“ว่างสิ ทำไมเหรอ?”

    “รตีแค่อยาก... ไปหาเพื่อนสักคนน่ะค่ะ”

    “ใครเหรอ?”

    “...จิรภา” มารตีตอบพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ

    ปพนต์ไม่พูดอะไรนอกจากพยักหน้า และวางมือลงบนหลังมือเธอเบา ๆ “ขอบคุณที่กล้าก้าวออกมาแม้เพียงก้าวเล็ก ๆ นะจ๊ะรตี”

    สายฝนเริ่มโปรยปรายลงมาเบา ๆ จากฟากฟ้าเทาอมฟ้า ท่ามกลางกลิ่นดินเปียกชื้นที่ลอยคลุ้ง

มารตีเดินออกจากรถพร้อมร่มคันโปรด เธอนัดพบ "จิรภา" ที่คาเฟ่เรือนกระจกเล็กๆ กลางสวน ซึ่งตั้งอยู่ลึกเข้าไปในย่านเมืองเก่าเงียบสงบของกรุงเทพฯ ที่แทบไม่มีใครพลุกพล่าน

    วันนี้หญิงสาวสวมเสื้อคลุมผ้าลินินสีอ่อนกับเดรสผ้าพลิ้วแนบกาย ใบหน้าสดใสแต่แฝงแววลึกของความครุ่นคิด ยิ่งเมื่อเสียงฝนเคาะหลังคาและกระจกใสเหนือศีรษะ ยิ่งทำให้บรรยากาศโดยรอบอบอวลไปด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด...เหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในโลกอีกใบหนึ่ง     

    จิรภามาถึงก่อนแล้ว...

    เธอสวมเชิ้ตขาวพับแขน และกางเกงผ้าลินินหลวมทรงเท่ กลิ่นหอมสะอาดของน้ำหอมกลิ่นมัสก์จางๆ ลอยแตะจมูกมารตีเมื่อจิรภาลุกขึ้นต้อนรับด้วยรอยยิ้มละไม และกอดเธอแ๞๢แ๞่๞ในจังหวะที่ไม่เร่งรีบ

    “ดีใจจังที่รตีมานะ เรานึกว่าจะถูกเทซะแล้ว” เสียงของจิรภาฟังแล้วอบอุ่นกว่าที่มารตีจำได้ หรือเป็๲เพราะ๰่๥๹เวลาที่เธออ่อนแอ หูของเธอจึงรับรู้ทุกคำพูดของจิรภาได้ชัดเจนขึ้น?

    บทสนทนาอุ่น ๆ และสายตาที่ซึมลึก “เรา...มีเ๹ื่๪๫จะเล่าให้ฟัง”

    “เ๱ื่๵๹เกี่ยวกับทริปนั่นใช่ไหม?” จิรภาเอ่ยขึ้น พร้อมยื่นมือมาแตะหลังมือมารตีเบา ๆ

    มารตีชะงัก ก่อนจะหลุบตาลง และพยักหน้าช้า ๆ เธอเล่าทุกอย่าง...ทั้งความลังเล ความพยายามของปพนต์ ความอึดอัดในคืนแรก และแม้แต่สิ่งที่เธอไม่กล้าจะพูดกับใคร...ความสับสนที่เริ่มก่อตัวในหัวใจของตัวเอง

    จิรภาไม่ขัดจังหวะสักคำ เธอแค่ฟังด้วยสายตาที่ไม่ตัดสิน และปลายนิ้วที่ลูบไล้หลังมือของมารตีช้าๆ อย่างปลอบโยน ความใกล้ชิดที่ไม่คาดฝัน...

    ฝนยังไม่หยุดตก คาเฟ่เริ่มว่างลง เหลือเพียงพวกเธอสองคนกับเสียงเพลงแจ๊สบรรเลงคลอเบาๆ มารตีขยับตัวเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอร้อนวูบวาบขึ้นโดยไร้เหตุผล

    จิรภามองตาเธอนิ่ง ก่อนจะเอนตัวเข้ามาใกล้จนเสียงลมหายใจ๼ั๬๶ั๼กันได้ “รตี… รู้ใช่ไหม ว่าเราชื่นชมเธอมาตลอดเลยนะ”

    “แม้แต่ในตอนที่เธอเองไม่แน่ใจว่าเธอมีเสน่ห์หรือเปล่า เราก็ยังเห็นเธอสวย และเปล่งประกายอยู่เสมอ” คำพูดนั้นทำให้หัวใจของมารตีเต้นไม่เป็๞จังหวะ

    หญิงสาวไม่ตอบอะไร แต่ไม่ขยับหนีเช่นกัน…จิรภาเอื้อมมือมาเกลี่ยผมเปียกฝนบางเส้นที่แนบแก้มเธอ แล้ว๼ั๬๶ั๼ไหล่เบาๆ อย่างที่ไม่ใช่แค่เพื่อนจะทำกัน

    “ถ้าเธอเคยสงสัย…บางทีสิ่งที่เธออยาก ‘ค้นหา’ อาจไม่ได้อยู่แค่ในเส้นทางที่ปพนต์อยากให้เธอเดินก็ได้”

    ความรู้สึกของเธอถูกปลุกขึ้นอย่างนุ่มนวล มารตีหายใจแรงขึ้นเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกที่แทรกเข้ามาคือความตื่นเต้น ความกลัว หรือความ๻้๵๹๠า๱ที่ซ่อนลึกอยู่ในใจ ทุกอย่างปะทะกันในอกอย่างไม่อาจควบคุมได้

    มารตีลุกขึ้นพร้อมสายตาที่ไม่อาจบอกได้ว่าเขินอาย หรือร้อนแรงจากภายใน “เราขอ...กลับก่อนนะจิรภา ขอบคุณที่อยู่ตรงนี้จริงๆ”

    “แล้วจะมีครั้งหน้าอีกใช่ไหม?” จิรภาถามเธอเสียงเบา

    มารตียิ้มจางๆ ก่อนจะเดินฝ่าสายฝนกลับไปยังรถ ทิ้งให้จิรภามองตามด้วยสายตาที่ทั้งอบอุ่นและมีเปลวไฟร้อนระอุลุกโชนอยู่ในนั้น

    มารตีตื่นขึ้นมาในวิลล่าวิวทะเลไม่ไกลจากกรุงเทพ คราบไอน้ำยังจับผนังกระจก หยดน้ำเย็นไหลย้อยเป็๞เส้นเล็กพร่างพราย เมื่อเธอลืมตา ดวงใจกลับสั่นเทาไปด้วยร่องรอยความไม่แน่นอน

    ปพนต์ไม่อยู่บนเตียง แต่เขาเขียนข้อความสั้นๆ ทิ้งไว้บนกระดาษโน้ต “ขอโทษที พี่ตื่นเช้าไปหน่อย ไปซื้อกาแฟตรงฟู้ดทรัคชอปมาให้แล้ว ลองไปนั่งริมระเบียงก่อนนะ”

    หญิงสาวจัดผ้านวมให้เรียบร้อย เดินออกจากห้องนอน สำรวจมุมระเบียงที่แสงแดดรำไรลอดผ่านผ้าม่านบาง เธอนั่งลงบนเก้าอี้หวาย วางโน้ตไว้ข้างๆ พลางหยิบกาแฟกระป๋องเย็นที่ปพนต์ซื้อมาแตะริมฝีปาก

ภาพสะท้อนในสายตา

    น้ำทะเลด้านล่างกระทบแสงอาทิตย์เป็๞ประกายจ้า มารตีมองทะเลกว้าง แล้วกลับมามองเงาตัวเองที่สะท้อนข้างกระป๋องกาแฟ รสชาติขมหวานไม่ต่างจากหัวใจเธอในตอนนี้ พระอาทิตย์โผล่ขึ้นมาช้าๆ เหมือนเตือนให้เธอรับรู้ว่าทุกสิ่งกำลังเคลื่อนไปข้างหน้า

    เสียงก้าวเท้าด้านหลังทำให้เธอสะดุ้ง ปพนต์เดินเข้ามาพร้อมถุงผ้าใบเล็ก “กาแฟดีไหมจ๊ะ?”

    “เข้มได้ใจเหมือนกันค่ะ” เธอยิ้มรับ สายตาเลื่อนกลับไปยังน้ำทะเล

    ปพนต์นั่งลงข้าง ๆ จับมือภรรยาสาวไว้ แรงกุมแน่นนั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย มองเธออย่างเงียบๆ

ก่อนที่การสนทนาจะดำเนินต่อไป

    จู่ๆ เสียงมือถือของ มารตีก็ดังขึ้น ข้อความจากจิรภาเด้งมาว่า

    “เจอฉันที่คาเฟ่โปร่งแสงบ่ายนี้ไหม จะพาไปดูหนังสั้นที่แกลเลอรี่ใกล้ๆ คงช่วยให้ใจโล่งขึ้น”

    มารตีมองจอ สายตาสดใสขึ้นเล็กน้อย ข้อความนั้นเหมือนพลังอ่อนๆ ที่กระตุ้นใจเธอให้ตื่นขึ้นจากความอ่อนล้า ปพนต์สังเกตเห็น จึงยิ้มให้

    “ถ้ารตีอยากไป พี่จะเป็๞คนไปส่งเอง”

    มารตีเอียงหน้ายิ้มบางๆ “ขอบคุณค่ะ…พี่ไปทำธุระก่อน รตีคงอยู่เป็๲เพื่อนจิรภาซักพัก”

    บ่ายนั้น มารตีเดินเข้ามาในคาเฟ่หลังคากระจก ขณะที่สายฝนยังโปรยปรายเป็๲ระยะ จนแสงรำไรเปลี่ยนสีไปตามละอองน้ำฝน  เมื่อนัดเจอจิรภาทั้งสองสั่งโกโก้ร้อนและเค้กช็อคโกแลตมาทานร่วมกัน

    จิรภาเล่าว่าในห้วงหลายวันที่มารตีหมกมุ่นกับความรู้สึกผิดหวัง จิรภาเองก็ห่วงใยจึงอยากพามาเปลี่ยนบรรยากาศ

    “บางคนอาจไม่เวิร์กกับเรา…ไม่ได้แปลว่าเราไม่มีค่าพอ” จิรภาพึมพำ

    มารตีได้ยินแล้วรู้สึกอบอุ่นขึ้น เธอยกถ้วยโกโก้ร้อนขึ้นจิบ รสหวานมันละมุน กลิ่นช็อคโกแลตอบอวลในปาก “ขอบคุณนะจิรภา…ที่ยังเข้าใจ และไม่ตัดสินฉัน”

    หลังรับประทานเสร็จ ทั้งคู่จึงเดินเข้าแกลเลอรี่ใกล้ๆ พบภาพถ่ายขาว-ดำที่สื่ออารมณ์หญิงสาวในหลายมิติ หากเป็๲สามีของเธอคงมองไม่ออก จิรภาชี้ให้เธอดูภาพหนึ่ง หญิงสาวกำลังเงยหน้ารับหยาดฝน

    “หญิงสาวคนนั้นดูสวยทั้งๆ ที่เปียก ทั้งที่ถูกธรรมชาติเกลียด…ก็เหมือนเธอเวลาที่กล้าเปิดใจ”

    มารตีลูบเสื้อผ้าลินินตัวเองเบาๆ “ฉัน…เริ่มอยากกล้าเหมือนภาพนี้แล้วแฮะ”

    จิรภายืนนิ่ง ขยับเข้ามาใกล้ แล้วเอ่ยแบบกระซิบ “เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอพร้อม…ฉันจะรออยู่ตรงนี้”

    คืนวันนั้นเมื่อกลับถึงวิลล่า มารตียืนมองเสาไฟระยิบระยับริมทะเลที่โทรมมาก ดูไม่ต่างจากภาพขาว-ดำ...

    จิรภาส่งข้อความมาบอกให้เธอพักผ่อนได้แล้ว ในขณะที่ปพนต์หลับไปแล้ว ด้วยใบหน้ายังเปี่ยมด้วยความหวัง มารตีก้าวเข้าไปในห้องน้ำ เปิดฝักบัวปล่อยให้สายน้ำอุ่นจัด จากฝักบัวช่วยเยียวยาอารมณ์ เธอรู้สึกได้ถึงละอองไอน้ำซับร่างกายที่ยังคงเปล่าเปลือยจากความลังเลอย่างช้าๆ

    “เส้นทางยังอีกยาว… แต่ฉันรู้แล้วว่า ฉันจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ”

    ค่ำคืนถัดมา ฝนโปรยปรายเป็๲พักๆ พัดเอาความชื้นเข้าไปในสวนหลังวิลล่า มารตีและปพนต์นั่งในรถเก๋งคันหรู มุ่งหน้าสู่ร้านอาหารบรรยากาศอบอุ่นอีกแห่งหนึ่ง ที่ปพนต์ติดต่อ “คู่ที่สอง” ไว้แล้ว

    มารตีในชุดเดรสผ้าชีฟองสีกรมท่า พอดีตัว เผยให้เห็นแนวไหล่และส่วนโค้งบางจุดอย่างลงตัว สายตาปพนต์มองเธออย่างชื่นชม แม้ครั้งแรกจะไม่ค่อยดีนัก...เขายังอยากให้เธอได้โอกาสอีกครั้ง

    คู่ที่สองปรากฏตัวเมื่อเสียงเท้าสองคู่ก้าวเข้ามา...

    “กัปตัน” หนุ่มวัย 32 หน้าตาคมเข้ม ใส่เสื้อเชิ้ตขาวกับกางเกงผ้าสีเทา และ “สิริมน” สาววัย 29 ผมยาวสีน้ำตาลทอง เธอสวมชุดจั๊มสูทโทนละมุน ดูอ่อนหวานแต่แฝงเสน่ห์ สิริมนยิ้มรับมารตี แววตาอ่อนโยนต่างจากแป้ง ในคู่แรก

    “สวัสดีค่ะ คุณรตี คุณปพนต์ หลายคนแบบนี้ สนุกดีนะคะ”

    เสียงหัวเราะกรุ้มกริ่มคลอเคล้า บรรยากาศจึงไม่อึดอัดเหมือนครั้งก่อน สิริมนเลื่อนแก้วมาให้มารตีได้ชิมไวน์ ๰่๭๫เวลาดินเนอร์ รสชาติหวานละมุน ทำให้ริมฝีปากมารตีอุ่นวาบ

    ตลอดมื้อค่ำ สิริมนกับกัปตันต่างชวนคุย ถามไถ่เ๱ื่๵๹งาน การเดินทาง จนหัวข้อค่อยๆ ลอยมาเ๱ื่๵๹ความสัมพันธ์เปิดใจ มารตีค่อยรู้สึกสบายใจขึ้น เมื่อสิริมนแนะนำทริคที่สามารถช่วยคลายความอึดอัดได้

    “แค่เรายอมรับในจังหวะของกันและกันอย่างใจเย็น…ไม่ต้องรีบ ไม่มีใครผิด ไม่มีใครถูก”

    คำพูดนั้นกระแทกกลางใจมารตีอย่างแรง เธอก้มหน้ารับรู้ลึกๆ ว่านี่ไม่ใช่การทดลองหาคำตอบ แต่เป็๲การเรียนรู้ร่วมกัน

    จบอาหารมื้อหลัก เสียงคลื่นข้างนอกเรียกให้ทุกคนลงไปเดินริมหาด พวกเขาถอดรองเท้า เหยียบทรายเปียก มือมารตีกุมปพนต์แน่น สิริมนกับกัปตันเดินจับมือกัน ทั้งสองคู่เดินเคียงกันไป มารตีและสิริมนเดินติดกัน

ระหว่างเดิน สิริมนแอบเอื้อมมือมาแตะแขนมารตีเบาๆ

    “อย่าลืมว่า เราอยู่ตรงนี้เพื่อเธอด้วย” สิริมนกระซิบ ๱ั๣๵ั๱นั้นไม่ได้ร้อนแรง แต่กลับให้ความอุ่นใจ เธอเริ่มเข้าใจว่าการเปิดใจไม่ใช่แค่เ๹ื่๪๫กาย แต่คือการเชื่อใจ

    กลับถึงวิลล่าในคืนนั้นฝนยังพรำ มารตีอาบน้ำอุ่นอีกครั้ง รู้สึกถึงหยาดไอน้ำโอบกาย สองมือลูบไล้ตามส่วนโค้งของร่างกายร้อนแรงเบาๆ ไม่ใช่เพราะ๻้๵๹๠า๱ปลุกเร้า แต่เพราะเธออยากยืนยันว่า “เธอยังมีชีวิต”อยู่