ความร้อนรนในใจของฮูหยินบ้านรองยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น “เฉิงซี เฉิงซี!” นางะโเรียก แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากเขตเรือนอันโกโรโกโสแห่งนี้
“มีผู้ใดเห็นบ้างว่าคุณหนูหกพาคุณชายซีไปที่ใด” คำกล่าวนี้ของเหลยซื่อปัดทุกอย่างไปสู่หลิ่วอวิ๋นซูอย่างหมดจด อย่างไรเสียจวนโหวก็มีเพียงแค่ลูกอนุภรรยาหายไปคนหนึ่งเท่านั้น ส่วนบ้านรองกลับมีบุตรเพียงหนึ่งเดียวของภรรยาเอกที่หายไป
แม่นมข้างๆ ราวกับนึกอะไรขึ้นได้ “แย่แล้ว ฮูหยินเ้าคะ ได้ยินเื่ที่ว่าระยะนี้ทีู่เาด้านหลังมีสัตว์ป่าออกมาหรือไม่เ้าคะ หรือว่า...” ทุกคนพลันมองไปยังความเละเทะภายในลาน แม้ว่าจะไม่มีร่องรอยที่ชัดเจนของสัตว์ป่า กระนั้นสภาพเช่นนั้นก็มิอาจทำให้คนมองคิดไปในแง่ดีได้เลย
แม้ใบหน้าของเหลยซื่อจะจริงจังและหนักแน่น ทว่านางกลับมีแผนการอื่นอยู่ในใจ คนที่ส่งออกไปพบถุงเงินของคุณชายซีบริเวณใกล้เคียงูเาด้านหลัง ดูแล้วคงจะเป็ข่าวร้ายมากกว่าข่าวดี ทั้งตอนนี้ก็ยังไม่พบตัวหลิ่วอวิ๋นซู ชีวิตต้องชดใช้ด้วยชีวิต หากฮูหยินบ้านรองโกรธแค้นจวนโหวจริงๆ เช่นนั้นตนเองก็จะให้คุณชายสามไปคารวะเป็บุตรบุญธรรมของนาง ชดเชยบุตรชายให้นางคนหนึ่ง
นายท่านรองหวังในตำแหน่งโหว นั่นเป็เื่ที่ไม่ช้าก็เร็วต้องเกิดขึ้น เมื่อถึงตอนนั้นบ้านรองมีเพียงคุณชายสามของตน เช่นนั้นทรัพย์สมบัติส่วนใหญ่ในตระกูล...ล้วนตกเป็ของทายาทสกุลหลิ่ว เชื่อว่าฮูหยินผู้เฒ่าคงไม่คัดค้านเป็แน่
ในที่สุดใบหน้าที่สงบเยือกเย็นมาตลอดของฮูหยินบ้านรองก็ปรากฏความร้อนใจ นางเองก็เคยได้ยินเื่ราวมาบ้างว่าูเาด้านหลังมีสัตว์ป่าอาศัยอยู่และออกมาทำร้ายผู้คนในเมือง แต่เหตุใดอยู่ดีๆ เฉิงซีจึงไปทีู่เาด้านหลังได้?
“เร็วเข้า สั่งให้ทุกคนในจวนออกไปค้นหา! จะต้องพาเฉิงซีกลับมาให้ได้!”
“เด็กๆ รีบส่งคนไปค้นหาคุณชายซีเสีย ต่อให้ต้องแลกกับทุกสิ่งทุกอย่างของจวนโหว ก็ต้องนำคุณชายซีกลับมาให้ได้!” ท่าทางทุ่มเทของเหลยซื่อนี้ หากผู้อื่นได้มาเห็นจะต้องซาบซึ้งเป็แน่
คนของทั้งสองบ้านพรั่งพรูออกมาจากประตูหลังของจวนโหว มุ่งหน้าไปยังทิศทางของูเาด้านหลังเพื่อออกค้นหา ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง จนกระทั่งองครักษ์ของจวนโหวนำถุงเงินที่ถูกกัดขาดถุงหนึ่งมามอบให้ฮูหยินบ้านรอง สายตาของนางเต็มไปด้วยความหวาดกลัวระคนยากจะเชื่อ
เฉิงซี เฉิงซีของนาง... “ไม่ เป็ไปไม่ได้...”
มุมปากของเหลยซื่อประดับไปด้วยรอยยิ้มเย็นอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น พลันรีบเปลี่ยนไปใช้แขนเสื้อซับน้ำตา “น้องสะใภ้ คุณชายซีเป็เด็กดีฟ้าย่อมคุ้มครอง จะต้องไม่มีเื่อะไรแน่ พวกเราหาอีกสักหน่อยเถิด”
ท่ามกลางป่าไม้สามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวของเพลิงได้อย่างเลือนราง ราวกับมีชื่อของหลิ่วเฉิงซีสะท้อนกลับมาจากในูเา ฮูหยินบ้านรองฝืนกลั้นน้ำตาในดวงตา นี่คือบุตรเพียงหนึ่งเดียวของนาง! นางจะบอกเื่นี้กับสามีได้อย่างไร?!
“น้องสะใภ้ คุณชายซีเกิดเื่เช่นนี้ ล้วนเป็ความผิดของคุณหนูหก กล่าวกันว่านางมีชะตาแข็งกัดกินชะตาผู้อื่น พวกเราไม่ควรรับนางกลับมาจากหมู่บ้านนั่นเลย แล้วยังเกิดเื่ร้ายกับคุณชายซีอีก ล้วนเป็ความผิดของพวกเราทั้งสิ้น ในเมื่อเป็เช่นนี้ ภายภาคหน้าก็ให้คุณชายสามของพวกเราเป็บุตรของน้องสะใภ้เถิด ข้าจะต้องให้เขากตัญญูต่อเ้าและนายท่านรองแน่...”
ยามนี้ฮูหยินบ้านรองไหนเลยจะมีกะจิตกะใจฟังคำเหล่านี้อีก ไม่จริง เฉิงซีเป็บุตรที่นางคลอดออกมาอย่างยากลำบาก กระทั่งท่านหมอยังกล่าวว่าการที่สามารถมีชีวิตรอดได้นั้นเป็ปาฏิหาริย์อย่างแท้จริง ในเมื่อเป็ปาฏิหาริย์ หลังประสบความเลวร้ายย่อมมีโชคตามมาเสมอ เฉิงซีของนางจะต้องไม่เกิดเื่ง่ายดายเช่นนั้นโดยเด็ดขาด!
“พวกเ้า ผู้ใดพบตัวคุณหนูหกบ้าง?! หากหานางพบรีบให้นางมารับโทษจากฮูหยินบ้านรองทันที ใช้ชีวิตแลกชีวิต!”
ท่าทางยินยอมทำร้ายญาติมิตรเพื่อผดุงความเป็ธรรมของเหลยซื่อ ดูแล้วช่างมีคุณธรรมยิ่งนัก
แม่นมหลิวที่อยู่ฝ่ายเดียวกับเหลยซื่อกล่าวขึ้น “ฮูหยินเ้าคะ ในเขตเรือนของคุณหนูหกไม่พบแม้กระทั่งสาวใช้ทั้งสอง หรือว่าพวกนางจะหลบหนีเพราะหวาดกลัวความผิด? หรือว่า...”
ณ เวลานี้ กลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นด้วยความประหลาดใจ “แม่นม นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
เสียงนี้...ทุกคนพากันเบิกตามอง พบว่าท่ามกลางความมืดมีสตรีร่างบางนางหนึ่งเดินออกมา ใบหน้าของนางเรียบเฉย สายตาอันลึกล้ำราวทะเลสาบอันนิ่งสงบของนางมองไปยังเหลยซื่อที่กำลังตื่นตะลึง
“อวิ๋นซู เ้ากลับมาแล้ว? คุณชายซีเล่า? ยังไม่รีบมายอมรับความผิดอีก!”
เหลยซื่อสงบเยือกเย็นลงโดยเร็ว ที่แท้นางเพียงหนีออกไปจากเขตเรือนเท่านั้น ช่างเถิด แค่โบยนางให้ตายต่อหน้าฮูหยินบ้านรองก็พอ
“คุณหนูหก เฉิงซีของพวกเราเล่า?” ฮูหยินบ้านรองราวกับเห็นความหวัง ส่วนเหลยซื่อราวกับไม่้าให้โอกาสอวิ๋นซูได้อธิบาย “เด็กๆ จับคุณหนูหกมัดไว้!”
“ท่านแม่ อวิ๋นซูทำอะไรผิดเ้าคะ?” น้ำเสียงของหลิ่วอวิ๋นซูไม่มีความหวาดกลัวอยู่เลยแม้แต่น้อย การแสดงออกอันสงบนิ่งของนางทำให้เหลยซื่อรู้สึกแปลกตา ดรุณีน้อยที่ก่อนหน้านี้เพียงไม่นานยังทำได้แต่ยินยอมรับการลงโทษจากตน ยามนี้ถึงขั้นสงสัยในคำสั่งของนางเชียวหรือ?
“คุณชายซีหายตัวไป เ้ามิอาจหนีความรับผิดชอบไปได้ แม่เองก็จำใจ แต่เพื่อชดเชยให้อาสะใภ้รองของเ้า...” แม้นางจะตัดสินใจทิ้งชีวิตของลูกอนุภรรยาผู้นี้ไปแล้ว แต่ต่อหน้าคนมากมายนางก็ยังต้องแสดงความเมตตาและความลำบากใจในฐานะภรรยาเอกออกมา
“พี่หก!” เสียงสนุกสนานเสียงหนึ่งดังขึ้น แววตาของฮูหยินบ้านรองพลันเปล่งประกาย ผู้เยาว์คนหนึ่งสวมชุดฮว๋าฝู1 สีน้ำเงินเดินตามมาจากด้านหลัง จับชายแขนเสื้อของอวิ๋นซูอย่างสนิทสนม “พวกเราเล่นกันอีกเถิด!”
“เฉิงซี?!” ฮูหยินบ้านรองดีใจแทบสิ้นสติ หลิ่วเฉิงซีตกตะลึง มองั์ตาของมารดาที่สะท้อนประกายหยาดน้ำตา ลืมสิ่งที่ตนเอ่ยไปในพริบตา รีบซุกตัวเข้าไป “ทะ...ท่านแม่”
เขาเกือบคิดว่าจะไม่ได้พบมารดาของตนอีกครั้งเสียแล้ว หลิ่วเฉิงซีนึกถึงคำกำชับของหลิ่วอวิ๋นซูเมื่อครู่นี้ขึ้นมาได้ จึงฝืนฉีกยิ้มขึ้นบนใบหน้า “เหตุใดท่านแม่อยู่ที่นี่ได้? เฉิงซีเล่นอีกสักครู่ก็จะกลับแล้วขอรับ”
“เฉิงซี ลูก ทำไมลูก...” ฮูหยินบ้านรองโอบกอดเขาไว้ในอ้อมอก “ูเาด้านหลังอันตรายมาก เหตุใดเ้าจึงมาที่นี่?”
หลิ่วเฉิงซีปล่อยให้ฮูหยินบ้านรองกอดแน่น เขาหันหน้ากลับมาช้าๆ สบเข้ากับสายตาที่ทำให้ใจสงบของหลิ่วอวิ๋นซู “เฉิงซีกำลังเล่นซ่อนหากับพี่หกขอรับ! จวนโหวเล็กเกินไป เฉิงซีเลยไปซ่อนทีู่เาด้านหลัง แต่ก็ยังถูกพี่หกหาเจอจนได้!”
ได้ยินเขากล่าวเช่นนี้ ไม่เพียงแต่สามารถลบล้างโทษของหลิ่วอวิ๋นซูที่พาคุณชายเฉิงเข้าไปยังูเาด้านหลังโดยพลการได้ ทั้งยังสามารถช่วยสร้างความดีความชอบแก่นางอีกด้วย
ทำไมกัน? เหตุใดคุณชายซีจึงได้กล่าวเช่นนี้? เห็นได้ชัดว่าเขาหายตัวไปจากเขตเรือนของหลิ่วอวิ๋นซู เหตุใดจึงได้กล่าวไม่เหมือนกับสาวใช้คนนั้น? แววตาของเหลยซื่อพลันมืดครึ้ม เื่ราวตรงหน้าอยู่เหนือการควบคุมของนางไปแล้ว
“ท่านอาสะใภ้รอง เป็อวิ๋นซูไม่ดีเอง ข้าควรจะให้คุณชายซีกลับไปตั้งนานแล้ว” นางกล่าวออกมาในยามที่เหมาะสม ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ฮูหยินบ้านรองแปลกใจยิ่งนัก เป็ครั้งแรกที่นางได้พบคุณหนูหกแห่งจวนโหวผู้นี้ ดูอย่างไรก็ไม่คล้ายกับเด็กที่เติบโตมาในหมู่บ้านชนบทแม้เพียงนิด วาจาท่าทางล้วนเหมาะสม นางเห็นกระทั่งลักษณะนิสัยอันไม่ธรรมดาบนร่างของเด็กสาวตรงหน้า
“ไม่หรอก เป็เฉิงซีที่ซุกซน ทำให้คุณหนูหกต้องสิ้นเปลืองความคิดแล้ว” มือของฮูหยินบ้านรองกำถุงเงินใบนั้นแน่น นางทอดสายตาไปยังเอวของหลิ่วเฉิงซีซึ่งในยามนี้มีสิ่งหนึ่งหายไปจริงๆ แล้วยังร่างกายอันสั่นเทาที่ไม่อาจระงับของบุตรในอ้อมกอด ในใจราวกับเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมา
นางยื่นมือไปกุมมือของอวิ๋นซู “คุณหนูหก ขอบใจเ้ามาก”
คำขอบคุณนี้ แฝงไปด้วยหลายสิ่งหลายอย่างเหลือเกิน
**************
1 ฮว๋าฝู เป็ชุดดั้งเดิมของชาวจีนที่นิยมสวมใส่ั้แ่สมัยราชวงศ์เซี่ย (2183 ปี ก่อนคริสตศักราช)
