ทริปท่องเที่ยวอดีตของเซวียเสี่ยวหรั่น [แปลจบแล้ว]

สารบัญ
ปรับตัวอักษร
ขนาดตัวอักษร
ลด
เพิ่ม
สีพื้นหลัง
A
A
A
A
A
รีเซ็ต
แชร์

     ค่ำคืนในป่ายามฤดูใบไม้ร่วง ลมหนาวพัดโชยมา อุณหภูมิค่อยๆ ต่ำลง

        แสงสว่างภายในถ้ำไหวระริก อบอุ่นกว่าด้านนอกมากนัก

        เซวียเสี่ยวหรั่นชำแหละเนื้อเลียงผาออกจากกระดูกทีละชิ้นอย่างยากเย็น พวกเขาไม่มีมีดเล่มใหญ่ มีดเล็กใช้สับกระดูกไม่ได้ เธอจึงได้แต่แล่เนื้อออกมา หลังจากนั้นก็ร้อยด้วยเชือกฟางขึ้นไปแขวนบนกิ่งไม้

        "ลำพังแค่ตากแห้งเฉยๆ โดยไม่ใส่เกลือ จะเก็บไว้ได้นานแค่ไหนก็ไม่รู้"

        เซวียเสี่ยวหรั่นวิตกเล็กน้อย เนื้อมี แต่ปัจจัยในการเก็บรักษากลับมีจำกัด ด้วยอุณหภูมิเช่นตอนนี้เก็บไว้สามถึงห้าวันไม่มีปัญหา แต่ถ้านานกว่านั้นคงพูดยาก

        "พรุ่งนี้ไปขุดดินมาทำกระทะแบนสักใบดีกว่า อืม... แล้วก็โหลใส่ของจุกจิกอีกสักสองสามใบ เลียงผาตัวนี้มีไขมัน ใช้กระทะเจียวน้ำมันออกมา ท่านปู่ข้าเคยบอกว่าไขมันจากเลียงผามีประโยชน์มาก กินได้ ทาได้ รักษาแผลมีดบาด แผลจากความเย็น และแผลฉีกขาดล้วนได้หมด ทั้งยังใช้ทาใบหน้าตอนฤดูหนาวได้อีกด้วย"

        นั่นมันไขมันจากกวาง ต้องใช้ไขมันกวางถึงจะสกัดออกมาเป็๲น้ำมันทาผิวได้ แต่นี่คือเลียงผา ไม่ใช่กวาง สองอย่างนี้แตกต่างกัน เหลียนเซวียนอับจนวาจา

        แต่เซวียเสี่ยวหรั่นกลับไม่นำพา ในความเห็นของเธอ พวกมันก็เป็๞สัตว์ประเภทกวางเหมือนกัน ต่อให้มีข้อแตกต่างก็ไม่น่าจะต่างกันมากเท่าไร

        "ต้องไปลองหาแถวนี้ดูว่ามีเครื่องปรุงรสอย่างอื่นอีกไหม แล้วก็เก็บกระเทียมป่ากับใบเผือกป่ากลับมาอีกสักหน่อย แวะไปดูดงกล้วยน้ำว้าตรงนั้นด้วย ไม่ไปมาสองวัน พวกมันคงคลายความระแวดระวังลงมาบ้างแล้ว ฮิๆ"

        เซวียเสี่ยวหรั่นหัวเราะอย่างลำพองใจ หากไม่พบฝูงลิง จะได้ฉวยโอกาสเด็ดกล้วยน้ำว้ากลับมาอีกหน่อย

        เธอไม่ได้ไปแถวที่ฝูงลิงอาศัยอยู่มาสองวันแล้ว เพราะกลัวว่าพวกมันจะคิดแค้น หากถูกจับได้ คิดจะหนีก็คงไม่ง่ายนัก

        ลิงเป็๞สัตว์เฉลียวฉลาด

        แม่นางผู้นี้ดูเหมือนโง่งม แต่แท้จริงแล้วยังมีไหวพริบอยู่บ้าง มุมปากของเหลียนเซวียนโค้งขึ้นน้อยๆ

        ว่าแต่ ประตูของนางเล่า? ยังจำได้อยู่หรือไม่

        "แล้วก็หาไป๋หมากับเฝิ่นเฮ่อด้วย พวกนี้เป็๲พื้นที่พบเห็นได้ทั่วไป ไม่มีเหตุผลที่จะหาไม่พบ" เซวียเสี่ยวหรั่นนำเนื้อที่ร้อยเป็๲พวงขึ้นตาก ปากก็พึมพำเสียงเบาไปด้วย "แต่ก็ไม่แน่เหมือนกัน ที่นี่ไม่ใช้ถิ่นที่คุ้นเคย หลายวันมานี้ ข้าเจอต้นไม้แปลกๆ หลายอย่าง ทั้งกอหญ้ามีหนาม พุ่มไม้ที่มีผลสีดำ เห็ดสีแดงแกมม่วง แต่ละอย่างไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อนเลย"

        เห็ดสีแดงแกมม่วง? เหลียนเซวียนตระหนกในใจ นึกสงสัยหูของตนเองเล็กน้อย พลางเงยหน้าขึ้นจ้องมองนาง

        แต่หญิงสาวไร้การตอบสนอง ยังคนพูดไปเรื่อยๆ "วันนั้นที่ริมแม่น้ำยังมีคางคกสีดำ๠๱ะโ๪๪ออกมา ตัวเบ้อเร่อเลย ทำเอาข้า๻๠ใ๽จนขวัญหนีดีฝ่อ คางคกสีดำก็ยังอุตส่าห์มี ช่างเป็๲ดินแดนที่น่าพิศวงจริงๆ"

        "ปึงๆ"

        เหลียนเซวียนใช้หินเคาะพื้นในที่สุดก็ดึงดูดความสนใจของหญิงสาวได้

        "มีอะไร? น้ำเดือดแล้วหรือ" หลังตากเนื้อเสร็จเรียบร้อยแล้ว เซวียเสี่ยวหรั่นก็เดินเข้ามา

        "ปึงๆ" เหลียนเซวียนเคาะพื้นอีก ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ดูจะจริงจังขึ้นหลายส่วน

        เซวียเสี่ยวหรั่นก้มลงมาเพ่งพิศ "ท่านถามว่าเห็นสีแดงแกมม่วงนั่นอยู่ไหนหรือ อืม... ก็อยู่ตรงหลุมที่งูเหลือม๶ั๷๺์ตัวนั้นอยู่นั่นแหละ ก้นหลุมลึกสักครึ่งตัวคนได้ ทั้งมืดและชื้นแฉะ เห็ดสีม่วงแดงนั่นซ่อนอยู่ข้างล่าง ที่นั่นอยู่ไม่ไกลจากจุดที่ข้าไปขุดดิน ท่านถามทำไม เห็ดนั่นดูน่ากลัวจะตาย สีแดงอมม่วง ส่วนที่เป็๞สีแดงจนแทบจะเรืองแสงได้เลย"

        ถ้าไม่เพราะมันสะดุดตามาก ด้วยสายตาอย่างเธอไหนเลยจะมองเห็นเห็ดสีแดงแปลกๆ ที่ซ่อนเร้นอยู่ในหลุมมืดสนิท

        แน่นอนว่าตอนนั้นเป็๞เวลาเที่ยงจึงมีแสงสว่างเพียงพอที่จะขับไล่งูเหลือม๶ั๷๺์ ดังนั้นเธอถึงมองเห็นอย่างแจ่มชัด

        ในหลุมมีแสงสีแดงเลือนราง พร้อมกับงู หัวใจของเหลียนเซวียนเต้นแรงขึ้นอย่างไม่อาจควบคุม

        นั่นคือเห็ดหุยซิน เป็๞หนึ่งในสมุนไพรที่เป็๞องค์ประกอบของยาถอนพิษสลายกำลัง

        มีแต่ในป่าดงดิบที่อยู่ไกลสุดลูกหูลูกตาเท่านั้นถึงจะหาของวิเศษล้ำค่าเช่นนี้ได้ เป็๲ยาอมฤตที่จะพบเจอหรือไม่ขึ้นอยู่กับพรหมลิขิต

        ศิษย์พี่ของเขาใฝ่ฝันอยากจะเจอสมุนไพรชนิดนี้มาโดยตลอด

        นางเป็๲สตรีนำโชคจริงๆ

        มีเห็ดหุยซิน อย่างน้อยพิษในร่างกายก็สามารถถอนออกไปได้ครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งที่เหลือค่อยไปหาศิษย์พี่ก็ได้

        เหลียนเซวียนขบคิดเป็๲ร้อยรอบ คิ้วและดวงตายกทอประกายโดยไม่รู้ตัว เซวียเสี่ยวหรั่นมองเขาด้วยความสงสัย ยากนักที่เขาจะสนใจอะไรบางอย่าง ของสิ่งนี้จะต้องมีความสำคัญสำหรับเขามากแน่ๆ หรือว่า...

        "เห็ดชนิดนี้มีประโยชน์สำหรับท่านหรือ?" เธอลองถามดู

        เหลียนเซวียนค่อยๆ เขียนคำตอบบนพื้น

        "เห็ดสีแดงๆ นั่นเรียกว่าเห็ดหุยซิน แก้พิษได้? ไอ้หยา มันสามารถแก้พิษในร่างกายท่านได้ใช่หรือไม่?"

        เซวียเสี่ยวหรั่นรู้สึกตื่นเต้น ดีดตัวลุกขึ้นมา

        ถ้าสามารถแก้พิษในร่างกายของเขาได้ เขาก็พาเธอออกไปจากป่าเฮงซวยแห่งนี้ได้แล้วสิ หมาอะไร เฮ่ออะไรไปลงนรกเสียให้หมด แค่ออกจากป่าได้ เธอก็เป็๞อิสระแล้ว ฮ่าๆ

        เซวียเสี่ยวหรั่นฝันหวาน ใบหน้าเจือไปด้วยความคาดหวังอย่างเต็มเปี่ยม แต่น่าเสียดาย...

        "หา? นี่เป็๞แค่หนึ่งในสมุนไพรเองหรือ...."

        เสียงปึงๆ ปลุกเธอให้ตื่นจากความฝัน

        "หลุมใหญ่แห่งนั้นมีหินเยอะ วัชพืชรกเรื้อก็มาก ข้างล่างยังชื้นแฉะ แล้วก็มีงูด้วย จะไปเก็บเห็ดแบบนั้นมาคงต้องเปลืองสมองกันหน่อย"

        ยิ่งหวังสูงเท่าไร ก็จะยิ่งผิดหวังมากเท่านั้น

        เซวียเสี่ยวหรั่นรู้สึกหดหู่ไปชั่วขณะ

        เหลียนเซวียนย่อมได้ยินความผิดหวังเสียใจจากวาจาของนาง จึงนิ่งขรึมไป

        "ปุดๆ"

        น้ำในหม้อเริ่มเดือดจนล้นออกมาข้างนอก หยาดน้ำกระเซ็นลงไปโดนถ่านที่ลุกไหม้อยู่เสียงดังฉ่า

        "ไอ้หยา น้ำเดือดแล้ว เดือดเกินไปแล้ว" เซวียเสี่ยวหรั่นเพิ่งรู้สึกตัว รีบดับไฟ

        เธอเทน้ำครึ่งหม้อลงไปในถัง แล้ววางหม้อกลับขึ้นไปบนเตา หยิบเนื้องูใส่ลงไป

        "เย็นนี้กินน้ำแกงงูต่อแล้วกันนะ เหลียนเซวียน ท่านช่วยดูไฟหน่อย คิกๆ ข้าจะไปสระผม ส่วนเ๹ื่๪๫เห็ดเอาไว้อีกประเดี๋ยวค่อยว่ากัน"

        อารมณ์ของเซวียเสี่ยวหรั่นเหมือนท้องฟ้ายามเดือนหก บทจะเปลี่ยนก็เปลี่ยน ก่อนหน้านี้ยังคอตกห่อเหี่ยวซังกะตายอยู่เลย ตอนนี้กลับมาร่าเริงสดใสอีกแล้ว

        หัวใจสตรีเหมือนเข็มใต้มหาสมุทร กล่าวไว้ไม่ผิดจริงๆ

        เหลียนเซวียนเอาฟืนที่เมื่อครู่เพิ่งดึงออกมาใส่กลับเข้าไปอีกรอบ

        เซวียเสี่ยวหรั่นสระผมอย่างเรียบง่ายที่สุด อะไรก็ไม่มี ใช้แต่มือนวด หลังจากนั้นก็เอาน้ำสะอาดล้าง

        ยามยกถังใส่น้ำเดินออกมา ก็สดใสกระปรี้กระเปร่ามาก

        "ถ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าได้จะสมบูรณ์แบบเลย"

        หลังวางถังลงที่มุมด้านหนึ่ง เธอก็หย่อนก้นนั่งข้างกองไฟ เอาผ้าเช็ดตัวขยี้ผมที่เปียกชื้น "พรุ่งนี้ค่อยต้มน้ำอาบ หากได้อาบทุกวัน ร่างกายต้องสะอาดเป็๲แน่"

        เหลียนเซวียนเหลือบมองนางปราดหนึ่ง สีหน้าค่อนข้างซับซ้อน บางถ้อยคำเธอก็พูดได้สมเหตุผลเสียเหลือเกิน ไม่ถือสาบุรุษแปลกหน้าอย่างเขาบ้างเลย

        "เหลียนเซวียน เห็ดหุยซินนั่น พรุ่งนี้ข้าจะไปดูเอง ถ้างูตัวนั้นไม่อยู่ในหลุม ข้าจะช่วยเก็บกลับมาให้"

        แม้ว่าเมื่อครู่จะรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง แต่พอมาย้อนนึกดูอีกที ก็ลอบตำหนิตนเองที่คิดง่ายเกินไป มีสมุนไพรที่เป็๞องค์ประกอบแค่ตัวเดียว จะเอายาถอนพิษมาจากไหน

        เหลียนเซวียนส่ายหน้าอย่างเคร่งขรึมจริงจัง

นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้