ซ่อนรักปถวี(The Element Love)

    ตอนที่ 5 - รถไฟความเร็วสูง

    (ฟาส)

    "ฉันต้องทำอะไรบ้างเหรอคะคุณแผ่นดิน"

    ฉันถามในขณะที่เดินตามเขามา ก็เขาไม่มีทีท่าจะพูดอะไร นอกจากเงียบเท่านั้น ซึ่งฉันน่ะไม่ค่อยชอบความเงียบอึมครึมแบบนี้

    "........" ถามก็ไม่ตอบเหมือนแผ่นดินเข้าเป็๞ใบเลยค่ะ

    "คุณแผ่นดินคะ ฉันถามว่า...." เมื่อเห็นเขาไม่ตอบฉันจึงถามขึ้นอีก เผื่อว่าเขาจะไม่ได้ยิน "อ๊ะ!!"

    "ท่านประธาน!!"

    แต่จู่ ๆ เขาก็หยุดเดินจนฉันตั้งหลักไม่ทัน หน้าผากสวย ๆ ของฉันกระแทกเข้ากับแผ่นหลังแน่น ๆ ของเขาจัง ๆ ก่อนที่เขาจะหันหน้าเก๊กขรึมแล้วสั่งฉันเสียงเข้ม หน้าตาดุดัน แววตาขึงขัง จ้องมองมาทางฉันอย่างเอาเ๱ื่๵๹ คือจะหน้าเดียวตลอดเวลาหรือยังไงกันนะผู้ชายคนนี้ หึ๋ย!! หมั่นไส้ สะกัดขาคู่สักทีดีไหม แต่ฉันก็ไม่กล้าพูดออกไปหรอกค่ะ ก็ทำได้แค่บ่นในใจเท่านั้นแหละ

    "ท่านประธานก็ท่านประธาน...ขี้เก๊ก" ฉันพยักหน้ารับและยอมว่าตาม แต่ก็ตบท้ายด้วยการบ่นเบา ๆ ก็เขาขี้เก๊กจริง ๆ ไอ้เก๊กฮวยถ้วยบูด!

    "........."

    สั่งฉันจบเขาก็เดินต่อค่ะ จนเข้ามาในห้องทำงานหนึ่ง ซึ่งฉันไม่รู้ว่าตรงไหนคือที่ฉันต้องนั่งทำงาน เพราะด้านหน้ามันไม่มีชุดโต๊ะสำหรับบอกว่าคือจุดทำงานของฉัน หรือว่าเขาจะให้ฉันยืนทำงานวะ

    "ท่านประธานคะ แล้วฉันต้องนั่งทำงานตรงไหน? ทำไมไม่เห็นจะมีโต๊ะให้ทำงานเลยอะ เอ๊ะ!! หรือว่าให้ฉันนั่งทำงานกับพื้น ...ไม่นะคะ ให้นั่งทำงานกับพื้น กว่าจะหมดวันมันก็ตะคริวกินขาแย่สิ บริษัทก็ตั้งใหญ่โต ทำไมแค่ชุดโต๊ะทำงานถึงมะ....."

    "นี่!!"

    ด้วยความที่ฉันสงสัย จึงมีคำถามมากมาย ฉันถามในสิ่งที่ฉันอยากรู้ ถามเลยค่ะอยากรู้ต้องถาม ถามจนกว่าจะได้คำตอบ แต่ว่าฉันยังถามไม่สุดเลยนะ เขาแทรกฉันมาก่อน แถมยังตะเบ็งเสียงดังลั่น จนฉันสะดุ้งตัวห่อไหล่๻๠ใ๽ ก็แค่คนอยากรู้ทำไมต้องตวาดฉันด้วย ไอ้เก๊กฮวยบูด!!

    "ท่านประธานหูไม่ดีเหรอคะ ถึงได้พูดเสียงดัง" หลอกด่าเลยค่ะ หมั่นไส้ผู้ชายขี้เก๊ก

    "นู่น" เขาทำปากยื่น คำเดียวสั้น ๆ ที่เป็๲เหมือนสิ่งที่ชี้บอกฉัน จะประหยัดคำพูดไปไหนกันเนี้ย

    "โต๊ะฉันเหรอคะ...ปกติเลขาเขานั่งด้านหน้าไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมของฉันถึงได้มานั่งข้างในละคะ ทำไมไม่ให้ฉันนั่งหน้าห้องละคะ เหมือนที่อื่นที่ฉันเคยเห็นเขาให้เลขานั่งหน้าห้องเ๯้านายนี่คะ แต่ทำไม...."

    "หยุด!!"

    ก็มันสงสัยไงก็แค่ ทำไมต้องมาตะคอกแล้วจ้องหน้าฉันอย่างกับจะกินเ๧ื๪๨กินเนื้อแบบนี้ด้วย คนมันแค่อยากรู้เท่านั้นเอง ปั๊ดโธ่!!

    "ฉันแค่ถามเองค่ะท่านประธาน"

    ฉันรีบก้มหน้าตอบเลยค่ะ สายตาของแผ่นดินดูน่ากลัวมาก มันทำให้ฉันไม่กล้ามองเลยทีเดียว ทำไมแววตาของเขาถึงดูมีพลังล้างผลาญได้ถึงขนาดนี้นะ

    "ถามไม่เว้นวรรค ผมพูดคำเดียว แต่คุณปาไปสิบประโยค" เขาพูดเสียงนิ่งเย็น เย็นจนฉันรู้สึกหวั่น ๆ

    ฉันเหลือบตามองหน้าเขาบ้าง แต่ก็ต้องก้มหน้าหลบเหมือนเดิม เขาจ้องมองฉันไม่กะพริบตา สีหน้าที่นิ่งตึงอย่างกับฉีดโบท็อกทำให้ฉันไม่กล้าสบตามองเลย

    "ก็ฉัน..."

    "ปากน่ะ มีรถไฟความเร็วสูงวิ่งอยู่หรือไง ทำไมพูดมาก พูดไม่หยุดได้ขนาดนี้ เชื่อคุณเลยจริง ๆ"

    นั่นเขาด่าฉันใช่ไหม? เขาด่าว่าฉันพูดมากปากนกกระจิบใช่ปะ? ใช่! มันต้องใช่แน่ ๆ หนอยไอ้เก๊กฮวย มาหลอกด่าฉัน ใจเย็นนะฟาส ยุบหนอพองหนอ คุณป้ามุนิลให้มาช่วยงาน ช่วยงาน ช่วยงาน ท่องไว้ฟาสท่องไว้

    เขาด่าฉันจบแล้วก็ก้มหน้าก้มตาทำงาน ขีดเขียนเซ็นเอกสารของเขา โดยไม่สนใจฉันสักนิด ทำไมฉันต้องทำร่วมงานกับผู้ชายโรคจิตขี้เก๊กคนนี้ด้วยนะ อีฟาสอยากเอาหัวโขกโซฟานุ่ม ๆ ตายลงตรงนี้!