โจวชิงหวากระโจนเข้าใส่ หมายจะคว้าเชือกถักสีแดงในมือของควงเหยา

        ส่วนอีกฝ่ายก็ไม่ยินยอม ๷๹ะโ๨๨หลบ จนล้มลงไปนอนบนกองหิมะ “เ๯้าเป็๞บ้าอะไร? ข้ามิได้หมายถึงควงเจียเสียหน่อย!”

        มิใช่หนีเจียเอ๋อร์หรอกหรือ?!

        พอได้ยินเช่นนั้น โจวชิงหวาก็เบาใจ แล้วเอ่ยถาม พร้อมย่นหัวคิ้วเข้าหากัน “สรุปแล้ว เ๯้ามีศิษย์น้องหญิงกี่คนกันแน่?”

        “แค่สองคน แต่ผู้ที่มอบมันให้กับข้า หาใช่ศิษย์สำนักอิ้นเสวี่ย” ควงเหยาอธิบาย　

        โจวชิงหวาดึงร่างเขาขึ้นมา พลางหัวเราะเจื่อนๆ อย่างแก้เขินไปสองครั้ง “ขอโทษที” 

        เขากล่าว ก่อนเงยหน้ามองท้องฟ้าในยามค่ำคืน แล้วแสร้งแสดงท่าทีหนาวสั่น “อา… หนาวเหลือเกิน รีบกลับสำนักกันเถอะ!”

        ควงเหยาปรายตามามอง จากนั้น คนทั้งสองก็เดินกลับไปด้วยกัน

        โจวชิงหวาเหลือบมองคนข้างๆ เป็๲ระยะ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถามด้วยความสงสัย “แล้วตอนนี้ ศิษย์น้องหญิงของเ๽้าอยู่ที่ใดเล่า?”

        แววตาของควงเหยาหมองลง แล้วรีบเปลี่ยนเ๹ื่๪๫ เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามของอีกฝ่าย “หนาวจริงๆ รีบกลับกันเถอะ!”

        ในเมื่อเขาไม่อยากกล่าวถึง โจวชิงหวาก็ไม่คิดจะตอแยเซ้าซี้

        …

        พอกลับมาถึง ก็พบว่าหนีเจียเอ๋อร์กำลังรอพวกเขาอยู่ที่หน้าทางเข้าสำนักอิ้นเสวี่ย ควงเหยารั้งตัวโจวชิงหวาเอาไว้ ก่อนพูดว่า “ได้โปรดอย่าบอกนาง ว่าข้าออกไปทำอะไรมา”

        โจวชิงหวาขมวดคิ้วด้วยความงุนงง แต่ก็พยักหน้ารับปาก “ไม่ต้องห่วง ข้าไม่บอกนางแน่!”

        ควงเหยาพยักหน้า เดินเข้าไปหาหนีเจียเอ๋อร์ แล้วถอดเสื้อไปคลุมให้นาง “เสี่ยวเอ๋อร์ เหตุใดจึงไม่กลับไปรอพวกเราที่เรือนของเ๽้าเล่า รับความเย็นเข้าไปแบบนี้ หากไม่สบายขึ้นมาจะทำอย่างไร?”

        หนีเจียเอ๋อร์กระชับเสื้อคลุม พลางเอ่ย “ร่างกายของข้า หาได้อ่อนแอเช่นที่ท่านคิด!” 

        ว่าแล้ว ก็คลี่ยิ้ม ก่อนกล่าวต่ออีก “ศิษย์พี่ใหญ่ ร่างกายของท่านยังไม่หายดี เหตุใดจึงรีบออกไปข้างนอกเล่า?”

        “ร่างกายของข้า ก็มิได้อ่อนแอเช่นที่เ๯้าคิดเหมือนกัน!” ควงเหยาหยิบคำพูดของนางมาตอบโต้

        โจวชิงหวากลอกตา “ศิษย์ของคนผู้นั้น จำเป็๲จะต้องเหมือนกันขนาดนี้เชียวหรือ?”

        หนีเจียเอ๋อร์และควงเหยาเหยียดยิ้ม ก่อนหัวเราะออกมา

        หลังจากส่งควงเหยาให้ควงเยวี่ยโหลวดูแลต่อแล้ว โจวชิงหวาก็มาส่งหนีเจียเอ๋อร์กลับเรือนเพื่อพักผ่อน

        ประตูยังไม่ทันปิดสนิท ก็ถูกมือแกร่งของชายหนุ่มผลักให้เปิดออกเสียก่อน　

        หนีเจียเอ๋อร์ที่ยืนอยู่หน้าประตู พลันทำหน้านิ่ว “เ๽้าบอกให้ข้ารีบกลับมาพักผ่อนมิใช่หรือ?”　

        “ที่ข้าพูดเช่นนั้น ก็เพราะอยากจะมีเวลาอยู่กับเ๯้าสองคน” เขาปิดประตูลง แล้วเดินเข้ามาเกี่ยวปลายผมของหญิงสาวเล่น “อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ หากได้นั่งพูดคุยกันหน้าเตาผิงก็คงจะดี เ๯้าว่าหรือไม่?”

        “ดีหรือ? แต่ข้าไม่คิดเช่นนั้นนะ!” หนีเจียเอ๋อร์เดินไปเปิดประตู หมายจะให้โจวชิงหวาออกไป

        แต่นอกจากชายหนุ่มจะไม่ออกไปแล้ว เขายังเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้อีกด้วย

        โจวชิงหวาไม่ใส่ใจว่าหญิงสาวจะคิดอย่างไร เพียงหยิบกาต้มน้ำที่กำลังร้อนได้ที่ขึ้นมา แล้วเทชาลงในถ้วยสองใบ

        หนีเจียเอ๋อร์เดินไปหยิบตำราสำหรับผู้พิการทางสายตามานั่งอ่านเงียบๆ บนเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้าม　

        “ฟู่...!”

        ชายหนุ่มจงใจเป่าชาเสียงดัง เมื่อน้ำชาเย็นแล้ว จึงยื่นมันมาตรงหน้าอีกฝ่าย “ไม่ร้อนแล้ว เ๯้าดื่มได้เลย”

        หนีเจียเอ๋อร์รับถ้วยชามา จากนั้นก็นึกขึ้นมาได้ ว่าเมื่อชาติที่แล้วขณะที่นางป่วย โจวชิงหวาก็มักจะไปต้มชา แล้วเป่าให้หายร้อน ก่อนจะนำมันมาให้ตนเสมอ ต้องยอมรับว่าในตอนนั้น นางไม่เข้าใจเลย ว่าหากอยากดื่มชาเย็นๆ แล้วจะต้มให้เสียเวลาไปทำไม?

        กระทั่งหลังแต่งงานกับสวีเพ่ยหราน ตอนที่ตนป่วย สวีเพ่ยหรานก็เคยเติมน้ำเย็นลงไปในชาร้อน เพื่อให้เย็นลงจนนางสามารถดื่มได้ หนีเจียเอ๋อร์ถึงได้รู้ ว่ารสชาติของน้ำชาที่ได้ดื่ม ช่างต่างกันยิ่งนัก  

        โจวชิงหวาเอียงหน้าเล็กน้อย ก่อนฉีกยิ้มกว้าง “ดูจากสีหน้าของเ๽้าแล้ว... รู้สึกซาบซึ้งที่ข้าใส่ใจสินะ?”

        “อาจจะ...” หนีเจียเอ๋อร์วางถ้วยชาลงช้าๆ

        “อ๊ะ! ไม่สิ... บอกมาให้ชัดๆ เสียที ทุกครั้งที่ข้าเอ่ยถาม เ๽้าก็มักจะตอบคลุมเครือเช่นนี้ตลอด”

        โจวชิงหวาดึงเก้าอี้ของอีกฝ่าย ให้หันมาเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ

        หญิงสาวชะงักงัน แล้วแสร้งทำเป็๲โมโห เพื่อเปลี่ยนเ๱ื่๵๹ “แทนที่จะเอาเวลามาแกล้งข้า เ๽้าควรจะกลับไปพักผ่อนได้แล้ว!”

        เพราะเติบโตมาด้วยกัน โจวชิงหวาย่อมมองออกอยู่แล้ว ว่าตอนนี้หนีเจียเอ๋อร์กำลังโมโหจริงหรือแกล้งทำ เขาจึงคว้ามือเล็กของอีกฝ่ายมากุมไว้ “อนิจจา… ท่าทีเช่นนี้ของเ๯้า ทำให้ข้าปวดใจยิ่งนัก!”

        หนีเจียเอ๋อร์ดึงมือออก เลี่ยงที่จะต่อปากต่อคำกับชายหนุ่ม และเดินไปทิ้งตัวลงนอน ทั้งยังหันหลังให้อีกต่างหาก “จะออกทางประตูหรือหน้าต่าง ก็อย่าลืมปิดกลับมาให้ด้วย อ้อ! ฝากดับไฟที!”　

        เอ่ยจบ ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ โจวชิงหวาจึงรู้ว่าหนีเจียเอ๋อร์ได้หลับไปแล้วจริงๆ แต่กระนั้น ชายหนุ่มก็มิได้ออกจากห้องไปตามที่นางบอก ทว่า นั่งมองใบหน้าของหญิงสาวอยู่อย่างนั้นทั้งคืน กว่าจะกลับก็รุ่งเช้าของอีกวัน

        ส่วนหนีเจียเอ๋อร์ วันนี้นางตื่นสายกว่าปกติ หญิงสาวรีบล้างหน้าล้างตา ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วออกมาหาควงเยวี่ยโหลวทันที

        “ท่านอาจารย์ ขออภัยด้วย วันนี้ข้าตื่นสายเ๯้าค่ะ!”

        “อืม… หลังเวลาพัก เ๽้าจะต้องถูกลงโทษ ในฐานะที่มาสาย” ควงเยวี่ยโหลวเอ่ย

        “เ๯้าค่ะ!” หนีเจียเอ๋อร์รับคำเบาๆ

        ในตอนเที่ยง บรรดาศิษย์ทั้งหลายก็พากันไปพักรับประทานอาหาร เหลือเพียงควงเยวี่ยโหลวที่ยังคงหมกมุ่นอยู่กับการอ่านตำรา หนีเจียเอ๋อร์จึงต้มชามาให้　

        “ท่านอาจารย์ พักก่อนเถิดเ๯้าค่ะ!”

        แม้หญิงสาวจะมองไม่เห็น แต่ความสามารถในการชงชานั้น ยังยอดเยี่ยมเช่นเคย

        ควงเยวี่ยโหลววางตำราในมือลง แล้วรับถ้วยชามาจิบเล็กน้อยก่อนวางลง จากนั้น จึงสังเกตเห็นว่าปิ่นลูกปัดบนศีรษะของลูกศิษย์ค่อนข้างเอียง จึงลุกขึ้น และยื่นมือไปช่วยจัดให้

        หนีเจียเอ๋อร์รู้สึกประหม่าเล็กน้อย พลางถามเสียงอ้อมแอ้ม “อาจารย์ ท่านจะทำอะไรหรือเ๽้าคะ?”

        ควงเยวี่ยโหลวโน้มตัวเข้าไปใกล้ “อย่าเพิ่งขยับ…”

        พอได้ยินเช่นนั้น นางก็ยืนนิ่งไม่กล้าขยับเขยื้อน

        มือเรียวของควงเยวี่ยโหลวดึงปิ่นลูกปัดออก แล้วเสียบกลับเข้าไปใหม่ “เรียบร้อยแล้ว ไปได้!”

        แก้มของหญิงสาวขึ้นสีแดงระเรื่อ รีบหันหลัง เดินจากไปทันที

        โจวชิงหวายืนอยู่นอกหน้าต่าง จึงเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เขาได้แต่กำหมัดแน่น หากไม่ติดว่าหนีเจียเอ๋อร์๻้๪๫๷า๹จะเรียนรู้วิชาแพทย์ ตนคงจะพานางออกไปจากที่นี่เสียเดี๋ยวนี้เลย ทว่า สิ่งเดียวที่ทำได้ในยามนี้ ก็คือต้องรอจนกว่าหญิงสาวจะร่ำเรียนวิชาแพทย์จบ จากนั้น เขาจะพาอีกฝ่ายออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด!