพะรุงพะรัง เขามั่นใจว่านั่นคงจะเป็อุปกรณ์ที่ทำคอกวัวแน่นอน เขียวคงจะดูแลให้ตอนเขาไม่อยู่
"พี่โอเคขึ้นแล้ว เขาเลยให้กลับบ้านได้น่ะ แล้วเขียวไม่ได้เป็อะไรใช่ไหม?"
"จะเป็ได้ไงล่ะพี่ ผมเนี่ยอยู่ข้างนอกเป็ห่วงพี่แถมแย่"
"ขอโทษทีนะที่ทำให้เป็ห่วง"
"แล้วตอนนั้นผมนี่ใมากที่เห็นเ้าสัววิ่งมาพร้อมกับพวกตำรวจ คิดว่าคงพี่ต้องเป็อะไรแน่"
"จริงๆแล้วพี่ไม่ได้แจ้งอะไรกับพี่อาทิตย์เลยน่ะ พี่ไม่รู้ว่ารู้ได้ยังไง"ในตอนนั้นเขาเองก็ใที่เห็นอีกคนโผล่มา ตอนแรกคิดว่าคงจะเป็ภาพลวงตารึเปล่า แต่แท้จริงแล้วพี่อาทิตย์มาช่วยเขาจริงๆ
มันคงจะไม่แปลกที่ผู้มีอำนาจจะทำอะไรก็ได้ พี่อาทิตย์เองก็มีอิทธิพลมากพอกับแค่การสืบเื่นั้นเื่นี้มันก็คงไม่ยากสำหรับอีกคนหรอก มีแต่เขานี่แหละที่ทำอะไรแทบไม่ได้ โชคดีแค่ไหนที่ไม่โดนฆ่าตายหมกกลางป่า
"พี่กลับมาได้ก็ดีแล้ว นี่ผมกำลังจะไปดูคอกวัวเลย"
"เดี๋ยวพี่ไปด้วย"
"ไหวแน่นะ อากาศร้อนนะพี่"
"ไหวน่า"แม้ว่าตอนนี้จะเป็ตอนบ่าย แดดจะค่อนข้างแรงกว่าปกติ เขาก็ไม่อยากท้อเท่าไหร่เพราะหน้าที่ของเขาที่ต้องทำมันให้ดี
ท่ามกลางแสงแดดก็ยังมีเดือนอ้ายที่ยังทำความสะอาดคอกวัวไม่พักอยู่คนเดียว ไม่กี่ชั่วโมงก่อนจู่ๆเขียวก็โดนเรียกตัวออกไปทำส่วนอื่น เหลือแค่เขาคนเดียว ร่างเล็กตั้งใจทำงานจนเสร็จก่อนจะบิดตัวระบายอาการเมื่อย และนั่นก็เป็ภาพที่อยู่ในสายตาของอาทิตย์มาเสมอ
ั้แ่เกิดเื่อาทิตย์สั่งให้คนไปติดตั้งกล้องวงจรปิดทุกซอกทุกมุมของไร่ศิวาลัย รวมถึงบ้านที่เดือนอ้ายอยู่ ใบหน้าคมตอนนี้มองไปที่ภาพที่ฉายกลางคอมพิวเตอร์ ขณะที่มือยังคงจับปากกาเพื่อเซ็นเอกสารอยู่ เลขาหนุ่มที่นั่งข้างโต๊ะก็ได้แต่อมยิ้มกับการกระทำของเ้านายตัวเอง
ถึงว่าปากจะไม่พูดแต่การกระทำมันก็เด่นชัด ทำไมโจจะไม่รู้ว่าจริงๆแล้วใจของพี่ชายตนเองหวั่นไหวกับภรรยาตัวเองแค่ไหน เด็กน้อยที่พี่ชายตัวเองเอามาเล่นด้วยที่บ้านในตอนเด็กแล้วยังเก็บของเล็กๆที่เด็กน้อยให้ไว้กับตัวอีก แต่ก็คงเป็เื่ยากที่จะแสดงว่ารัก ในเมื่อเ้าตัวยังยึดติดกับคนรักเก่าอยู่
"โจ"
"ครับ เ้าสัว"
"เลิกมองกูแล้วทำงานของมึง"
"เ้าสัวล่ะก็..ผมเห็นว่าเ้าสัวมองจ่อคอมตลอดเลยนี่ครับ"
"กูแค่เช็คความปลอดภัย"ถึงแม้จะพูดไปแบบนั้น โจก็ยังอมยิ้มไม่หยุด เ้านายตัวเองกลัววัวหายรึไงกันถึงต้องจับกล้องไว้ตั้งหกตัว
"ไม่รู้ว่ากลัววัวหายหรือคนหายดี"
"มึงว่าไงนะ?"อาทิตย์พูดออกมาพลางส่งสายตาขวางไปทางเลขาตัวเอง
"เปล๊า"
"ทำงานของมึงไป"ร่างสูงรีบกลับมาสนใจงานตรงหน้าตัวเองต่อ อีกไม่นานคงเสร็จ "เตรียมรถด้วย"
"เ้าสัวจะไปไหนครับ??"
"กูจะกลับไร่ไปดูแมว"ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแมวตัวไหนที่จะไปดู
ตอนนี้เป็เวลาสองทุ่มกว่าแล้ว เดือนอ้ายที่หลับไปั้แ่สองทุ่มต้องสะดุ้งตื่นมาเพราะข้อความของโจ พอเห็นว่าพี่อาทิตย์กำลังจะกลับมาที่ไร่ ร่างเล็กก็รีบตื่นขึ้นมาเตรียมอาหารทันที โดยมีของโปรดอย่างมัสมั่นไก่และไข่เจียว หน้าตาอาจจะไม่ดีนักแต่มันรสชาติดี อุตส่าห์เปิดตำรายูทูปเชียว โจบอกว่าอีกคนยังไม่ได้ทานข้าวเย็นเลย เขาก็อดห่วงไม่ได้
แสงไฟส่องผ่านหน้าต่างพร้อมกับเสียงเครื่องยนต์เคลื่อนเข้ามาใกล้บ้าน เขาจึงรีบไปรอที่หน้าประตูและแอบส่องผ่านม่าน อีกคนกำลังจะเดินเข้ามาในบ้าน เขาชิงจังหวะนั้นเปิดประตูก่อนทันที
"สวัสดีครับพี่อาทิตย์"รอยยิ้มหวานถูกส่งไปให้อีกคน อาทิตย์ชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นรอยยิ้มของเด็กน้อยตรงหน้าก่อนจะเรียกสติตัวเองกลับมา
"ทำไมยังไม่นอน"
"อ้ายเห็นว่าพี่กำลังกลับก็เลยรอครับ"
"คราวหลังไม่ต้องรอ"ทันทีที่อีกคนพูดจบก็เดินผ่านหน้าร่างเล็กไป เดือนอ้ายหายใจเข้าออกเพื่อกักอารมณ์ตัวเองเอาไว้ในใจ คนเขาอุตส่าห์รอทำอาหารให้ยังจะมาปากร้ายอีก!
"พี่อาทิตย์กินข้าวก่อนสิครับ ผมเห็นพี่ยังไม่ได้กิน"เขาเดินนำอีกคนก่อนจะหยุดยืนที่โต๊ะกินข้าว อาหารถูกวางไว้เรียบร้อย อาทิตย์มองไปที่เดือนอ้ายเล็กน้อยก่อนจะเดินไปที่เก้าอี้ และยอมนั่งลง
เดือนอ้ายที่เห็นว่าอีกคนนั่งก็รีบนั่งลงตามทันที ก่อนจะจัดแจงยื่นจานข้าวให้อีกคนพร้อมช้อนส้อม อาทิตย์ได้แต่มองการกระทำของอีกคนด้วยท่าทีนิ่งๆ ถ้าหากเดือนอ้ายรู้ตัวสักนิดก็คงจะรู้ว่ารอยยิ้มบางเกิดขึ้นที่มุมปากของคนที่อยู่ตรงข้ามตัวเอง
"อันนี้อ้ายทำเองเลยนะ"
"กูจะกินได้?"
"ทำไมพี่อาทิตย์พูดแบบนี้ล่ะ อ้ายทำสุดฝีมือเลยนะ"มือหนาหยิบช้อนตักแกงมาไว้ในจานก่อนจะยกขึ้นเอาเข้าปากตัวเอง
สีหน้าของเดือนอ้ายนั้นออกอาการลุ้นอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาใสนั้นแวววาวสะท้อนกับแสงไฟ ริมฝีปากสีชมพูเม้มเข้าหากัน รวมถึงมือสองข้างที่แอบจิกกันอยู่ใต้โต๊ะ อาทิตย์ที่เห็นแบบนี้ก็รู้สึกอยากแกล้งอีกคนขึ้นมา
"เป็ไงครับ?"
"ไม่อร่อย"สีหน้าผิดหวังของเดือนอ้ายออกมาทันทีหลังจากที่อาทิตย์พูดจบ
"อ้ายขอโทษนะครับ งั้นพี่อาทิตย์อย่ากินเลย เดี๋ยวอ้ายเอาไปกินเอง"มือเล็กยื่นจะไปหยิบจานอีกคนออกแต่มือหนาก็ดันจับมืออีกคนยื้อเอาไว้
"จะเอาไปไหน กูยังกินไม่หมด"
"ก็พี่บอกไม่อร่อยนี่ พี่จะกินอีกทำไมล่ะครับ?"เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ถ้ามันไม่อร่อยก็ไม่ควรฝืนเลยด้วยซ้ำ
"กูแค่บอกว่าไม่อร่อย ไม่ได้แปลว่ากูกินไม่ได้" ร่างเล็กยังคงเอามือจับจานค้างไว้ "เอามือออก กูจะกิน"
สุดท้ายคนที่แพ้ก็คือเดือนอ้ายอยู่ดี เขายอมเอามือออกตามที่อีกคนว่าก่อนจะเอามือลงไว้ใต้โต๊ะดังเดิม เมื่อกี้พี่อาทิตย์จับมือเขาด้วย เขาไม่อยากจะแสดงอาการดีใจต่อหน้าอีกคนเท่าไหร่นัก เดือนอ้ายเฝ้าอีกคนกินต่อจนหมด
"ไปนอนไป"
"ไปนอนได้ไง อ้ายจะล้างจานให้พี่ก่อน"
"ไม่ต้องล้าง กูจะล้างเอง"
"ให้อ้ายล้างเถอะนะ พี่ทำงานเหนื่อยแล้วนี่"เขารู้ว่าอีกคนคงไม่ได้นอนเท่าไหร่นัก ่หลายวันมานี้พี่อาทิตย์แทบจะเอาแต่ทำงาน ขนาดตอนกลับมาที่ไร่ เขาก็ยังเห็นอีกคนเอางานมาทำด้วย
"ถ้ายังดื้ออีก กูจะตีมึงจริงๆ"
"คะ..คืออ้ายเป็ห่วงพี่นี่ ให้อ้ายล้างจานให้พี่จะดีกว่านะ"
"อยากโดนตีจริงๆรึไง"ใบหน้าคมค่อยๆเข้าใกล้เขามาเรื่อยๆ เดือนอ้ายพยายามหลับตาตัวเองลง เขาได้ยินเสียงหัวใจตัวเองดังมาก ถ้าเกิดมันดังจนพี่อาทิตย์ได้ยิน เขาไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปมุดที่ไหน
"พะ..พี่อาทิตย์"
"ลืมตา"
"อ้ายลืมไม่ได้ครับ!"
"ทำไมถึงลืมไม่ได้"ในขณะที่เดือนอ้ายยังหลับตาอยู่ ไม่มีทางรู้เลยว่าตอนนี้รอยยิ้มที่ตัวเองเคยเห็นในตอนเด็กได้อยู่ตรงหน้าแล้ว ลักยิ้มสองข้างโผล่ขึ้นข้างแก้มของอาทิตย์
"พี่อาทิตย์ต้องเอาหน้าออกก่อนครับๆๆ ผมหายใจไม่ออก"
"เปิดตาได้แล้ว"ร่างเล็กลืมตาขึ้นตามที่อีกคนว่า พอเห็นคนตรงหน้าถอยห่างไปแล้ว ตอนนี้เพียงแค่นั่งนิ่งๆกอดอกเท่านั้น เกือบไม่รอดแล้วอ้ายเอ้ย
"พี่อาทิตย์ไปพักผ่อนเถอะครั-"ไม่ทันที่จะพูดจบ อาทิตย์ลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินมาชิดลำตัวร่างเล็ก แขนแกร่งอุ้มเดือนอ้ายขึ้นเหนือเอว เขารีบเกาะคออีกคนไว้ไม่ทันตั้งตัว
"พี่อาทิตย์! พี่อุ้มผมทำไมเนี่ย ปล่อยผม!"
"เงียบปากถ้าไม่อยากโดนตีจริงๆ"ร่างสูงอุ้มอีกคนขึ้นไปชั้นบนและตรงดิ่งไปที่ห้องนอนทันที ก่อนจะวางเขาลงบนที่นอนอย่างแ่เบา
"นอน"
"แต่ว่าผมยังไม่ได้ล้างจา-"
"กูบอกว่าจะล้างเอง แผลก็ยังไม่หายยังจะดื้ออีก นอนได้แล้ว"เขานอนมองคนที่ยืนกอดอกอยู่ข้างกาย สายตายังคงกดดันเขาไว้แบบนั้นจะให้ลุกก็คงยาก มือเล็กค่อยๆจับผ้าห่มขึ้นมาปกปิดร่างกายเอาไว้
"ผมนอนก็ได้ครับ.."เขาต้องจำใจนอนจริงๆ
"หลับไปสิ"
"แล้วพี่อาทิตย์ไม่ไปล้างจานแล้วหรอครับ?"
"กูจะอยู่ตรงนี้จนกว่ามึงจะหลับ"ขี้โกงชัดๆ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าไม่กี่คำพูดของอีกคนก็ทำเขาใจเต้นได้ขนาดนี้
ดวงตาสีมุกค่อยๆหลับลงจนในที่สุดก็เข้าสู่ห้วงนิทราจากอาการเหนื่อยล้าทั้งวัน อาทิตย์ที่อยู่เฝ้าจนอีกคนหลับก็ค่อยๆเดินออกมาก่อนจะปิดประตูลง ร่างสูงเดินลงมาข้างล่างบ้านพร้อมกับจัดการสิ่งที่เหลือ ระหว่างที่ทำอยู่จู่ๆก็มีเสียงเรียกเข้า
"ฮัลโหล"ร่างสูงค่อยๆเดินไปนั่งที่โซฟา
(มึงกลับราชบุรีหรอ?)
"เออ มึงมีอะไร?"
(อะไรวะ ปกติมึงไม่กลับบ่อยขนาดนี้ อะไรทำให้มึงกลับวะ นี่กูอุตส่าห์บินมาเพื่อเจอมึงเนี่ย)
"กูอยู่กับเมีย"
(What a hell! มึงมีเมียเมื่อไหร่วะ?!)
"ไม่นานมานี้ มึงไม่รู้หรอก"เื่งานแต่งงานมันวุ่นวายจนอาทิตย์ไม่สามารถบอกทุกคนครบว่าตัวเองแต่งงานได้ ไม่แปลกที่'ฌอน'จะไม่รู้
(นี่กูเสียใจนะเว้ย มีเมียใหม่ไม่บอกอ่ะ แล้วนี่มึงลืมหยกได้แล้วจริงหรอวะ?)
"..."ความเงียบเกิดดังขึ้นภายในห้อง อาทิตย์ไม่ได้ตอบอะไรเพื่อนไปเลยแม้แต่นิดเดียว
(มึงเลิกโทษว่าเป็ความผิดตัวเองเถอะ มันไม่ใช่ความผิดมึงนะเว้ย)
"ยังไงกูก็มีส่วนอยู่ดี"
(กูบอกเลยนะมึงมีเมียใหม่แล้วอ่ะ มึงเลิกกลัวว่าเื่อันตรายจะเกิดขึ้นกับคนใกล้ตัวมึงสักทีได้ไหมวะ)
"มึงจะให้กูทำยังไง กูไม่อยากเสียคนของกูไปอีกคน"
(ถ้ามึงกลัวมาก มึงก็แค่ปกป้องเขาให้ดีสิวะ!)
"แค่นี้นะ"
(เห้ย!เดี๋ยวดิวะ มึงจะรักใครมันไม่ใช่เื่ผิดนะเว้-)
มือหนากดตัดสายไม่ทันฟังที่อีกคนจะพูดจบ ไม่ว่าจะทำยังไงเขาก็ไม่สามารถกลับแก้อดีตได้อีก และถ้าไม่อยากให้มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีก เขาจำเป็ต้องตัดไฟั้แ่ต้นลมทิ้ง